Ήταν επέτειος ορόσημο. Δέκα χρόνια είχαν περάσει από τον ηρωικό Νοέμβρη του ’73 και η σκέψη , τουλάχιστον όσων ήθελαν να μείνει ζωντανή η μνήμη του, ήταν στο πώς ο γιορτασμός αυτός θα πάρει ευρύτερο χαρακτήρα και δεν θα περιοριστεί στο «καθιερωμένο» 3ημερο που πάντα κορυφώνονταν με τη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία. Είχε ήδη καταστρωθεί ένα σχέδιο αυτόνομης δράσης της ΚΝΕ... στις σχολές, (ανάλογα προγράμματα καθορίστηκαν και από Ν. ΠΑΣΟΚ και ΕΚΟΝ Ρήγα Φεραίο, καθώς και οργανώσεις της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς»), ενώ στόχος ήταν και τα όργανα του φοιτητικού κινήματος να έχουν το δίκιο τους πολύμηνο και πολύμορφο προγραμματισμό. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στο «φόρτε» της ενώ η προσπάθεια της να εμφανίσει ότι ο αγώνας του Πολυτεχνείου «ήταν στο δρόμο της δικαίωσης» είχε ήδη αρχίσει. Στα αμφιθέατρα οι πρώτες αψιμαχίες είχαν ξεκινήσει με αντικείμενο όχι μόνο αυτό, αλλά και για την ουσία της ακολουθούμενης πολιτικής. Οι αντιστάσεις στην ακολουθούμενη πολιτική υπήρχαν και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος κυρίως στη νεολαία που πάντα με ποιο ευαίσθητες κεραίες έπιανε τα μηνύματα ότι επρόκειτο για μία κυβέρνηση εναλλαγής και όχι αλλαγής. Έτσι η δημιουργία της περίφημης Γ.Γ Νέας Γενιάς (και Λαλιώτη που έλεγαν οι… «κακεντρεχείς»…) αυτό το σκοπό εξυπηρετούσε. Να ρίξει δηλαδή τα δίκτυα της πιάνοντας κάθε είδους «ατίθασα ψάρια» όχι μόνο από τον κυβερνητικό χώρο αλλά και ευρύτερα, ακόμη και στο χώρο του εξωκοινοβουλίου…
Η κοινή συνεδρίαση των κεντρικών τότε οργάνων του φοιτητικού (ΕΦΕΕ) και σπουδαστικού (ΕΣΕΕ) κινήματος στα ιστορικά γραφεία της πρώτης στην οδό Ιπποκράτους, παρά τις αντιθέσεις για το πλαίσιο του γιορτασμού, κατέληξαν σε ένα μεγάλο πρόγραμμα εκδηλώσεων που περιελάμβανε ομιλίες, συναυλίες, κινηματογραφικές παραστάσεις κ.α Άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση είχε διοργανώσει τις δικές της (όπως π.χ εκείνη με όσους ξένους παράγοντες βοήθησαν την 7χρονη αντίσταση του λαού μας στο Οφθαλμιατρείο, που παρακολούθησε ως μέλος της αντιπροσωπείας των παραπάνω οργανώσεων, ο γράφων). Το ζήτημα όμως που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ήταν το κόστος των εκδηλώσεων και ήταν πραγματικά μεγάλο παρά τη διάθεση προσφοράς που υπήρχε από όλες τις πλευρές. Και ενώ πολλές εκδηλώσεις κινδύνευαν να μην γίνουν ήρθε η φωνή των «πράσινων συνδικαλιστών» να καθησυχάσει την ανησυχία που υπήρχε:
«Ξεχνάτε συνάδελφοι και συναγωνιστές, ότι έχουμε πλέον σοσιαλιστική κυβέρνηση που τα στελέχη της ήταν από τους πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου; Θυμηθείτε μόνο ότι ίδρυσε και Γ.Γ Νέας Γενιάς , με επικεφαλής της ένα από τα σημαίνοντα τότε στελέχη του αντιδικτατορικού κινήματος». Παρά τις αμφιβολίες που υπήρχαν, η γνωστή παροιμία «ανάγκα τε και θεοί πείθονται» κυριάρχησε. Οι «άκρες» υπήρχαν και το ραντεβού κλείστηκε γρήγορα, στα γραφεία της.
Ένας «άνεμος ελευθερίας» κυκλοφορούσε εκεί, μακριά από τα όσα συναντούσαν ακόμη και το 1983 οι εκπρόσωποι του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος κατά τη διάρκεια των επισκέψεων τους στα διάφορα Υπουργεία. Ούτε γραβάτες, ούτε ζιβάγκο (σημείο τότε διαφοροποίησης από τις κυβερνήσεις της Ν.Δ, όπως τώρα καλή ώρα τα κουστούμια χωρίς γραβάτες του ΣΥΡΙΖΑ). Φουλάρια, μπλουτζίν αλλά και σκουλαρίκια ήταν στην ημερήσια διάταξη, θυμίζοντας περισσότερο γραφεία του …Ρήγα. Η υποδοχή, θερμή, όπως και πολλές υποσχέσεις για την «ουσιαστική οικονομική κάλυψη των εκδηλώσεων». Όσοι από εμάς προσπαθούσαμε να κρατήσουμε «μικρό καλάθι» αντιμετωπιστήκαμε με θυμηδία που έφτανε μέχρι και το περίφημο «αφήστε τον δογματισμό σας, ξημερώνει μια νέα εποχή, ξεχάστε τα παλιά που ξέρατε».
Οι εκδηλώσεις πολλές και πετυχημένες. Μόνα να , μια μικρή λεπτομέρεια έμεινε άλυτη. Η απαραίτητη χρηματοδότηση, παρά τις εκκλήσεις και υποσχέσεις, ποτέ δεν έφτασε ολοκληρωμένη. Οι πιστωτές (τυπογραφεία, μικροφωνικές κ.α) είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται. Βλέπετε σ’ αυτούς οι υποσχέσεις δεν μετρούσαν αν δεν έβλεπαν το χρώμα του χρήματος. Η λύση βρέθηκε, έστω και με πολύμηνη καθυστέρηση, μέσω της πανάρχαιας οδού. Κατά το χουντικό σύνθημα «κάθε πόλη και στάδιο» εφαρμόστηκε το "κάθε σχολή και συνεστίαση" προκειμένου να μαζευτούν τα απαραίτητα χρήματα. Φυσικά η όλη ιστορία δεν έμεινε αναπάντητη. Σε θεατρικό σκετς στο φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ, υπήρχε και ανάλογο κομμάτι με τον χαρακτηριστικό τίτλο: « Ο- ΠΟΛΥ- ΘΑ- ΛΑΛΙΩΤΗΣ ή αλλιώς «Πολυθαλιώτης») που έκανε τεράστια εντύπωση. Τουλάχιστον έστω και έτσι τα «όνειρα πήραν εκδίκηση»…
(Πρόκειται για διήγημα, που εκτός από αληθινά στοιχεία, έχει και μυθοπλασία…)
Η κοινή συνεδρίαση των κεντρικών τότε οργάνων του φοιτητικού (ΕΦΕΕ) και σπουδαστικού (ΕΣΕΕ) κινήματος στα ιστορικά γραφεία της πρώτης στην οδό Ιπποκράτους, παρά τις αντιθέσεις για το πλαίσιο του γιορτασμού, κατέληξαν σε ένα μεγάλο πρόγραμμα εκδηλώσεων που περιελάμβανε ομιλίες, συναυλίες, κινηματογραφικές παραστάσεις κ.α Άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση είχε διοργανώσει τις δικές της (όπως π.χ εκείνη με όσους ξένους παράγοντες βοήθησαν την 7χρονη αντίσταση του λαού μας στο Οφθαλμιατρείο, που παρακολούθησε ως μέλος της αντιπροσωπείας των παραπάνω οργανώσεων, ο γράφων). Το ζήτημα όμως που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ήταν το κόστος των εκδηλώσεων και ήταν πραγματικά μεγάλο παρά τη διάθεση προσφοράς που υπήρχε από όλες τις πλευρές. Και ενώ πολλές εκδηλώσεις κινδύνευαν να μην γίνουν ήρθε η φωνή των «πράσινων συνδικαλιστών» να καθησυχάσει την ανησυχία που υπήρχε:
«Ξεχνάτε συνάδελφοι και συναγωνιστές, ότι έχουμε πλέον σοσιαλιστική κυβέρνηση που τα στελέχη της ήταν από τους πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου; Θυμηθείτε μόνο ότι ίδρυσε και Γ.Γ Νέας Γενιάς , με επικεφαλής της ένα από τα σημαίνοντα τότε στελέχη του αντιδικτατορικού κινήματος». Παρά τις αμφιβολίες που υπήρχαν, η γνωστή παροιμία «ανάγκα τε και θεοί πείθονται» κυριάρχησε. Οι «άκρες» υπήρχαν και το ραντεβού κλείστηκε γρήγορα, στα γραφεία της.
Ένας «άνεμος ελευθερίας» κυκλοφορούσε εκεί, μακριά από τα όσα συναντούσαν ακόμη και το 1983 οι εκπρόσωποι του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος κατά τη διάρκεια των επισκέψεων τους στα διάφορα Υπουργεία. Ούτε γραβάτες, ούτε ζιβάγκο (σημείο τότε διαφοροποίησης από τις κυβερνήσεις της Ν.Δ, όπως τώρα καλή ώρα τα κουστούμια χωρίς γραβάτες του ΣΥΡΙΖΑ). Φουλάρια, μπλουτζίν αλλά και σκουλαρίκια ήταν στην ημερήσια διάταξη, θυμίζοντας περισσότερο γραφεία του …Ρήγα. Η υποδοχή, θερμή, όπως και πολλές υποσχέσεις για την «ουσιαστική οικονομική κάλυψη των εκδηλώσεων». Όσοι από εμάς προσπαθούσαμε να κρατήσουμε «μικρό καλάθι» αντιμετωπιστήκαμε με θυμηδία που έφτανε μέχρι και το περίφημο «αφήστε τον δογματισμό σας, ξημερώνει μια νέα εποχή, ξεχάστε τα παλιά που ξέρατε».
Οι εκδηλώσεις πολλές και πετυχημένες. Μόνα να , μια μικρή λεπτομέρεια έμεινε άλυτη. Η απαραίτητη χρηματοδότηση, παρά τις εκκλήσεις και υποσχέσεις, ποτέ δεν έφτασε ολοκληρωμένη. Οι πιστωτές (τυπογραφεία, μικροφωνικές κ.α) είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται. Βλέπετε σ’ αυτούς οι υποσχέσεις δεν μετρούσαν αν δεν έβλεπαν το χρώμα του χρήματος. Η λύση βρέθηκε, έστω και με πολύμηνη καθυστέρηση, μέσω της πανάρχαιας οδού. Κατά το χουντικό σύνθημα «κάθε πόλη και στάδιο» εφαρμόστηκε το "κάθε σχολή και συνεστίαση" προκειμένου να μαζευτούν τα απαραίτητα χρήματα. Φυσικά η όλη ιστορία δεν έμεινε αναπάντητη. Σε θεατρικό σκετς στο φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ, υπήρχε και ανάλογο κομμάτι με τον χαρακτηριστικό τίτλο: « Ο- ΠΟΛΥ- ΘΑ- ΛΑΛΙΩΤΗΣ ή αλλιώς «Πολυθαλιώτης») που έκανε τεράστια εντύπωση. Τουλάχιστον έστω και έτσι τα «όνειρα πήραν εκδίκηση»…
(Πρόκειται για διήγημα, που εκτός από αληθινά στοιχεία, έχει και μυθοπλασία…)
.jpg)
