και άφησε εποχή για το καταπληκτικό ποδόσφαιρο που έπαιζε. Τότε το γήπεδο δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό. Ούτε ρολόγια, ούτε βραχιόλια, ούτε καθισματάκια, ούτε καν εξέδρες από την απέναντι πλευρά. Παιδιά από φτωχές οικογένειες μακριά από επαγγελματισμούς και χρήματα, έπαιζαν μόνο για την φανέλα και τον κόσμο. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον μέσιστο Κουσουλάκη που έκανε σαν «άλογο» τις επελάσεις του. Γρήγορος και μπουκαδόρος ποδοσφαιριστής. Τον τερματοφύλακα Μασάδη που έπιανε τα άπιαστα. Μάλιστα μια εποχή είχε τρελαθεί να πιάνει όλα τα πέναλτι. Τον Τσιρέλα με το εγκεφαλικό του παιχνίδι. Τον μέγιστο Ουρσουζίδη, έναν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της Βέροιας. Τον μάγκα τον Παπαφωτίου. Μεγάλη παικτούρα και αυτός. Ο μοναδικός Παπαδόπουλος να ξεσηκώνει το πλήθος με τις περίτεχνες ενέργειές του. Τον «στρατηγό» Γαϊτάνο για πολλούς ο πιο εγκεφαλικός παίκτης της Βέροιας και φυσικά ο παικταράς ο Μήττας. Εκείνα τα χρόνια θυμάμαι το γήπεδο γέμιζε με 10.000 Βεροιώτες που ήταν κυριολεκτικά στα κάγκελα. Όχι όπως σήμερα φρέντο εσπρέσσο, πασατέμπο και γκομενίτσα δίπλα. Eκείνα τα χρόνια είχε φωνή, πανηγυρισμούς, συνθήματα!!! Θυμάμαι ερχόταν ο καημένος ο Ολυμπιακός και ήταν για λύπηση πραγματικά. Κάθε χρονιά έτρωγε δύο και τρία γκολ. Πελάτης κανονικός!!! Μεγάλη ομάδα τότε η Βέροια. The REAL «Βασίλισσα». Ας με συγχωρέσουν οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές που δεν τους ανέφερα, αλλά δυστυχώς πέρασαν τα χρόνια και αρχίσαμε να ξεχνάμε...
