καταπιάνεται με 24 θέματα, ένα για κάθε γράμμα της αλφαβήτου, που αφορούν τις σχέσεις γονιών και παιδιών.
«Διαβάζοντας το βιβλίο, όσο και αν μέχρι τώρα πίστευα πως έκανα καλή δουλειά, ζήτησα συγνώμη από τα παιδιά μου», είπε χαρακτηριστικά η Αλκμήνη Μπεμπέτσου, αντιπρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων Βέροιας στο χαιρετισμό της. Κάτι που όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, σύμφωνα με γεγονότα που αφηγήθηκε ο συγγραφέας, συμβαίνει πολύ συχνά σε όσους το διαβάσουν.
«Δύσκολο για έναν γονιό, ειδικά σε προχωρημένη ηλικία, να φτάσει στο σημείο να ζητήσει συγνώμη από το παιδί του», σχολίασε ο κ. Μαρτίδης. Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο. Ενώ όπως ο ίδιος είπε, πολλοί ξεκινούν την ανάγνωση ως γονείς, για να γίνουν καλύτεροι, καταλήγουν να το βλέπουν από το ρόλο του παιδιού και σε σχέση με τους δικούς τους γονείς.
«Πρόκειται για ένα βιβλίο καλογραμμένο και κατανοητό, βάζει τους γονείς να προβληματιστούν, αφήνει γνώση και πλούσια κατάθεση εμπειριών. Σε βάζει σε πολλές σκέψεις και προβληματισμούς», ανέφερε στο χαιρετισμό της η Ειρήνη Αναγνώστου, Σχολική Ψυχολόγος.
Ο συγγραφέας αναφέρθηκε εκτενέστερα στο πρώτο θέμα του βιβλίου, την Αγκαλιά, από το Α, χαρακτηρίζοντάς την ως καθοριστικής σημασίας για τις ζωές όχι μόνο των παιδιών αλλά όλων. Και όχι μόνο η σωματική, αλλά και η «αγκαλιά» με ένα μπράβο, έναν καλό λόγο, μια ενθάρρυνση. «Τεράστια η αξία της αγκαλιάς, σημαίνει χωράω, συγχωράω, αποδέχομαι. Αν δε λάβει το παιδί αγκαλιά από τους γονείς, θα τη λάβει από αλλού, που συνήθως μπορεί να είναι κακή αγκαλιά», ανέφερε. Ακόμα και αν δεν έχουμε παιδιά, το βιβλίο μας αφορά άμεσα, γιατί υπήρξαμε και εμείς παιδιά και ακόμα τα κουβαλάμε μέσα μας», είπε κλείνοντας ο κ. Μαρτίδης, πριν δεχθεί καταιγισμό ερωτήσεων από το ακροατήριο.
Κάπου ανάμεσα στην παρουσίαση και τα λεγόμενα του Ιάκωβου Μαρτίδη, μια φιγούρα ξεχώρισε, ενός καλοντυμένου κυρίου, προχωρημένης ηλικίας, στην πρώτη σειρά του ακροατηρίου. Αν και τα χρόνια του βάραιναν πολύ τα πόδια και το περπάτημά του, είναι αυτός που ακολουθεί πάντα τον συγγραφέα στις παρουσιάσεις του και είναι δίπλα του σε κάθε βήμα.
Ο λόγος για τον 91χρονο πατέρα του Ιάκωβου Μαρτίδη και προσωπικό του φωτογράφο, που έχοντας τη μηχανή του περασμένη στο λαιμό του, συνέλεγε συνεχώς αναμνήσεις από την παρουσίαση του υιού, μέσα από τη δική του ματιά. Κινούνταν στο χώρο προσπαθώντας να βρει την κατάλληλη γωνία να αποτυπώσει τη στιγμή και φυσικά ο συγγραφέας δεν παρέλειψε να τον συστήσει στο κοινό.
