Διαβάστε την συνέντευξη που έδωσε ο Βεροιώτης καλλιτέχνης στο athina984.gr.
Α)Μέρος: «Προσωπικά Δεδομένα»
Ε.Σ.: Τι σας πονάει και τι σας κάνει να χαίρεστε στην σημερινή Ελλάδα;
Ν.Ζ.: Με πονάει που δεν έχουμε το μυαλό να βρούμε έναν μέσο όρο συνεννόησης εμείς οι έλληνες για τα θέματα που μας ενώνουν. Και είναι πάρα πολλά, μακριά από κόμματα και φανατισμούς. Χαίρομαι όταν βλέπω τη δράση πολιτών. Για παράδειγμα την «εθελοντική ομάδα καθαριότητας» στη Βέροια. Ή τα παιδιά στην Αθήνα που μαζεύουν λεπτομερώς γόπες και όχι μόνον από κοινόχρηστους χώρους. Τα πλησίασα αυτά τα παιδιά και είδα τη δύναμη και την ηρεμία, το φώς που είχαν στο πρόσωπο τους. Στοιχεία που έχουν οι άνθρωποι όταν ασχολούνται με κάτι που αγαπούν. Μίλησα μαζί τους κι ένοιωσα την ανάγκη να τους πω για μία μικρή δράση που κάνω μαζί με την κόρη μου. Υιοθετήσαμε μία πλαγιά στην κορυφή του Υμητού και φροντίζουμε να είναι καθαρή. Κάπως έτσι, μπορεί να σπάσει η αλυσίδα της αδιαφορίας και της άγνοιας.
Ε.Σ.: Υπάρχει κάτι που δεν θα κάνατε για τίποτα στον κόσμο;
Ν.Ζ.: Ναι. Ποτέ δεν θα έλεγα ξανά ποτέ! Έχω διαψευστεί πολλές φορές.
Ε.Σ.: Πιστεύετε ότι το γέλιο δίνει χρόνια ζωής;
Ν.Ζ.: Αν κρίνω από το ότι έχω φτάσει αισίως τα 69, μάλλον ναι!
Ε.Σ.: Νιώθετε να έχετε εκπληρώσει τον δικό σας προορισμό;
Ν.Ζ.: Όχι ακόμα. Άνω κάτω είναι ο εαυτός μου. Έχω να κάνω πολλές βελτιώσεις. Δηλαδή είμαι σε φάση ανακαίνισης…(γελάει!).
Ε.Σ.: Έχετε κάποιον ευσεβή πόθο;
Ν.Ζ.: Ο παιδικός μου φίλος, ο Χρίστος μου επαναλαμβάνει εδώ και 50 χρόνια ακριβώς το ίδιο πράγμα… Λοιπόν μου λέει: «πήρα λαχείο και έπαιξα ΛΟΤΤΟ. Μην ανησυχείς θα κερδίσω και θα σε σώσω». Τον βλέπω ότι το πιστεύει και ελπίζει πραγματικά… Εγώ δεν του χαλάω και του λέω πάντα το ίδιο πράγμα: Μπράβο, μακάρι! Άντε τώρα που είμαστε νέοι να το χαρούμε!
Ε.Σ.: Οι φίλοι έχουν ενεργό ρόλο στη ζωή σας;
Ν.Ζ.: Είμαι περήφανος για τους φίλους μου. Οι φίλοι είναι η εν ζωή, Άγγελοι!
Ε.Σ.: Η γαλήνη σας εξαρτάται από εξωγενείς παράγοντες;
Ν.Ζ.: Ναι, η γαλήνη μου, πάει περίπατο όταν βλέπω ανθρωποειδή να κραδαίνουν πυρηνικά όπλα. Και τον πίθηκο της διπλανής πόρτας να θέλει σαν τρελός να αποκτήσει και αυτός.
Ε.Σ.: Κάνετε αυτοκριτική;
Ν.Ζ.: Στο βαθμό που γνωρίζω τον εαυτό μου, θα έλεγα ναι. Κάνω αυτοκριτική. Μόνο που μερικές φορές επειδή είμαι πολύ ενοχικό άτομο αρχίζω το αυτόμαστίγωμα. Είναι ζητούμενο να είναι κανείς δίκαιος με τον εαυτό του.
Ε.Σ.: Σας αρέσει να ρισκάρετε;
Ν.Ζ.: Δεν μου αρέσει πολύ να ρισκάρω γιατί όλη μου η ζωή ήταν και είναι στον αέρα… Είχα πάντα πολύ δυνατή την αίσθηση του περαστικού, του προσωρινού και έτσι αυτό που ψάχνω πάντα είναι μερικές «σιγουριές».
Ε.Σ.: Τι λείπει σήμερα από τον Νίκο Ζιώγαλα;
Ν.Ζ.: (γελάει…) Μου λείπουν τα 31 χρόνια για να τα κάνω 100!
Ε.Σ.: Ποια είναι η σχέση σας με τον χρόνο, σας αγγίζουν οι αλλαγές που φέρνει;
Ν.Ζ.: Θα έλεγα ότι μέσα σε έναν κόσμο που πάει κανονικά εγώ πηγαίνω slow motion. Όμως πασχίζω να μαθαίνω και να αντιλαμβάνομαι τις αλλαγές γιατί η άγνοια με τρομάζει πιο πολύ.
Ε.Σ.: Αυτός που δεν κάνει λάθη, συνήθως δεν κάνει τίποτα;
Ν.Ζ.: Αυτός που δεν κάνει τίποτα συνήθως δεν κάνει λάθη!
Ε.Σ.: Ποιες είναι οι πιο σταθερές αξίες στη ζωή σας;
Ν.Ζ.: Η κόρη μου, οι φίλοι μου και γενικά οι δικοί μου άνθρωποι. Καθώς επίσης και οι άγνωστοι που συναντώ και νοιώθω σαν να τους ξέρω από πάντα.
Ε.Σ.: Δυστυχώς διανύουμε εδώ και αρκετό καιρό, έναν φονικό ιό που θερίζει πλέον από βρέφη έως ηλικιωμένους αδίστακτα και απάνθρωπα. Πως αντιμετωπίζετε όλη αυτή την κατάσταση επαγγελματικά και προσωπικά;
Ν.Ζ.: Με υπακοή στην επιστήμη και με πολύ χιούμορ. Αλλιώς θα είχα τρελαθεί.
Ε.Σ.: Σήμερα βιώνουμε και τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας. Κάποιοι, μιλούν για παιχνίδια εξουσίας, άλλοι μιλάνε για άλλα σενάρια κ.λπ.… Πιστεύεται υπάρχει αντίδοτο η εμβόλιο για την ψυχολογική πανδημία, που μαστίζει τον άνθρωπο αιώνες, με ματαιοδοξία, φιλοδοξία, τάση εξουσίας, μέσα από τα υλικά αγαθά ,τον πλούτο κ.α.;
Ν.Ζ.: Το ότι γίνονται πόλεμοι στις μέρες μας σημαίνει ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται πολύ πίσω ακόμα στη βαθμίδα της εξέλιξης. Φαντάσου την εικόνα: «Χιμπατζήδες να κρατάνε πυρηνικά όπλα στα χέρια τους και να είναι έτοιμοι να τα εκσφενδονίσουν οι μεν στους δε». Μυαλό κουκούτσι! Θα το φάμε το κεφάλι μας αν δεν γίνει μία παγκόσμια ψυχολογική επανάσταση που θα αλλάξει τις προτεραιότητες μας γενικώς.
Β) Μέρος: «Περί τέχνης».
Ε.Σ.: Τι είναι εκείνο που σας κάνει ευτυχισμένο μέσα από την επαγγελματική σας πορεία;
Ν.Ζ.: Ο ισολογισμός. Το να ισορροπούν τα έσοδα με τα έξοδα.
Ε.Σ.: Είναι εύκολο να επιτευχθεί η ισορροπία σε έναν χώρο εκ φύσεως ανταγωνιστικό;
Ν.Ζ.: Καθόλου εύκολο. Διότι τον ρυθμό τον δίνει ο άγριος και ενστικτώδης πολιτισμός στον οποίο ζούμε.
Ε.Σ.: Θα θέλατε να μας ονομάσετε κάποιους ανθρώπους που είχαν θετική επιρροή σε εσάς, ως πρότυπα;
Ν.Ζ.: Ο πατέρας μου ο Στέφανος, η κυρία ‘Έφη στο μάθημα Ωδικής στο δημοτικό, ο Μάνος Χατζιδάκις και όλο το πρώτο κύμα του ελαφρού τραγουδιού στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Οι ζουρνατζήδες και οι νταουλιέρηδες της Νάουσας, το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, ο Σαββόπουλος, ο Ντύλαν και οι Ολύμπιανς.
Ε.Σ.: Ως άνθρωπος ο καλλιτέχνης είναι πάντα υποδεέστερος από το δημιούργημα του;
Ν.Ζ.: Όχι πάντα. Υπάρχουν καλλιτέχνες που τα δημιουργήματα τους είναι υποδεέστερα από ότι είναι οι ίδιοι σαν άνθρωποι.
Ε.Σ.: Κι αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω, στο ξεκίνημα σας, τι δεν θα κάνατε από όλα όσα έχετε κάνει;
Ν.Ζ.: Θα έψαχνα να βρω έναν σοφό δάσκαλο και θα έκανα υπακοή. Θα μάθαινα να σέβομαι περισσότερο τον εαυτό μου και το θαύμα της ζωής! Θα μάθαινα ίσως να μην φοβάμαι τον πόνο και να τον διαχειρίζομαι δημιουργικά.
Ε.Σ.: Θα κάνατε μια δουλειά με τραγούδια παλιά που δεν σας αρέσανε και θα θέλατε να τα ξαναδουλέψετε;
Ν.Ζ.: Τώρα καλώς εχόντων των πραγμάτων πρόκειται να βγάλω ένα νέο cd μετά από πολλά χρόνια. Ως επί το πλείστον με παλιά τραγούδια που πιστεύω ότι άξιζαν μία δεύτερη ευκαιρία. Είναι μια παραγωγή του Οδυσσέα Τσάκαλου και τραγουδάνε άλλοι τραγουδιστές. Όπως ο Δ. Σαββόπουλος, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Ορφέας Περίδης, ο Λάκης Παπαδόπουλος, η Τζόρτζια Κεφαλά, η Σαββέρια Μαργιολά, οι On the Road, ο Δημήτρης Τσινιδέλλος και η Κατερίνα Ντίνου.
Ε.Σ.: Τελικά τι δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση σε έναν τραγουδιστή: το να βρίσκεται στην ηχογράφηση ενός τραγουδιού στο στούντιο ή το να βρίσκετε σε μια συναυλία;
Ν.Ζ.: Για μένα προσωπικά που συνήθως γράφω στίχο, μουσική και τραγουδάω η καλλίτερη στιγμή είναι η στιγμή της δημιουργίας: ένα τραπέζι, ένα μαγνητόφωνο, μία λευκή κόλα χαρτί και η κιθάρα μου.
Ε.Σ.: Θεωρείτε πως η νέα γενιά έχει να δώσει πράγματα στη μουσική;
Ν.Ζ.: Δεν το συζητάμε! Οι νέοι μουσικοί είναι πολύ πιο καταρτισμένοι από τους μουσικούς της δικής μου γενιάς. Και πολύ πιο ακομπλεξάριστοι με τα είδη της μουσικής. Τώρα γίνονται για αυτό και υπάρχει μία κάποια ησυχία στο δημιουργικό κομμάτι. Με το πλήρωμα του χρόνου θα εκπλαγούμε πολύ ευχάριστα πιστεύω.
Α)Μέρος: «Προσωπικά Δεδομένα»
Ε.Σ.: Τι σας πονάει και τι σας κάνει να χαίρεστε στην σημερινή Ελλάδα;
Ν.Ζ.: Με πονάει που δεν έχουμε το μυαλό να βρούμε έναν μέσο όρο συνεννόησης εμείς οι έλληνες για τα θέματα που μας ενώνουν. Και είναι πάρα πολλά, μακριά από κόμματα και φανατισμούς. Χαίρομαι όταν βλέπω τη δράση πολιτών. Για παράδειγμα την «εθελοντική ομάδα καθαριότητας» στη Βέροια. Ή τα παιδιά στην Αθήνα που μαζεύουν λεπτομερώς γόπες και όχι μόνον από κοινόχρηστους χώρους. Τα πλησίασα αυτά τα παιδιά και είδα τη δύναμη και την ηρεμία, το φώς που είχαν στο πρόσωπο τους. Στοιχεία που έχουν οι άνθρωποι όταν ασχολούνται με κάτι που αγαπούν. Μίλησα μαζί τους κι ένοιωσα την ανάγκη να τους πω για μία μικρή δράση που κάνω μαζί με την κόρη μου. Υιοθετήσαμε μία πλαγιά στην κορυφή του Υμητού και φροντίζουμε να είναι καθαρή. Κάπως έτσι, μπορεί να σπάσει η αλυσίδα της αδιαφορίας και της άγνοιας.
Ε.Σ.: Υπάρχει κάτι που δεν θα κάνατε για τίποτα στον κόσμο;
Ν.Ζ.: Ναι. Ποτέ δεν θα έλεγα ξανά ποτέ! Έχω διαψευστεί πολλές φορές.
Ε.Σ.: Πιστεύετε ότι το γέλιο δίνει χρόνια ζωής;
Ν.Ζ.: Αν κρίνω από το ότι έχω φτάσει αισίως τα 69, μάλλον ναι!
Ε.Σ.: Νιώθετε να έχετε εκπληρώσει τον δικό σας προορισμό;
Ν.Ζ.: Όχι ακόμα. Άνω κάτω είναι ο εαυτός μου. Έχω να κάνω πολλές βελτιώσεις. Δηλαδή είμαι σε φάση ανακαίνισης…(γελάει!).
Ε.Σ.: Έχετε κάποιον ευσεβή πόθο;
Ν.Ζ.: Ο παιδικός μου φίλος, ο Χρίστος μου επαναλαμβάνει εδώ και 50 χρόνια ακριβώς το ίδιο πράγμα… Λοιπόν μου λέει: «πήρα λαχείο και έπαιξα ΛΟΤΤΟ. Μην ανησυχείς θα κερδίσω και θα σε σώσω». Τον βλέπω ότι το πιστεύει και ελπίζει πραγματικά… Εγώ δεν του χαλάω και του λέω πάντα το ίδιο πράγμα: Μπράβο, μακάρι! Άντε τώρα που είμαστε νέοι να το χαρούμε!
Ε.Σ.: Οι φίλοι έχουν ενεργό ρόλο στη ζωή σας;
Ν.Ζ.: Είμαι περήφανος για τους φίλους μου. Οι φίλοι είναι η εν ζωή, Άγγελοι!
Ε.Σ.: Η γαλήνη σας εξαρτάται από εξωγενείς παράγοντες;
Ν.Ζ.: Ναι, η γαλήνη μου, πάει περίπατο όταν βλέπω ανθρωποειδή να κραδαίνουν πυρηνικά όπλα. Και τον πίθηκο της διπλανής πόρτας να θέλει σαν τρελός να αποκτήσει και αυτός.
Ε.Σ.: Κάνετε αυτοκριτική;
Ν.Ζ.: Στο βαθμό που γνωρίζω τον εαυτό μου, θα έλεγα ναι. Κάνω αυτοκριτική. Μόνο που μερικές φορές επειδή είμαι πολύ ενοχικό άτομο αρχίζω το αυτόμαστίγωμα. Είναι ζητούμενο να είναι κανείς δίκαιος με τον εαυτό του.
Ε.Σ.: Σας αρέσει να ρισκάρετε;
Ν.Ζ.: Δεν μου αρέσει πολύ να ρισκάρω γιατί όλη μου η ζωή ήταν και είναι στον αέρα… Είχα πάντα πολύ δυνατή την αίσθηση του περαστικού, του προσωρινού και έτσι αυτό που ψάχνω πάντα είναι μερικές «σιγουριές».
Ε.Σ.: Τι λείπει σήμερα από τον Νίκο Ζιώγαλα;
Ν.Ζ.: (γελάει…) Μου λείπουν τα 31 χρόνια για να τα κάνω 100!
Ε.Σ.: Ποια είναι η σχέση σας με τον χρόνο, σας αγγίζουν οι αλλαγές που φέρνει;
Ν.Ζ.: Θα έλεγα ότι μέσα σε έναν κόσμο που πάει κανονικά εγώ πηγαίνω slow motion. Όμως πασχίζω να μαθαίνω και να αντιλαμβάνομαι τις αλλαγές γιατί η άγνοια με τρομάζει πιο πολύ.
Ε.Σ.: Αυτός που δεν κάνει λάθη, συνήθως δεν κάνει τίποτα;
Ν.Ζ.: Αυτός που δεν κάνει τίποτα συνήθως δεν κάνει λάθη!
Ε.Σ.: Ποιες είναι οι πιο σταθερές αξίες στη ζωή σας;
Ν.Ζ.: Η κόρη μου, οι φίλοι μου και γενικά οι δικοί μου άνθρωποι. Καθώς επίσης και οι άγνωστοι που συναντώ και νοιώθω σαν να τους ξέρω από πάντα.
Ε.Σ.: Δυστυχώς διανύουμε εδώ και αρκετό καιρό, έναν φονικό ιό που θερίζει πλέον από βρέφη έως ηλικιωμένους αδίστακτα και απάνθρωπα. Πως αντιμετωπίζετε όλη αυτή την κατάσταση επαγγελματικά και προσωπικά;
Ν.Ζ.: Με υπακοή στην επιστήμη και με πολύ χιούμορ. Αλλιώς θα είχα τρελαθεί.
Ε.Σ.: Σήμερα βιώνουμε και τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας. Κάποιοι, μιλούν για παιχνίδια εξουσίας, άλλοι μιλάνε για άλλα σενάρια κ.λπ.… Πιστεύεται υπάρχει αντίδοτο η εμβόλιο για την ψυχολογική πανδημία, που μαστίζει τον άνθρωπο αιώνες, με ματαιοδοξία, φιλοδοξία, τάση εξουσίας, μέσα από τα υλικά αγαθά ,τον πλούτο κ.α.;
Ν.Ζ.: Το ότι γίνονται πόλεμοι στις μέρες μας σημαίνει ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται πολύ πίσω ακόμα στη βαθμίδα της εξέλιξης. Φαντάσου την εικόνα: «Χιμπατζήδες να κρατάνε πυρηνικά όπλα στα χέρια τους και να είναι έτοιμοι να τα εκσφενδονίσουν οι μεν στους δε». Μυαλό κουκούτσι! Θα το φάμε το κεφάλι μας αν δεν γίνει μία παγκόσμια ψυχολογική επανάσταση που θα αλλάξει τις προτεραιότητες μας γενικώς.
Β) Μέρος: «Περί τέχνης».
Ε.Σ.: Τι είναι εκείνο που σας κάνει ευτυχισμένο μέσα από την επαγγελματική σας πορεία;
Ν.Ζ.: Ο ισολογισμός. Το να ισορροπούν τα έσοδα με τα έξοδα.
Ε.Σ.: Είναι εύκολο να επιτευχθεί η ισορροπία σε έναν χώρο εκ φύσεως ανταγωνιστικό;
Ν.Ζ.: Καθόλου εύκολο. Διότι τον ρυθμό τον δίνει ο άγριος και ενστικτώδης πολιτισμός στον οποίο ζούμε.
Ε.Σ.: Θα θέλατε να μας ονομάσετε κάποιους ανθρώπους που είχαν θετική επιρροή σε εσάς, ως πρότυπα;
Ν.Ζ.: Ο πατέρας μου ο Στέφανος, η κυρία ‘Έφη στο μάθημα Ωδικής στο δημοτικό, ο Μάνος Χατζιδάκις και όλο το πρώτο κύμα του ελαφρού τραγουδιού στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Οι ζουρνατζήδες και οι νταουλιέρηδες της Νάουσας, το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι, ο Σαββόπουλος, ο Ντύλαν και οι Ολύμπιανς.
Ε.Σ.: Ως άνθρωπος ο καλλιτέχνης είναι πάντα υποδεέστερος από το δημιούργημα του;
Ν.Ζ.: Όχι πάντα. Υπάρχουν καλλιτέχνες που τα δημιουργήματα τους είναι υποδεέστερα από ότι είναι οι ίδιοι σαν άνθρωποι.
Ε.Σ.: Κι αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω, στο ξεκίνημα σας, τι δεν θα κάνατε από όλα όσα έχετε κάνει;
Ν.Ζ.: Θα έψαχνα να βρω έναν σοφό δάσκαλο και θα έκανα υπακοή. Θα μάθαινα να σέβομαι περισσότερο τον εαυτό μου και το θαύμα της ζωής! Θα μάθαινα ίσως να μην φοβάμαι τον πόνο και να τον διαχειρίζομαι δημιουργικά.
Ε.Σ.: Θα κάνατε μια δουλειά με τραγούδια παλιά που δεν σας αρέσανε και θα θέλατε να τα ξαναδουλέψετε;
Ν.Ζ.: Τώρα καλώς εχόντων των πραγμάτων πρόκειται να βγάλω ένα νέο cd μετά από πολλά χρόνια. Ως επί το πλείστον με παλιά τραγούδια που πιστεύω ότι άξιζαν μία δεύτερη ευκαιρία. Είναι μια παραγωγή του Οδυσσέα Τσάκαλου και τραγουδάνε άλλοι τραγουδιστές. Όπως ο Δ. Σαββόπουλος, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Ορφέας Περίδης, ο Λάκης Παπαδόπουλος, η Τζόρτζια Κεφαλά, η Σαββέρια Μαργιολά, οι On the Road, ο Δημήτρης Τσινιδέλλος και η Κατερίνα Ντίνου.
Ε.Σ.: Τελικά τι δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση σε έναν τραγουδιστή: το να βρίσκεται στην ηχογράφηση ενός τραγουδιού στο στούντιο ή το να βρίσκετε σε μια συναυλία;
Ν.Ζ.: Για μένα προσωπικά που συνήθως γράφω στίχο, μουσική και τραγουδάω η καλλίτερη στιγμή είναι η στιγμή της δημιουργίας: ένα τραπέζι, ένα μαγνητόφωνο, μία λευκή κόλα χαρτί και η κιθάρα μου.
Ε.Σ.: Θεωρείτε πως η νέα γενιά έχει να δώσει πράγματα στη μουσική;
Ν.Ζ.: Δεν το συζητάμε! Οι νέοι μουσικοί είναι πολύ πιο καταρτισμένοι από τους μουσικούς της δικής μου γενιάς. Και πολύ πιο ακομπλεξάριστοι με τα είδη της μουσικής. Τώρα γίνονται για αυτό και υπάρχει μία κάποια ησυχία στο δημιουργικό κομμάτι. Με το πλήρωμα του χρόνου θα εκπλαγούμε πολύ ευχάριστα πιστεύω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.