Η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία αναδεικνύει σειρά από θέματα, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει στο νου μου ως θεμελιώδες το εξής: πρέπει να επιτρέπεται σε πολιτικά «νούμερα» να κυβερνούν; Όπου «νούμερα» (κατά το «είσαι μεγάλο νούμερο»)
βλέπε πολιτικούς τσαρλατάνους, που υπόσχονται αριστερά δεξιά «προγράμματα Θεσσαλονίκης», ή απλά ανόητους που πιστεύουν τις ανοησίες που λένε, γιατί δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν και τέτοιοι.
Για όσους δεν είναι ενήμεροι, στην Ιταλία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνήθηκε να εγκρίνει την σύνθεση της κυβέρνησης που προτάθηκε από τον νόμιμα εκλεγμένο συνασπισμό κομμάτων και η χώρα οδηγείται σε υπηρεσιακή κυβέρνηση ή επαναληπτικές εκλογές. Ο Σέρτζιο Ματαρέλα, όπως λένε οι γνωρίζοντες, έδρασε κοντά, αλλά εντός των ορίων των αρμοδιοτήτων που του παραχωρεί το Ιταλικό σύνταγμα. Δεν είναι η νομιμότητα, αλλά η πολιτική σκοπιμότητα που μας απασχολεί.
Ας δεχτούμε για την ευκολία της συζήτησης πως πράγματι οι προτεινόμενοι υπουργοί είναι ακατάλληλοι. Πως η παρουσία τους θα φέρει δεινά στον Ιταλικό λαό. Άλλωστε το οικονομικό πρόγραμμα που υποτίθεται θα εφάρμοζε η πέτρα του σκανδάλου, προτεινόμενος υπουργός οικονομικών Πάολο Σαβόνα, είναι κάτι σαν πρόγραμμα Θεσσαλονίκης εις τη δεκάτη. Απλώς ανεφάρμοστο, διότι απαιτεί να το χρηματοδοτήσουν… οι άλλοι. Ο Πρόεδρος της Ιταλίας θεώρησε ότι ο Σαβόνα είναι επικίνδυνος για την οικονομική σταθερότητα της χώρας και αρνήθηκε να εγκρίνει την τοποθέτησή του στον θώκο.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: Πρέπει σε μια ώριμη δυτική δημοκρατία να μπορούν να αναλάβουν την εξουσία, άνθρωποι ακόμα και καταφανώς ακατάλληλοι; σαλτιμπάγκοι, γραφικοί, δημαγωγοί, απατεώνες, ή και… κοινοί βλάκες;
Η όχι αβασάνιστη απάντηση, δεν μπορεί να είναι άλλη από ένα μεγάλο, απερίφραστο ΝΑΙ. Τουλάχιστον αυτή οφείλουν να δώσουν οι ελεύθεροι και οι δημοκράτες. Διότι η Δημοκρατία δεν είναι δωρεάν. Το κόστος της είναι η ευθύνη. Όποιος αρνείται την ευθύνη να καθορίζει τη μοίρα του, δεν δικαιούται να ζητά ελευθερίες. Κι όποιος διεκδικεί την ελευθερία να αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του, δεν παραχωρεί σε κανένα το δικαίωμα να τον «προστατεύει» από τα λάθη του. Οι κυρίαρχοι στη δημοκρατία λαοί, πορεύονται με τις συνέπειες των επιλογών τους. Επωμίζονται τα λάθη τους και καρπώνονται τις ευστοχίες τους.
Αν οι δημοκρατίες δυσκολεύονται στον ανταγωνισμό με λιγότερο ελεύθερα καθεστώτα, θα πρέπει να βρουν καλύτερο τρόπο αντίδρασης, από το να πριονίζουν τα θεμέλια της δικής τους εσωτερικής ελευθερίας. Η ελευθερία, ήταν πάντα για τη Δημοκρατία ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Ο περιορισμός της, είναι ομολογία ήττας.
βλέπε πολιτικούς τσαρλατάνους, που υπόσχονται αριστερά δεξιά «προγράμματα Θεσσαλονίκης», ή απλά ανόητους που πιστεύουν τις ανοησίες που λένε, γιατί δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν και τέτοιοι.
Για όσους δεν είναι ενήμεροι, στην Ιταλία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνήθηκε να εγκρίνει την σύνθεση της κυβέρνησης που προτάθηκε από τον νόμιμα εκλεγμένο συνασπισμό κομμάτων και η χώρα οδηγείται σε υπηρεσιακή κυβέρνηση ή επαναληπτικές εκλογές. Ο Σέρτζιο Ματαρέλα, όπως λένε οι γνωρίζοντες, έδρασε κοντά, αλλά εντός των ορίων των αρμοδιοτήτων που του παραχωρεί το Ιταλικό σύνταγμα. Δεν είναι η νομιμότητα, αλλά η πολιτική σκοπιμότητα που μας απασχολεί.
Ας δεχτούμε για την ευκολία της συζήτησης πως πράγματι οι προτεινόμενοι υπουργοί είναι ακατάλληλοι. Πως η παρουσία τους θα φέρει δεινά στον Ιταλικό λαό. Άλλωστε το οικονομικό πρόγραμμα που υποτίθεται θα εφάρμοζε η πέτρα του σκανδάλου, προτεινόμενος υπουργός οικονομικών Πάολο Σαβόνα, είναι κάτι σαν πρόγραμμα Θεσσαλονίκης εις τη δεκάτη. Απλώς ανεφάρμοστο, διότι απαιτεί να το χρηματοδοτήσουν… οι άλλοι. Ο Πρόεδρος της Ιταλίας θεώρησε ότι ο Σαβόνα είναι επικίνδυνος για την οικονομική σταθερότητα της χώρας και αρνήθηκε να εγκρίνει την τοποθέτησή του στον θώκο.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: Πρέπει σε μια ώριμη δυτική δημοκρατία να μπορούν να αναλάβουν την εξουσία, άνθρωποι ακόμα και καταφανώς ακατάλληλοι; σαλτιμπάγκοι, γραφικοί, δημαγωγοί, απατεώνες, ή και… κοινοί βλάκες;
Η όχι αβασάνιστη απάντηση, δεν μπορεί να είναι άλλη από ένα μεγάλο, απερίφραστο ΝΑΙ. Τουλάχιστον αυτή οφείλουν να δώσουν οι ελεύθεροι και οι δημοκράτες. Διότι η Δημοκρατία δεν είναι δωρεάν. Το κόστος της είναι η ευθύνη. Όποιος αρνείται την ευθύνη να καθορίζει τη μοίρα του, δεν δικαιούται να ζητά ελευθερίες. Κι όποιος διεκδικεί την ελευθερία να αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του, δεν παραχωρεί σε κανένα το δικαίωμα να τον «προστατεύει» από τα λάθη του. Οι κυρίαρχοι στη δημοκρατία λαοί, πορεύονται με τις συνέπειες των επιλογών τους. Επωμίζονται τα λάθη τους και καρπώνονται τις ευστοχίες τους.
Αν οι δημοκρατίες δυσκολεύονται στον ανταγωνισμό με λιγότερο ελεύθερα καθεστώτα, θα πρέπει να βρουν καλύτερο τρόπο αντίδρασης, από το να πριονίζουν τα θεμέλια της δικής τους εσωτερικής ελευθερίας. Η ελευθερία, ήταν πάντα για τη Δημοκρατία ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Ο περιορισμός της, είναι ομολογία ήττας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.