Ο μαθητής Άλεξ Μεσχισβίλι 11 χρόνων από τη Γεωργία, που ζούσε με τη μητέρα και τον πατριό του στη Βέροια, εξαφανίστηκε την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2006 μεταξύ 7-8 το απόγευμα, από την περιοχή Ελιάς - Ανοίξεως Βέροιας. Εκεί τον είδαν για τελευταία φορά φίλοι και συμμαθητές. Έφυγε από την προπόνηση του μπάσκετ στο κλειστό γυμναστήριο της Ελιάς και προορισμός του...
ήταν το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ του πατριού του. Στη συνέχεια θα πήγαινε στο μάθημα ζωγραφικής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ο μικρός τελευταία ήταν προβληματισμένος από την απόρριψη κάποιων συμμαθητών, που έφτανε πολλές φορές και στον ξυλοδαρμό του.
Σαράντα μέρες μετά την εξαφάνιση, η Αγγελική Νικολούλη σε έρευνά της στη Βέροια, εντόπισε τον ένα από τους πέντε «σκληρούς» μαθητές και κατάλαβε από το διάλογο που είχαν, ότι τα παιδιά ευθύνονται για την εξαφάνιση του άτυχου Άλεξ. Ενημέρωσε την Ασφάλεια της πόλης, αλλά η εκδοχή της δημοσιογράφου θεωρήθηκε από τον τότε διοικητή ακραία, με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος σε λάθος έρευνες. Την ομάδα αποτελούσαν δύο Ελληνόπουλα αδέλφια, ένας Αλβανός, ένας Βορειοηπειρώτης και ένας Ρουμάνος. Οι ηλικίες τους από 11 έως 13 χρόνων. Τα πέντε παιδιά ομολόγησαν τον θανάσιμο τραυματισμό του μαθητή και καταδικάστηκαν με το νόμο των ανηλίκων της Ελλάδας.
Λίγους μήνες μετά, τον Μάρτιο του 2011, η «καμπάνα» της δικαιοσύνης «χτύπησε» και τον παππού των δύο Ελλήνων αδελφών, ο οποίος τιμωρηθηκε με φυλάκιση τεσσάρων ετών και έξι μηνών για υπόθαλψη εγκληματία κατά συρροή, για ψευδορκία μάρτυρα κατ' εξακολούθηση. Τον Φεβρουάριο του 2009, τα δύο Ελληνόπουλα, ο Ρουμάνος, ο Αλβανός και ο Βορειοηπειρώτης, κρίθηκαν ένοχοι. Καταδικάστηκαν σύμφωνα με το νόμο των ανηλίκων στην Ελλάδα και τους επιβλήθηκαν αναμορφωτικά μέτρα, ενώ βαριές ήταν οι «καμπάνες» της Δικαιοσύνης και για τους γονείς τους.
Οι όποιοι ισχυρισμοί για παιδεραστία κρίθηκαν αβάσιμοι, ενώ το Πολυμελές Πρωτοδικείο της Βέροιας επιδίκασε στη μητέρα του Άλεξ Μεσχισβίλι , Νατέλα Ιτσουαϊτζε το χρηματικό ποσό των 150.000 ευρώ ως αποζημίωση για ψυχική οδύνη για το χαμό του γιου της. Πριν περίπου τέσσερα χρόνια, ο εκταφέας Μερκούριος Κυνηγός προετοίμαζε μία ταφή στο χωριό Ραψομανίκη Ημαθίας, που βρίσκεται πολύ κοντά στη Βέροια. Στο σημείο όπου έσκαβε περίπου μισό μέτρο κάτω από την επιφάνεια, ανακάλυψε το σκελετό ενός νεαρού ατόμου, χωρίς ρούχα και φέρετρο. Στο σημείο βρέθηκε και η μητέρα του άτυχου παιδιού Νατέλα με το σύζυγο της, ενώ οι μετά από μαραθώνιο επαφών με φορείς, έγινε δεκτό το αίτημα της για εκταφή και μάλιστα με τη μορφή του κατεπείγοντος. Λίγους μήνες αργότερα, απεδείχθη ότι τα οστά ανήκουν σε ηλικιωμένη της περιοχής.
ήταν το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ του πατριού του. Στη συνέχεια θα πήγαινε στο μάθημα ζωγραφικής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ο μικρός τελευταία ήταν προβληματισμένος από την απόρριψη κάποιων συμμαθητών, που έφτανε πολλές φορές και στον ξυλοδαρμό του.
«Τι συνέβη τελικά στον Αλεξ;»
Εκείνο το πρωί, ο Άλεξ και τα υπόλοιπα πέντε παιδιά είχαν τσακωθεί στο σχολείο. Το απόγευμα, τον βρήκαν στο δρόμο κι εκείνος έτρεξε προς το Δημαρχείο. Εκεί ο ένας του έβαλε τρικλοποδιά. Το παιδί έπεσε. Ο μικρός Βορειοηπειρώτης κλαίγοντας είπε να ζητήσουν βοήθεια, αλλά ο Λευτέρης τον έβρισε: «είσαι χαζός ρε; Θα μπλέξουμε». Τον πήγαν σ' ένα ακατοίκητο σπίτι. Ο Λευτέρης ακούμπησε το αυτί του στην καρδιά και είπε πως δεν χτυπάει. Εκεί κάπου ο μικρός Αλβανός και ο Βορειοηπειρώτης που τα παραδέχθηκαν όλ' αυτά έφυγαν. Αρα, εκεί τελειώνει η πραγματικότητα κι αρχίζουν τα σενάρια. Κι έτσι στο αγωνιώδες ερώτημα της μάνας του, της Νατέλα, «τι έγινε ο Αλεξ;», η μόνη πραγματική απάντηση είναι πως ο Αλεξ έγινε ρεπορτάζ στα δελτία, αποκλειστικό στα ταμπλόιντ, και σίριαλ στη μεσημεριανή ζώνη. Οσο για το τι τελικά του συνέβη:… Ισχύει το παλιό δημοσιογραφικό μότο: «ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα, να σου καταστρέψει μια ωραία ιστορία».
Ο φάκελος «Άλεξ» παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξιχνίαστος.
