ΑΡΘΡΟ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΤο Σάββατο το πρωί είδαμε παιδικό πρωτάθλημα και για μια ακόμη φορά τα συμπεράσματα τα οποία βγάλαμε ήταν εναντίον αυτών που ισχυρίζονται ότι «υπηρετούν» το κακόμοιρο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Πολύ απλά... ο εγωισμός και η κοντομυαλιά συνεχίζουν να το χαρακτηρίζουν. Με ανθρώπους απαίδευτους... που χρήζουν «παρακολούθησης» με συμπεριφορά και φρασεολογία που δεν ταιριάζουν να είναι εκπαιδευτές νεαρών αθλητών. Επί της ουσίας τα ερωτήματα που θα θέσουμε δείχνουν και το πρόβλημα:
1. Ποιοι ορίζουν στόχους για τα παιδιά των ακαδημιών; (αυτοί είναι να νικούν με οποιοδήποτε τρόπο;)
2. Πρέπει να παίζουν όλα τα παιδιά που αποτελούν μια ομάδα ή μόνο οι 11 μεγαλύτεροι και δυνατότεροι; (εκτός αν πρέπει το σκορ για τους νικητές να πρέπει να εκτιναχθεί σε διψήφιο αριθμό…)
3. Υπάρχει το απαραίτητο μεράκι από τους ιθύνοντες της κάθε ομάδας για καλά γήπεδα, σοβαρές μπάλες, ομοιόμορφες εμφανίσεις;
Και οι εξής απορίες:
α) Τι σημαίνει ένας τίτλος σε αυτήν την ηλικία; Είναι πιο σημαντικός από το να μάθεις ποδόσφαιρο (και όχι απαραίτητα να εκπαιδευτείς για το επαγγελματικό άθλημα); Ποιος θυμάται άραγε την πρωταθλήτρια Ελλάδος Ένωση Ημαθίας; Πόσους διεθνείς έδωσε στο άθλιο ποδόσφαιρό μας; Ποιος θυμάται τον πρωταθλητή στο παιδικό πέρυσι, πρόπερσι και βάλε;
β) Είδαμε παιδιά που έκλαιγαν για την αποτυχία τους και παιδιά που πικράθηκαν από την μη συμμετοχή τους. Γονείς που ήρθαν να χειροκροτήσουν τα παιδιά τους και άλλους που δεν είχαν την χαρά να το κάνουν. Τόσο σοβαρό έγινε το παιχνίδι μεταξύ νεαρών παιδιών! Πού πήγε η ζητούμενη χαρά για το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι;
Τέλος, είδαμε για το αποτέλεσμα πόσο σπουδαίο είναι μια ομάδα να έχει 3-4-5 καλούς ποδοσφαιριστές και να κερδίζουν με το ταλέντο και μόνο σε προσωπικές μονομαχίες τους αδύναμους αντιπάλους. Κατά τα άλλα ο τίτλος θα πάει στην καλύτερη «παρέα»... συγνώμη ομάδα ήθελα να γράψω.
Υ.Γ.: Για τους μάγους προπονητές έχουμε χρόνο να τα πούμε.
Δ.Κ.
