Προσωπικά μου αρέσουν τα πάρτυ. Ως εκ τούτου το pride δεν μου είναι δυσάρεστο. Θα έλεγα πως είναι μάλλον διασκεδαστικό καθώς προσφέρει και μια νότα, μια αφορμή για ποικίλων αποχρώσεων συζητήσεις. Και εδώ φοβάμαι, εξαντλείται η ωφελιμότητά του. Είναι πραγματικά απογοητευτικό
εν έτει 2017, να μας απασχολεί με τον τρόπο που μας απασχολεί το gay «ζήτημα». Κι όταν λέμε μας απασχολεί, εννοούμε απασχολεί τη δημόσια, κοινωνική και πολιτική ζωή. Όταν στα 70s ο David Bowie προέβαλε την εικόνα του ανδρόγυνου, η πράξη του αυτή είχε κάποιο νόημα και κάποιο περιεχόμενο. Είχε μια επαναστατικότητα. Ήταν μια πολιτική δήλωση. Πενήντα χρόνια (μισό αιώνα!) αργότερα, προκαλεί θλίψη το πόσο λίγα βήματα κάναμε ως κοινωνία και πόσο ο δημόσιος διάλογος ασχολείται με ζητήματα του χθες.
Δεν είναι άμοιρη ευθυνών γι’ αυτή την εξέλιξη η gay κοινότητα. Ποδηγετημένοι από μια κάστα επιθετικού ακτιβισμού, που δεν ξέρω ποιον άλλο εξυπηρετεί η δράση της εκτός από τη διαιώνιση της ύπαρξης της, οι χιλιάδες ανώνυμοι gay υφίστανται διακρίσεις, στις οποίες και η κάστα αυτή τους καταδικάζει. Διότι τι άλλο είναι το gay pride, εκτός από περιχαράκωση της ταυτότητας; Και μάλιστα μιας ταυτότητας «στενό κουστούμι» μέσα στο οποίο οι περισσότεροι gay, δεν χωράνε.
Στην πραγματικότητα η επιδίωξη θα έπρεπε να είναι να μην υπάρχει σεξουαλική ταυτότητα. Να είναι irrelevant. Να μην μας αφορά με τι την βρίσκει ο καθένας, ή πως αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Να είναι αυτονόητο δικαίωμά του, χωρίς για να το διεκδικήσει να χρειάζεται να ταιριάξει με κανένα στερεότυπο. Ούτε πατριαρχικό, ούτε φτερά και πούπουλα σώνει και καλά. Να μην επιβάλλεται να είναι η σεξουαλική προτίμηση, επιλογή, προδιάθεση, υποχρεωτικά κομμάτι της ταυτότητάς μας.
Δεν μπορεί να απαγορεύεται φυσικά σε κανέναν να επιλέξει να κάνει την σεξουαλικότητα του κομμάτι της ταυτότητάς του, όπως δεν απαγορεύεται να κάνει το ίδιο με ότι άλλο επιλέξει. Είναι όμως άλλο πράγμα να απαιτείς από τον καθένα να το κάνει. Να σου δηλώσει την «σεξουαλική του ταυτότητα». Γι’ αυτό ακριβώς και το λεγόμενο «outing» είναι απλώς μια χυδαιότητα και μόνο. Διότι στερεί από το άτομο την ελευθερία για την οποία υποτίθεται πως κόπτονται οι θιασώτες του. Την ελευθερία του να επιλέξεις την ταυτότητά σου και άρα το αν θα συμπεριλάβεις τη σεξουαλικότητά σου σε αυτήν.
Συνεπώς το gay pride και οι αντίστοιχης νοοτροπίας δράσεις, δεν εργάζονται για τις ελευθερίες και την ισότητα. Εργάζονται για την περιχαράκωση και τον έλεγχο. Και στα δικά μου τα χρόνια τουλάχιστον, το να είσαι gay, περισσότερο από όλα σήμαινε ελευθερία. Σήμαινε ζωή έξω από τις νόρμες. Σήμερα, αυτό που οικοδομείται είναι μια νέα νόρμα, ένας νέος κανόνας. Απόδειξη της λάθος κατεύθυνσης, το προσφάτως ψηφισθέν «σύμφωνο συμβίωσης», που κατά την ταπεινή μου αντίληψη δεν επιτυγχάνει ούτε την ελευθερία ούτε την ισότητα, παρά μόνο διεκδικεί μια νέα «κανονικότητα», της οποίας μάλιστα τα όρια περιορίζει αυστηρά.
Η αισθητική του pride προσβάλλει την πλειοψηφία των ομοφυλόφιλων και δεν μπορεί να εκφράσει κανένα αίτημα. Περιθωριοποιεί και υπονομεύει την υπόθεση της ελευθερίας και της ισότητας. Θέματα που ίσως μπορούσαν να είναι από καιρό λυμένα, διαιωνίζονται χάρις στον αποπροσανατολιστικό αυτό ακτιβισμό. Αναρωτιέμαι, αν μια ωραία πρωία ξυπνούσαμε σε έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις σε νομικό και κοινωνικό επίπεδο, τι θα απογινόταν αυτός ο στρατός ΜΚΟ, ακτιβιστών κλπ;
