Η εορτή του Αγίου Νικολάου του Κοκοβίτη στο Πολυδένδρι

Την Τρίτη 9 Αυγούστου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε υπαίθρια Θεία Λειτουργία και κήρυξε τον θείο λόγο στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού του Αγίου Αθανασίου στο Πολυδένδρι Ημαθίας, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Νικολάου του Κοκοβίτη, ο οποίος καταγόταν από το Πολυδένδρι και μαρτύρησε το 1822 στο Ολοκαύτωμα της Ναούσης. Τέθηκε σε προσκύνηση τεμάχιο ιερού λειψάνου του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού καθώς και αντίγραφο του μεταλλικού σταυρού του Αγίου Κοσμά που είχε τοποθετήσει ο Άγιος στο δένδρο έξω από τον Ιερό Ναό κατά το πέρασμα του από το Πολυδένδρι για να λυτρώσει τους κατοίκους από λοιμώδη ασθένεια της εποχής.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Ὁ Αὔγουστος εἶναι γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους ἕνας μήνας ἀφιερω­μένος στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἕνας μήνας ἀφιερωμένος σέ Αὐτήν πού δέν εἶναι μόνο Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι καί δική μας μη­τέρα, πρέσβειρα καί μεσίτρια στόν θρόνο τοῦ Υἱοῦ της γιά ὅ,τι ἔχουν ἀνάγκη τά εὐσεβῆ της τέκνα, τά ὁποῖα περιβάλλει πάντοτε μέ τή στοργή καί τήν ἀγάπη της.

Καί ὅπως κάθε μητέρα χαίρεται νά ἀκούει ἐγκώμια καί ἐπαίνους γιά τά παιδιά της, ἔτσι καί ἡ Πανα­γία μας χαίρεται, καθώς ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια ἔχουμε καθιερώσει νά τιμοῦμε μέσα στόν Δεκαπενταύ­γουστο ἕνα ἐκλεκτό τέκνο της, ἕναν συντοπίτη σας, ὁ ὁποῖος ξεχώ­­ρισε καί διακρίθηκε, καί γι᾽ αὐτό ὄχι μόνο ἀξίζει τήν τιμή καί τόν ἔπαινο τόν δικό μας ἀλλά τήν τιμή καί τή δόξα τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἀπολαμβάνει.

Ὁ λόγος βεβαίως εἶναι γιά τόν ἅγιο Νικόλαο τόν Κοκοβίτη, τόν ὁποῖο ἑορτάζουμε κάθε χρόνο αὐτή τήν ἡμέρα ἐδῶ στήν ἐνορία σας, καί πού φέτος τόν τιμοῦμε ἰδιαι­τέ­ρως, ὅπως τιμήσαμε καί ὅλους τούς ἁγίους ἱερομάρτυρες τούς ἐν Ναού­σῃ μαρτυρήσαντες κατά τό ὁλο­καύ­τωμα τῆς πόλεως, καθώς συμπλη­ρώθηκαν 200 χρόνια ἀπό τό μαρτύριο καί τή θυσία τους.

Τόν τιμοῦμε, γιατί καί ἐκεῖνος τίμησε μέ τήν ὁμολογία τῆς πίστε­ώς του καί τήν τόλμη του νά προσ­φέρει καί τή ζωή του γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο τήν Ἐκκλη­σία καί τόν Χριστό, ἀλλά καί τόν τόπο του, τό χωριό σας καί ὅλους σας. Τό μαρτύριο πού ὑπέμεινε γιά νά μήν ἀρνηθεῖ τήν πίστη του, τόν κατέταξε στή χορεία τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί τοῦ ἐξασφάλισε τήν τιμή καί τή δόξα τήν ὁποία ἐπιφυλάσσει ὁ Χριστός κατά τήν ὑπόσχεσή του στούς ἐκλεκτούς του.

Μάλιστα, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ὁ Χριστός ἀπέδειξε τήν εὔνοιά του στόν νεαρό μάρτυρα, τόν ἅγιο Νι­κό­λαο τόν Κοκοβίτη, μέ τό θαῦμα πού συνέβη, ἀμέσως μετά τό μαρ­τύριό του. Τό νεκρό καί ἀκέφαλο σῶμα του σηκώθηκε ὄρθιο ἀπό τόν σωρό, ὅπου τό εἶχαν πετάξει οἱ δήμιοι, καί κρατώντας στά χέρια του τό κεφάλι του προχώρησε πρός τή σκηνή τοῦ Λουμπούτ πασά. Ταραγμένος ἐκεῖνος ἀπό τό παρά­δοξο θέαμα καί φοβισμένος ἀπό τό θαῦμα πού ἔβλεπε ἐνώπιόν του, διέταξε νά σταματήσει ἀμέσως τό μαρτύριο τῶν χριστιανῶν.

Ἦταν βέβαιο ὅτι ὁ Χριστός ἐπι­βρά­βευε τόν μάρτυρά του. Γιατί πῶς θά ἦταν διαφορετικά δυνατό, ἕνα νεκρό σῶμα ὄχι μόνο νά σηκω­θεῖ, ἀλλά καί νά περπατήσει, παρά μόνο μέ τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ; Καί αὐτό τό θαῦμα ἀποτελεῖ ὁρατή ἀπό­δειξη τῆς τιμῆς τοῦ Χριστοῦ πρός τόν συντοπίτη σας ἅγιο Νικό­λαο Κοκοβίτη.

Καί ἐάν ἐκεῖνος ἀπολαμβάνει στόν οὐρανό ὅλη τήν τιμή καί τή δόξα τῶν μαρτύρων τοῦ ἐσφαγμέ­νου Ἀρνίου, τό χωριό σας, τό Πο­λυδένδρι, πού εἶχε τήν εὐλογία νά ἀναδείξει ἕναν μάρτυρα τῆς πίστε­ως, ἔχει τή χάρη τοῦ ἁγίου Νικο­λάου τοῦ Κοκοβίτου. Ἡ χάρη ὅμως αὐτή γίνεται αἰσθητή στή ζωή σας, ὅταν ἀγωνίζεσθε καί σεῖς νά ἀκο­λου­θεῖτε τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου, ὄχι τοῦ μαρτυρίου ἀλλά τῆς ζωῆς του.

Γιατί πῶς ἔγινε ὁ ἅγιος Νικόλαος μάρτυρας; Ἔγινε, διότι, ὅταν κλή­θη­κε νά ἐπιλέξει ἄν προτιμᾶ νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη του καί νά ζήσει λίγα ἀκόμη χρόνια στή γῆ ἤ νά θυσιάσει τή ζωή του γιά τόν Χριστό καί νά ζήσει αἰώνια στόν οὐρανό, ἐκεῖνος ἔκανε τή σωστή ἐπιλογή. Θεώρησε τά πάντα, καί αὐτήν ἀκό­μη τή ζωή του, σκύβαλα, γιά νά κερδίσει τόν Χριστό, γιά νά μήν χωρισθεῖ ἀπό τήν ἀγάπη του καί νά μήν ζημιώσει τήν ψυχή του.

Τέτοιες ἐπιλογές καλούμεθα νά κάνουμε ὅλοι μας στή ζωή μας. Ἴσως ὄχι τόσο καθοριστικές καί τό­σο ἀκραῖες, ὅπως ὁ ἅγιος Νικό­λαος, γιατί ἐμεῖς δέν καλούμεθα νά ἀρνηθοῦμε τήν πίστη μας ἤ νά θυσιάσουμε τή ζωή μας, ἀλλά πολλές μικρές καί καθημερινές ἐπιλογές.

Ὅλοι ἔχουμε συχνά νά ἐπιλέ­ξου­με ἀνάμεσα σέ αὐτό πού θέλει ὁ Χριστός ἀπό ἐμᾶς, σέ αὐτό πού διδάσκει τό εὐαγγέλιο, πού ὑπαγο­ρεύει ἡ συνείδησή μας, καί σέ αὐτό τό ὁποῖο δέν εἶναι σύμφωνο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μᾶς φαί­νεται πιό εὔκολο, μᾶς ἑλκύει, μᾶς εὐχαριστεῖ, ἱκανοποιεῖ τίς ἀδυνα­μίες καί τά πάθη μας, ἤ μᾶς ὑπα­γορεύει ὁ πονηρός, προσπαθώντας νά μᾶς παγιδεύσει καί νά μᾶς κάνει νά πέσουμε στήν παγίδα του.

Μπορεῖ βέβαια μέ μία λανθα­σμέ­νη ἐπιλογή νά μήν ἀρνούμεθα τόν Χριστό, ἀλλά ἡ μία ὁδηγεῖ στήν ἄλλη, καί ἔτσι ἀντί νά τόν πλη­σιά­ζουμε, ἀπομακρυνόμεθα ἀπό τόν Χριστό καί γινόμεθα εὐάλωτοι στίς προσβολές τοῦ ἐχθροῦ, εὐάλωτοι στίς προκλήσεις καί τίς σειρῆνες τοῦ κόσμου, ἔστω καί ἐάν οἱ ὑπο­χω­ρήσεις πού κάνουμε μᾶς φαίνο­νται ἀσήμαντες καί ἐλάχιστες.

Γι᾽ αὐτό ἄς εἴμεθα προσεκτικοί. Ἄς ἐξετάζουμε τίς ἐπιλογές μας καί ἄς μήν ἀδιαφοροῦμε γι᾽ αὐτές, βρί­σκοντας δικαιολογίες γιά νά πα­ρεκ­κλίνουμε ἀπό τό θέλημα τοῦ Χρι­στοῦ. Ἄς κάνουμε μιά μικρή θυσία, ἄν ἀπαιτεῖται, ἔχοντας κατά νοῦν τή μεγάλη θυσία πού ἔκανε ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Κοκοβίτης, τόν ὁποῖο τιμοῦμε σήμερα καί τόν ὁποῖο τίμησε καί ὁ Χριστός. Καί τό­τε θά ἔχουμε καί ἐμεῖς τή χάρη τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας καί τόν ἅγιό μας νά πρεσβεύει γιά ὅλους ὅσους τόν τιμοῦν καί τόν γεραίρουν.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος ἀπέδειξε καί μέ τή ζωή καί μέ τό μαρτύριό του ὅτι ἦταν γνήσιος μαθητής τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἐθναποστόλου καί ἱεραπο­στόλου, ὁ ὁποῖος ἦρθε καί ἐδῶ, κήρυξε καί ἀπάλλαξε τό χωριό σας ἀπό τήν πανδημία τῆς πανώ­λης, μέ τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ τιμίου Σταυροῦ, τόν ὁποῖο ἄφησε στό Πολυδένδρι, ὅπως συνή­θιζε νά κά­νει σέ ὅλα τά χωριά ἀπό τά ὁποῖα περνοῦσε.

Εὔχομαι, λοιπόν, ἡ χάρη τοῦ Σταυ­ροῦ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ νά ἀπαλ­λάξουν καί ἐμᾶς ἀπό τήν πανδημία πού ταλαι­πωρεῖ ἀκόμη καί τήν πατρίδα μας καί ὅλο τόν κόσμο, διά πρεσβειῶν καί τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καί τοῦ ἁγίου Νικο­λάου τοῦ Κο­κο­βίτου, τόν ὁποῖο πανη­γυρίσαμε σή­μερα.