Αρχιερατική Ιερά Αγρυπνία επί τη εορτή της Αποδόσεως του Πάσχα στη Βέροια

Την Τρίτη 26 Μαΐου το βράδυ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε Ιερά Αγρυπνία και κήρυξε το θείο λόγο επί τη εορτή της Αποδόσεως του Πάσχα στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας.
Ο Σεβασμιώτατος στο κήρυγμα του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερου­σαλήμ, ἡ γάρ δόξα Κυρίου ἐπί σέ ἀνέ­τειλε». Πρίν ἀπό σαράντα ἡ­μέ­ρες ἡ Ἐκ­κλησία μας ἔψαλε πανηγυρικά τόν ἀναστάσιμο αὐτόν ὕμνο, κα­λώ­ντας ὅλους τούς πιστούς, ἐμᾶς πού παροικοῦμε στή νέα Ἱε­ρου­σα­λήμ, τήν Ἐκκλησία τοῦ Χρι­στοῦ, νά χα­ροῦμε καί νά ἀπολαύ­σουμε τό φῶς τοῦ ἀναστάντος Κυ­ρίου, τοῦ Σω­τῆ­ρος καί λυτρωτοῦ μας, νά χα­ροῦμε γιά τή δόξα τοῦ Κυ­ρίου μας πού ἔλαμψε διά τῆς Ἀναστά­σεώς του καί φώτισε τόν κόσμο. 

Μᾶς κάλεσε ἡ Ἐκκλησία μας νά φωτισθοῦ­με ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ἀπό τό ἄδυτο φῶς τῆς δόξης τοῦ Κυρίου μας, καί νά τό μεταφέρουμε στόν κόσμο ὡς μήνυμα λυτρώσεως ἀπό τόν θάνα­το καί τήν ἁμαρτία. Ὅμως ὁ ἀναστάσιμος αὐτός ὕμνος ἀκούσθηκε φέτος «τῶν θυ­ρῶν κεκλεισμένων», ἐξαιτίας τῶν μέτρων προστασίας γιά τήν ἐξά­πλω­ση τοῦ κορωνοϊοῦ πού ἴσχυαν ἀναγκαστικά καί τή νύκτα τῆς Ἀνα­στάσεως. Γι᾽ αὐτό καί ἀπόψε, καθώς ἡ Ἐκκλησία μας, μία ἡμέρα πρίν ἀπό τήν εἰς οὐρανούς ἔνδοξη Ἀνά­ληψη τοῦ Χριστοῦ μας, ἀποδίδει τή μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα καί ἐπαναλαμ­βάνει τήν πανηγυρική ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως, τόν ψάλουμε γιά ἄλλη μία φορά πανη­γυρικά καί χαρμόσυνα, ἐκφρά­ζο­ντας τήν εὐχαριστία καί τήν εὐ­γνω­μοσύνη μας στόν Χρι­στό, γιατί μᾶς ἀξίωσε νά ζήσουμε καί φέτος, ἔστω καί μέ ἕναν δια­φο­ρετικό τρό­πο, τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεώς του.

Γιατί ἕνα θαῦμα εἶναι ὅτι περά­σαμε σχεδόν ἀλώβητοι ἀπό αὐτή τή μεγάλη δοκιμασία τῆς πανδη­μίας, ἡ ὁποία προκάλεσε τόση ὀδύ­νη καί τόσο πόνο σέ ὅλο τόν κό­σμο. Ἕνα θαῦμα εἶναι ὅτι βρισκό­με­θα καί πάλι στούς ναούς μας, ἔστω καί ὑπό διαφορετικές συνθῆ­κες, γιά νά ψάλουμε ὅλοι μαζί τήν πασχάλιο Ἀκολουθία.

Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας βεβαίως τό θαῦμα τῆς Ἀναστά­σεως δέν περιορίζεται οὔτε στήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα οὔτε στίς σαρά­ντα ἡμέρες τῆς μεταπασχα­λίου πε­ριόδου πού ὁλοκληρώνε­ται αὔ­ριο. Εἶναι ἕνα διαρκές γεγονός πού εἶναι παρόν στή ζωή τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας καί στή ζωή τοῦ κάθε πιστοῦ, καί ἀνατροφοδοτεῖ καί ἀνα­ζωογονεῖ τή ζωή μας.

«Ὁσάκις γάρ ἄν ἐσθίητε τόν ἄρ­τον τοῦτον καί τό ποτήριον τοῦτο πίνητε, τόν ἐμόν θάνατον καταγ­γέ­λετε καί τήν ἐμήν ἀνάστασιν ὁμο­λογεῖτε», λέγει ὁ οὐρανοβά­μων Μέγας Βασίλειος, ἐπαναλαμ­βά­νοντας τούς λόγους τοῦ Κυρίου στήν εὐχή τῆς θείας του Λειτουρ­γίας πρό τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν τιμίων Δώρων.

Ἔτσι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τή βάση καί τό θε­μέ­λιο τῆς πίστεώς μας, γίνεται διαρ­κής ἐμπειρία στή ζωή τῶν πιστῶν διά τῆς μετοχῆς τους στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, στό μυστήριο ὄχι ἁπλῶς τῆς κοι­νωνίας τῶν μαθητῶν μέ τόν Διδά­σκαλό τους ἀλλά καί τῆς ἑνώσεώς τους μαζί του, μαζί μέ τόν ὑπέρ ἡμῶν Σταυρωθέντα καί Ἀναστά­ντα Κύριο καί Θεό μας.

Καί αὐτό τό γεγονός τῆς συνε­χοῦς μετοχῆς καί κοινωνίας μέ τόν Χριστό εἶναι ἕνα ἀκόμη θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως, πού ἐπιτρέπει καί μᾶς τούς ταπεινούς καί χοϊ­κούς ἀνθρώπους νά ζοῦμε τή δόξα της, τή δόξα τοῦ Ἀνα­στάντος Χρι­στοῦ, πού δέν τόν δοξάζουμε μόνο γιατί κατέλυσε τόν θάνατο, «θα­νά­τῳ θάνατον πα­τή­σας», ἀλλά καί γιατί κατέλυσε «τόν τό κράτος ἔχον­τα τοῦ θανά­του, τοὐτέστι τόν διάβολον», ὅπως γράφει ὁ πρωτο­κορυφαῖος ἀπό­στο­λος Παῦλος, καί μαζί του καί τή δύναμη τῆς ἁμαρ­τίας.

Γι᾽ αὐτό καί δέν θά πρέπει νά δί­δουμε σημασία σέ ὅσα ἀκούο­νται καί λέγονται ἀπό κάποιους σχε­τι­κά μέ τό ἱερώτατο μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί τά ὁποῖα δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό συκο­φαντία καί βλασφημία κατά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο κα­θα­γιάζει τά προσφερόμενα δῶρα, καθαγιάζει τόν ἄρτο καί τόν οἶνο, καί τά με­του­σιώνει σέ Σῶμα καί Αἷμα Χρι­στοῦ, ἡ κοινωνία τοῦ ὁποίου καθιστᾶ τούς μετέχοντες κοινωνούς καί μετόχους τῆς Ἀνα­στάσεως τοῦ Κυ­ρίου, κοινωνούς καί μετόχους τῆς χαρᾶς καί τῆς δόξης τῆς Ἀνα­στά­σεώς του.

Πάντοτε ὑπῆρχαν καί πάντοτε θά ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού θά ἀμφι­σβητοῦν καί θά βλασφημοῦν τό θαῦμα τῆς Ἀναστά­σεως, ὅμως ἡ ἀμφισβήτησή τους εἴκοσι αἰῶνες τώρα παραμένει χωρίς ἀποτέλεσμα καί ἰσχυροποιεῖ ἀκόμη περισσότερο τήν πίστη μας στό ὑπερκόσμιο γεγονός πού ἄλ­λαξε τόν κόσμο καί ἔχει τή δύ­ναμη νά ἀλλάξει καί τήν ψυχή τοῦ κάθε ἄνθρωπου, τήν ψυχή ὅλων μας. Ἀρκεῖ νά τό πιστεύουμε, ἀρκεῖ νά τό ζοῦμε, ἀγωνιζόμενοι καί ἐμεῖς μέ τή δύναμη καί τή χάρη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου νά νικήσουμε τήν ἁμαρτία μέσα μας. Ἀρκεῖ νά γινόμεθα καί ἐμεῖς σύσ­σωμοι καί σύναιμοι Χριστοῦ, μετέ­χοντας στό μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας, ὥστε νά ἔχουμε καί στήν ψυχή μας τό φῶς τῆς Ἀνα­στά­σεως, τό φῶς πού ἀνέτειλε ἀπό τό κενό μνημεῖο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καί φωτίζει καί θά φωτίζει πάντοτε τίς ψυχές ὅσων πιστεύ­ουν καί ὅσων θέλουν καί ἐπιθυμοῦν νά τό δοῦν.