πρόσφατη συνέντευξή της μίλησε για τους φόβους της, τις διαφορές μεταξύ όπερας - μιούζικαλ και την μουσική παιδεία. Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα από την συνέντευξή της:
Ποια η διαφορά της όπερας από το μιούζικαλ;
Το μιούζικαλ είναι μουσικό θέατρο όπως και η όπερα, το οποίο περιλαμβάνει διαλόγους, τραγούδια, πολλά χορωδιακά και φυσικά χορό. Ο καλλιτέχνης οφείλει να μπορεί να τραγουδά και να χορεύει ταυτόχρονα. Επίσης η δομή της ορχήστρας είναι τελείως διαφορετική. Χρησιμοποιούνται ηλεκτρικά όργανα και όλοι οι συντελεστές έχουν μικρόφωνο. Στην όπερα οι τραγουδιστές τραγουδούν χωρίς μικρόφωνο, υπάρχει μεγάλη ορχήστρα και οι διάλογοι αποδίδονται σε μορφή τραγουδιού.
Κάποιος θεατής αμύητος και στα δύο είδη ποιο θα διάλεγε πιο εύκολα;
Σίγουρα το μιούζικαλ είναι πιο εύπεπτο, διασκεδαστικό και ποπ. Είναι πιο λαϊκό. Η όπερα χρειάζεται μεγαλύτερη εμβάθυνση και παιδεία.
Πώς μας καθορίζουν οι αναμνήσεις μας;
Οι αναμνήσεις μας είναι η ιστορία μας. Είναι αυτά που έγιναν και δεν γίνεται να διορθωθούν. Οι αναμνήσεις μας είναι η συναισθηματική κληρονομιά μας.
Μπορούν οι αναμνήσεις να λειτουργήσουν ως κλουβί που δεν αφήνει το άτομο να «πετάξει», να πάει παραπέρα στη ζωή του;
Εαν ζούμε μόνο με αυτές μπορεί να γίνουν εμπόδιο στην ανάπτυξή μας. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που ζουν αναπολώντας το παρελθόν, χάνοντας το παρόν και φοβούμενοι το μέλλον.
Εχετε κάποια ανάμνηση που χρησιμοποιείτε σαν σωσίβιο στις δύσκολες στιγμές σας;
Σωσίβιο, όπως το αποκαλείτε, είναι όλα τα ευλογημένα που έζησα, τα εύκολα και τα δύσκολα, τα οποία μου δίδαξαν να μην απογοητεύομαι και να προσπαθώ κάθε μέρα για το καλύτερο.
Τι φοβάστε ως άνθρωπος και τι κάθε φορά που ανοίγει η αυλαία;
Φοβάμαι το μέγεθος της ανθρώπινης κακίας. Φοβάμαι τη φρικτή αποξένωση των ανθρώπων και την απανθρωπιά. Δεν φοβάμαι όταν ανοίγει η αυλαία. Η σκηνή είναι ο φυσικός μου χώρος και το σπίτι μου.
Η μουσική παιδεία πώς είναι σήμερα. Είναι πιο προσιτή ή τελικά είναι υπόθεση λίγων;
Καταρχάς να συμφωνήσουμε πρωτίστως πως υπάρχει α-παιδεία. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής, γίνονται φιλότιμες προσπάθειες ώστε η μουσική να μπει στα σχολεία και να προσελκύσει πιο πολύ κόσμο. Ομως όλα ξεκινούν από την οικογένεια και το σχολείο. Οταν νοσούν οι δύο αυτοί θεσμοί η α-παιδεία συνεχίζεται δίχως τέλος.
Υπάρχει κάποιο όνειρο που δεν έχετε πιάσει ακόμη;
Ονειρο είναι να βελτιώνομαι καθημερινά και να προοδεύω ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Θέματα που όσο εύκολα ακούγονται τόσο δύσκολα κατακτώνται και επιτυγχάνονται.
Χρωστάτε κάπου ένα ευχαριστώ που δεν έχετε πει;
Ανήκω στους τυχερούς που όλα τα ευχαριστώ μου τα είπα σε αυτούς που έπρεπε και όσο ήταν στη ζωή. Σπουδαίο πράγμα και ευλογημένο. Εύχομαι να υπάρξουν και πολλά άλλα ευχαριστώ στη ζωή μου.
Και για να κλείσουμε με αναμνήσεις: Ποιος ρόλος σας είναι αυτός που θυμάστε και σας κάνει να ταξιδεύετε;
Θα έλεγα πως ο ρόλος της Αδελφής Αγγελικής του Πουτσίνι στη Βασιλική Οπερα των Βρυξελλών ήταν αυτός που με σημάδεψε, με υπέροχες και δυνατές παραστάσεις, με συγκλονιστικές αντιδράσεις από το κοινό και με πολλές υπερβατικές – μουσικές στιγμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.