Όχι, δεν είναι δημιουργός - Είναι υφαντουργός του ονείρου!

Ο Τάσος Πρωτοψάλτου δεν είναι ένας καλλιτέχνης που επιζητά χειροκρότημα, αλλά σιωπηλή συγκίνηση

Με αφορμή την εκπληκτική οπερατική παράσταση «Lamento – του Έρωτα και του Θρήνου» που ανέβηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Μίεζας (δείτε εδώ), ο Τάσος Πρωτοψάλτου μοιάζει να κουβαλά μέσα του μια σκηνή που δεν σβήνει ποτέ. Όπου κι αν σταθεί, το φως βρίσκει τρόπο να τον αγγίξει — άλλοτε σαν προβολέας θεάτρου, άλλοτε σαν υπόκωφη λάμψη κεριού που φωτίζει τα Χριστουγεννιάτικα γκαλά του, εκεί, στο ατελιέ του στο κέντρο της Βέροιας. Εκεί όπου το μετάξι συναντά τη μουσική και οι ραφές ψιθυρίζουν ιστορίες, εκεί όπου η τέχνη φορά τη γιορτή της.

Κι όμως, όποιος πιστεύει πως ο Πρωτοψάλτου ανήκει μόνο σ’ εκείνες τις μαγικές βραδιές των Άγιων Ημερών, σφάλλει. Γιατί ο Τάσος είναι άνθρωπος των αποστολών — ειδικών και μυστικών. Σκηνοθέτης του ονείρου, σκηνογράφος της σιωπής, ενδυματολόγος των συναισθημάτων. Οι δημιουργίες του δεν περιορίζονται στα σύνορα: Αντηχούν σε αίθουσες της Νέας Υόρκης, αντανακλούν σε καθρέφτες του Λονδίνου, ψιθυρίζουν στο Παρίσι και ανασαίνουν στη Μαδρίτη. Ένας πολίτης της Τέχνης, που μιλά τη γλώσσα του φωτός και του υφάσματος.

Πίσω από τον ευγενικό του λόγο και τη σεμνή του παρουσία, καίει μια φωτιά αθόρυβη. Μια ανάγκη να δημιουργεί, να πλάθει κόσμους, να ντύνει τη φαντασία με ύλη. Είναι εκείνη η σπάνια περίπτωση καλλιτέχνη που δεν επιζητά χειροκρότημα, αλλά σιωπηλή συγκίνηση. Η Βέροια, που τον φιλοξενεί, μοιάζει μικρή για να χωρέσει το εύρος του ταλέντου του, μα μεγάλη στην τιμή που τον έχει.

Ο Τάσος Πρωτοψάλτου δεν είναι απλώς ένας δημιουργός — είναι ένας ποιητής της σκηνοθεσίας και της μόδας. Ένας υφαντουργός του ονείρου που, με κάθε έργο του, μας θυμίζει πως η ομορφιά μπορεί να είναι μια πράξη γενναιότητας.