Μνημόσυνο για τα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού στη Νάουσα

Το Σάββατο 24 Μαΐου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Μεταμορφώσως του Σωτήρος Ναούσης.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τέλεσε μνημόσυνο για τα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, το οποίο διοργάνωσε η Εύξεινος Λέσχη Ποντίων Ναούσης με την παρουσία των τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, εκπροσώπων Πολιτιστικών Συλλόγων και ευσεβών Ναουσαίων.

Στη συνέχεια τελέστηκε τρισάγιο στον Χώρο Μαρτυρίου Κιόσκι και προ του μνημείου των θυμάτων της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Παντελεήμων Παπαεμμανουήλ, ενώ οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με την κατάθεση στεφάνων και την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου.

Ομιλία Σεβασμιωτάτου

«Τά πρόβατα τά ἐμά τῆς φωνῆς μου ἀκούουσιν … κἀγώ δίδωμι αὐτοῖς ζωήν αἰώνιον».

Τήν εἰκόνα τοῦ καλοῦ ποιμένος Χριστοῦ μᾶς παρουσίασε ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Μιά εἰκόνα πού περιγράφει τό ἐνδιαφέρον τοῦ καλοῦ ποιμένος γιά τά πρόβατά του ἀλλά καί τήν ἐμπιστοσύνη καί ὑπακοή τῶν προβάτων στόν ποιμένα τους.

Τά πρόβατά μου, λέγει ὁ Χριστός, ἀκοῦν τή φωνή μου. Ὄχι μόνο τήν ἀκοῦν καί τήν ἀναγνωρίζουν, ἀλλά καί ὑπακοοῦν στά κελεύσματά της, γιατί γνωρίζουν ὅτι εἶναι γιά τό καλό τους.

Μέχρι τοῦ σημείου αὐτοῦ ἡ ἀμφίδρομη σχέση μεταξύ ποιμένος καί προβάτων, τήν ὁποία περιέγραψε ὁ Χριστός, ἰσχύει τόσο γιά τόν φυσικό ποιμένα καί τά ἄλογα πρόβατα ὅσο καί γιά τόν καλό ποιμένα Χριστό καί τά ἔλλογα πρόβατά του, ὅλους ἐμᾶς δηλαδή πού πιστεύουμε στόν Χριστό καί ἀνήκουμε στή νοητή ποίμνη του, στήν Ἐκκλησία.

Γιά μᾶς ὅμως ἡ σχέση μέ τόν ποιμένα μας, ἡ σχέση μας μέ τόν Χριστό δέν σταματᾶ ἐδῶ, γιατί ὁ Χριστός χαρίζει στά λογικά του πρόβατα καί τήν αἰώνιο ζωή.

Ἡ αἰώνιος ζωή εἶναι ἡ μεγαλύτερη δωρεά τοῦ Χριστοῦ στόν ἄνθρωπο καί εἶναι κάτι τό ὁποῖο μόνο ὁ ἄνθρωπος ἔχει τή δυνατότητα νά τό ἀπολαύσει. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη δωρεά τοῦ Χριστοῦ στόν ἄνθρωπο, διότι ὅλες οἱ ἄλλες δωρεές πού μπορεῖ κάποιος νά μᾶς προσφέρει, περιορίζονται ἀπό τόν χρόνο τῆς ἐπιγείου ζωῆς.

Εἶναι ὅμως ἡ μεγαλύτερη δωρεά καί γιά ἕναν ἀκόμη λόγο, γιατί ἡ αἰώνια ζωή προσεγγίζει, θά λέγαμε, μία θεία ἰδιότητα, ἐφόσον ὁ μόνος αἰώνιος καί ἀτελεύτητος εἶναι ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ὅμως εἶναι καί ἄναρχος, καί ἀκόμη γιατί μέσα στό πλαίσιο τῆς αἰωνίου ζωῆς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀπολαύσει τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες δέν μπορεῖ νά ἀπολαύσει στήν ἐπίγεια. Εἶναι ὅλες αὐτές, τίς ὁποῖες, ὅπως γράφει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ἱδρυτής τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, «ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», αὐτές πού ἑτοίμασε καί πού ἀναμένουν ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀκοῦν τή φωνή του, ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημά του καί ἐμπιστεύονται τόν ἑαυτό τους στήν ἀγάπη του, ὁτιδήποτε καί ἐάν συμβεῖ στή ζωή τους.

Αὐτό ἔκαναν καί οἱ πρόγονοί μας, οἱ πατέρες καί οἱ μητέρες μας, οἱ συγγενεῖς μας, τά θύματα τῆς γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Ὡς μέλη πιστά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πού ἄκουαν τῆς φωνῆς τοῦ καλοῦ ποιμένος βάδισαν μέ σταθερότητα στήν πίστη καί τήν πατρώα εὐσέβεια. Καί παρά τίς δύσκολες συνθῆκες πού ἀντιμετώπιζαν, παρά τούς διωγμούς καί τίς ἐξορίες καί τίς ποικίλες δοκιμασίες παρέμεναν ἀκλόνητοι στήν πίστη στόν Χριστό καί στίς παραδόσεις τῶν πατέρων τους.

Αὐτή ἡ πίστη τούς βοήθησε νά διατηρήσουν καί τήν ἐθνική τους ταυτότητα καί νά ἀγωνισθοῦν ὅσο μποροῦσαν γιά νά παραμείνουν στόν Πόντο, ὅπου ἄκμαζε ὁ Ἑλληνισμός γιά αἰῶνες, μέχρι τήν τραγική στιγμή τοῦ ξεριζωμοῦ.

Μέ τήν ἴδια πίστη κατόρθωσαν νά ἀντέξουν καί τήν εἴδηση ὅτι δέν ἀρκοῦσαν ὅλα ὅσα εἶχαν ὑπομείνει, ἔπρεπε νά γευθοῦν καί τήν ὀδύνη τοῦ ξεριζωμοῦ ἀπό τίς πατρογονικές τους ἑστίες, νά δοκιμάσουν τήν πίκρα τῆς προσφυγιᾶς, νά πιοῦν τό ποτήρι τῆς θλίψεως καί τοῦ ἀνείπωτου πόνου πού προκαλεῖ ἡ ἀδικία καί ἡ παράλογη ἐπιταγή νά ἀφήσεις τά πάντα πίσω καί νά πάρεις τόν δρόμο τῆς ξενιτειᾶς μέσα σέ ἀντίξοες συνθῆκες, μέσα ἀπό ἀνυπόφορες ταλαιπωρίες καί ἀρρώστιες καί δυσκολίες καί θανάτους πού ἔπρεπε νά ἀντιμετωπίσουν.

Διῆλθαν οἱ πατέρες μας διά πυρός καί σιδήρου καί πολλοί δυστυχῶς καί πολλοί ὑπέστησαν μαρτυρικό ὄντως θάνατο.

Ὅλοι αὐτοί, ὅλα τά θύματα τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, δέν εἶναι ἀνώνυμα, δέν εἶναι ἀπρόσωπα, γιατί καί γι᾽ αὐτούς ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πού ἀκούσαμε σήμερα, ὅτι «γινώσκω τά ἐμά», γιατί τούς γνωρίζει Ἐκεῖνος, ἐπειδή τόν ἀκολούθησαν πιστά, ἔστω καί ὡς πρόβατα ἐπί σφαγῇ. Ἄλλωστε καί ὁ Κύριός μας, ἄν καί ποιμένας, ὁδηγήθηκε «ὡς ἄμνος ἄμωμος ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτόν ἄφωνος», γιά τή δική μας σωτηρία, γιά νά χαρίσει καί σέ μᾶς καί σέ ὅλους τούς ἀδελφούς μας, τούς μαρτυρικῶς τελειωθέντες κατά τή Γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, τήν αἰώνιο ζωή.

Καί γι᾽ αὐτό εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα σήμερα, τελώντας καί ἐδῶ στή Νάουσα, μέ πρωτοβουλία τῆς Εὐξείνου Λέσχης Ναούσης, μνημόσυνο γιά τά θύματα τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ ἀναστάς Κύριος νά τούς χαρίσει τήν αἰώνιο ζωή.