Κοτταρίδη: Ρεκόρ επισκεψιμότητας στο Μουσείο της Βεργίνας

Αρχαιολόγος που αφιέρωσε το έργο και πάνω από σαράντα χρόνια χρόνια της ζωής της στις Αιγές της Μακεδονίας και στη Βεργίνα, μαθήτρια του μυθικού Μανώλη Ανδρόνικου, ευτύχησε να θητεύσει δίπλα του για να δει να ξετυλίγεται βήμα βήμα μπροστά στα μάτια της η ανακάλυψη του ασύλητου τάφου του βασιλιά Φιλίππου. Η Αγγελική Κοτταρίδη μίλησε στον Αθήνα 984 και στην Τασούλα Επτακοίλη για το opus magnum της έως τώρα διαδρομής της. Το άνοιγμα του νέου εντυπωσιακού μουσείου των Βασιλικών Τάφων των Αιγών, το Πολυκεντρικό Μουσείο των Αιγών, που έρχεται μέσα στον Οκτώβριο.

Συντίθεται, όπως λέει, από μνημεία, κελύφη και αρχαιολογικούς χώρους. Αποτελεί μια σύλληψη που συνενώνει παλαιούς και νέους θύλακες της αρχαίας πόλης και παραπέμπει στο πολεοδομικό της πρότυπο.

«Του χρόνου θα έχει ολοκληρωθεί και η αναστήλωση του περιστυλίου στο Ανάκτορο ώστε να μπορεί κανείς να αντιληφθεί περί τίνος επρόκειτο. Το νέο κτήριο θα αποτελεί την είσοδο στο Πολυκεντρικό Μουσείο, αλλά στην ιστορία της Μακεδονίας όπως και γενικότερα στην οικουμένη του Μεγάλου Αλεξάνδρου».

Εκεί θα φιλοξενούνται τέσσερις βασικές εκθέσεις «Ανάμεσά τους τα αρχιτεκτονικά αναταγμένα μεγάλα τμήματα του ανακτόρου, δηλαδή ένα έκθεμα 30 μέτρων κάτι σαν το Πρόπυλο της Μιλήτου στο Μουσείο της Περγάμου, η αίθουσα των Γλυπτών, στην πραγματικότητα ένα αίθριο στεγασμένο με γυαλί όπου θα συγκεντρωθούν όλα τα γλυπτά, μια μεγάλη κεντρική έκθεση με τον τίτλο «Αιγών μνήμη» αναπαράσταση – ανάσταση της πόλης μέσω των διαδοχικών στρωμάτων της καταστροφής της» τονίζει χαρακτηριστικά.

Στην είσοδο, σύμφωνα με την Αγγελική Κοτταρίδη, θα δεσπόζει ένα κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου που χρονολογείται από τον 2ο αιώνα πΧ. Ακόμη, θα υπάρχουν δύο video wall με αποσπάσματα από υλικό χιλίων και πλέον ωρών όπως καταγράφηκε σε γυρίσματα κατά τη διάρκεια των επισκέψεων και ανασκαφών που έγιναν στα χνάρια της ιστορικής διαδρομής του Αλεξάνδρου. Επιπλέον, θα φιλοξενείται και μια περιοδική έκθεση νομισμάτων υπό τον τίτλο «Οικουμένης αντίδωρο» από τη συλλογή Θεόδωρου Αραβάνη σε συνέργεια με το Εθνικό Νομισματικό Μουσείο και θα περιέχει νομίσματα με κεφαλές ηγεμόνων από τον 5 αιώνα πχ έως την εποχή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και επέκεινα. «Θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας οι εποχές των Μακεδόνων, Σελευκιδών, Πτολεμαίων, Ατταλιδών κι όλων των ηγετών της τότε γνωστής οικουμένης του Αλέξανδρου που θα έρχονται να γιορτάσουν μαζί μας το άνοιγμα των Αιγών στη μνήμη».

Και δεν θα είναι μόνον αυτά, καθώς αναμένεται και μια έκθεση-έκπληξη με έργα σύγχρονης Τέχνης, για την οποία η καλή αρχαιολόγος επιφυλάσσεται να δώσει μελλοντικά, περισσότερα στοιχεία.

Την ίδια ώρα, ενθαρρυντικά είναι τα στοιχεία και τα καλά νέα για τα μουσεία μας γενικώς και ειδικότερα για το μουσείο των Αιγών!

Τον Μάιο του 2022, με 28 χιλιάδες 608 επισκέπτες το Μουσείο των βασιλικών τάφων/Πολυκεντρικό μουσείο Αιγών ήταν σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ το τρίτο σε επισκεψιμότητα στη χώρα, αμέσως μετά το μουσείο της Ακρόπολης και το Εθνικό Αρχαιολογικό. Ξεπερνώντας κατά πολύ δηλαδή μουσεία μεγάλων αστικών κέντρων και τόπων που είναι γνωστοί τουριστικοί προορισμοί! Αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι η Ημαθία , όπως και και η Βεργίνα δεν συγκαταλέγονται στους γνωστούς τουριστικούς δρόμους και βρίσκονται μακριά από την Αθήνα, θα αντιληφθεί κανείς την αξία (σε όλα τα επίπεδα) της ανάδειξης της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Μακεδονίας. Κάτι που για την ίδια, μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε βάσιμα, καθώς σύντομα θα έχουμε δυο μουσεία στις Αιγές!

Η Αγγελική Κοτταρίδη είναι ο ορισμός του αφοσιωμένου στην επιστήμη του, ανθρώπου, σπάνια φτιαξιά…. Με στόφα αγωνιστή που διακρίνεται από συνέπεια έργων και λόγων.

Σαλονικιά από την Άνω Πόλη, όπως αυτοπροσδιορίζεται, έφτασε πρώτη φορά στις Αιγές τον Σεπτέμβριο του 1977, φοιτήτρια του ΑΠΘ, μέλος της ομάδας του Μανόλη Ανδρόνικου.

Οι Αιγές είναι για εκείνη το Αvalon, η δική της μαγική Γη της Επαγγελίας

Στο ερώτημα αν την χαροποιεί η ενασχόληση με την αρχαιολογία απαντά παραπέμποντας σε συγκερασμό χαράς – λύπης, αλλά και στη συντροφιά με το θάνατο.

«Τίποτε απ όσα αγαπάμε δεν μας δίνει μόνο χαρά... Όταν ασχολείσαι με το παρελθόν, έχεις καθημερινή συντροφιά το θάνατο. Αυτό δεν προσφέρει πάντα χαρά αλλά σου επιτρέπει ωστόσο να αποκτήσεις μια βαθιά επαφή με την ουσία των πραγμάτων. Χαρίζει ικανοποίηση, γιατί σε διδάσκει πολλά βλέποντας να πραγματοποιούνται αυτά για τα οποία κοπιάζεις κι αγωνίζεσαι. Τι άλλο, μια αποκατάσταση, μια ανάσταση, επί της ουσίας μια επανάχρηση η δουλειά μου» λέει χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής της.

Η αναστήλωση μνημείων πάνω απ όλα για την ίδια, έχει να κάνει με τη δημιουργικότητα.

«Χρειάζεται να επιλύεις διαρκώς προβλήματα. Το στήσιμο μιας έκθεσης είναι σαν σκηνοθεσία θεατρικής παράστασης, αλλά χωρίς ηθοποιούς. Η γοητεία έγκειται στο γεγονός ότι πρέπει να ανακαλέσεις στη ζωή όλα τα εκθέματα, δημιουργώντας μεταξύ τους συνάφειες κι αλλεπάλληλες αφηγήσεις, ενώ ταυτόχρονα συνδιαλέγεσαι με ανθρώπους, υλικά και ιδέες»...