«Δουλεύω από τα 15 μου, στο εστιατόριο της μητέρας μου. Ήθελα και πήγαινα, για να είμαι οικονομικά ανεξάρτητος. Τελειώνοντας το Λύκειο, αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μπαρμπέρης και πήγα σε ΙΕΚ κομμωτικής. Γρήγορα κατάλαβα ότι δεν είναι για εμένα αυτό το επάγγελμα.
Έφυγα στην Αυστραλία για ένα διάστημα όπου και είδα ότι οι άνθρωποι από τις έξι το πρωί που πηγαίνουν για τη δουλειά τους, χαμογελούν. Έψαξα γιατί συμβαίνει αυτό και ανακάλυψα ότι εκεί τους παρέχει το κράτος υπηρεσίες και παίρνουν μισθούς που τους κάνουν χαρούμενους και χαλαρούς.
Σκέφτηκα λοιπόν ότι αφού το δικό μας κράτος δεν το κάνει αυτό πρέπει τουλάχιστον να το φροντίσουμε, μόνοι μας. Κι έτσι αποφάσισα να γίνω γεωργός και να είμαι κύριος του εαυτού μου. Επειδή από τη φύση μου είμαι ατίθασος, προτιμώ να είμαι αφεντικό του εαυτού μου, να αποφασίζω εγώ, να έχω την ηρεμία του χωραφιού και να συνδυάζω τη δουλειά μ’ έναν πολύ υγιεινό τρόπο ζωής, στη φύση».
Υπήρχε ένα ξεκίνημα, κάτι που σε βοήθησε;
Ο πατέρας μου είναι από αγροτική οικογένεια της Βέροιας και πριν από 11 χρόνια φύτεψε στον Καλαμώνα της Ρόδου ένα πολύ μικρό κομμάτι γης, με ροδακινιές. Χωρίς να γνωρίζει αν θα ευδοκιμήσουν, αφού εκεί μέχρι τότε υπήρχαν μόνο ελιές. Στα δέκα χρόνια που ακολούθησαν, φύτεψε 1.200 δέντρα τα οποία τα τέσσερα πρώτα χρόνια δεν είχαν παραγωγή όπως συμβαίνει με τις ροδακινιές, κι αυτό παρότι χρειάζονται μεγάλη συντήρηση. Από τότε υπήρξαν κάποιες καλές χρονιές που του έδωσαν το κίνητρο να πει ότι συνεχίζει.
Είναι μεγάλη η φροντίδα της ροδακινιάς;
Το δέντρο πρέπει να μεγαλώσει και παραγωγή θα σου δώσει τον τέταρτο χρόνο! Μέχρι τότε έχει αρκετά έξοδα και κόπο. Τον χειμώνα κλάδεμα, το καλοκαίρι μάζεμα, πριν το μάζεμα αραίωμα, ώστε τα ροδάκινα που θα παραμείνουν να βγουν σε ωραίο μέγεθος, να είναι δηλαδή μεγάλα. Όσο πιο μεγάλα είναι τόσο πιο πολύ τα ζητά η αγορά. Και βέβαια χρειάζονται κάθε εβδομάδα πότισμα, για όλο τον χρόνο. Και λίπασμα.
Δηλαδή φροντίδα, εξοπλισμό και κόπο! Τι σ’ έσπρωξε επομένως στα χωράφια;
Η όρεξη. Το θέμα είναι να έχεις μέσα σου όρεξη. Κανένας δεν ξεκίνησε με χρήματα ή με στρωμένη δουλειά. Αν είχε όρεξη, έφτασε. Η επιτυχία είναι ένα παραθυράκι που πρέπει να το ψάξεις. Όταν έχεις στόχο μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτόν. Όταν δεν έχεις, απλώς περπατάς άσκοπα. Έτσι πριν από έξι μήνες που τελείωσα το στρατιωτικό σκέφτηκα ότι κάπου πρέπει να διοχετεύσω την ενέργειά μου η οποία είναι πολύ. Ψάχνοντας τι μπορώ να κάνω, ο πατέρας μου χρειάστηκε βοήθεια στο χωράφι και συζητώντας μαζί του μου εξήγησε τι του αρέσει σ’ αυτή τη δουλειά. Η πρώτη φορά που φύτεψα κηπευτικά και τα μάζεψα, ήταν μαγική. Οι παλιοί αγρότες λένε ότι η πρώτη φορά που φυτεύεις, είναι το χερικό σου! Το «αν σ’ αφήσει ο Θεός να βγάλεις παραγωγή». Γιατί είσαι στο έλεος του Θεού.
Τι μάζεψες την πρώτη φορά;
Από μισό τελάρο μελιτζάνες και πιπεριές. Τέτοια χαρά και ικανοποίηση δεν είχα ξαναπάρει μέχρι τότε. Ξαναμάζεψα μετά από δύο μέρες. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, προχώρησα και ανέλαβα την επιχείρηση με σκοπό να την εκσυγχρονίσω όσο μπορώ και να την ανεβάσω όσο πιο ψηλά γίνεται.
Ξυπνάω στις 06:15 κάθε πρωί, πίνω τον καφέ μου και ξεκινάω για το χωράφι. Αυτές τις μέρες μαζεύω κολοκύθια, πιπεριές, πεπόνι, ροδάκινα, νεκταρίνια… Μέχρι τις 11 έχω μαζέψει κι έχω συσκευάσει ώστε στη συνέχεια να τα πάω στον χονδρέμπορο. Γυρίζω πάλι στο χωράφι όπου συνεχίζω την προεργασία για να φυτέψω τη χειμερινή παραγωγή: λάχανο, κουνουπίδι, μπρόκολο, παντζάρι, καρότο, πράσα, μαρούλια.
Πώς ξέρεις εσύ για όλα αυτά και πώς γνωρίζεις τι θα κάνεις; Μου φαίνεται πολύ δύσκολο!
Με βοηθούν πολύ οι γεωπόνοι με τους οποίους συνεργάζομαι, ο κ. Χατζηκαντής και ο κ. Πετράκης. Αν είσαι νεοεισερχόμενος γεωργός και θέλεις να πετύχεις, πρέπει να ζητάς τη βοήθεια γεωπόνου.
Ξεκίνησες και μαθήματα ωστόσο, πηγαίνεις στο νυχτερινό σχολείο, στο ΕΠΑΛ!
Ξεκίνησα το βραδινό σχολείο στο Τμήμα Γεωπονίας, που είναι δύο χρόνια.
Σου είπαν κάποιοι άνθρωποι «υπάρχουν τόσα επαγγέλματα, κι εσύ πήγες να γίνεις γεωργός»;
Ναι, μου το είπαν με την έννοια ότι είναι σκληρή δουλειά ή ότι «τι νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις…»! Και το μόνο που έκανα ήταν να πιστέψω σ’ εμένα και να κάνω τη δουλειά που ήθελα να κάνω. Για την ώρα το παλεύω μόνος μου έχοντας έναν βοηθό, αραιά και πού. Ετοιμάζομαι τώρα να βάλω 4.000 φυτά κηπευτικά και χίλιες ακόμα ροδακινιές. Γενικά οι φίλοι μου γνωρίζουν πως ό,τι βάλω στο μυαλό μου, θα το κάνω. Και βέβαια με στηρίζει η μητέρα μου η Μαρία-Ελένη Ατσίδη και ο Γιάννης ο πατέρας μου.
Είχες ήδη τις πρώτες σου δυσκολίες! Οι φωτιές του Αυγούστου ήταν λίγα μέτρα από τα χωράφια σου, στη Θολό!
Έφτασαν 100 μέτρα από εμένα. Παλεύοντας με τις φλόγες γιατί ήταν τρομακτικό όλο αυτό και για εμάς και για τους πυροσβέστες, καταλαβαίνεις ότι όλα μπορούν να χαθούν σε μία στιγμή. Δύο εβδομάδες μετά τη φωτιά τα πηγάδια από τα οποία ποτίζουμε, στέρεψαν τελείως. Πετυχημένος όμως είναι αυτός που στη δυσκολία δεν τα παρατά, κι όχι αυτός που έβγαλε πολλά χρήματα. Απογοητεύτηκα τότε, αλλά είπα «πάμε δυνατά»!
Με τους φίλους σου τι συζητάτε, συνήθως; Πώς βλέπουν οι 20χρονοι τη ζωή, τι θέλουν να κάνουν;
Πολλά παιδιά θεωρούν ότι στην Ελλάδα δεν σου δίνονται ευκαιρίες. Και σε ένα μεγάλο βαθμό αυτό είναι αλήθεια. Παρόλα αυτά εγώ πιστεύω ότι αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και έχεις θέληση και όρεξη, τότε κάτι γίνεται και πετυχαίνεις. Εγώ έχω αποδεχτεί ότι δεν πρέπει να βγαίνω κάθε μέρα για ποτό κι ότι θα πρέπει να πιστέψω σ’ εμένα. Ούτε ο ουρανός είναι το στοπ. Όλα ξεκινούν από μέσα σου. Πρέπει να δουλεύεις έξυπνα. Αν δουλεύεις και σκληρά και έξυπνα, τότε θα μείνεις κι εσύ έκπληκτος για το τι έχεις καταφέρει.
Είσαι ωραίος μάγκας και έχεις και πολύ καλή δυναμική στην ηλικία που είσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλοι θα είναι στα 30 και θα ψάχνονται κι εσύ θα είσαι πλέον παλιοσειρά. Επειδή όμως είναι δύσκολη ιστορία αυτό το πράμα, να έχει υπομονή και να μην το εγκαταλείψεις.