Ανεβαίνοντας στην Κουμαριά με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Ν. Τσιαμούρας

Ατέλειωτες βουνοκορφές, φαράγγια και ρέματα, δάση σκιερά που κάνουν την ορειβασία πιότερο σιωπηλή, ξεχασμένα περάσματα, πανέμορφα χωριά. Το Βέρμιο, με ιστορία συνοδευμένη από μύθους και δοξασίες, κατορθώματα ηρώων και θεών, περάσματα βασιλιάδων και αγίων, μας περιμένει μας καρτερεί! Σήμερα ορειβασία στο δικό μας βουνό το Βέρμιο, τόσο κοντά και τόσο μακριά! Το όρος Βέρμιο, είναι από τα ομορφότερα και πλουσιότερα σε χλωρίδα και πανίδα βουνά του ελλαδικού χώρου και αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεσαι όταν βρεθείς στις πλαγιές του. Όλη η οροσειρά του Βερμίου σχηματίζει μια μακριά κορυφογραμμή, η οποία ξεπερνά τα 50 χιλιόμετρα σε μήκος. Οι βόρειες απολήξεις του βουνού φτάνουν στο νομό Πέλλας. Πολλά τρεχούμενα νερά, πυκνά δάση με οξιές πεύκα και έλατα. Οι ανατολικές πλαγιές πλούσιες σε νερά και βλάστηση σε αντίθεση με τις δυτικές που είναι άγονες. Οι κορυφές είναι γυμνές από δένδρα μόνο χαμηλή βλάστηση. Δάση με πλατύφυλλα, δρυς, μικτά δάση οξιάς και μακεδονίτικα έλατα στις βουνοπλαγιές.

Τα δάση ξεκινούν από τη μέση του βουνού, ενώ χαμηλά επικρατούν εκτάσεις θαμνώδεις. Στις πλαγιές αναπτύσσονται καστανιές, γαύροι, κουμαριές και αγριοκέρασα. Ενώ σε χαμηλά υψόμετρα καλλιεργούνται ροδακινιές, μηλιές, αχλαδιές και κερασιές.

Η αρκούδα, ο λύκος και το ελάφι δεν υπάρχουν σήμερα, παρατηρούνται όμως ζαρκάδια, αγριογούρουνα, λαγοί, κουνάβια, ασβοί, νυφίτσες, σκίουροι και αλεπούδες. Αγριοτριανταφυλλιές, κρόκοι, κυκλάμινα και ποικιλίες μανιταριών.

Ο Ηρόδοτος γράφει για τον Μίδα ότι είχε ένα κήπο στην κοιλάδα κάτω από το όρος Βέρμιο με εξηντάφυλλα τριαντάφυλλα εξαιρετικής ευωδίας και μια πηγή με δροσερό νερό, το οποίο ο Μίδας ανακάτευε με κρασί και πρόσφερε στον Σιληνό, θεότητα του κρασιού και συγγενή του Διόνυσου.

Ο Μίδας ήταν βασιλιάς της Φρυγίας. Φημιζόταν για τη σοφία, την ευσέβεια και τα πλούτη του.

Ήταν γιος του Γόρδιου, ενός φτωχού αγρότη, απόγονος του μακεδονικού γένους των Βριγών που μετανάστευσε στη Μ. Ασία και έγινε βασιλιάς του Γορδίου ή Γορδίκιου παλιάς πρωτεύουσας της Φρυγίας πάνω στον ποταμό Σαγγάριο.

Γυναίκα του Μίδα ήταν η Ερμοδίκη, κόρη του Αγαμέμνονα, βασιλιά της αιολικής Κύμης.

Το χωριό της Κουμαριάς χτισμένο σε υψόμετρο 790 μέτρων, μας υποδέχεται ήρεμο και έρημο, είναι πρωί ακόμη. Ένα χωριό με πλούσια λαογραφία και παράδοση. Η Κουμαριά είναι ένα από τα ωραιότερα καλλωπιστικά φυτά της ελληνικής χλωρίδας. Από τον όμορφο αυτό θάμνο πήρε και το όνομα της η Κουμαριά Ημαθίας. Χτίσθηκε από τσελιγκάδες βλάχους του Σελίου και του Ξηρολιβάδου τέλη του 19ου αιώνα αρχές του 20ου αιώνα. Οι κάτοικοι του χωριού κατάγονται από τους ορεινούς οικισμούς των Γρεβενών, κυρίως από την Αβδέλλα και την Σαμαρίνα.

Μετά την καταστροφή της Νάουσας το 1822 το παλιό χωριό καταστράφηκε . Μόνο η εκκλησία του Αγίου Νικολάου σώθηκε από την καταστροφή. Το σημερινό χωριό κτίσθηκε στα ερείπια του παλιού. Το 1926 λόγω της Ρουμανικής προπαγάνδας έφυγαν για τη Ρουμανία 40 περίπου βλάχικες οικογένειες αφήνοντας τις περιουσίες τους στο ελληνικό Δημόσιο. Το 1927 μετοίκησε στο χωριό μια ομάδα 30 περίπου προσφυγικών οικογενειών από την περιοχή του Καυκάσου και από διάφορα χωριά της Τραπεζούντας και της Σάντας.

Από την Κουμαριά καταγόταν ο Γιώργος Μούρνος ακαδημαϊκός στο Βουκουρέστι και ο αγιογράφος Τούσιας Αναστάσιος (Καμπανάρης) ο οποίος αγιογράφησε πολλές εκκλησίες της περιοχής μεταξύ αυτών και την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου της Βέροιας. Μέχρι το 1925 λεγόταν Ντόλιανη που σημαίνει «χαμηλότοπος» ή κοιλάδα. Το 1926 πήρε το όνομα Κουμαριά.

Η μέρα σήμερα προμηνύεται σκληρή, η πορεία μας μέχρι και την κορυφή είναι όλο ανάβαση. Χρειαζόμαστε γερά πόδια και δυνατές αναπνοές και ο καιρός υγρός και βροχερός. Μπήκαμε στο δάσος, ένα ζωντανό δάσος με δένδρα που άρχισαν να πρασινίζουν τώρα την Άνοιξη. Τα φυλλοβόλα δένδρα τριγύρω με το πλούσιο φύλλωμα τους μας κρατούν συντροφιά ευχάριστα.

Αγριολούλουδα γεμίζουν με το μωβ και το κίτρινο κέντημα τους, τους δασωμένους λόφους και τις βουνοπλαγιές. Μέσα από τα άγρια βατόμουρα που κανείς άλλος εκτός από τα πουλιά δεν τα καταδέχεται, έβγαιναν ξαφνικοί βιαστικοί κελαηδισμοί. Λίγο πιο πέρα το νερό έτρεχε μέσα από το δασωμένο αυλάκι και τραγουδούσε.

Μονοπάτι ανηφορικό που ανεβαίνοντας ψηλότερα γίνεται δυσκολότερο. Αδιαπέραστο τείχος από πυκνή βλάστηση μας υποδέχεται. Αγριοτριανταφυλλιές και βατσινιές με τα αγκάθια τους να μας δυσκολεύουν.

Ο ουρανός σήμερα είναι βροχερός, γκρίζος και σκοτεινός, ο ήλιος έχει κρυφτεί πίσω από πυκνή ομίχλη. Με τις προχθεσινές βροχές τις ανοιξιάτικες ο Απρίλιος μπήκε ορμητικός και κάνει ψύχρα τα βράδια.

Ανεβαίνοντας ψηλότερα το τοπίο αλλάζει τα δένδρα δίνουν τη θέση τους σε χαμηλή βλάστηση. Σήμερα η ομάδα μας είναι πολύ τολμηρή και μπήκε αμέσως στα δύσκολα. Νυχτοπερπατήματα άγριας ζωής στην βρεγμένη γη. Τα δένδρα με καταπράσινα φύλλα πόσο αλλιώτικα φαίνονται!

Οδοιπορούμε τώρα σε δασικό δρόμο η πεζοπορία γίνεται ξεκούραστα, μας δίνει δυνάμεις για τη συνέχεια. Τώρα ορειβατούμε σε ένα ανηφορικό Γολγοθά με κλίσεις κάποτε ως και 25% μέσα σε μια ρεματιά ανάμεσα σε πυκνό δάσος οξιάς, όπου ξοδεύτηκαν όλες σχεδόν οι εφεδρείες του οργανισμού μας.

Φθάσαμε σε ξέφωτο, από εδώ και πέρα το τοπίο φαίνεται να ξεκαθαρίζει, αλλά η ομίχλη έρχεται κατά διαστήματα. Τώρα τοπίο γυμνό μας οδηγεί προς την κορυφή.

Από τούτη εδώ την κορυφή η ομίχλη και η πυκνή συννεφιά, μας χαλάει τη διάθεση. Η συννεφιά κρύβει τα χρώματα με εκείνα τα μακρινά σύννεφα, τους ατμούς και τις ομίχλες. Οι κορυφές πανέμορφες με τα χρώματα του γκρίζου ουρανού να χρωματίζονται ιδιαίτερα.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, η κατάβαση δεν μας κουράζει καθόλου, άλλωστε μαθημένοι από την πρωινή ανάβαση δεν δυσκολευόμαστε καθόλου. Άλλη μια ανάβαση, άλλη μια εξόρμηση άλλη μια φυγή εδώ στο δικό μας βουνό το Βέρμιο πήρε τέλος με επιτυχία.