Υπάρχουν δύο κατηγορίες ηγετών παγκοσμίως που δημιουργήθηκαν μετά το ξέσπασμα της πανδημίας: Αυτοί που έδωσαν περισσότερη βάση στην οικονομία και το ρίσκο (οι ΗΠΑ του Τραμπ, η Βρετανία του Μπόρις Τζόνσον, η Βραζιλία του Μπολσονάρο αλλά και η Σουηδία και εν μέρει η Ιαπωνία) και αυτοί που έδωσαν βάρος στην ασφάλεια των ανθρώπων και εφάρμοσαν την καραντίνα με ζήλο (Ελλάδα, κυβερνήτες πολλών πολιτειών ιδίως βορειοανατολικών στις ΗΠΑ, Ιταλία κατόπιν εορτής, Γαλλία κ.ά.). Ήταν ένα ιδιότυπο gamble (στοίχημα, τζόγος) γιατί δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία στην αρχή -αφού πρόκειται για πρωτοφανές φαινόμενο και μαθαίναμε «βλέποντας και κάνοντας».
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο Τραμπ «τρελάθηκε» όταν συνειδητοποίησε ότι κάηκε το ισχυρότερο χαρτί του στην προσπάθειά του για επανεκλογή που ήταν η οικονομία. Είχε άλλωστε παρά τις φαιδρές και αυταρχικές του συμπεριφορές και ρητορική, βελτιώσει σχεδόν όλους τους δείκτες μέχρι τον Φεβρουάριο του 2020 και είχε εκμηδενίσει την ανεργία που είναι ο εφιάλτης των λαϊκών στρωμάτων και ο παράγων που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις.
Στην αρχή προέβλεπε ότι όλα θα περάσουν γρήγορα και αντιστάθηκε στην εφαρμογή αυστηρών μέτρων αλλά και όταν πήρε μερικά πίεζε για γρήγορο άνοιγμα εκ νέου της οικονομίας και της κοινωνίας. Ο αριθμός ρεκόρ των κρουσμάτων και των θανάτων στις ΗΠΑ δεν τον δικαίωσε.
αυτος κυριος πρεπει να βλεπει πολυ μακρυα αλλα μαλον θα σκονταψει.
ΑπάντησηΔιαγραφή