Σώθηκε στα Τέμπη, αυτοκτόνησε στο Μακροχώρι: Συγκλονίζει ο πατέρας του 35χρονου -«Νόμιζα πως το είχε ξεπεράσει»

Ο πατέρας του 35χρονου αυτόχειρα, που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το σοκαριστικό τροχαίο με τους 21 νεκρούς στα Τέμπη, περιγράφει τα δύσκολα χρόνια του παιδιού του, που στερήθηκε αρχικά τα νιάτα και στο τέλος την ίδια του τη ζωή. «Εγώ ήμουν στη δουλειά και όταν ήρθα σπίτι ήταν όλα κλειστά. Χτυπούσα κουδούνια και δεν άνοιγε κανείς» δηλώνει, ενώ στη συνέχεια δείχνει ότι τον βρήκε στο μπάνιο. Το όπλο ήταν στην μπανιέρα.

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, ένα από τα παιδιά που τότε σώθηκαν μετά από μεγάλη μάχη σε νοσοκομείο έδωσε τέλος σε αυτό που έμοιαζε με ένα διαχρονικό μαρτύριο για τον ίδιο, γράφοντας τον επίλογο σε μια ζωή που άλλαξε για πάντα, εκείνο το μαύρο απόγευμα του 2003, όταν 21 φίλοι και συμμαθητές του σκοτώθηκαν και άλλοι 9 μαζί με εκείνον τραυματίστηκαν σοβαρά.

Από τότε η ζωή του άλλαξε για πάντα και στα 35 του έγινε το 22ο θύμα της τραγωδίας. Ο αυτόχειρας έδωσε τέλος στη ζωή του, με κυνηγετικό όπλο στο μπάνιο του σπιτιού του. Μεταφέρθηκε σοβαρά τραυματισμένος σε νοσοκομείο και λίγες ώρες μετά υπέκυψε στα τραύματά του.

«Τα δικά μας παιδιά πήραν ένα τέλος, αυτά έζησαν έναν εφιάλτη»

Στο Live News μιλούν γονείς που τότε έχασαν τα παιδιά τους, οικογένειες που με την αυτοκτονία του 35χρονου Ανέστη ζουν ξανά τις χειρότερες στιγμές της ζωής τους: «Όλα τα παιδιά είχαν πρόβλημα. Τα δικά μας παιδιά τα χάσαμε σε μία μέρα, σε ένα λεπτό. Τα παιδιά ζούσαν έναν εφιάλτη όλα αυτά τα χρόνια. Δεν το ξεπέρασαν», είπε πατέρας ενός εκ των θυμάτων.

«Τα δικά μας παιδιά πήραν ένα τέλος. Αυτά έζησαν έναν εφιάλτη. Έζησαν ένα γεγονός που τους άφησε στίγμα», συμπλήρωσε ο πατέρας ενός από τα θύματα του τροχαίου.

«Σήμερα ο κατάλογος γράφει 22 παιδιά»

Στο Live News μίλησε ο Δημήτρης Τραπεζανλής, πατέρας μίας μαθήτριας που έχασε τη ζωή της στο σοκαριστικό τροχαίο στα Τέμπη το 2003.

«Σήμερα ο κατάλογος γράφει 22 παιδιά. Θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια στους γονείς και θέλω να τους πω ένα μεγάλο κουράγιο, να σφίξουμε τα δόντια όλοι μαζί. Δεν ξεπερνιέται, είναι δύσκολο. Ζούμε ξανά το 2003, να χτυπάνε οι σειρήνες, να τρέχουν τα περιπολικά και τα ασθενοφόρα. Ένα απόγευμα κόλαση… Για εμένα ήταν η δυσκολότερη ημέρα», είπε με δάκρυα στα μάτια.

«Αυτό το λεωφορείο μας στιγμάτισε πάρα πολύ. Για μας είναι θάνατος. Σφίγγουμε τα δόντια μας, κάνουμε υπομονή, ας περάσει αυτή η μέρα. Από χθες είμαι χάλια. Τι να πω στους γονείς; Κουράγιο; Υπομονή; Ότι το παιδί δεν άντεξε;».

«Για εμάς ήταν ένα μπαμ και τέλος. Τα παιδιά που επέζησαν ζούσαν έναν εφιάλτη. Βοήθησαν λίγο οι ψυχολόγοι, αλλά δεν ξεπερνιέται αυτό. Δεν πρόκειται να σβήσει. Λέω καμιά φορά ότι εμείς δεν το ζήσαμε, δεν είδαμε τι έγινε, αν και ανέβηκα στο λεωφορείο με δικιά μας απόφαση, να πάρουμε τα πράγματα των παιδιών, να έχουμε κάποιες αναμνήσεις τους», δήλωσε.