Αρχιερατική Ιερά Αγρυπνία στην Παναγία Δοβρά

Τη Δευτέρα 19 Οκτωβρίου το βράδυ στο πανηγυρίζον Ιερό Παρεκκλήσιο του Αγίου Γερασίμου του εν Κεφαλληνία στο άβατο της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά Βεροίας τελέστηκε Ιερά Αγρυπνία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος. Στην διάρκεια της Ιεράς Αγρυπνίας τελέστηκε η μεγαλοσχημία του Μοναχού Δαβίδ, αδελφού της Ιεράς Μονής. Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Σήμερον ἐξελέξατό σε … Κύριος ὁ Θεός … αὐτῷ ἀγγελικῶς λα­τρεύ­ειν, αὐτῷ ὁλοκλήρως δουλεύειν, τά ἄνω φρονεῖν, τά ἄνω ζητεῖν».

Ἀγρυπνήσαμε ἀπόψε τιμώντας ἐδῶ, στόν πανηγυρίζοντα ἱερό μας ναό, τήν ἀνακομιδή τοῦ ἱεροῦ καί θαυματουργοῦ λειψάνου τοῦ ὁσίου Γερασίμου τοῦ ἐν Κεφαλ­λη­νίᾳ, ἑνός μεγάλου ἀσκητοῦ καί ἐκ τῶν προστατῶν τῆς Ἱερᾶς μας Μονῆς. Τιμήσαμε ταπεινά καί κατά χρέος τόν ὅσιο τόν ὁποῖο ἐτίμησε καί ἐδόξασε ὁ Θεός, διατηρώντας διά τῆς Χάριτός του ἄφθορο καί ἀκέραιο τό ἱερό σκήνωμά του μέ­χρι σήμερα εἰς ἀπόδειξη τῆς ἁγιό­τητός του, ἀλλά καί καθιστώντας το πηγή ἀκένωτο πολυαρίθμων θαυ­μάτων καί ἰάσεων σωματικῶν καί ψυχικῶν νοσημάτων.

Ἐτίμησε ὁ Θεός τόν ὅσιο Γερά­σι­μο, διότι καί ὁ ὅσιος τόν ἐτίμησε μέ τήν ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσή του καί μέ τόν ἔνθεο ζῆλο του γιά τήν ἄσκηση, τήν προσευχή, τήν τα­πεινοφροσύνη καί τήν ἀπόλυτη ὑπακοή στό θέλημά του.

Ἀπαρνήθηκε τόν κόσμο ὁ ὅσιος καί ἀναζήτησε τόν Θεό μέ ὅλη τή δύναμη τῆς νεανικῆς του ψυχῆς, χωρίς νά ὑπολογίσει τί ἄφη­νε πίσω του, ἀλλά οὔτε καί τούς κό­πους, τίς ταλαιπωρίες, τίς δυσκο­λίες καί τούς πειρασμούς, πού ἐπρό­κειτο νά ἀντιμετωπίσει ἐν­δυό­μενος τό μοναχικό ράσο, γιατί ἡ καρδιά του ἐφλέγετο ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πυρπολεῖτο ἀπό τόν θεῖο ἔρωτα, ἀνεπαύετο στήν αἴσθηση τῆς παρουσίας του, ὁπου­δήποτε καί ἄν βρισκόταν.

Τόν Θεό ἐπιζητοῦσε μόνο ὁ ὅσιος, σέ Αὐτόν ἐπιθυμοῦσε νά εἶναι προ­σηλωμένος, σέ Αὐτόν μόνο ἐπε­δί­ω­κε νά εὐαρεστεῖ, Αὐτόν μόνο ἐπι­πο­θοῦσε νά ὑμνεῖ καί νά δοξά­ζει νυχθημερόν.

Αὐτός ὁ πόθος καί ἡ ἀγάπη του γιά τόν Θεό ἔκαναν τόν ὅσιο Γερά­σι­μο νά ἀνεβαίνει ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα πρός Αὐτόν, τόν ἔκαναν νά τόν προσεγγίζει ὁλοένα καί περισ­σό­τερο, γιατί ὁ Θεός δέν ἀρνεῖται νά συναντήσει ὅσους τοῦ ζητοῦν τή συνάντηση, δέν ἀρνεῖται νά ποιήσει μονήν στίς ψυχές ἐκείνων πού τόν ἀγαποῦν καί τηροῦν τόν λόγο του, κατά τήν ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου μας, δέν ἀρνεῖται νά προσ­φέρει τή χάρη του σέ ἐκείνους πού καθαίρουν μέ τόν ἀγώνα καί τήν προσπάθειά τους τό σῶμα καί τόν νοῦ καί τήν ψυχή τους ἀπό κάθε ρύπο καί σκιά ἁμαρτίας, καί νά τούς ἁγιάσει.

Ἔτσι ἔζησε ὁ ὅσιος Γεράσιμος ὁ νέος καί ἀναδείχθηκε ὄχι ἁπλῶς ἀσκητής ἀλλά καί πρότυπο ἀλη­θοῦς καί γνησίας μοναστικῆς ζωῆς καί πολιτείας. Καί ἀποτελεῖ ἀγαθή συγκυρία ὅτι κατά τήν ἡμέρα αὐτή, κατά τήν ὁποία τιμᾶ ἡ Ἐκ­κλη­σία μας καί ἰδιαιτέρως ἡ Ἱερά Μονή μας τόν μεγάλο αὐτόν ὅσιο, λαμβάνεις καί σύ τό μέγα καί ἀγγε­λικό σχῆμα.

Ὅλα αὐτά τά χρόνια ἔζησες ἀφο­σιωμένος στόν Θεό καί στή μονα­χι­κή ζωή, πρόθυμος νά συν­δρά­μεις σέ κάθε ἀνάγκη τῆς Ἱερᾶς μας Μονῆς καί τῆς ἱερᾶς Ἀδελφό­τη­τος, σκεῦος εὔχρηστον σέ κάθε διακονία. Καί σήμερα ὁ Θεός σέ καλεῖ νά ἐνδυθεῖς τό μέγα σχῆμα. Σέ καλεῖ νά ἀγωνισθεῖς ἀκόμη πε­ρισ­σότερο, γιά νά ἀφοσιωθεῖς ἀκό­μη περισσότερο στήν ἀγάπη καί στή λατρεία του, στήν προσευχή καί στήν προσπάθεια νά ἑνωθεῖς ὁλοκληρωτικά μαζί του.

«Σήμερον ἐξελέξατό σε … Κύριος ὁ Θεός … αὐτῷ ἀγγελικῶς λατρεύ­ειν, αὐτῷ ὁλοκλήρως δουλεύειν, τά ἄνω φρονεῖν, τά ἄνω ζητεῖν».

Ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ, πού δέν πε­ριορίζεται μόνο μέσα στόν ναό κα­τά τίς ὧρες τῆς θείας λατρείας, ἀλλά ἐπεκτείνεται καί στήν καθη­με­­ρινότητα τοῦ μοναχοῦ, στίς πρά­ξεις καί τίς ἐνέργειές του, στήν ἀναστροφή του, στούς λογισμούς του, στόν προσωπικό του ἀγώνα γιά τήν κάθαρση, εἶναι τό ἔργο τοῦ μο­ναχοῦ, ἐάν θέλει νά λα­τρεύει τόν Θεό «ἀγγελικῶς», ἐάν θέλει νά ζεῖ ὄντως «ἰσάγγελο» πολιτεία, ὅπως ἀποκαλοῦν οἱ πατέρες τή μο­­ναχική ζωή, ἐάν θέλει νά μιμεῖ­ται τούς ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι «ὁλο­κλήρως» δουλεύουν «τῷ Θεῷ».

Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται, ὅταν ὁ μοναχός ἀγωνίζεται νά ἀπομα­κρύ­νει ἀπό τήν ψυχή του κάθε βιοτική μέριμνα, πού τοῦ ἀποσπᾶ τήν προσοχή ἀπό τήν ἀφοσίωση στόν Θεό, νά ἀπομακρύνει ἀπό τόν νοῦ του κάθε λογισμό, ὁ ὁποῖος τόν ἀποσπᾶ ἀπό τή μελέτη καί τήν ἀδιάλειπτο μνήμη τοῦ Θεοῦ, τόν ἀπομακρύνει ἀπό τή μόνη σωτή­ρια μέριμνα, ἀπό τόν μόνο σώζο­ντα λογισμό, «τά ἄνω φρονεῖν, τά ἄνω ζητεῖν».

Ὁ ἀγώνας αὐτός δέν εἶναι εὔκο­λος καί πρό πάντων δέν εἶναι σύ­ντομος. Εἶναι ἀγώνας διά βίου, εἶ­ναι πνευματικός μαραθώνιος, εἶ­ναι ἀγώνας μέχρι τῆς τελευταίας πνοῆς, διότι ὅποιος νομίσει ὅτι κέρ­­δισε αὐτόν τόν ἀγώνα, αὐτός κινδυνεύει νά ἀποτύχει.

Ὁ ἀγώ­νας τῆς μοναχικῆς ζωῆς εἶναι ἀγώνας πού κερ­δίζεται διά τῆς ὑπακοῆς καί τῆς τελείας ἐκκο­πῆς τοῦ ἰδίου θελήματος, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ὄχι μόνο τό ἀκλό­νητο θε­μέλιο ἀλλά καί τήν ἀναγκαία προϋ­πό­θεση κάθε πνευματικῆς προό­δου, ἰδιαιτέρως ὅμως τῆς ζωῆς τοῦ μοναχοῦ.

Εἶναι ἀγώνας πού κερδίζεται διά τῆς ταπεινοφροσύνης καί τῆς ἐμ­πρά­κτου ταπεινώσεως, ἡ ὁποία ἑλ­κύει τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἐπι­βλέπει ἐπί τούς ταπεινούς καί τούς χαριτώνει καί τούς ἁγιάζει.

Σέ αὐτόν τόν ἀγώνα, τόν ὁποῖο ἀναλαμβάνεις ἀπό σήμερα ὡς με­γα­λό­σχημος πλέον μοναχός, θά ἔχεις πρότυπο φωτεινό καί συμπα­ρα­στάτη τόν ἑορταζόμενο ὅσιο Γε­ράσιμο τόν ἐν Κεφαλληνίᾳ. Θά ἔχεις πρότυπο καί συμπαραστάτη τόν ὅσιο Δαβίδ τόν δενδρίτη, τόν ἐν Θεσσαλο­νί­κῃ, τόν μεγάλο αὐ­τόν ἀσκητή τοῦ ὁποίου τό ὄνομα φέρεις. Θά ἔχεις πρότυπο καί συμ­παραστάτη τόν ἅγιο Λουκᾶ τόν ἰατρό, τόν ὁποῖο μέ τόση εὐλάβεια καί ἀγάπη δια­κο­νεῖς, καί ὁ ὁποῖος ἔζησε μέ πλή­ρη ὑπακοή στό θέλη­μα τοῦ Θεοῦ.

Θά ἔχεις ὅμως πρωτίστως πρό­τυπο καί συμπαραστάτη στόν πνευ­­­ματικό σου ἀγώνα τήν ἔφορο καί προστάτιδα τῆς Μονῆς μας, τήν Κυρία Θεοτόκο, ἡ ὁποία εἶχε ἀφιερώσει ἀπόλυτα τήν ὕπαρξή της στόν Θεό καί τή διακονία του, καί ἡ ὁποία εἶναι ἡ προστάτις καί ἡ πρέσβειρα ὅλων τῶν μοναζό­ντων.

Θά ἔχεις, μαζί μέ τίς δικές μου εὐχές, καί τήν εὐχή καί τή συμ­πα­ράσταση τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μο­νῆς μας καί ὅλων τῶν πατέρων, ὥστε νά συνεχίσεις νά προάγεσαι στή μοναχική ζωή καί νά εὐα­ρε­στεῖς τόν Θεό, στόν ὁποῖο ἀφιέ­ρωσες ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή σου, ὥστε νά ἀξιωθεῖς διά τοῦ ἐλέους καί τῆς χάριτός του καί διά πρε­σβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου «τοῦ βραβείου τῆς ἄνω κλήσεως», τή μακαριότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς μετά πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν.