επιτυχίες του αλλά φυσικά για τις σπουδαίες του συνεργασίες. Όντας ένας από τους πιο περιζήτητους ερμηνευτές της νέας γενιάς, φέροντας παράλληλα την υπογραφή των σουξέ πολλών συναδέλφων του, και μία μεγάλη εμπειρία χρόνων στο βιογραφικό του, δικαίως έχει ανακυρηχθεί σ' ένα "φαινόμενο".
Πως προέκυψε η μουσική στη ζωή σου;
Προέκυψε από πολύ νωρίς, ήμουν θυμάμαι 6 ετών όταν ανάμεσα στα παιχνίδια μου είδα ένα μπουζούκι σπασμένο με μια χορδή συγκεκριμένα, το θυμάμαι. Όταν το έπιασα, ξεκίνησα να παίζω κατευθείαν κάποιες νότες και αυτό που άκουγα μου άρεσε. Από εκείνη τη στιγμή και μετά επί 24 ώρες κάθε μέρα, η ζωή μου όλη είναι μουσική. Έπαιζα μπουζούκι, κιθάρα.
Από παιδί, άκουγα όλα τα είδη και δεν είναι κοινότοπο αυτό που λέω διότι πραγματικά η μουσική είναι μια ενιαία και αδιαίρετη. Άκουγα από Phil Collins, Michael Jackson μέχρι Ελένη Βιτάλη, Γιάννη Πάριο, μέχρι δημοτικά, ότι με έκανε να νιώθω όμορφα, λαικά, μπαλάντες. Αυτά όλα τα είδη, στην πορεία, μπήκαν μέσα σε ένα «τσουκάλι» και το αμάλγαμα αυτών ήταν η δική μου ταυτότητα.
Έχεις κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο καλλιτέχνη;
Όχι, πάντα παρακολουθούσα από παιδί ποιος έγραφε τα τραγούδια, τους δημιουργούς, δηλαδή κοιτούσα από ποιους γεννιούνται τα τραγούδια, γιατί ένα τραγούδι μπορούν να το τραγουδήσουν άπειροι καλλιτέχνες, αλλά να το γράψουν, μόνο ένας ή δύο. Άρα έχει μεγάλη σημασία ο δημιουργός γιατί δυστυχώς στις μέρες μας δεν διαφημίζεται αυτό, όμως εν συνεχεία ο καλλιτέχνης με τη μοναδική ερμηνεία του, θα είναι αυτός που θα το βάλει στα χείλη του κόσμου. Οπότε ως καλλιτέχνης είχα αρκετά πρότυπα σαν τραγουδιστές, είχα τον Γιάννη Πάριο, τον Σταμάτη Γονίδη, τον Αντώνη Βαρδή και από το εξωτερικό την Σελίν Ντιόν, Phil Collins, Sting.
Πολλοί φαντάζονται ότι Βασίλης Δήμας ακούει μόνο λαϊκά. Ισχύει; Η ακούς και άλλα είδη μουσικής;
Όχι, όχι έχω ακούσει τόσα πολλά λαϊκά, την εποχή που υπήρχαν, γιατί τώρα δεν υπάρχουν καθαρά λαϊκά τραγούδια, που δεν χρειάζεται να ακούσω άλλα, το έχω μελετήσει πολύ καλά. Ακούω τα παλιά λαϊκά τραγούδια, Στράτο Διονυσίου, Μανώλη Αγγελόπουλο, Στέλιο Καζαντζίδη. Τώρα πιο πολύ αφιερώνω το χρόνο μου στο να γράφω και να δημιουργώ παρά στο να ακούω. Θα ακούσω στο αυτοκίνητο κάποιους σταθμούς που παίζουν ξένα, κάποιους που παίζουν ελληνικά για να παρακολουθώ τι γίνεται και μέχρι εκεί. Από κει και πέρα, στο διαδίκτυο, βάζω να ακούσω κλασική καμιά φορά, παλιά ξένα τραγούδια των 90s και των 80s που μου αρέσουν. Αναλόγως τι νιώθω εκείνη τη στιγμή.
Η δισκογραφία, αργοπεθαίνει, πνέει τα λοίσθια, όμως η δημιουργία και η ανάγκη αυτής ποτέ δεν θα πεθάνει, όσο υπάρχουν δημιουργοί που είναι εκ γενετής δημιουργοί, εκ φύσεως δημιουργοί. Είναι δύσκολο πραγματικά, όμως εγώ έχω την τύχη και την ευλογία να έχω μια ισχυρή ομάδα, την Σπυριδούλα Κάμπου που είναι φίλη μου, τον Βασίλη Λιάτσο, τον Ανδρέα Γιατράκο, τον Λορέντζο Μακρόπουλο, που έχουμε κάνει μια παρέα πρώτα απ’ όλα όπου με τιμούν με τη συνεργασία τους και διαφημίζουν τα έργα μου και τη δουλειά μου. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, έχουν μειωθεί οι τηλεοπτικοί και οι ραδιοφωνικοί χρόνοι, όμως δεν πρέπει να κάνουμε κάτι σκεπτόμενοι, πριν το δημιουργήσουμε, το πώς θα το διαφημίσουμε γιατί χάνουμε τη χαρά της στιγμής, της έμπνευσης, της δημιουργίας, της ελευθερίας της έκφρασης. Επομένως, ας κάνουμε ότι κάνουμε και από κει και πέρα διαλέγουμε τους συνεργάτες που νομίζουμε ότι μας κάνουν για να μας το προωθήσουν.Κατά τη γνώμη μου, ο καλύτερος διαφημιστής είναι ο ίδιος ο κόσμος, από κει και πέρα όμως χρειάζεται η ομάδα που θα το εντείνει όλο αυτό και θα το πάει στα χείλη του κόσμου, όπως και ένας ζωγράφος χρειάζεται τα πινέλα του.
Έγινες ευρέως γνωστός μέσα από την επιτυχία «Ραγίζει η καρδιά μου και σπάει». Τι θεωρείς ότι ήταν αυτό που άγγιξε τον κόσμο στο συγκεκριμένο τραγούδι;
Γι’ αυτό θα πρέπει να ρωτήσουμε τον καθένα ξεχωριστά, επειδή όμως με ρωτάς τι θεωρώ, θα κάνω μια εικασία, θεωρώ, ότι αυτή η παντρειά του λαϊκού στίχου με ένα ρυθμό και μια μουσική λίγο παράξενη για τα ελληνικά δεδομένα, ήταν αυτή που κέντρισε την ψυχή των ακροατών και έκανε τη διαφορά. Επίσης πιστεύω, επειδή ήταν συγχρόνως και χορευτικό τραγούδι και ακουστικό. Θεωρώ λοιπόν ότι αυτή η ιδιαιτερότητα που είχε (του ήχου και του στίχου) τον έκανε να μπει στις καρδιές του κόσμου.
Ποια η ιστορία του; Τι σε ώθησε να το γράψεις;
Ήταν 1: 20 τα μεσάνυχτα, ήμουν στον Άγιο Δημήτριο μαζί με τον φίλο και συνεργάτη μου Ανδρέα Γιατράκο όπου συναντηθήκαμε για να διαλέξουμε ένα από τα τρία κομμάτια που είχαμε φτιάξει για να μπει στο επόμενο single μου. Εγώ σαν ιδιοσυγκρασία πάντα ψάχνομαι και κάτι με «έτρωγε» εκείνο το βράδυ. Όσο ο φίλος μου ήταν στο υπολογιστή και έκανε ενορχηστρώσεις, εγώ είχα ένα χαρτί και ένα στυλό και λέω τώρα θα γράψω αυτό που θέλω να βγάλω. Μόλις έγραψα τον στίχο «ραγίζει η καρδιά μου και σπάει που άλλος στ΄ αστέρια σε πάει» και δοκίμασα διάφορους ρυθμούς, είδα πως το αργό trap, θέλω να το δοκιμάσω. Η κατάληξη είναι πως 6:30 ώρα το πρωί το τραγούδι ήταν έτοιμο.
Ήσουν επηρεασμένος από κάτι γι’ αυτόν τον στίχο;
Σίγουρα. Όταν γράφω φέρνω στο μυαλό μου εικόνες και αισθήματα. Όλα μου τα τραγούδια είναι βιωματικά, όχι κατ’ ανάγκη αυτοβιογραφικά. Αυτό το τραγούδι λοιπόν το έγραψα για ένα πρόσωπο που πραγματικά «ήταν σε ξένα χέρια» που εκείνη την νύχτα το έφερα στο μυαλό και «γεννήθηκε» αυτό το κομμάτι.
Τι αποτελεί έμπνευση για σένα;
Οτιδήποτε μπορεί να σου προκαλέσει έμπνευση. Συνήθως γράφω στο αυτοκίνητο και στο καμαρίνι μου. Επίσης μου έχει συμβεί πολλές φορές να μου έχουν έρθει στίχοι ενώ κοιμάμαι και να σηκώνομαι να τους γράφω σ’ ένα χαρτί για να μην μου φύγει η ιδέα. Ένα από αυτά ήταν το «Κλείνω τις κουρτίνες» που το τραγούδησε ο Νότης Σφακιανάκης.
Δεν σημαίνει πως άμα έλεγα εγώ τα τραγούδια μου θα γίνονταν επιτυχίες. Αφενός γιατί θεωρώ πως για να τραγουδήσεις λαϊκά τραγούδια πρέπει να έχει ωριμάσει η φωνή και αφετέρου θεωρώ πρώτα πως είναι παράσημο να σε τραγουδήσει ένας Πασχάλης Τερζής, ένας Σταμάτης Γονίδης και ένας Νότης Σφακιανάκης, άνθρωποι οι οποίοι είναι δίαυλοι επικοινωνίας με μεγάλη μερίδα κόσμου. Επομένως ήδη ξεκίνησα από παλιά να είμαι γνωστός όχι τόσο στον κόσμο αλλά σίγουρα στο χώρο μου! Δεν επέλεξα ποτέ τον γρήγορο τρόπο της αναγνωρισιμότητας γιατί προσδοκούσα πρώτα στην αναγνώριση από τη δουλεία μου. Είχα την τύχη να με εμπιστευτούν πολλοί καλλιτέχνες και είχα στόχο πρώτα να κάνω έναν κύκλο συνεργασιών ως δημιουργός και μετά ως ερμηνευτής.
Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που κάνει τα τραγούδια σου να ξεχωρίζουν;
Η αυθεντικότητα. Γράφω με απλές λέξεις αυτό που θέλω να πω στον κόσμο. Περιγράφω μια ιστορία στην οποία δεν έχει ξένες έννοιες. Απλές κουβέντες να έχει αρχή μέση και τέλος.
Ποιο είναι το μεγάλο σου όνειρο σ’ ότι αφορά την δισκογραφία και τη μουσική;
Ποτέ δεν φτάνεις σε κανέναν προορισμό, πάντα φτάνεις σε κάθε βήμα. Το μεγάλο μου όνειρο είναι να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω να βελτιώνομαι να μαζέψω μετά από χρόνια μια μεγάλη προίκα τραγουδιών ως ερμηνευτής πια. Να περάσουν τα χρόνια και να έχω στη συνείδηση του κόσμου μια θέση διαχρονικού καλλιτέχνη.
Ο Σταμάτης Γονίδης εκτός από φίλος σου και συνεργάτης είναι και κουμπάρος σου! Πότε και πως γνωριστήκατε;
Ο Σταμάτης Γονίδης είναι ένα πρόσωπο που από παιδί θαυμάζω και αγαπώ. Ήμουν στο στούντιο του Γιώργου Μουκίδη όπου εκείνη την μέρα ο Σταμάτης θα επέλεγε τραγούδια για τον καινούργιο του δίσκο. Εγώ θυμάμαι καθόμουν σε κάτι σκαλάκια και τον άκουγα. Κάποια στιγμή ο Γιώργος του προτείνει να ακούσει και ένα δικό μου τραγούδι. Τότε γυρνάει προς το μέρος μου και μου λέει «πιτσιρίκο δικό σου είναι αυτό; Μπορώ να το πω;» και φυσικά δέχτηκα. Το τραγούδι λεγόταν «Θα περάσει κι αυτό». Είχα μια απερίγραπτη χαρά!
Όχι με τρία κεφαλαία γράμματα, ούτε ως κριτής ούτε ως διαγωνιζόμενος, επαναλαμβάνω ότι θέλει το κεφάλι κάτω, δουλειά, μόνο δουλειά και όταν πάμε να δείξουμε κάτι σε 10.000.000 κόσμο, πρέπει πρώτα να το έχουν δει 100 μετα 200 μετα 1000 άνθρωποι και μετά πια να το δει όλη η Ελλάδα.
Το κατακρίνεις όλο αυτό, δεν πιστεύεις ότι ανοίγουν πόρτες;
Φυσικά και δεν το κατακρίνω, εννοείται πως ανοίγουν πόρτες. Η αναγνωρισιμότητα είναι το μεγαλύτερο όπλο ενός τραγουδιστή, ίσως όμως να είναι χειροβομβίδα, ενώ εγώ θέλω να έχω τανκς. Ας επιλέξει ο καθένας τα δικά του όπλα, σίγουρα είναι μεγάλο όπλο, κάνεις καριέρες έστω και σύντομες με τα μεροκάματά τους. αλλά πόσα από αυτά τα παιδιά έχουν πάει σε αυτά τα σόου και δεν έχουν μείνει? Δεν κρίνω ποτέ έναν άνθρωπο που βασανίζεται χρόνια και έχει φάει τις απορρίψεις του ενώ έχει ταλέντο, επιβάλλεται να πάει για να τον δει ο κόσμος. Εγώ σαν αρχή της καριέρας μου, δεν θα το επέλεγα, όμως επαναλαμβάνω ότι δεν το κατακρίνω, γιατί πλέον αποτελεί τον σίγουρο και τον επιβεβλημένο δρόμο για να χτίσεις μια καριέρα. Δεν είμαι κάποιος εγώ για να το κατακρίνω, αλλά δεν μπορεί να μου το επιβάλλει κανένας σαν σωστό. Ας αφήσουμε το χρόνο να μιλήσει.
Θα άντεχες στο Survivor;
Δεν μπορώ να απαντήσω σε κάτι το οποίο δεν θα το κάνω ή δεν το έχω πράξει ήδη, σίγουρα, είμαι τόσο πεισματάρης και με μεγάλη υπομονή που ενδεχομένως να άντεχα, όμως δεν θα με ωφελούσε σε τίποτα όσο αφορά την καριέρα μου, υποτίθεται ότι γράφουμε τραγούδια και τραγουδάμε, άρα αν πηγαίνει καλά η δουλειά μου σε αυτό, δεν έχω λόγο να πάω εκεί. Άλλοι μπορεί να πάνε για την εμπειρία, εγώ θέλω να ζήσω άλλες εμπειρίες, θέλω όλο μου το χρόνο, να τον αφιερώσω σε αυτό που κάνω.
Ασχολείσαι με τα social media; Έχεις επαφή με θαυμαστές σου μέσα από αυτά;
Βέβαια όσο μπορώ ασχολούμαι. Και Instagram έχω και σελίδα στο Facebook. Απαντώ στον κόσμο όποτε προλαβαίνω και δεν θα σταματήσω να το κάνω διότι αυτό είναι η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους που με παρακολουθούν.
Νομίζω πλέον ότι παίζουν το νούμερο ένα ρόλο. Τα social media, είναι το μέσο που μπορεί να διαφημίσει ο καθένας τη δουλειά του, δεν υπάρχει σύγκριση με άλλα μέσα. Σε λίγα χρόνια πιστεύω ότι θα είναι μόνο αυτό. όταν ξυπνάμε και είμαστε με ένα κινητό στο χέρι μας αδιαλείπτως, σκέψου ακόμα πόσο χρόνο περνάμε στην τηλεόραση, πόσο στο ραδιόφωνο και πόσο σε αυτό, έτσι λεει η λογική μου. Άρα ποια είναι η μεγαλύτερη διαφήμιση? Τα social media.
Σε στενοχωρεί αυτό;
Όχι, προσαρμόζομαι μέσα στις εποχές, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για την παρουσίαση και προώθηση του έργου μου. Το διαδίκτυο, έχει ένα καλό και ένα κακό και είναι το ίδιο. Στο διαδίκτυο, μπορεί ο καθένας ότι θέλει, αυτό είναι πολύ καλό το κακό είναι επίσης ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Επομένως για εμένα η συνταγή είναι «κάνε αυτό που κάνεις αλλά χωρίς να ασχολείσαι, μπαίνεις σε διαπληκτισμούς, δεν απαντάς σε οτιδήποτε ενδεχομένως πάει να σε βλάψει. Κάθομαι και σκέφτομαι από παιδί, το λαικ και το ντισλαικ. Μήπως με τη ύπαρξη του ντισλαικ υπάρχει μια τάση στο να δικάζουμε τον κόσμο και να κάνουμε κακό σε κάποιους καλλιτέχνες. Αν κάτι δεν σου αρέσει, δεν το βλέπεις, το αποφεύγεις. Το να πατήσεις όμως ότι δεν σου αρέσει δηλώνει και την κακεντρέχεια σου. Εκτός αν είναι κάτι που προσβάλλει την εθνική σου ταυτότητα.
Ποιο είναι το χόμπι σου;
Δεν περίμενα να το πω ποτέ. Είναι το γυμναστήριο. Το λέω αυτό γιατί ποτέ δεν ήμουν αθλητικός τύπος.
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι πατέρας και επαγγελματίας τραγουδιστής;
Πάρα πολύ δύσκολο γιατί δεν υπάρχει χρόνος να δεις το παιδί σου και να το χαρείς!
Έχεις καταλάβει εσύ ή ο περίγυρός σου, ότι ο χαρακτήρας σου έχει αλλάξει;
Δεν έχει αλλάξει ο χαρακτήρας μου, ίσα ίσα έχω γίνει πιο ταπεινός.
Οι παλιοί τραγουδιστές αφήνουν χώρο στους νέους;
Ο καθένας με βάση τον χαρακτήρα του και με τον τρόπο του. Ο Νότης Σφακιανάκης ήταν ο πρώτος που συνεργάστηκα και με βοήθησε πολύ στο ξεκίνημα της καριέρας μου. Με τον Σταμάτη Γονίδη γράφαμε μαζί τραγούδια, με έπαιρνε παντού μαζί του και με παρουσίαζε πάντα σαν φίλο του. Ο Νίκος Μακρόπουλος μου έδωσε χώρο και χρόνο στην σκηνή. Ο καθένας από αυτούς με βοήθησε με τον δικό του μοναδικό τρόπο και τους ευχαριστώ πολύ! «Όταν δίνεις πάντα έχεις».
