Δεν ήταν βροχή, τα δάκρυα του «Τσάρτιλου» ήταν!

Το βράδυ του Σαββάτου, 30 Αυγούστου 2025, οι Γεωργιανοί φόρεσαν τα καλά τους, όχι για γιορτή, αλλά για μνήμη. Στο γήπεδο του χωριού, εκεί όπου αντηχούσαν άλλοτε τα τραγούδια του, συγκεντρώθηκε ο κόσμος για να τιμήσει τον άνθρωπο που έδωσε φωνή και ψυχή στις στιγμές τους, τον Γιώργο Τσαρτιλίδη, τον δικό τους «Τσάρτιλο».

Ήταν μια βραδιά γεμάτη αγάπη, αλλά και μια βραδιά που η μοίρα θέλησε να τη ντύσει με βροχή. Κι αν οι σταγόνες ανάγκασαν τον κόσμο να αποχωρήσει, έμοιαζαν να ’ναι κάτι πολύ πιο βαθύ από απλή βροχή. Ήταν τα δάκρυα του ίδιου του «Τσάρτιλου», που από ψηλά έβλεπε την οικογένειά του ενωμένη, αγαπημένη, να στέκεται στο κέντρο της πίστας και να παραλαμβάνει την τιμητική πλακέτα. Ήταν σαν να ψιθύριζε από τον ουρανό πως ήταν εκεί, παρών, μαζί τους.

Στο πλάι στεκόταν η γυναίκα της ζωής του, το στήριγμα και ο βράχος του, εκείνη που πορεύτηκε δίπλα του σε όλες τις δυσκολίες και τις χαρές. Κοντά της, τα παιδιά και τα εγγόνια του - οι θησαυροί του, τα αληθινά του διαμάντια. Τα μάτια τους έλαμπαν από συγκίνηση· ήταν περήφανα, μα και πλημμυρισμένα από νοσταλγία για τον άνθρωπο που τους έμαθε την αξία της αγάπης, της οικογένειας, της παράδοσης.

Τρεις στενοί φίλοι, που έζησαν μαζί του για πάνω από 60 χρόνια, πήραν τον λόγο και μίλησαν για εκείνον. Για τον άνθρωπο που δεν τραγουδούσε απλώς, αλλά μετέδιδε την ψυχή του μέσα από κάθε λέξη, κάθε νότα. Μίλησαν για τα γλέντια, τα μουχαμπέτια, τις ατέλειωτες νύχτες που η λύρα του γινόταν γέφυρα καρδιάς. Μίλησαν για το χαμόγελό του, τη λεβεντιά του, τη γνησιότητά του. Και το κοινό σώπαινε· άκουγε, ένιωθε, θυμόταν.

Η βραδιά πήρε ιδιαίτερο βάρος όταν ακούστηκαν ξανά τα λόγια δύο κορυφαίων καλλιτεχνών, που κάποτε μίλησαν για τον «Τσάρτιλο». Ο Στέλιος Καζαντζίδης, με τον μοναδικό του τρόπο, είχε αναφωνήσει: «Τι καλλιτεχνάρα είναι αυτή;» Ένας χαρακτηρισμός που δεν ήταν απλώς φιλοφρόνηση, αλλά αναγνώριση του ταλέντου και της ψυχής που κουβαλούσε ο Τσαρτιλίδης. Ο δε Χρύσανθος, ο θρύλος της ποντιακής μουσικής, είχε μείνει άφωνος την πρώτη φορά που τον άκουσε να τραγουδά. Αυτές οι μαρτυρίες δεν ήταν απλά λόγια· ήταν σφραγίδες τιμής, αποδείξεις πως ο «Τσάρτιλος» δεν ήταν μόνο αγαπημένος του χωριού του, αλλά κι ένας καλλιτέχνης που έλαμπε πέρα από τα σύνορά του. Δεν τον ένοιαζε η δόξα και η επιτυχία, ήταν πάμπλουτος από τιμή και αγάπη!

Λίγα λόγια είπαν ο πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Νίκος Τομπουλίδης, ο πρώην πρόεδρος Χαράλαμπος Καπουρτίδης και ο πρόεδρος των Γεωργιανών Ηρακλής Σοφιανίδης. 

Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, ιδιαίτερη παρουσία αποτέλεσε ο πρώην πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης, Αλέκος Τσαχουρίδης. Ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, διάλεξε να τη γιορτάσει τιμώντας τον φίλο που τον σημάδεψε προσωπικά. Σε κάποια στιγμή, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του· κι εκείνη η σιωπηλή ρωγμή στην ψυχή του είπε περισσότερα από κάθε λόγο.

Ο Γιώργος Τσαρτιλίδης «έφυγε» τον Αύγουστο του 2021, σε ηλικία 82 ετών. Μα η πορεία του δεν τελείωσε εκεί. Η φωνή του συνεχίζει να ζει στα τραγούδια που ηχούν ακόμη σε σπίτια και γιορτές, στη λύρα που αναστενάζει στα χέρια νεότερων μουσικών, στις καρδιές των ανθρώπων που τον έζησαν. Ήταν τραγουδιστής, ήταν λυράρης, ήταν μουχαμπετλής, μα πάνω απ’ όλα ήταν Άνθρωπος – αληθινός, γνήσιος, δοτικός.

Η βραδιά στους Γεωργιανούς μπορεί να σκεπάστηκε από τη βροχή, μα έμεινε φωτεινή στις καρδιές όλων όσοι βρέθηκαν εκεί. Γιατί ο «Τσάρτιλος» δεν χρειάζεται μεγάλα φώτα· του φτάνει η αγάπη των δικών του ανθρώπων για να παραμείνει αθάνατος. Κι όπως κάθε καλλιτέχνης που αφήνει πίσω του ψυχή, έτσι κι εκείνος θα συνεχίσει να μας συντροφεύει. Όχι μόνο μέσα από τα τραγούδια του, αλλά και μέσα από την ίδια την ανάσα της παράδοσης.

Γιατί ο Τσάρτιλος δεν έφυγε ποτέ, είναι ακόμη εδώ. Στους ήχους, στις μνήμες, στις ψυχές όλων.

Δείτε το βίντεο: