Οι Ορειβάτες στους 5 Πύργους της Κουμαριάς

Του Ν. Τσιαμούρα
Το Βέρμιο, με ιστορία συνοδευμένη από μύθους και δοξασίες, κατορθώματα ηρώων και θεών, περάσματα βασιλιάδων και αγίων, είναι εδώ, μας περιμένει μας καρτερεί! Βουνοκορφές ατέλειωτες, φαράγγια και ρέματα, δάση σκιερά που κάνουν την ορειβασία πιότερο σιωπηλή, ξεχασμένα περάσματα, πανέμορφα χωριά (Κουμαριά, Ξηρολίβαδο και Σέλι). Σήμερα ορειβασία στο δικό μας βουνό το Βέρμιο. Τόσο κοντά και τόσο μακριά! Το όρος Βέρμιο, από τα ομορφότερα και πλουσιότερα σε χλωρίδα και πανίδα βουνά του ελλαδικού χώρου και αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεσαι όταν βρεθείς στις πλαγιές του. Όλη η οροσειρά του Βερμίου σχηματίζει μια μακριά κορυφογραμμή, η οποία ξεπερνά τα 50 χιλιόμετρα σε μήκος. Οι βόρειες απολήξεις του βουνού φτάνουν στο νομό Πέλλας.

Πολλά τρεχούμενα νερά, πυκνά δάση με οξιές πεύκα και έλατα. Οι ανατολικές πλαγιές πλούσιες σε νερά και βλάστηση σε αντίθεση με τις δυτικές που είναι άγονες. Οι κορυφές είναι γυμνές από δένδρα μόνο χαμηλή βλάστηση. Δάση με πλατύφυλλα, δρυς, μικτά δάση οξιάς και μακεδονίτικα έλατα στις βουνοπλαγιές. Τα δάση ξεκινούν από τη μέση του βουνού, ενώ χαμηλά επικρατούν εκτάσεις θαμνώδεις.

Στις πλαγιές αναπτύσσονται καστανιές, γαύροι, κουμαριές και αγριοκέρασα. Ενώ σε χαμηλά υψόμετρα καλλιεργούνται ροδακινιές, μηλιές, αχλαδιές και κερασιές. Παρατηρούνται αγριογούρουνα, λαγοί, κουνάβια, ασβοί, νυφίτσες, σκίουροι και αλεπούδες. Αγριοτριανταφυλλιές, κρόκοι, κυκλάμινα και ποικιλίες μανιταριών.

Ο Ηρόδοτος γράφει για τον Μίδα ότι είχε ένα κήπο στην κοιλάδα κάτω από το όρος Βέρμιο με εξηντάφυλλα τριαντάφυλλα εξαιρετικής ευωδίας και μια πηγή με δροσερό νερό, το οποίο ο Μίδας ανακάτευε με κρασί και πρόσφερε στον Σιληνό, θεότητα του κρασιού και συγγενή του Διόνυσου.

Ο Μίδας ήταν βασιλιάς της Φρυγίας. Φημιζόταν για τη σοφία, την ευσέβεια και τα πλούτη του. Ήταν γιος του Γόρδιου, ενός φτωχού αγρότη, απόγονος των Βριγών που μετανάστευσε στη Μ. Ασία ( από την Μακεδονία) και έγινε βασιλιάς του Γορδίου ή Γορδίκιου παλιάς πρωτεύουσας της Φρυγίας πάνω στον ποταμό Σαγγάριο. Γυναίκα του Μίδα ήταν η Ερμοδίκη, κόρη του Αγαμέμνονα, βασιλιά της αιολικής Κύμης. 

Το χωριό χτισμένο σε υψόμετρο 750 μέτρων, μας υποδέχεται ήρεμο και ήσυχο. Ένα χωριό με πλούσια λαογραφία και παράδοση. Η Κουμαριά είναι ένα από τα ωραιότερα καλλωπιστικά φυτά της ελληνικής χλωρίδας. Από τον όμορφο αυτό θάμνο πήρε και το όνομα της η Κουμαριά Ημαθίας. Χτίσθηκε από τσελιγκάδες του Σελίου και του Ξηρολιβάδου τέλη του 19ου αιώνα αρχές του 20ου αιώνα.

Το 1922 δέχθηκε πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Μέχρι το 1925 λεγόταν Ντόλιανη που σημαίνει «χαμηλότοπος» το 1926 πήρε το όνομα Κουμαριά. Οδοιπορούμε τώρα σε δασικό δρόμο η πεζοπορία γίνεται ξεκούραστα, μας δίνει δυνάμεις για τη συνέχεια.

Η μέρα σήμερα προμηνύεται σκληρή, η πορεία μας μέχρι και την κορυφή είναι όλο ανάβαση. Χρειαζόμαστε γερά πόδια και δυνατές αναπνοές. Μπήκαμε στο δάσος, ένα ζωντανό δάσος με δένδρα ντυμένο από καταπράσινα φυλλώματα. Τα δένδρα τριγύρω με το φύλλωμα τους μας κρατούν συντροφιά ευχάριστα. Αγριολούλουδα γεμίζουν με το μωβ κέντημα τους, τους δασωμένους λόφους και τις βουνοπλαγιές. Μέσα από τα άγρια βατόμουρα που κανείς άλλος εκτός από τα πουλιά δεν τα καταδέχεται, έβγαιναν ξαφνικοί βιαστικοί κελαηδισμοί.

Λίγο πιο πέρα το νερό έτρεχε μέσα από το δασωμένο αυλάκι και τραγουδούσε. Μονοπάτι ανηφορικό που ανεβαίνοντας ψηλότερα γίνεται δυσκολότερο. Αδιαπέραστο τείχος από πυκνή βλάστηση μας υποδέχεται. Αγριοτριανταφυλλιές και βατσινιές με τα αγκάθια τους να μας δυσκολεύουν. Ο ουρανός είναι ασυννέφιαστος, ο ήλιος σήμερα λάμπει και μας ζεσταίνει.

Σήμερα η ομάδα μας είναι πολύ τολμηρή και μπήκε αμέσως στα δύσκολα. Στο μονοπάτι νυχτοπερπατήματα άγριας ζωής, μόλις μπροστά μας ξεπετάχθηκε ένας τετράπαχος λαγός και με μακριά άλματα χάθηκε στις γύρω θαμνώδεις εκτάσεις. Τα δένδρα με το πράσινο φύλλωμα πόσο αλλιώτικα φαίνονται!

Τώρα ορειβατούμε σε ένα ανηφορικό Γολγοθά με κλίσεις κάποτε ως και 25% μέσα σε μια ρεματιά ανάμεσα σε πυκνό δάσος οξιάς, όπου ξοδεύτηκαν όλες σχεδόν οι εφεδρείες του οργανισμού μας. Η υγρασία του δάσους και το υγρό – γλιστερό μονοπάτι μας ταλαιπωρούν

Ανεβαίνοντας ψηλότερα το τοπίο αλλάζει τα δένδρα δίνουν τη θέση τους σε χαμηλή βλάστηση. Βρισκόμαστε σε ξέφωτο, από εδώ και πέρα το τοπίο φαίνεται να ξεκαθαρίζει. Τώρα τοπίο γυμνό μας οδηγεί προς την κορυφή. Πέτρες και χαμηλή βλάστηση. Το κρύο έντονο ένα παγωμένο αεράκι μας υποδέχεται, φοράμε γάντια και σκούφους. Οι γύρω πλαγιές ντυμένες με τα χρώματα του Φθινοπώρου.

Από τούτη εδώ την κορυφή το θέαμα πανέμορφο. Το φως κάνει χίλια χρώματα με εκείνα τα μακρινά σύννεφα, τους ατμούς και τις ομίχλες, τα χρωματίζει με τρόπο ιδιαίτερο. Οι κορυφές πανέμορφες με τα χρώματα του ήλιου. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, η κατάβαση δεν μας κουράζει , άλλωστε μαθημένοι από την πρωινή ανάβαση δεν δυσκολευόμαστε καθόλου. Άλλη μια ανάβαση, άλλη μια εξόρμηση άλλη μια φυγή εδώ στο δικό μας βουνό το Βέρμιο πήρε τέλος με επιτυχία.