Μπήκε ο Ιούλιος. Στη χρυσή Χαλκιδική οι πολιτικές συζητήσεις κατά κανόνα πυκνώνουν όταν βρισκόμαστε στον τελευταίο χρόνο μιας κυβερνητικής θητείας. Κανείς δεν διαταράσσει τα μπάνια του λαού βέβαια αλλά και κανείς δεν μπορεί να ανακόψει τη δίψα του κυρίαρχου λαού για εκλογολογία, όταν υπάρχει λόγος σοβαρός. Στη θερινή ραστώνη του ήλιου, της θάλασσας και της ουζοποσίας των παρεών, τα στοιχήματα καλά κρατούν. Θα το τολμήσει ο Μητσοτάκης η όχι; Ας δούμε λοιπόν πιο προσεκτικά την συγκυρία πριν ποντάρουμε και εμείς, παρατηρώντας όμως εξαρχής ότι οι εντυπώσεις αλλάζουν πολύ γρήγορα.
Πριν από μία εβδομάδα, ας πούμε, οι πρόωρες εκλογές φάνταζαν σχεδόν σίγουρες υπό την «πίεση» των « συστημικών ΜΜΕ, των υπουργών που κατέβασαν τα μολύβια, των απερχόμενων βουλευτών ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, του κλίματος στα social media αλλά και της… επιθυμίας επιφανών μελών της εγχώριας «οικονομικής ολιγαρχίας».
Σήμερα το κλίμα δείχνει να αλλάζει κάπως. Μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα της παραπολιτικής μας πραγματικότητας, ακόμα και οι μετρήσεις 1-2 δημοσκοπήσεων μπορούν να βάλουν νέα «δεδομένα».
Στο ΠΑΣΟΚ, ας πούμε, δεν θα έλεγαν όχι σε πιθανές εκλογές το φθινόπωρο. Όσο πιο γρήγορα γίνουν, τόσο πιο πιθανόν είναι το κόμμα να πιάσει ένα 12-13%, ποσοστό που σταθερά του δίνουν οι δημοσκοπήσεις και βέβαια πολύ μεγαλύτερο από το 8% που είχε πάρει από τις κάλπες του Ιουλίου 2019 το υπό την Φώφη Γεννηματά ΚΙΝΑΛ.
Γι’ αυτό και ο Ν. Ανδρουλάκης κατηγόρησε τον πρωθυπουργό πως «σκίζει τα ιμάτιά του» επί μήνες ολόκληρους, ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, όταν την ίδια στιγμή όλο το υπουργικό συμβούλιο διαρρέει στους δημοσιογράφους ότι πάμε για εκλογές στις αρχές του φθινοπώρου. Διερωτήθηκε μάλιστα με γλαφυρό τρόπο «είναι αυτό μία υπεύθυνη διακυβέρνηση;».
Μεγάλη όμως, είναι η συζήτηση για το μέγεθος της υπευθυνότητας μιας κυβέρνησης όταν εμφανίζεται μπροστά της το δέλεαρ της συγκυρίας που της δίνει ισχυρές πιθανότητας νίκης σε αιφνιδιαστικές πρόωρες εκλογές.
Ξέρεις τι είναι εκεί που ετοιμάζεσαι να φύγεις από την εξουσία μέσα από μία πολύμηνη και μακρόσυρτη πορεία φθοράς, αποτυχημένος και ηττημένος από την ακρίβεια και την μη αποτελεσματική διαχείριση της καθημερινότητας, τελικά να μένεις ζωντανός σε πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβριο -με απλή αναλογική- και στη συνέχεια -με άλλο εκλογικό σύστημα- και σύμμαχο το εκβιαστικό δίλημμα της ακυβερνησίας να παίρνεις άλλη μία τετραετία στην κυβέρνηση;
Η λογική λέει πως ο πρωθυπουργός, κάπου μετά τον Δεκαπενταύγουστο, θα αποφασίσει. Για όσους ρομαντικούς βλέπουν την ηθική πλευρά της πολιτικής δεν είναι σωστό να αντιμετωπίζεις έναν ολόκληρο λαό ως υποψήφιο θύμα επικοινωνιακής εξαπάτησης και να ψάχνεις τρόπους να τον «πιάσεις στον ύπνο». Η πολιτική όμως είναι η τέχνη του εφικτού.
Το αφήγημα λέει: Πυρκαγιές λίγες και με ελάχιστους νεκρούς, τουρισμός με μεγάλα έσοδα, πανδημία σε ελεγχόμενη ακόμα κατάσταση και ζεστό ακόμα κλίμα μακριά από το εφιαλτικό κρύο και τις τσουχτερές τιμές ενέργειας του Χειμώνα είναι η ιδανική συνθήκη για πρόωρες κάλπες.
Οι εκλογές του 2019 έγιναν σχεδόν πρόωρα επειδή η τότε κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα είχε υποστεί μία βαριά ήττα στις ευρωεκλογές, ενώ δεν μπορούσε να κερδίσει ούτε έναν μεγάλο δήμο ή περιφέρεια στις αυτοδιοικητικές. Είχε χάσει τη λεγόμενη δημοκρατική νομιμοποίηση. Προς τιμήν του ο τότε πρωθυπουργός το αποδέχτηκε. Πήγε σε εκλογές με τον « ρεαλισμό» που θύμιζε Γαλλικό Μάη: «Ζήτησε το αδύνατο» και φυσιολογικά δεν το κατέκτησε, αλλά έχασε εμφατικά.
Στο δημοσκοπικό τοπίο η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει καμία σχέση με εκείνη την απερχόμενη το 2019 αφού προπορεύεται άνετα (με 8-9 μονάδες διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ) και απέχει πολύ από το να χάσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση, γεγονός που θα την υποχρέωνε να επισπεύσει τις εκλογές.
Λοιπόν;
Ο κ. Μητσοτάκης σε εκλογές τον Σεπτέμβριο, ελάχιστα μπορεί να ελπίζει από την εικόνα της αγοράς και της καθημερινότητας. Πιθανότατα δεν θα έχουν πέσει οι τιμές στα καύσιμα, στα τρόφιμα και σε αλλά είδη βασικής ανάγκης. Αφήστε που ουκ ολίγοι πολίτες θα νιώσουν παραπλανημένοι αφού η κυβέρνηση κάνοντας πρόωρες εκλογές κάτι «πάει να προλάβει».
Σήμερα το κλίμα δείχνει να αλλάζει κάπως. Μέσα στην αβάσταχτη ελαφρότητα της παραπολιτικής μας πραγματικότητας, ακόμα και οι μετρήσεις 1-2 δημοσκοπήσεων μπορούν να βάλουν νέα «δεδομένα».
Στο ΠΑΣΟΚ, ας πούμε, δεν θα έλεγαν όχι σε πιθανές εκλογές το φθινόπωρο. Όσο πιο γρήγορα γίνουν, τόσο πιο πιθανόν είναι το κόμμα να πιάσει ένα 12-13%, ποσοστό που σταθερά του δίνουν οι δημοσκοπήσεις και βέβαια πολύ μεγαλύτερο από το 8% που είχε πάρει από τις κάλπες του Ιουλίου 2019 το υπό την Φώφη Γεννηματά ΚΙΝΑΛ.
Γι’ αυτό και ο Ν. Ανδρουλάκης κατηγόρησε τον πρωθυπουργό πως «σκίζει τα ιμάτιά του» επί μήνες ολόκληρους, ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, όταν την ίδια στιγμή όλο το υπουργικό συμβούλιο διαρρέει στους δημοσιογράφους ότι πάμε για εκλογές στις αρχές του φθινοπώρου. Διερωτήθηκε μάλιστα με γλαφυρό τρόπο «είναι αυτό μία υπεύθυνη διακυβέρνηση;».
Μεγάλη όμως, είναι η συζήτηση για το μέγεθος της υπευθυνότητας μιας κυβέρνησης όταν εμφανίζεται μπροστά της το δέλεαρ της συγκυρίας που της δίνει ισχυρές πιθανότητας νίκης σε αιφνιδιαστικές πρόωρες εκλογές.
Ξέρεις τι είναι εκεί που ετοιμάζεσαι να φύγεις από την εξουσία μέσα από μία πολύμηνη και μακρόσυρτη πορεία φθοράς, αποτυχημένος και ηττημένος από την ακρίβεια και την μη αποτελεσματική διαχείριση της καθημερινότητας, τελικά να μένεις ζωντανός σε πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβριο -με απλή αναλογική- και στη συνέχεια -με άλλο εκλογικό σύστημα- και σύμμαχο το εκβιαστικό δίλημμα της ακυβερνησίας να παίρνεις άλλη μία τετραετία στην κυβέρνηση;
Η λογική λέει πως ο πρωθυπουργός, κάπου μετά τον Δεκαπενταύγουστο, θα αποφασίσει. Για όσους ρομαντικούς βλέπουν την ηθική πλευρά της πολιτικής δεν είναι σωστό να αντιμετωπίζεις έναν ολόκληρο λαό ως υποψήφιο θύμα επικοινωνιακής εξαπάτησης και να ψάχνεις τρόπους να τον «πιάσεις στον ύπνο». Η πολιτική όμως είναι η τέχνη του εφικτού.
Το αφήγημα λέει: Πυρκαγιές λίγες και με ελάχιστους νεκρούς, τουρισμός με μεγάλα έσοδα, πανδημία σε ελεγχόμενη ακόμα κατάσταση και ζεστό ακόμα κλίμα μακριά από το εφιαλτικό κρύο και τις τσουχτερές τιμές ενέργειας του Χειμώνα είναι η ιδανική συνθήκη για πρόωρες κάλπες.
Οι εκλογές του 2019 έγιναν σχεδόν πρόωρα επειδή η τότε κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα είχε υποστεί μία βαριά ήττα στις ευρωεκλογές, ενώ δεν μπορούσε να κερδίσει ούτε έναν μεγάλο δήμο ή περιφέρεια στις αυτοδιοικητικές. Είχε χάσει τη λεγόμενη δημοκρατική νομιμοποίηση. Προς τιμήν του ο τότε πρωθυπουργός το αποδέχτηκε. Πήγε σε εκλογές με τον « ρεαλισμό» που θύμιζε Γαλλικό Μάη: «Ζήτησε το αδύνατο» και φυσιολογικά δεν το κατέκτησε, αλλά έχασε εμφατικά.
Στο δημοσκοπικό τοπίο η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει καμία σχέση με εκείνη την απερχόμενη το 2019 αφού προπορεύεται άνετα (με 8-9 μονάδες διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ) και απέχει πολύ από το να χάσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση, γεγονός που θα την υποχρέωνε να επισπεύσει τις εκλογές.
Λοιπόν;
Ο κ. Μητσοτάκης σε εκλογές τον Σεπτέμβριο, ελάχιστα μπορεί να ελπίζει από την εικόνα της αγοράς και της καθημερινότητας. Πιθανότατα δεν θα έχουν πέσει οι τιμές στα καύσιμα, στα τρόφιμα και σε αλλά είδη βασικής ανάγκης. Αφήστε που ουκ ολίγοι πολίτες θα νιώσουν παραπλανημένοι αφού η κυβέρνηση κάνοντας πρόωρες εκλογές κάτι «πάει να προλάβει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.