Ωραίοι είναι τελικά κάποιοι άπληστοι, νεο-κυνικοί δισεκατομμυριούχοι. Είχαν αυτοί και οι σύμβουλοί τους, μια ιδέα που θα ζήλευαν και οι τεχνικοί και ινστρούκτορες συγκεντρωτικών οικονομικών πλάνων του υπαρκτού σοσιαλισμού! Σε αυτήν τη νέα διοργάνωση που ετοίμαζαν, τουλάχιστον 12 σύλλογοι -συμπεριλαμβανομένης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μπαρτσελόνα- θα σχημάτιζαν ένα νέο πρωτάθλημα από το οποίο δεν μπορούν να διωχθούν οι συμμετέχοντες, ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα αποδίδουν. Θα έπαιζαν αενάως και πληκτικά μεταξύ τους και θα μοιράζονταν τα κέρδη από μια νέα και μεγάλη δεξαμενή εσόδων, ξεχωριστά από τα εθνικά πρωταθλήματα των χωρών όπου γεννήθηκαν, αγαπήθηκαν και μεγάλωσαν. Φοβερόν!
Η βασική αλήθεια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι ότι οποιοσδήποτε σύλλογος από οποιαδήποτε χώρα μπορεί, θεωρητικά, να συνεχίσει να κερδίζει τους αγώνες του, να προκρίνεται, να συμμετέχει στα κορυφαία πρωταθλήματα, παίζοντας απέναντι σε ολοένα και μεγαλύτερες ομάδες στον κόσμο και να κατακτά τίτλους. Για να είναι, όμως, αυτό δυνατό, θα πρέπει να ισχύει και το αντίθετο: Εάν οι μεγαλύτερες ομάδες, όπως αυτές με τα λαμπερά αστέρια όπως ο Ρόναλντο, ο Μέσι, ο Μπαπέ και ο Ντε Μπροϊνε χάσουν αρκετά παιχνίδια, να μπορούν να πέσουν στον πάτο της βαθμολογίας σε κάθε διοργάνωση που συμμετέχουν και να καταλήξουν θεωρητικά να παίζουν σαν την αξιοπρεπή άσημη Wycombe Wanderers που παίζει μπροστά σε μερικές χιλιάδες ηρωικούς θαυμαστές της .
Απλά είναι τα πράγματα λοιπόν. Μέσα σε λίγες ώρες από την ανακοίνωσή του, το σχέδιο καταδικάστηκε από τον πρωθυπουργό της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον και τον Γάλλο πρόεδρο Εμμανουήλ Μακρόν και άλλες κυβερνήσεις, από εθνικές ομοσπονδίες που διοικούν το παιχνίδι σε χώρες από όλη την Ευρώπη.
Οι κυρώσεις ακύρωσαν τις προθέσεις ακόμα και του πιο αλαζονικού μεγιστάνα: Αποβολή των συλλόγων που συμμετείχαν σ’ αυτό το κόλπο από τις εγχώριες διοργανώσεις, απαγόρευση στους παίκτες αυτών των συλλόγων να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους στην εθνική ομάδα κ.ά.
Όλο αυτό που σοκαρισμένοι οι απλοί φίλαθλοι σε όλη την Ευρώπη είδαν να ξεδιπλώνεται μέσα από την απόπειρα της δημιουργίας αυτής της απίθανης Ευρωπαϊκής Σούπερ Λιγκ υπήρξε επί δεκαετίες στα σχέδια κάποιων.
Το έδαφος το ετοίμαζαν επιτελεία από γκόλντεν μπόις, διοικήσεις ομάδων, μάνατζερ, συντάκτες μιας νέας δημοσιογραφίας (που έχει ονομαστεί «δημοσιογραφία των προέδρων») που ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά για το οικονομικά -επενδυτικό- μεταγραφικό σκέλος του ποδοσφαίρου και σχεδόν καθόλου για την ψυχή και την ιστορία της ομάδας, τα σύμβολα και τη συμμετοχή του αγνοούν απλού φιλάθλου σε οποιοδήποτε επίπεδο λήψης αποφάσεων η έστω διαβούλευσης.
Λεπτομέρεια: Στην Αγγλία, από τους έξι μεγάλους συλλόγους μόνο ένας ανήκει σε Άγγλο. Τρεις ανήκουν σε Αμερικανούς (Λίβερπουλ, Άρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), ένας από έναν Ρώσο ολιγάρχη που δεν ζει πλέον στο Λονδίνο (Αμπράμοβιτς-Τσέλσι) και ένας από κράτος της Μέσης Ανατολής, το Αμπού Ντάμπι (Μάντσεστερ Σίτι). Αν μη τι άλλο, αυτή η «επανάσταση» που επιχειρήθηκε με τη συμμετοχή της Αγγλίας είναι συνέπεια της θεωρούμενης ως επιτυχημένης «παγκοσμιοποίησης» της Αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ.
Συγχαρητήρια κύριε Μπλιάτκα για το άρθρο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμπεριστατωμένο και με συλλογική σκέψη και ανάλυση.
Αλαμπορινός Βασίλης