Κωνσταντίνος Πετράκης: Ο πρώτος Έλληνας parasnowboarder

O πρώτος Έλληνας αθλητής snowboard που συμμετείχε σε Παραολυμπιάδα, το 2018, μιλά στη LiFO με το βλέμμα στραμμένο στους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου το '22. O Κωνσταντίνος Πετράκης δεν θυμάται πολλά από τη στιγμή που έμπαινε στο στάδιο που φιλοξενούσε την τελετή έναρξης των Χειμερινών Παραολυμπιακών Αγώνων του 2018 στη Νότια Κορέα. Οι τεχνικές λεπτομέρειες, το άγχος, η είσοδος της Ελλάδας ως πρώτης χώρας της διοργάνωσης και οι γεμάτες κόσμο κερκίδες έδωσαν στην εμπειρία του κάτι το πρωτόγνωρο. Η στιγμή ήταν υπερβολικά έντονη, και όχι άδικα. Ο ίδιος ήταν ο πρώτος Έλληνας parasnowboarder που εκπροσωπούσε την Ελλάδα στη συγκεκριμένη διοργάνωση.

Δύο χρόνια αργότερα, και μετά από πολλούς αγώνες σε παγκόσμιο επίπεδο, τον Φεβρουάριο που μας πέρασε ο Κωνσταντίνος θα την εκπροσωπούσε για ακόμη μία φορά, τερματίζοντας 7ος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φινλανδίας. Όταν τον ρωτάω για τη μαιευτική παράλυση στο χέρι του, μου απαντά, με το βλέμμα στραμμένο στους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου το '22, ότι το θέμα είναι πώς θα αντιληφθείς ο ίδιος την αναπηρία που έχεις και πώς θα κάνεις τους άλλους να την αντιμετωπίσουν.

«Θεωρώ ότι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το πώς θα “περάσεις” το πρόβλημα που έχεις, είτε είναι μια αναπηρία είτε οτιδήποτε» λέει. «Και εφόσον αρχίσεις να το λες εσύ, ο άλλος δεν μπορεί να σου πει τίποτα. Μεγάλο ρόλο παίζει και ο χαρακτήρας του καθενός, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ο καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά το θέμα που μπορεί να έχει. Αυτό το δέχομαι, αλλά καλύτερα να το λες και όποιος είναι να το ξέρει, να το ξέρει, παρά να κρύβεσαι μια ζωή για να μη δουν το πρόβλημά σου – που για εμένα δεν είναι πρόβλημα, τα προβλήματα είναι άλλα. Γιατί αυτά που έχω δει στην Παραολυμπιάδα δεν μπορεί να τα κάνει άνθρωπος. Το μεγαλείο ψυχής είναι τεράστιο. Βλέπεις κάποιον τυφλό να κάνει σκι, με οδηγό μπροστά, και να πηγαίνει με 100 χιλιόμετρα την ώρα.

Επειδή όλα ξεκινάνε από το σπίτι και τους γονείς, αν έχουν ένα παιδί με κάποιου είδους αναπηρία ή πάθηση, δεν πρέπει να φοβούνται και να το κλείνουν μέσα στο σπίτι ή να το κρύβουν. Γιατί δεν πρόκειται για κάποιο πρόβλημα. Αν εσύ γυρίσεις και πεις στα ίσια “ξέρεις κάτι; Εγώ έχω αναπηρία”, οι άλλοι δεν θα συζητάνε μεταξύ τους “ρε συ, κάτι έχει”».

Στην Ημαθία, όπου μεγάλωσε, η επαφή του με το βουνό και το χιόνι ήταν συχνή. Αθλητικός τύπος, και λάτρης του ποδοσφαίρου, κάποια στιγμή γνώρισε έναν διαιτητή με αντικείμενο τον αθλητισμό για ανθρώπους με αναπηρία και σιγά-σιγά μπήκε και ο ίδιος μπήκε σε αγωνιστικό επίπεδο.

«Η περιοχή μας γενικότερα είχε πολλά χιονοδρομικά. Στη Βέροια, στη Νάουσα και στον νομό Ημαθίας υπάρχει σε αναπτυγμένη μορφή το σκι, όπως και όλα αυτά τα σπορ. Οπότε με αυτά ασχολήθηκα από πιτσιρικάς. Ανεβαίναμε στο βουνό – στην αρχή ήταν σαν χόμπι, στην πορεία προέκυψε το αθλητικό κομμάτι.

Είμαι ο πρώτος Έλληνας αθλητής που συμμετείχε στο snowboard σε Παραολυμπιάδα. Πρώτη φορά πήγα το 2018. Το να αγωνιστεί σε επίπεδο Ολυμπιάδας, Παραολυμπιάδας, είναι ο υπέρτατος στόχος για έναν αθλητή. Τα δύο κορυφαία events είναι οι Ολυμπιακοί Aγώνες και το Μουντιάλ στο ποδόσφαιρο. Είναι η Μέκκα του αθλητισμού. Το συναίσθημα που νιώθεις τη στιγμή που αγωνίζεσαι για τη χώρα σου είναι κάτι τρομερό».

Ο ίδιος μου λέει ότι για να συμμετάσχει κάποιος πρώτη φορά σε ένα αγώνισμα πρέπει να περάσει από το classification, από μια επιτροπή η οποία, ανάλογα με την αναπηρία του, τον κατατάσσει στην αντίστοιχη αγωνιστική κατηγορία.

«Το snowboard στην Παραολυμπιάδα αποτελείται από δύο αγωνίσματα. Το ένα είναι το boardercross, στο οποίο ξεκινάς χρονομετρημένα και στην πορεία τρέχεις σε τετράδες, ώστε να φτάσεις σε προημιτελικά, ημιτελικά κ.λπ., και το δεύτερο είναι το banked slalom, που είναι χρονομετρημένο και καθαρά ατομικό. Σε αυτή την Παραολυμπιάδα θα μπει και η εξέλιξη του banked slalom, το dual banked slalom, με δύο ίδιες πίστες, η μία δίπλα στην άλλη, αλλά χωρίς να έχουν επαφή, όπως το boardercross. Ξεκινούν δύο άτομα την πίστα και διαγωνίζονται ποιος θα φτάσει πρώτος κάτω.

Από κει και πέρα, η κατηγοριοποίηση γίνεται με βάση την αναπηρία που έχεις. Εγώ, που έχω μια αναπηρία στο χέρι από γενετήσια παράλυση, είμαι στην Upper Limb (UL), η οποία αφορά παράλυση ή ακρωτηριασμό σε κάποιο σημείο του χεριού. Οι επόμενες δύο κατηγορίες είναι οι LL1 και LL2, που αφορούν ακρωτηριασμό στα κάτω άκρα».

Με τις φετινές ακυρώσεις των διοργανώσεων λόγω του κορωνοϊού, οι αγώνες ήταν περιορισμένοι. Η προπόνηση πριν από τον αγώνα της Φινλανδίας κράτησε 15 μέρες και παρότι ο ίδιος θα ήθελε να έχει την ευκαιρία να ασχοληθεί περισσότερο αυτό το διάστημα με το snowboard, οι βασικές απαιτήσεις της δεν του άφηναν χρόνο. «Δεν μπορείς να τσουλήσεις λίγο παραπάνω και να βρεις τα πατήματά σου, γιατί έχεις το πρόγραμμα της προπόνησης και την καταπόνηση που σου προκαλεί. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι το απόγευμα» λέει. «Συνεργάζομαι και με έναν πολυχώρο στην Ελλάδα, ο οποίος έχει έναν προσομοιωτή για σκι και snowboard κι έτσι μπορώ να έχω μια επαφή με το snowboard, να το φοράω και να κάνω την προπόνησή μου».

Ο ίδιος θεωρεί ότι είναι λογικό οι αθλητές από χώρες όπως η Αυστρία, η Γαλλία και η Ιταλία, που έχουν ιστορία στη χιονοδρομία, να βρίσκονται σε άλλο επίπεδο σε σχέση με την Ελλάδα. Οι μέρες που περνούν στο βουνό και στο χιόνι αλλά και η ανάπτυξη των αθλημάτων εκεί είναι μεγάλη. «Στην Ελλάδα έχουμε τρεις μήνες σεζόν. Πόσο θα χιονίσει; Δεν υπάρχει κάποιο χιονοδρομικό που να σου λέει ότι, βρέξει-χιονίσει, θα είναι ανοιχτό 1 Δεκεμβρίου με 20 Μαρτίου» συνεχίζει.

«Στην Ελλάδα το focus γίνεται σε συγκεκριμένα αθλήματα. Ας αναλογιστούμε σε πόσα μικρότερα αθλήματα, είτε ατομικά είτε ομαδικά, έχουμε μεγαλύτερες επιτυχίες απ' ό,τι σε κάτι ποδοσφαιρικό. Αλλά, καλώς ή κακώς, ο κόσμος, όπως κι εγώ, επικεντρώνεται στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Απλώς, ως χώρα έχουμε ταλέντο, είμαστε καλοί σε όλα. Όταν κατέβαινα να κάνω snowboard σε αγώνες, με ρωτούσαν από πού είμαι και έλεγα “από Ελλάδα”. “Από Ελλάδα;” “Ναι”, απαντούσα, “Ελλάδα δεν είναι μόνο τα νησιά και η Σαντορίνη”».

Πηγή