Δεν ξέρω αν είχαμε ποτέ στον τόπο μας παρόμοια καλλιτεχνική δημιουργία που να δικαιολογεί ιντριγκαδόρικους τίτλους που ζηλεύαμε στις πολιτιστικές στήλες αθηναϊκών και διεθνών ΜΜΕ: «Η παράσταση που δίχασε το κοινό»! Αυτό όμως φαίνεται ότι τείνει να
επικρατήσει για τη νέα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Μετά από 10 χρόνια και υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Παρασκευόπουλου, η κεντρική σκηνή του τοπικού μας θεάτρου επέστρεψε με τις «Ανθισμένες Ροδακινιές». Καταρχήν, ο τίτλος είναι η αφορμή – όχι το θέμα. Μην περιμένει κανείς να παρακολουθήσει έναν ύμνο στον ροζ κάμπο, τα άνθη, τον έρωτα και την ομορφιά. Είναι περισσότερο μια ενδοσκόπηση σε «ιστορίες της πόλης», όπως τις χαρακτήρισαν οι δημιουργοί. Σκοτεινές ιστορίες, θα προσθέσω εγώ, που είναι γεγονός ότι θα θέλαμε να τις ξεχάσουμε. Σαφώς υπάρχει το στοιχείο της υπερβολής, αλλά μιλάμε για θέατρο όχι για ντοκιμαντέρ! Υπερβολή που γεννά συναισθήματα και προκαλεί.
Δεν θα πω: για την αρτιότητα της παραγωγής, για τις κορυφαίες ερμηνείες, για τη μαγική ατμόσφαιρα, για τα εξωπραγματικά σκηνικά του Τάσου Πρωτοψάλτου που όμοιά τους δεν έχουμε δει στην πόλη μας ούτε από τον πιο «πλούσιο» θίασο. Ούτε θα πω για αδυναμίες στο κείμενο και τα στερότυπα του μοντέρνου θεάτρου που υιοθετεί το έργο.
Θα πω ότι η παράσταση από τη στιγμή που ξεκινάει σε συνεπαίρνει. Και όταν τελειώσει σε αφήνει άφωνο. Χρειάζεται χρόνος για να επεξεργαστείς τι είδες. Άλλος το επεξεργάζεται και τον ενθουσιάζει. Άλλος γίνεται έξαλλος από θυμό! Σίγουρα, κανέναν δεν αφήνει αδιάφορο.
επικρατήσει για τη νέα παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Μετά από 10 χρόνια και υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Παρασκευόπουλου, η κεντρική σκηνή του τοπικού μας θεάτρου επέστρεψε με τις «Ανθισμένες Ροδακινιές». Καταρχήν, ο τίτλος είναι η αφορμή – όχι το θέμα. Μην περιμένει κανείς να παρακολουθήσει έναν ύμνο στον ροζ κάμπο, τα άνθη, τον έρωτα και την ομορφιά. Είναι περισσότερο μια ενδοσκόπηση σε «ιστορίες της πόλης», όπως τις χαρακτήρισαν οι δημιουργοί. Σκοτεινές ιστορίες, θα προσθέσω εγώ, που είναι γεγονός ότι θα θέλαμε να τις ξεχάσουμε. Σαφώς υπάρχει το στοιχείο της υπερβολής, αλλά μιλάμε για θέατρο όχι για ντοκιμαντέρ! Υπερβολή που γεννά συναισθήματα και προκαλεί.
Δεν θα πω: για την αρτιότητα της παραγωγής, για τις κορυφαίες ερμηνείες, για τη μαγική ατμόσφαιρα, για τα εξωπραγματικά σκηνικά του Τάσου Πρωτοψάλτου που όμοιά τους δεν έχουμε δει στην πόλη μας ούτε από τον πιο «πλούσιο» θίασο. Ούτε θα πω για αδυναμίες στο κείμενο και τα στερότυπα του μοντέρνου θεάτρου που υιοθετεί το έργο.
Θα πω ότι η παράσταση από τη στιγμή που ξεκινάει σε συνεπαίρνει. Και όταν τελειώσει σε αφήνει άφωνο. Χρειάζεται χρόνος για να επεξεργαστείς τι είδες. Άλλος το επεξεργάζεται και τον ενθουσιάζει. Άλλος γίνεται έξαλλος από θυμό! Σίγουρα, κανέναν δεν αφήνει αδιάφορο.
Πιστεύω, ότι εάν αυτή η παράσταση παιζόταν στην Αθήνα, με αναφορές λ.χ. στην Ελληνική Ιστορία και την παρακολουθούσε ένας Βεροιώτης, θα έμενε εντυπωσιασμένος. Όμως στην μικρή μας κοινωνία οι… χορδές είναι πολύ ευαίσθητες. Και τις ακουμπάει η παράσταση. Άλλοτε δικαίως, άλλοτε αδίκως, όμως τις ακουμπάει.
Χάσμα γενεών. Ναι, υπάρχει και με όσους μίλησα διαπίστωσα ότι κατά κύριο λόγο η νέα γενιά αποθεώνει την παράσταση.
Καταλήγοντας. Για την παιδική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ είχα εκφράσει κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με την επιλογή του έργου, δεδομένου ότι το παιδικό θέατρο το παρακολουθούν μαζικά όλα τα σχολεία της πόλης και ό,τι τους σερβίρεις θα το δουν. Συνεπώς, κατά την άποψή μου, το ΔΗΠΕΘΕ οφείλει να κάνει πιο «ασφαλείς» επιλογές.
Τώρα όμως στην κεντρική σκηνή, επιλέγεις. Βλέπεις και κρίνεις. Σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Το προτείνεις στους φίλους σου ή τους αποτρέπεις. Πάντως, το ότι σήμερα στη μικρή μας πόλη συζητάμε για το Θέατρο, σαφώς είναι μια κατάκτηση του ΔΗΠΕΘΕ και του Γιάννη Παρασκευόπουλου.
Mas epeises ... Mia vlakeia k misi
ΑπάντησηΔιαγραφή