Δείτε τι έγινε στο Ναό του Αγίου Σάββα στην Κυριώτισσα

Με λαμπρότητα πανηγύρισε ο Ιερός Ναός του Αγίου Σάββα Κυριωτίσσης Βεροίας. Πιο συγκεκριμένα, την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό, με τους εκατοντάδες πιστούς Χριστιανούς να κατακλύζουν από νωρίς την εκκλησία. Διαβάστε αναλυτικά την ομιλία του Μητροπολίτη:

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾽ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑ­ρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν».

Μία διπλῆ πρόσκληση ἀπευθύνει ὁ Χριστός πρός τούς «κοπιῶντας καί πεφορτισμένους» ἀνθρώπους, πρός ὅλους αὐτούς πού εἶναι κου­ρα­σμένοι καί ἐπιβαρυμένοι ἀπό τίς φροντίδες καί τίς ἀγωνίες τῆς ζω­ῆς, ἀπό τά προβλήματα καί τίς δυ­σκολίες πού ἀντιμετωπίζουν. Καί ποιός ἄνθρωπος μπορεῖ νά πεῖ ὅτι δέν εἶναι «κοπιῶν καί πεφορτι­σμέ­νος»; Ποιός δέν αἰσθάνεται τό βάρος τῆς καθημερινότητος, τῆς οἰκογενείας, τοῦ ἐπαγγέλματος, τῆς οἰκονομικῆς καταστάσεως, τῶν ποικίλων προβλημάτων νά βα­ραίνει τούς ὤμους του, νά τοῦ στερεῖ τή χαρά, νά δοκιμάζει τήν ἀντοχή του;

Κανείς, ἀσφαλῶς. Γιατί ὅλοι, ἄλ­λοι λιγότερο καί ἄλλοι περισ­σό­τερο, αἰσθανόμασθε κάποτε τίς συν­θῆκες τῆς ζωῆς νά μᾶς πιέζουν καί νά μᾶς κουράζουν.

Μᾶς καλεῖ, λοιπόν, ὁ Χριστός κο­ντά του γιά νά μᾶς ἀναπαύσει. «Δεῦ­τε πάντες οἱ κοπιῶντες καί πε­φορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Ἐλᾶτε κοντά μου, μᾶς λέ­γει, καί ἐγώ θά σᾶς ξεκουράσω. Δέν σταματᾶ ὅμως ἐδῶ ὁ Χριστός, συνεχίζει μέ μία δεύτερη πρό­σκλη­ση. Καί τί μᾶς μᾶς καλεῖ νά κά­νουμε; Μᾶς καλεῖ νά σηκώσου­με τόν ζυγό σας καί νά μάθουμε ἀπό Ἐκεῖνον ὅτι εἶναι πρᾶος καί ταπεινός στήν καρδιά. «Ἄρατε τόν ζυγό μου ἐφ᾽ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾽ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί τα­πει­νός τῇ καρδίᾳ».

Πῶς εἶναι ὅμως δυνατόν νά ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπό κουρασμένους καί τα­λαι­πωρημένους ἀνθρώπους πού ζητοῦν τήν ἀνάπαυση νά σηκώ­σουν ἕνα τέτοιο βάρος; Πῶς εἶναι δυνατόν νά βρεῖ κανείς τήν ἀνά­παυση κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆ­κες;

Ὁ Χριστός δέν σφάλλει, ἀδελφοί μου, οὔτε μᾶς ἐξαπατᾶ προσκα­λώ­ντας μας κοντά του γιά νά μᾶς ξε­κουράσει καί συγχρόνως καλώ­ντας μας νά σηκώσουμε τόν ζυγό μας. Ἀντίθετα μᾶς λέει τήν ἀλή­θεια καί μᾶς δείχνει τόν τρόπο τῆς πραγμα­τικῆς ἀναπαύσεως.

Πολλοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού μᾶς προτεί­νουν διαφόρους τρό­πους γιά νά ξεκουρασθοῦμε ἀπό τούς κόπους καί τά βάρη τῆς ζωῆς. Καί μπορεῖ πράγματι νά μᾶς ξε­κουράζουν προσωρινά, ἀλλά στή συνέχεια μᾶς ἀπογοη­τεύουν καί ἀφήνουν κενό στήν ψυ­χή μας.

Ἡ ἀνάπαυση πού μᾶς προτείνει ὅμως ὁ Χριστός εἶναι διαρκής καί δέν βασίζεται σέ ψεύτικες ὑποσχέ­σεις. Συνίσταται στήν ἀντιμετώ­πι­ση τῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς μέ τόν δικό του τρόπο, πού χαρίζει τήν ἀνάπαυση ὅσο βάρος καί ἄν κληθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά σηκώσει, ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι ὁ ζυγός του.

Ὁ Χριστός δέν μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά ἐξαφανίσει τά προβλήματα καί τούς κόπους τῆς ζωῆς μας. Αὐτά ὑπάρχουν καί θά ὑπάρχουν πά­ντο­τε. Μᾶς ὑπόσχεται ὅμως τήν ἀνά­παυση, καί μᾶς ὑποδεικνύει τόν τρόπο πού χαρίζει τήν ἀνάπαυση. Τί μᾶς λέει, λοιπόν; «Μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσεσθε ἀνά­παυ­σιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν».

Ἡ πραότητα καί ἡ ταπείνωση τήν ὁποία μᾶς καλεῖ νά διδαχθοῦμε ἀπό Ἐκεῖνον ὁ Χριστός, εἶναι τό μέ­σο γιά νά βροῦμε τήν πραγ­μα­τι­κή ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς μας. Καί εἶναι κάτι τό ὁποῖο δέν μποροῦμε οὔτε νά διδαχθοῦμε οὔτε νά βροῦ­με κοντά σέ κανένα ἄλλο παρά μό­νο κοντά στόν Χριστό.

Ὅποιος ἔχει τήν πραότητα καί τήν ταπεί­νωση, αὐτός δέν ταρά­ζεται, δέν θίγεται, δέν ἐνοχλεῖται. Ὑπομένει, συγχωρεῖ, μακροθυμεῖ, ἔχει ἐμπι­στοσύνη στόν Θεό, καί ἔτσι τό βά­ρος τῶν προβλημάτων, τό βάρος τῶν πειρασμῶν καί τῶν δοκι­μα­σιῶν, τῆς κακίας καί τῆς σκλη­­ρότητος τῶν ἀνθρώπων, οἱ δυ­σκο­λίες καί οἱ ἀντιξόοτητες τῆς ζωῆς δέν βαρύνουν τήν ψυχή του, δέν τήν κουράζουν, δέν τήν ἀπο­γοη­τεύουν. Ὁτιδήποτε καί ἄν συμ­βεῖ στή ζωή του, εἶναι εἰρηνικός, γα­λή­νιος, ἀναπαυμένος, ἔστω καί ἄν σηκώνει τό μεγαλύ­τερο βάρος, ἔστω καί ἄν ἀντιμετωπίζει τίς με­γαλύτερες δυσκολίες.

Ἀπόδειξη τῆς ἀναπαύσεως πού χα­ρίζει ὁ Χριστός εἶναι, ἀδελφοί μου, καί ὁ ἑορταζόμενος σήμερα μέ­γας ὅσιος τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ὁποῖο τιμοῦμε στή Βέροια στόν παλαιό καί ἱστορικό αὐτόν ναό, ὁ ὅσιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος.

Πόσο βαρύς ἦταν ὁ ζυγός πού σή­κωνε ὁ ὅσιος! Πόσο δύσκολη ἦταν ἡ ἐπιλογή του νά ζήσει ὡς ἀσκη­τής στήν ἀπαράκλητη ἔρημο τῆς Παλαιστίνης, μέ αὐστηρή νη­στεία, μέ ἀγρυπνίες, μέ ἄσκηση πολλή, μέ ἀγῶνες πνευματικούς, μέ κό­πους σωματικούς, μέ πειρα­σμούς, μέ δοκιμασίες, γιατί τίπο­τε δέν ἦταν εὔκολο στή ζωή του! Καί ὅμως ὁ ὅσιος δέν αἰσθανόταν οὔτε κουρασμένος, οὔτε ἀποκαμωμένος, οὔτε ταλαιπωρημένος. Αἰσθανό­ταν ἀναπαυμένος ψυχικά, γιατί βρι­­­σκόταν κοντά στόν Χριστό, για­τί ζοῦσε τήν πραότητα καί τήν τα­πείνωση τοῦ Χριστοῦ καί σή­κω­νε μέ χαρά τόν χρηστό ζυγό τοῦ Κυ­ρίου, σύμφωνα μέ τήν προ­τροπή του: «ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾽ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶ­ός εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυ­χαῖς ὑμῶν».

Ἑορτάζοντας, λοιπόν, σήμερα, ἀδελφοί μου, τή μνήμη τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ ἡγιασμένου, ἄς φροντίσουμε καί ἐμεῖς νά ἀνταποκρι­θοῦ­­με στή δι­πλῆ πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τό ἔκανε καί ὁ τι­μώμενος ὅσιος, καί ἄς σηκώσουμε τόν ζυγό του, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό ὅσα ἐπιτρέπει Ἐκεῖνος νά ἀντιμετω­πί­σουμε προσπαθώντας νά ζήσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, καί ἄς ἀσκη­θοῦμε στήν πραότητα καί τήν τα­πείνωση, ὥστε νά ζοῦμε χωρίς ἄγ­χος, χωρίς ἀγωνία, χωρίς στε­νοχώρια, ἀλλά ἀναπαυμένοι στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μέχρι νά ἀξιωθοῦμε, διά πρε­σβει­ῶν καί τοῦ ὁσίου Σάββα, νά βρε­θοῦμε κοντά του στήν οὐράνιο βα­σιλεία του.