Πολύς κόσμος στον Άγιο Πατάπιο - Συγκινητική ομιλία του Μητροπολίτη

Πλούσιο Φωτορεπορτάζ

Το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στο πανηγυρίζων βυζαντινό παρεκκλήσιο του Οσίου Παταπίου στη Βέροια. Στο τέλος της θείας Λειτουργίας
τελέστηκε ο καθιερωμένος Αγιασμός. Διαβάστε αναλυτικά την συγκινητική ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία:

«Σύν ἀποστόλοις χορεύων, σύν μαρτύρων τοῖς δήμοις, ὁσίων τε τοῖς πλήθεσι σοφέ, Πατάπιε, ὑπέρ πάντων ἱκέτευε τόν Κτίστην καί Θεόν, τῶν τελούντων τήν σεβα­σμίαν μνήμην σου». Αὐτή τήν ἱκεσία ἀναπέμπει ὁ ἱε­ρός ὑμνογράφος πρός τόν ἑορ­τα­ζό­μενο σήμερα μέγα ὅσιο τῆς Ἐκ­κλησίας μας, τόν ὅσιο καί θεοφόρο Πατάπιο, καί αὐτή τή δέηση ἐπα­να­λαμβάνουμε καί ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι συγ­κεν­τρωθήκαμε ἐδῶ, στόν πα­λαιό αὐτό βυζαντινό ναό του, γιά νά τι­μήσουμε τή μνήμη του καί νά λάβουμε χάρη ἀπό τήν χάρη πού διανέμει ἄφθονη ὁ ὅσιος, ὥστε νά ἐνισχυ­θοῦμε στόν πνευ­μα­τικό μας ἀγώ­να καί νά μιμη­θοῦμε, ἔστω καί ἐλά­χιστα, τούς δικούς του ἀγῶνες καί πόνους γιά τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί τήν ἀπό­κτη­ση τῆς ἀρετῆς, ἀλ­λά καί γιά νά τόν παρακαλέ­σου­με νά μᾶς θερα­πεύσει ἀπό ὅσες σω­ματικές καί ψυ­χικές ἀσθένειες μᾶς κατατρύ­χουν καί μᾶς ταλαι­πω­ροῦν. Διότι ὁ ὅσιος Πατάπιος, ὅπως ὅλοι γνω­ρί­ζουμε, ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τή χά­ρη τῶν θαυμάτων, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου ὅτι «ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τά ἔργα ἅ ἐγώ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει καί μείζονα τούτων ποιήσει».

Καί ὁ ὅσιος Πατάπιος διέθετε σέ μέ­γι­στο βαθμό πίστη, πίστη ἡ ὁ­ποία ἀποδεικνύεται ἀπό τή σκληρή καί αὐστηρή ἀσκητική ζωή τήν ὁποία ἐπέλεξε, ἐγκατα­λεί­ποντας τόν κό­σμο καί ὅλες τίς χαρές καί τίς ἀπο­λαύσεις του, καί ἐπιθυμώντας νά ζήσει μόνος μόνῳ Θεῷ.

Σκοπός τῆς ζωῆς του ἦταν νά ζεῖ ἑνωμένος μέ τόν Χριστό. Καί γιά νά τό ἐπιτύχει αὐτό ἀγωνίσθηκε νά κόψει τό θέλημά του, αὐτό πού ὅλοι ἔχουμε καί εἶναι φυσικό νά ἔχουμε, γιατί ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε ἐλεύ­θερα ὄντα μέ ἐλεύθερη βού­ληση. Ὅμως τό θέλημά μας αὐτό, ἐάν δέν θέλουμε νά μᾶς ἐμποδίζει ἀπό τήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό, θά πρέπει νά τό ἐναρμονίζουμε μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διότι δέν εἶ­ναι δυνατόν νά θέλουμε νά εἴμε­θα μαζί μέ τόν Χριστό, ἀλλά συγ­χρό­νως νά θέλουμε καί νά ἐπιθυ­μοῦ­με διαφορετικά ἤ καί ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού θέλει ὁ Χριστός. Δέν εἶναι δυνατόν νά θέλουμε νά ἔ­χου­­­με τόν Χριστό «κατοικοῦντα καί μένοντα» στήν ψυχή μας, ἀλ­λά συγχρόνως νά τόν ἐκδιώ­κου­με μέ τίς πράξεις μας καί τή συμ­πε­ρι­φορά μας.

Βεβαίως αὐτό δέν εἶναι εὔκολη ὑπό­θεση καί χρειάζεται προσπά­θεια καί ἀγώνα διαρκῆ, ἀλλά ὅταν ὁ Χριστός βλέπει τήν προσπάθειά μας, βλέπει τόν ἀγώνα μας, βλέπει τή διάθεσή μας, τότε μᾶς ἐνισχύει μέ τή χάρη του, ὥστε νά μποροῦμε καί ἐμεῖς νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημά του καί νά προοδεύουμε στήν ἀρετή.

Αὐτό ἐπέτυχε, ἀδελφοί μου, καί ὁ ὅσιος Πατάπιος, ὁ ὁποῖος, ὅπως γράφει ὁ ἐγκωμιαστής του ἅγιος Ἀν­δρέας Κρήτης, ἦταν ἐραστής τῆς ἀρετῆς καί αὐτήν ἐπεδίωκε σέ ὅλη του τή ζωή. Γι᾽ αὐτήν ἀγρυ­πνοῦ­σε, γι᾽ αὐτήν νήστευε, γι᾽ αὐ­τήν προσευχόταν, γι᾽ αὐτήν ὑπέ­με­νε τή μόνωση, τό ψῦχος καί τόν καύ­σωνα, τούς πειρασμούς καί τίς δοκιμασίες, γιατί γνώριζε καί πί­στευε ὅτι αὐτή εἶναι τό μόνο ἀγα­θό, τό ὁποῖο κανείς δέν μπορεῖ νά τό κλέψει ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί τό μόνο ἀγαθό τό ὁποῖο τόν συνοδεύει ὄχι μόνο στήν ἐπίγεια ζωή ἀλλά καί μετά τόν θάνατό του.

Γιά τόν ὅσιο Πατάπιο, γράφει καί πάλι ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ἀ­ρετή ἦταν ὅλη του ἡ ζωή του, γι᾽ αὐτό καί μετά τήν κοίμησή του ἡ ἀρετή τόν συνόδευσε καί τοῦ ἐξα­σφάλισε τήν ἀνταπόδοση τῶν ἀγα­­θῶν στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ ὅσιος ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε κά­θε ἐξουσία, ἔλαβε «παρά τοῦ Θεοῦ ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶ­σαν τήν δύ­ναμιν τοῦ ἐχθροῦ», καί «θε­ρα­πεύειν πᾶσαν νόσον», ὥστε νά ἑλκύει διά τῶν πολλῶν του θαυ­μάτων καί ἄλλους ἀνθρώπους στήν πίστη καί στόν ἀγώνα τῆς ἀρε­τῆς.

Σέ αὐτόν τόν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς καλεῖ καί ἐμᾶς, ἀδελφοί μου, πού τιμοῦμε καί ἑορτάζουμε τή μνήμη του, νά ἀποδυθοῦμε. Σέ αὐτή τήν προσπάθεια μᾶς καλεῖ νά ἐπεν­δύ­σουμε ὅλες μας τίς δυνάμεις, ζη­τώντας ἀπό τόν Θεό νά μᾶς αὐ­ξήσει τήν πίστη. Γιατί ἡ πίστη εἶ­ναι ἡ κινητήριος δύναμη πού μᾶς παρακινεῖ στόν ἀγώνα γιά τήν ἀπό­κτηση τῆς ἀρετῆς. Εἶναι ἐκείνη πού μᾶς βοηθᾶ νά ἐλπίζουμε ὄχι μό­νο σέ ὅσα βλέπουμε καί ἀντι­λαμβανόμεθα μέ τίς αἰσθήσεις μας, ἀλλά καί σέ ὅσα δέν βλέ­που­με καί δέν κατανοοῦμε, καί γι᾽αὐτό μᾶς δίδει τή δύναμη νά ἀδιαφοροῦμε γιά ὅσα συμβαίνουν γύρω μας καί γιά ὅσα λέγουν καί κάνουν οἱ ἄν­θρωποι γύρω μας, οἱ ὁποῖοι δέν πι­στεύ­ουν στόν Θεό καί οἱ ὁποῖοι τόν ἀρνοῦνται καί τόν ἀμφισβη­τοῦν, ὥστε ἐμεῖς νά παραμένουμε προ­ση­λωμένοι στόν στόχο μας, προ­­σηλωμένοι στόν ἀγώνα μας, γιά νά ἀξιωθοῦμε διά πρεσβειῶν τοῦ ἑορταζομένου καί τιμωμένου ὁ­σίου Παταπίου νά λάβουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ «τήν ἐξουσίαν τέ­κνα Θεοῦ γενέσθαι» καί νά κλη­ρονομήσουμε τή βασιλεία τῶν οὐ­ρανῶν, τήν ὁποία χαίρων ἀπο­λαμ­βάνει ὁ ὅσιος Πατάπιος.