Έκθεση γλυπτών «Το αβάσταχτο κενό της απουσίας» από την Βεροιώτισσα Ντέλλα Ρούνικ

Τα πρόσωπα της αρχαιότητας, είτε μυθολογικά είτε πραγματικά, αποτελούν διαχρονικά σύμβολα, τα οποία ενδύεται συνειδητά και ασυνείδητα η ψυχολογική πραγματικότητα του καθενός μας. Η Βεροιώτισσα γλύπτρια, Ντέλλα Ρούνικ, εμπνεύστηκε από το συναίσθημα του «τραυματισμένου» έρωτα της
θελκτικής γυναίκας, που βιώνει την ακμή και την παρακμή του συναισθήματός της, τη ματαίωση, το κενό της απουσίας και που τελικά βρίσκει τη δύναμη να σταθεί όρθια, να εναρμονιστεί με τον βαθύτερο εαυτό της και, εξελισσόμενη συνειδησιακά, να περιμένει αυτό που της ταιριάζει, ως Πηνελόπη πιστή στις ιδέες της, αψηφώντας την πολιορκία μνηστήρων… Κάθε συναισθηματική φάση της γυναίκας αυτής η γλύπτρια στο έργο της την αποδίδει με ένα πρόσωπο της αρχαιότητας. Πρόκειται για αρχετυπικά σύμβολα του συλλογικού ασυνείδητου, κατά τον Γιούνγκ, που αποτελούν πηγές της ψυχικής μας ενέργειας και ξυπνούν το υποσυνείδητο. Τα ονόματα των αγαλμάτων και οι συμβολισμοί: Η Θελξιόπη , μία από τις σειρήνες, αποτελεί το σύμβολο της γυναίκας που θέλγει με την όψη της. Η Ερατώ, η ένατη μούσα της ερωτικής λυρικής ποίησης. 

Ετυμολογικά το όνομα Ερατώ προέρχεται από τη λέξη έρως. Συμβολίζει τη γυναίκα που εμπνέει τον έρωτα. Η Καλυψώ η νύμφη που προσπάθησε να κρατήσει τον ξακουστό ήρωα Οδυσσέα, βασιλιά της Ιθάκης, στο νησί της και να τον κάνει αθάνατο σύζυγό της. Δύο αγάλματα αφιερωμένα στην Καλυψώ, δύο και οι συμβολισμοί: α) το πρώτο άγαλμα συμβολίζει τη ματαίωση των προσδοκιών της γυναίκας στον έρωτα και β) το δεύτερο άγαλμα συμβολίζει τη συντριβή και το αβάσταχτο κενό της απουσίας. 

Η Φημονόη, ιέρεια στο Μαντείο των Δελφών. Αναφέρεται ως κόρη του θεού Απόλλωνα και πρώτη πυθία. Πολλοί αποδίδουν σε αυτήν τη ρήση «Γνώθι σαυτόν» που ο Σωκράτης πήρε από το Δελφικό Μαντείο. Συμβολίζει την κατάκτηση του εσώτερου εαυτού, μετά το «τραύμα», μέσα από διαδικασίες αυτοσυνειδησίας και τη διαδρομή της ανακάλυψης των δυνάμεων που κλείνει μέσα του ο άνθρωπος, συχνά χωρίς να τις υποψιάζεται. 

Η Πηνελόπη, η πιστή σύζυγος του Οδυσσέα στον Όμηρο. Στο έργο, όμως, της Ντέλλας Ρούνικ συμβολίζει την πίστη στον αληθινό έρωτα παρά τις ματαιώσεις, στη δύναμη της εξισορρόπησης , στη δύναμη να περιμένεις αυτό που σου ταιρι –άζει, στη δομή που περικλείει έρωτα, αγάπη, συντροφικότητα, δοτικότητα, σεβασμό, αμοιβαιότητα. Οδυσσέας – Πηνελόπη: συμβολίζει την εκπλήρωση της καινής (νέας) προσδοκίας, μέσα από την όλη εσωτερική διεργασία της ολοκλήρωσης.