Ακολούθησε γόνιμη συζήτηση επί των θεμάτων που τέθηκαν.Την Ημερίδα συντόνισε ο αρχιμ. Διονύσιος Ανθόπουλος, υπεύθυνος του Γραφείου Νεότητος. Δείτε φωτογραφίες και την ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θ.Λειτουργία:
«Αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καί εὑρήσετε, κρούετε καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν».
Μέ πολύ ἁπλό καί ἄμεσο τρόπο ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαίωσε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα γιά τήν ἀνταπόκρισή του στά αἰτήματά μας. Ζητεῖτε καί θά σᾶς δοθεῖ. Ψάχνετε καί θά βρεῖτε. Χτυπᾶτε τήν πόρτα καί θά ἀνοίξει γιά χάρη σας.
Δέν διευκρινίζει τί θά πρέπει νά ζητοῦμε. Δέν προσδιορίζει τί θά πρέπει νά ψάχνουμε. Δέν ἀναφέρεται συγκεκριμένα ποιά πόρτα θά πρέπει νά χτυποῦμε, καί ὅμως μᾶς βεβαιώνει ὅτι θά ἀνοίξει ἡ πόρτα.Ὁ Χριστός δέν θέτει προϋποθέ- σεις, δέν βάζει ὅρους, δέν προσδιορίζει τά δεδομένα, γιατί ἀφήνει σέ μᾶς νά κατανοήσουμε τί πρέπει νά τοῦ ζητοῦμε. Ὄχι γιατί δέν μπορεῖ νά μᾶς δώσει τά πάντα, ἀλλά γιατί δέν εἶναι τά πάντα γιά τό συμφέρον μας.
Ὁ Χριστός δέν μπορεῖ νά μᾶς δώ- σει κάτι πού θά μᾶς κάνει κακό, κάτι πού μπορεῖ νά βλάψει τήν ψυχή μας. Οὔτε βεβαίως μπορεῖ νά συγκαταταθεῖ σέ αἰτήματα που θά βλάψουν ἄλλους ἀδελφούς μας. Ἀνταποκρίνεται σέ ἀγαθά αἰτήματα. Σέ αἰτήματα πού ἀπο- βλέπουν στήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς μας καί στήν ὠφέλεια τῶν ἀδελφῶν μας, καί σάν στοργικός Πατέρας καί φίλος μᾶς χαρίζει καί ὅσα ἄλλα γήινα καί καθημερινά τοῦ ζητοῦμε καί δέν μᾶς κάνουν κακό, ὅπως κάνει καί ὁ φυσικός πατέρας μέ τά παιδιά του, φροντί- ζοντας πρῶτα νά τούς παρέχει ὅσα εἶναι ζωτικῆς σημασίας γιά τήν ἐξέλιξη καί ἀνάπτυξή τους καί ὕστερα τούς χαρίζει τά παιχνίδια πού τούς εἶναι εὐχάριστα καί τά ἐπιθυμοῦν.
«Αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν».
̔Ο Χριστός μᾶς ἔχει διδάξει τί πρέπει νά τοῦ ζητοῦμε: «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑ- μῖν». Νά ζητᾶτε, μᾶς λέγει, πρῶτα τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί σ ̓ αὐτή τή ζωή καί στήν αἰώνια, γιατί αὐτό εἶναι τό μεῖζον.
Γιατί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅταν ζεῖ αὐτό πού στήν Κυριακή προσευχή παρακαλοῦμε, τό «ἐλθέτω ἡ βασι- λεία σου ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς», τότε αἰσθάνεται τόσο πλή- ρης, ὥστε νά μήν νιώθει καμία ἄλλη ἀνάγκη· τότε αἰσθάνεται νά μήν τοῦ λείπει τίποτε, ὅπως αἰ- σθανόταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐπάνω στό ὄρος Θαβώρ κατά τή Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου καί γι ̓ αὐτό ἔλεγε «καλόν ἐστίν ἡμᾶς ὧδε εἶναι», χωρίς νά ἐνδιαφέρεται γιά τίποτε ἄλλο, ἀλ- λά καί χωρίς νά ζητᾶ οὔτε μία σκηνή γιά τόν ἑαυτό του, ὅπως ζητοῦσε γιά τόν Χριστό καί γιά τόν Μωυσῆ καί τόν Ἠλία.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τότε ὅλα τά ὑπόλοιπα δέν τόν ἐνδιαφέρουν καί δέν τόν συγκινοῦν, ὅπως συνέ- βη μέ τούς μαθητές πού συνάντησαν τόν Χριστό στόν δρόμο πρός τούς Ἐμμαούς, πού αἰσθανόταν τήν καρδιά τους «φλεγομένη» ἀπό τούς λόγους καί τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί τό μόνο πού τοῦ ζητοῦσαν ἦταν νά μείνει κοντά τους.
Ὁ Χριστός μᾶς ἔχει διδάξει τί πρέπει νά τοῦ ζητοῦμε, ἀλλά πα- ρόλα αὐτά δέν μᾶς περιορίζει στά αἰτήματά μας. Μᾶς ἀφήνει ἐλεύ- θερους γιά νά τοῦ ζητήσουμε ὅ,τι θέλουμε, δοκιμάζοντας συγχρό- νως καί τήν ἀγάπη μας καί τήν πίστη μας σ ̓ Αὐτόν.
Γιατί, ὅταν ζητοῦμε ὅλα τά ἄλλα, ὅταν ζητοῦμε ὅλα τά ἐπίγεια καί τά ὑλικά πού ἔχουμε ἀνάγκη ἤ νο- μίζουμε ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη, ἀλλά δέν ζητοῦμε τόν ἴδιο τόν Χριστό, δέν τόν παρακαλοῦμε νά εἶναι μα- ζί μας καί νά εἴμαστε μαζί του, τότε φερόμαστε καί ἐμεῖς σάν τούς Ἰουδαίους, πού ἤθελαν τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ, πού ἀρε- σκόταν νά τόν ὀνομάζουν ραββί, ἀλλά δέν ἤθελαν νά πιστεύσουν στόν λόγο του. Τότε δείχνουμε ὅτι δέν μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ Χριστός, δέν θέλουμε νά εἴμαστε μαζί του, δέν θέλουμε νά ἀκολουθοῦμε τίς ἐν- τολές του, ἁπλῶς θέλουμε τίς εὐεργεσίες του, θέλουμε ὅσα νομίζουμε ὅτι μᾶς χρειάζονται καi ξεχνοῦμε ὅσα πραγματικά μᾶς χρειάζονται.
Γι ̓ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἐξετά- σουμε καί ἐμεῖς τί ζητοῦμε ἀπό τόν Χριστό. Ἄς ἐξετάσουμε καί ἄς δοῦμε πόσο συχνά ἐπιζητοῦμε τήν παρουσία του καί τή χάρη του στήν ψυχή μας καί τή ζωή μας· πόσο συχνά τοῦ ἐκφράζουμε τήν ἐπιθυμία μας νά βρεθοῦμε κοντά του στή βασιλεία του.Ἄς ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας καί ἄς δοῦμε πόσο ἐμπιστευόμαστε τήν ἀγάπη του πού μᾶς ὑπόσχεται ὅτι ἀρκεῖ ἐμεῖς νά τοῦ ζητοῦμε τή βασιλεία του καί γιά ὅλα τά ἄλλα θά φροντίσει ὁ ἴδιος.
Ἄς ἐξετάσουμε πόση πίστη καί πόση ἐμπιστοσύνη διαθέτουμε, ὅταν τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς δώσει κάτι, καί ἄς μάθουμε νά ἱε- ραρχοῦμε τά αἰτήματά μας σύμφωνα μέ τό θέλημά του, καί μέ τήν πίστη ὅτι «δοθήσεται ὑμῖν» ὅ,τι κρίνει Ἐκεῖνος ἀναγκαῖο γιά τή ζωή καί τή σωτηρία μας.
Ο χαιρετισμός του Σεβασμιωτάτου στην Ημερίδα :
Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, ἡ διδασκαλία του, ἡ σταυρική θυσία καί ἡ ἀνάστασή του ὑπῆρξαν γιά τό ἀνθρώπινο γένος, τό ὁποῖο εἶχε ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν Θεό ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων καί τῆς ἁμαρτίας πού εἰσῆλθε δι ̓ αὐτῆς στόν κόσμο, τό σημεῖο τῆς καταλλαγῆς μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων.
Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ διέλυσε «τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ», ἡ διδασκαλία του ἔδειξε τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ ἀσώτου πρός τόν Πατέρα καί ἡ θυσία καί ἡ ἀνάστασή του ὁριστικοποίησαν τήν ἀπο- κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ-Πατρός ἀπό τήν ὁποία εἶχε ἐκπέσει.
Ὁ Χριστός ἦταν ὁ μέγας ἀναμενόμενος. Ἦταν ὁ Μεσσίας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ἦταν ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν. Καί ὅμως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι δέν τόν δέχθηκαν μέ αὐτές του τίς ἰδιότητες. Δέν ἀντιμετώπισαν τήν ἔλευσή του στόν κόσμο, τήν ἀναστροφή του ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, τή διδασκαλία του καί τή θυσία του γιά χάρη τους ὡς ἕνα χαρμόσυνο γεγονός καί μία σωτήρια πραγματικότητα.
Τόν ἀντιμετώπισαν κατά τόν προφητικό λόγο ὡς «σημεῖον ἀντι- λεγόμενον», γι ̓ αὐτό καί τόν ἀντιμετώπισαν ἐχθρικά ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ζωῆς του, ἀπό τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ μέχρι τόν Σταυρό, ὅπου τόν ὁδήγησαν, διαγράφοντας ἀγνωμόνως τίς ἀναρίθμητες εὐεργεσίες καί τά θαύματά του.
Ἡ συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στόν Χριστό ἦταν τό προ- μήνυμα αὐτῶν πού θά ἀντιμετώπιζαν καί οἱ μαθητές του στό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων τό ὁποῖο θά ἀναλάμβαναν μετά τήν ἀνάληψή του καί τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ.
Ὁ Χριστός τό γνώριζε καί γι ̓ αὐτό προετοίμαζε τούς μαθητές του ὄχι μόνο γενικά γιά τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες πού θά συναντοῦσαν στή ζωή τους, ἀλλά καί τούς διωγμούς χάριν τοῦ ὀνόματός του, λέγοντας:
«Μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγώ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστιν δοῦλος μείζων τοῦ Κυρίου αὐτοῦ. Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τόν λόγον μου ἐτήρησαν καί τόν ὑμέτερον τηρήσουσιν».
Καί ἡ προειδοποίηση τοῦ Κυρίου δέν ἀφοροῦσε μόνο τούς μαθητές του ἀλλά ἀφορᾶ καί τήν Ἐκκλησία του. Δέν θά μποροῦσε ἄλλωστε νά συμβεῖ διαφορετικά, ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ ἀνά τούς αἰῶνες ἐπεκτεινόμενη παρουσία του στόν κόσμο.
Γι ̓ αὐτό καί πολεμᾶται καί διώκεται ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ἐμφανίσεώς της στόν κόσμο. Ὁ ἀρχέκακος διάβολος θέλει μέ τόν τρόπο αὐτό νά βάλει ἐμπόδια στή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καί νά ἀνακτήσει τή δύναμη πού ἔχασε μέ τή διάλυση τοῦ βασιλείου του ἀπό τόν Ἀναστάντα Κύριο.
Διωγμοί, μαρτύρια, αἱρέσεις, σχίσματα εἶναι οἱ τρόποι τούς ὁποίους χρησιμοποιεῖ ὁ ἐχθρός τῆς Ἐκκλησίας γιά νά ἐμποδίσει τήν ἐξάπλωσή της, γιά νά συκοφαντήσει τό ἔργο της, γιά νά ἐκφοβίσει τά μέλη της.
Νομίζουν οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας, ὅσοι ἀνά τούς αἰῶνες γίνονται ὄργανα τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁδηγώντας στόν θάνατο τά τέκνα της καί ἐμποδίζοντας τό κήρυγμά της θά ἐξαφανίσουν ἀπό προσώπου γῆς τήν Ἐκκλησία καί τό σωτήριο μήνυμά της. Ἀλλά ἀποτυγχάνουν παταγωδῶς. Γιατί κανείς δέν μπορεῖ νά ἐξαφανίσει τήν Ἐκκλησία ἀπό τόν κόσμο, ὅπως κανείς δέν μπορεῖ νά ἐξαφανίσει τόν Χριστό καί τήν ἀλήθειά του ἀπό τόν κόσμο.
Ὅσοι ἐπιχειροῦν τήν καταστροφή της, ὅσοι ἀγωνίζονται γι ̓ αὐτήν, ὅσοι ἐπενδύουν στήν ἐπιτυχία τοῦ σχεδίου τους νά ἐξαφανίσουν τήν Ἐκκλησία χρησιμοποιώντας ἀπειλές καί τιμωρίες καί διωγμούς, τρέφουν μάταιες ἐλπίδες καί βλέπουν τά σχέδιά τους νά ἀποτυγχάνουν. Καί δυστυχῶς γι ̓ αὐτούς δέν διδάσκονται ἀπό τήν ἀποτυχία καί τόν ἐξευτελισμό τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας πού προηγήθηκαν. Γιατί ὅλοι οἱ διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ «ἐματαιώθησαν ἐν τοῖς διαλογισμοῖς αὐτῶν».
Δέν πίστευσαν στόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου: «ἐγώ δέ λέγω σοι ὅτι σύ εἶ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τήν ἐκκλησίαν καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».
Δέν ἦταν σέ θέση νά κατανοήσουν ὅτι αὐτοί ἐκπροσωποῦσαν τόν Ἅδη, ὡς ὄργανα τοῦ κυρίου του, καί ἑπομένως δέν ἦταν δυνατόν νά νικήσουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία ἦταν στερεωμένη στήν πέτρα τῆς πίστεως.
Δέν ἦταν σέ θέση νά κατανοήσουν ὅτι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου δέν ἦταν ἁπλῶς λόγος παρηγορητικός γιά τούς μαθητές του, ἦταν ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἀποδεικνυόταν στό πέρασμα τοῦ χρόνου. Γιατί ὄντως ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ γιά τήν Ἐκκλησία του ἐπιβεβαιώνεται εἴκοσι αἰῶνες τώρα.
Ἐπιβεβαιώνεται μέ τόν ἴδιο πανηγυρικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο πανηγύριζε τόν θρίαμβό της ὁ μέγας πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία· πολεμουμένη νικᾷ· ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ ̓ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλά ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ ̓ οὐχ ἡττᾶται· πυκτεύει, ἀλλ ̓ οὐ νικᾶται».
Ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τήν ἱστορία, γιατί οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔπαυσαν ποτέ νά τήν πολεμοῦν, δέν ἔπαυσαν ποτέ νά στήνουν ἐμπόδια στόν δρόμο της, νά συκοφαντοῦν καί νά ταλαιπωροῦν τά τέκνα της. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία παραμένει ἀκλόνητη, γιατί εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί ὁ Χριστός εἶναι καί παραμένει «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶ- νας», κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο.
Ἡ Ἐκκλησία παραμένει ἀκλόνητη, γιατί στηρίζεται στήν πίστη τῶν τέκνων της στόν Θεό, καί σύμφωνα μέ τόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη «αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν».
Ἡ Ἐκκλησία παραμένει ἀνεπηρέαστη ἀπό ὅσα συμβαίνουν γύρω της καί ἀπό ὅσα ἐπιχειροῦνται ἐναντίον της, γιατί τό Πανάγιο Πνεῦμα «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν» τῆς Ἐκκλησίας· γιατί ἡ θεία Χάρη εἶναι αὐτή πού ἐνισχύει καί στηρίζει τά μέλη της, ὥστε νά ἀντιμετωπίζουν τούς διωγμούς, τά μαρτύρια, τίς ἐξορίες καί ὅ,τι ἄλλο ἐπινοοῦν οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως γιά νά κλονίσουν τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας· καί εἶναι αὐτή πού συνοδεύει τήν Ἐκκλησία στόν τελικό θρίαμβο τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.
Δέν ὑπάρχει, λοιπόν, κανένας λόγος νά ἀμφιβάλλει κανείς γιά τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Πολεμουμένη θριαμβεύει, γιατί Ἀρχηγός της εἶναι ὁ μόνος θριαμβευτής τῶν αἰώνων, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος καί ὁδηγεῖ στόν θρίαμβο τῆς δόξης του ὅσους μέ συνέπεια καί μέ αὐταπάρνηση τόν ἀκολουθοῦν.
Θά μποροῦσε ὁ Χριστός νά εἶχε ἀπαλλάξει τήν Ἐκκλησία του ἀπό τόν πόλεμο καί τίς ἐπιθέσεις πού ὑφίσταται ἀπό τούς ἀνθρώπους πού δέν πιστεύουν καί ἀμφισβητοῦν τήν ἀλήθειά του. Ἀλλά τότε κανείς δέν θά μποροῦσε νά διακρίνει τό μεγαλεῖο τῆς θείας προελεύσεώς της. Θά ἦταν αὐτονόητη ἡ ἐπικράτησή της καί τά μέλη της δέν θά εἶχαν ἀνάγκη νά κάνουν καμία προσπάθεια γι ̓ αὐτήν καί κατά συνέπεια δέν θά εἶχαν τήν εὐκαιρία νά δείξουν τή δύναμη τῆς πίστεώς τους καί τῆς ἀγάπης τους στόν Χριστό καί νά ἑλκύσουν δι ̓ αὐτῶν καί ἄλλους στήν πίστη.
Γιά τήν Ἐκκλησία καί τούς διωγμούς τούς ὁποίους ὑφίστανται τά μέλη της ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ πρός τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο Παῦλο: «ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γάρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται».
Καί αὐτή τή χάρη τήν βλέπουμε ὄντως μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στή ζωή τῶν ἁγίων, τῶν ἁγίων κάθε ἐποχῆς ἀπό τούς πρώτους αἰῶνες μέχρι σήμερα, μέχρι καί τόν ἅγιο Λουκᾶ, ἀρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως, ὁ ὁποῖος τόσους διωγμούς καί τόσες ἐξορίες ὑπέστη ἐν ζωῇ ἀλλά καί ὁ ὁποῖος τόσο δοξάσθηκε καί δοξάζεται ἀπό τόν Θεό μέ τά θαύματα τά ὁποῖα ἐπιτελεῖ.
Ἡ δική του ζωή εἶναι γιά ὅλους μας μία ζωντανή ἀπόδειξη ὅτι ὅποιος ἔχει τή δύναμη νά ἀγωνίζεται καί νά νικᾶ στόν προσωπικό ἀγώνα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, αὐτός μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά νικᾶ καί στίς «ἔξωθεν μάχες» πού ἀντιμετωπίζει στήν καθημερινότητά του καί νά ἐπιβεβαιώνει τόν θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τή νίκη καί τόν θρίαμβο τῆς πίστεως τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.
Μέ αὐτές τίς σκέψεις σᾶς καλωσορίζω ὅλους, τούς κατηχητές καί τίς κατηχήτριες τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, στήν Ἡμερίδα τῶν Κατηχητῶν πού διοργάνωσε καί φέτος ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας μέ θέμα «Ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη καί θριαμβεύουσα», καί σᾶς εὐχαριστῶ γιά τή συμμετοχή σας καί τή συμπαράστασή σας στό κατηχητικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας καί αὐτό τόν χρόνο.
Καλωσορίζω ὅμως ἰδιαιτέρως καί εὐχαριστῶ θερμά τούς δύο ἐλλογι- μωτάτους εἰσηγητές μας, τήν κυρία Βασιλική Κώστα, καθηγήτρια τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία θά μᾶς μιλήσει μέ θέμα: «Τό μεγαλεῖο τῆς πίστεως καί τῆς ὁμολογίας στό πρόσωπο τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἁγίου Λουκᾶ», καί τόν ἀναπληρωτή καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κ. Παναγιώτη Ὑφαντῆ, ὁ ὁποῖος θά μᾶς ἀναπτύξει τό θέμα «Ἐν Χριστῷ ζωή ὡς μάχη καταλλαγῆς», γιατί καί οἱ δύο ἀνταποκρίθηκαν γιά μία ἀκόμη φορά στήν πρόσκληση τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως καί βρίσκονται σήμερα ἀνάμεσά μας γιά νά ἀναπτύξουν αὐτά τά ἐνδιαφέροντα γιά ὅλους μας θέματα.
Μέ αὐτές τίς ταπεινές σκέψεις ἐπιτρέψτε μου νά κηρύξω τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἡμερίδος μας.
