Στις εθνικές επετείους, μαθητές, πολιτιστικοί Σύλλογοι και στρατός, παρελαύνουν για να τιμήσουν τους Έλληνες ήρωες που πολέμησαν και θυσιάστηκαν, για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα την ελευθερία μας. Εμείς, από τα πεζοδρόμια της Μητροπόλεως, νιώθουμε υπερήφανοι και συγκινημένοι που βλέπουμε το παιδί μας να παρελαύνει με καμάρι. Τι συναισθήματα άραγε πρέπει
να μας δημιουργούνται, όταν οι ίδιοι οι ήρωες παρελαύνουν μπροστά μας; Ειδικά όταν μέσα μας βαθιά ίσως να ξέρουμε ότι πρόκειται για τους τελευταίους εναπομείναντες ήρωες που αγωνίστηκαν και θα αγωνιστούν για αυτή την έρμη Πατρίδα;
να μας δημιουργούνται, όταν οι ίδιοι οι ήρωες παρελαύνουν μπροστά μας; Ειδικά όταν μέσα μας βαθιά ίσως να ξέρουμε ότι πρόκειται για τους τελευταίους εναπομείναντες ήρωες που αγωνίστηκαν και θα αγωνιστούν για αυτή την έρμη Πατρίδα;
Στη Βέροια, στις τρεις παρελάσεις που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, συμμετέχουν με καμάρι κάποιοι από αυτούς τους ήρωες... Τα λιγοστά μέλη του Συλλόγου Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης Ημαθίας, που κάθε χρόνο φοράνε τα καλά τους, βγάζουν από το κουτί το παράσημο, το καρφιτσώνουν με συγκίνηση στο πέτο και προπορεύονται καταχειροκροτούμενοι της παρέλασης, για να καταλήξουν στις καρέκλες τους απέναντι από τους επισήμους.
Πολλές φορές έχει γίνει η κουβέντα, γιατί απέναντι και όχι επάνω στην εξέδρα των επισήμων; Αφού γι' αυτούς και χάρη σε αυτούς παρελαύνουμε. Όπως και να έχει, σε όποια θέση και αν κάθονται στη Μητροπόλεως, η θέση τους θα μείνει για πάντα στην ιστορία, θέση που ξεπερνάει κάθε εξέδρα.
