Ο κόσμος από νωρίς είχε πιάσει τις ξύλινες σειρές στο ανοιχτό θέατρο του φρουρίου Καβάλας. Οι αδερφοί Τσαχουρίδη, διάσημοι στον κόσμο, έχουν πολλούς φίλους σε όλη την Ελλάδα. Στις εννέα και μισή, βράδυ Πέμπτης, είχαν γεμίσει και τα πλαϊνά της κεντρικής πλατείας και πολλοί θεατές έστρωσαν καταγής ό,τι είχαν, ή βρήκαν και η γλυκιά βραδιά πήρε διαστάσεις λαϊκού πανηγυριού...μόλις εμφανίστηκαν τα δύο αδέρφια. Πόντιοι στην καταγωγή, ταλαντούχοι και οι δύο, πολυταξιδεμένοι και πολυπαινεμένοι, έσυραν στο ταξίδι τους δεκάδες Καβαλιώτες που ανέβηκαν για να απολαύσουν και να χειροκροτήσουν δεξιοτεχνία στην ποντιακή λύρα, φωνή μελίρρυτη τενόρου και πρόγραμμα λαϊκής διασκέδασης.
Ταξίδι υψηλής αισθητικής και βραδιά γλεντιού. Ένα διψασμένο κοινό για διέξοδο στα αδιέξοδά του, μια ευκαιρία για προσωρινή απαλλαγή από τη μέγγενη των σκληρών καταστάσεων που ζούμε τελευταία, μια αποτοξίνωση από τα τοξικά απόβλητα της τηλεόρασης, μια δραπέτευση από τη φυλακή των προβλημάτων. Όλα αυτά μαζί σε ένα πιάτο με μουσικές ανακατεμένες και την προσωπική σφραγίδα των αδερφών Τσαχουρίδη.
Κάθε που πήγαινε η λύρα να αγγίξει τον πόντιο, που λαχταρούσε η ψυχούλα του ν’ ακούσει κεμεντζέ, τα χειροκροτήματα έφταναν στην πόλη. Και το πέρασμα από τον Πόντο στον Χατζιδάκι κι από εκείνον στον Τσαϊκόφσκι, αποδεκτό με ενθουσιασμό.
Τώρα, πόσο εφικτό είναι δύο αδέρφια από τη Βέροια να κατακτήσουν το ευρωπαϊκό στερέωμα υπηρετώντας ένα μουσικό είδος, άγνωστο στο αυτί του μέσου ευρωπαίου φιλόμουσου; Η κοινή λογική υπαγορεύει την απάντηση: Αδύνατο, εκτός αν πρόκειται για σολίστ με σπάνιο ταλέντο, πίστη στη μουσική που υπηρετούν, ικανή να καταρρίψει τα εμπόδια της άγνοιας και της έλλειψης εξοικείωσης και παιδεία που τους επιτρέπει να περνάνε από το ένα είδος στο άλλο και να παντρεύουν ξέχωρες μουσικές παραδόσεις. Ο Κωνσταντίνος και ο Ματθαίος Τσαχουρίδης είναι προφανές ότι διαθέτουν και από τα τρία. Μια πρόχειρη ανάγνωση των βιογραφικών τους το αποδεικνύει.
Επομένως, τους αδερφούς Τσαχουρίδη, θα τους πω καλλιτέχνες εγνωσμένης αξίας και κύρους, αλλά θα τους πω και μελετημένους διασκεδαστές που γνωρίζουν πολύ καλά τους κώδικες της μαζικής διασκέδασης. Φώτα, μπλε, μωβ και κίτρινα. Καπνοί και πολυμελής ορχήστρα και, κυρίως, εισαγωγές μακρόσυρτες και ηχηρές, όπως ακριβώς στις μεγάλες πίστες. Τραγούδια που δεν είχαν χαρακτήρα, λίγο απ’ όλα σε ένα μακράς διαρκείας κομμάτι, αλλά η αλήθεια να λέγεται. Περνούσε στον κόσμο σε μηδενικό χρόνο η πρόθεση τους να τον διασκεδάσουν, ώστε το ξέσπασμα σε επιτόπιο χορό ήταν αναπόφευκτο.
Ταξίδι υψηλής αισθητικής και βραδιά γλεντιού. Ένα διψασμένο κοινό για διέξοδο στα αδιέξοδά του, μια ευκαιρία για προσωρινή απαλλαγή από τη μέγγενη των σκληρών καταστάσεων που ζούμε τελευταία, μια αποτοξίνωση από τα τοξικά απόβλητα της τηλεόρασης, μια δραπέτευση από τη φυλακή των προβλημάτων. Όλα αυτά μαζί σε ένα πιάτο με μουσικές ανακατεμένες και την προσωπική σφραγίδα των αδερφών Τσαχουρίδη.
Κάθε που πήγαινε η λύρα να αγγίξει τον πόντιο, που λαχταρούσε η ψυχούλα του ν’ ακούσει κεμεντζέ, τα χειροκροτήματα έφταναν στην πόλη. Και το πέρασμα από τον Πόντο στον Χατζιδάκι κι από εκείνον στον Τσαϊκόφσκι, αποδεκτό με ενθουσιασμό.
Τώρα, πόσο εφικτό είναι δύο αδέρφια από τη Βέροια να κατακτήσουν το ευρωπαϊκό στερέωμα υπηρετώντας ένα μουσικό είδος, άγνωστο στο αυτί του μέσου ευρωπαίου φιλόμουσου; Η κοινή λογική υπαγορεύει την απάντηση: Αδύνατο, εκτός αν πρόκειται για σολίστ με σπάνιο ταλέντο, πίστη στη μουσική που υπηρετούν, ικανή να καταρρίψει τα εμπόδια της άγνοιας και της έλλειψης εξοικείωσης και παιδεία που τους επιτρέπει να περνάνε από το ένα είδος στο άλλο και να παντρεύουν ξέχωρες μουσικές παραδόσεις. Ο Κωνσταντίνος και ο Ματθαίος Τσαχουρίδης είναι προφανές ότι διαθέτουν και από τα τρία. Μια πρόχειρη ανάγνωση των βιογραφικών τους το αποδεικνύει.
Επομένως, τους αδερφούς Τσαχουρίδη, θα τους πω καλλιτέχνες εγνωσμένης αξίας και κύρους, αλλά θα τους πω και μελετημένους διασκεδαστές που γνωρίζουν πολύ καλά τους κώδικες της μαζικής διασκέδασης. Φώτα, μπλε, μωβ και κίτρινα. Καπνοί και πολυμελής ορχήστρα και, κυρίως, εισαγωγές μακρόσυρτες και ηχηρές, όπως ακριβώς στις μεγάλες πίστες. Τραγούδια που δεν είχαν χαρακτήρα, λίγο απ’ όλα σε ένα μακράς διαρκείας κομμάτι, αλλά η αλήθεια να λέγεται. Περνούσε στον κόσμο σε μηδενικό χρόνο η πρόθεση τους να τον διασκεδάσουν, ώστε το ξέσπασμα σε επιτόπιο χορό ήταν αναπόφευκτο.
