Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα της μεγάλης συνέντευξής του στον δημοσιογράφο Ηλία Τάταλα:
Ένα κομμάτι της ζωής σας είναι ο Φίλιππος. Πώς εξηγείτε αυτά τα σκαμπανεβάσματα που έχει η ομάδα, σε μία πόλη με χαντμπολική κουλτούρα, με χαντμπολικό γήπεδο και με σημαντική παραγωγή αθλητών; Το φυσιολογικό θα ήταν ο Φίλιππος να πρωταγωνιστεί σταθερά…
Κατ’ αρχάς ο Φίλιππος δεν είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου, είναι η ζωή μου. Μεγάλωσα στη Βέροια, ήμουν από μικρό παιδί στο Φίλιππο το 1977, όταν ιδρύθηκε το τμήμα, έκανα καταπληκτικούς φίλους και δύο ανθρώπους τον Πέτρο Πένσο και το Διογένη Ρούσσο τους έχω σαν γονείς μου. Και ως παίκτης και ως προπονητής έζησα μεγάλες στιγμές. Ο Φίλιππος κυλάει μέσα στο αίμα μου. Η κουλτούρα παραμένει στη Βέροια, ακόμη και τώρα δουλεύουν παιδιά στις ακαδημίες και μαθαίνουν το άθλημα. Η πόλη αγαπά το χάντμπολ, έχουμε βγάλει αθλητές, προπονητές, διαιτητές και παράγοντες. Μακάρι να είχαμε και ένα ακόμη μεγαλύτερο γήπεδο. Η Βέροια είναι μια ολόκληρη σχολή. Τώρα περνάει μία δύσκολη καμπή, όχι επειδή έφυγε η διάθεση για χάντμπολ, αλλά επειδή υπάρχει έλλειψη παραγόντων. Μετά την αποχώρηση του Γιώργου Φύκατα, δεν βρέθηκε άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων με την οικονομική άνεση και το όραμα για να κάνουν ξανά μεγάλη την ομάδα. Φέτος έγινε μια προσπάθεια, ελπίζω να συνεχιστεί. Δεν είμαι απαισιόδοξος, πιστεύω ότι αν οι υγιείς δυνάμεις που υπάρχουν, καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, τότε ο Φίλιππος μπορεί και πάλι να πρωταγωνιστήσει. Είναι ριζωμένη μια παράδοση που έχει δημιουργηθεί και πολύ δύσκολα θα τελειώσει.
Μήπως δεν βοήθησε και το ίδιο το άθλημα; Ο Φίλιππος είναι μία ομάδα που έπαιξε ημιτελικούς στο κύπελλο Κυπελλούχων το 1993 και τελικό στο Τσάλεντζ Καπ το 2003 και όμως δεν μπόρεσε να καρπωθεί οικονομικά οφέλη και να αναπτυχθεί περισσότερο. Το ίδιο συνέβη και με τον Διομήδη που κατέκτησε το Τσάλεντζ Καπ πριν τρία χρόνια. Για ποιο λόγο να συνέχιζε να βάζει χρήματα ο Φύκατας εφόσον δεν υπήρχαν οι συνθήκες ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να έχει έσοδα η ομάδα;
Σε αυτό έχεις δίκιο. Θα σου πω ότι ακόμη και τότε που παίξαμε στον όμιλο του Τσάμπιονς λιγκ, σε όμιλο τεσσάρων ομάδων σημειώνοντας τρεις νίκες, είχε απογοητευτεί η οικογένεια Φύκατα από αυτή την κατάσταση. Αν παίζαμε ποδόσφαιρο θα υπήρχαν σημαντικά έσοδα για το σύλλογο. Εμείς τότε όχι μόνο δεν είχαμε κέρδη, αλλά οι άνθρωποι μπήκαν μέσα. Αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι συζήτησης που αφορά το ευρωπαϊκό χάντμπολ. Η Ευρωπαϊκή ομοσπονδία έδινε πολύ μικρά κίνητρα, υπήρχε πολύ γραφειοκρατία και πολλοί ανασταλτικοί παράγοντες. Άλλα αθλήματα τα είχαν ξεπεράσει όλα αυτά. Ίσως κάποιες χώρες, στις οποίες το άθλημα είναι πολύ δυνατό να εξυπηρετούνται από αυτή την κατάσταση, ενώ κάποιες άλλες, στις οποίες το χάντμπολ να μην είναι τόσο προβεβλημένο, μοιραία να μένουν πίσω. Δεν γνωρίζω πόσο έχουν αλλάξει τα δεδομένα σήμερα.
Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη στιγμής σας σε αυτή την πορεία των 38 ετών;
Είναι πολλές. Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου το αφιέρωσα στο χάντμπολ, στις υποχρεώσεις του πρωταθλητισμού και αυτό είχε αντίκτυπο στην προσωπική μου ζωή. Έβλεπα πολύ λίγο χρόνο την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Ξεκίνησα σαν προπονητής σε ηλικία 27 ετών και έμεινα σε ένα υψηλό επίπεδο με το Φίλιππο, τη ΓΕΒ, το Κιλκίς, τις Εθνικές ομάδες. Αυτό που δεν ξεχνάω σε καμία περίπτωση είναι το πρώτο κύπελλο που πήρα ως παίκτης με το Φίλιππο το 1985 μέσα στην Αθήνα με τη Νέα Ελβετία και το πρώτο πρωτάθλημα ως προπονητής με το παιδικό τμήμα του Φιλίππου, τη γενιά του 1969, την ίδια χρονιά. Αυτές οι στιγμές είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου επειδή με βοήθησαν πολύ σε όσα έγιναν μετά, σε όλο αυτό το ταξίδι. Πιο πολύ αξία για μένα είχε η διαδρομη και όχι τόσο οι σταθμοί. Σίγουρα, υπήρξαν και καταπληκτικές στιγμές, όπως η 4η θέση με την Εθνική εφήβων το 1997 στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Ταλίν της Εσθονίας, οι ημιτελικοί του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1993 με την πανίσχυρη Μαρσέιγ του Ταπί, ο τελικός του τσάλεντζ καπ το 2003 με τη Σκιερν από τη Δανία, όπου φτάσαμε κοντά στο τρόπαιο. Και βεβαίως είναι και η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής ανδρών, όπου είχαμε στόχο να προκριθούμε σε μία τελική φάση μίας μεγάλης διοργάνωσης. Αυτό παραμένει ένα απωθημένο, διότι διαχειριστήκαμε σημαντικές αθλητικές προσωπικότητες.
Από τους αθλητές που συνεργαστήκατε, προσωπικά θα έβαζα στο νούμερο 1 τον Τούτσκιν. Εσείς;
Ο Τούτσκιν έτσι κι αλλιώς ήταν νούμερο 1 παγκοσμίως, δεν θα μπορούσα εγώ να πω κάτι άλλο. Ήταν ο καλύτερος παίκτης που είχα από τους ξένους, αν και όχι ο καλύτερος αθλητής. Όταν ήρθε ήταν στη δύση της καριέρας του και όμως στην Ελλάδα έκανε απίθανα πράγματα. Ο Τούτσκιν και ο Μανάσκοφ ήταν από τα κορυφαία ονόματα που ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα. Ήταν απίστευτο για εμένα ότι ο Γιώργος Φύκατας κατάφερε να φέρει αυτούς τους δύο παίκτες. Τον Μανάσκοφ τον είδαμε σε ένα ματς με το Μαγδεμβούργο μέσα στα Σκόπια και έκανε καταπληκτική εντύπωση στον Γιώργο με 13 γκολ, με αποτέλεσμα μέσα σε λίγες μέρες να τον κλείσει. Τον Τούτσκιν τον είδαμε στο ευρωπαϊκό του 2002 και σύντομα κατάφερε να τον φέρει στην Ελλάδα και αυτόν. Βεβαίως οφείλω να σου πω και πρέπει να το ξέρουν όλοι ότι έχω συνεργαστεί με αρκετούς ξεχωριστούς και καταπληκτικούς Έλληνες παίκτες. Δεν θέλω να πω ονόματα για να μην αδικήσω κανέναν.
Ακόμη και τώρα γίνεται κουβέντα για εκείνη την σπουδαία ομάδα του Φιλίππου και τον χαμένο τελικό με τον Πανελλήνιο μέσα στη Βέροια το 2004. Μπορούμε να συζητήσουμε τι είχε συμβεί τότε;
Είναι κάποια πράγματα που μπορείς να τα πεις και κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα πεις. Για εκείνο το πρωτάθλημα, καταρχάς αξίζουν συγχαρητήρια στον Πανελλήνιο, γιατί ήρθε μέσα στη Βέροια και αγωνίστηκε έτσι όπως έπρεπε να αγωνιστεί για να κατακτήσει τον τίτλο. Εμείς το πρωτάθλημα το είχαμε χάσει σχεδόν μέσα στην Αθήνα, στο δεύτερο παιχνίδι που έπρεπε να το πάρουμε με συνοπτικές διαδικασίες και για διάφορους λόγους δεν το πήραμε. Πριν από το τρίτο παιχνίδι υπήρξαν διάφορα γεγονότα… αλλά αυτά ανήκουν στην ιστορία. Πάντως πρέπει να μείνουμε στο γεγονός ότι ο Πανελλήνιος ήρθε με σθένος και πάθος, παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε και πήρε το πρωτάθλημα μέσα στη Βέροια. Εμείς είχαμε άλλα θέματα που ακόμη δεν είμαι έτοιμος να τα συζητήσω δημόσια.
Μετά απ’ όλα αυτά που πετύχατε εξακολουθείτε να κάνετε όνειρα πάνω στο χάντμπολ;
Και βέβαια. Εμένα η μεγάλη μου αγάπη είναι το γήπεδο. Η προπόνηση. Σε κάθε προπόνηση έρχομαι με χαρά. Καθημερινά κάνω τη διαδρομή Βέροια – Θεσσαλονίκη και δε με νοιάζει η κούραση, έρχομαι με κέφι. Θέλω να προπονήσω αθλητές, να μιλήσω μαζί τους, να τους δώσω τις κατευθύνσεις μου. Προσπαθώ να έχω όραμα για το αύριο και αυτό με κρατάει. Η προπόνηση είναι η γιορτή μου. Εδώ στη ΧΑΝΘ το όνειρο μου είναι η τελειοποίηση της δουλειάς και η εκπαίδευση των αθλητών που θέλουν να διακριθούν. Τι μεγαλύτερη χαρά για μένα όταν τους δω αυτούς τους αθλητές σε υψηλό επίπεδο; Τι μεγαλύτερη χαρά όταν έρθει η ώρα να φύγω, να έχει μπει το σωματείο σε μία σταθερή πορεία στο πρωτάθλημα και σε μία σταθερή παραγωγική διαδικασία σπουδαίων αθλητών; Πάντα ονειρεύομαι κάτι υψηλό σε σχέση με το χάντμπολ
Τι θα αλλάζατε στο επόμενο πρωτάθλημα;
Είναι πολλά βήματα που πρέπει να γίνουν, κάποια δυστυχώς είναι αυτονόητα και όχι καινοτόμα. Στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν υπάρχει η στατιστική, που είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο. Στις ομάδες μας, όποιος προπονητής σέβεται τη δουλειά του, τη χρησιμοποιεί, στους αγώνες όμως, δεν υπάρχει αυτό το εργαλείο που είναι φοβερά σημαντικό για προπονητές, παίκτες, θεατές και διαιτητές. Αυτό χρειάζεται επαγγελματίες και μία γερή δομή μεταξύ ομοσπονδίας και συλλόγων. Σημαντικό είναι να διαμορφώσουμε ένα σταρ σίστεμ για τους αθλητές, σημαντική είναι η προβολή και κυρίως η τηλεοπτική προβολή μέσα από ένα ελεύθερο κανάλι αλλά και από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, σημαντικοί είναι και κάποιοι μίνιμουμ όροι που πρέπει να πληρούν οι ομάδες. Ακόμη και τη διαφοροποίηση της ώρας των αγώνων θα πρέπει να σκεφτούμε, ώστε ο κόσμος να μπορεί να βλέπει περισσότερο χάντμπολ. Για παράδειγμα στη Θεσσαλονίκη να μην παίζουν ΠΑΟΚ, ΧΑΝΘ και Φοίβος την ίδια ώρα ή ακόμη και την ίδια ημέρα. Να βάλουμε μέσα και περισσότερο την Κυριακή, που ίσως μέχρι το μεσημέρι να είναι πιο προσιτή για τον κόσμο ώστε να έρθει στο γήπεδο. Παλιά ήμουν ενάντια στην Κυριακή, αλλά τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, χρειαζόμαστε την προβολή, χρειαζόμαστε τον κόσμο και πρέπει να του δίνουμε την ευκαιρία να γεμίζει τα γήπεδα.
Πηγή: http://sportsfeed.gr
