Εκλογές στη Βέροια 2015, με υποψηφίους του 1985

Ένας από τους λόγους που δεν γράφω για πολιτική είναι ο παρωχημένος τρόπος σκέψης και έκφρασης των πολιτικών. Σε κάθε εκλογές θα τον δεις τον κοστουμάτο με 2-3 γλάστρες βοηθούς και μια ωραία και κομψή γυναίκα ανάμεσα τους, φανερώνοντας έναν έκδηλο σεξισμό εφόσον θεωρείται ότι η γυναίκα βρίσκεται εκεί ως μια attraction ψήφου. Οι κυρίες υποψήφιοι χωρίζονται σε συντηρητικές που κάνουν εξαπτέριγο το οικογένεια, θρησκεία και κεκαλυμμένη υποταγή στον άνδρα σουλτάνο...
παίρνοντας παραμάζωμα ότι μοναστήρι και ξωκλήσι υπάρχει μετά του συζύγου και ενός παιδιού μέχρι 12 ετών...Το βλέπεις το μούλικο δίπλα στην μαντάμ (κανά εγγόνι, ανίψι, ο,τι βρεθεί) που χασμουριέται το άμοιρο και να έχει το βλέμμα «ήθελα να δω παιδικά αλλά αυτή η τρελή με έβγαλε με το έτσι θέλω σε ο,τι εκκλησία υπάρχει στο νομό». Από την άλλη έχουμε τις φεμινίστριες – στομμουνίστριες. Μιλάνε σαν νταλίκα, ο λόγος τους είναι λαϊκού ερείσματος και αποδοχής.
Αυτές είναι οι 3 επιλογές ενός εν δυνάμει ψηφοφόρου. Και ύστερα εγώ που θα πλατσουρίσω τα πόδια μου και δεν θα πάω να ψηφίσω είμαι απολιτικ. Άσε μας κουκλίτσα μου!!

Δες το λίγο επικοινωνιακά. Το κοστούμι και η γραβάτα μας αρέσει. Άλλα εντάξει ρε μεγάλε για καφέ πας. Ακόμα κι εγώ που το κυριλέ το ντύσιμο το αγαπώ θα πάω με ένα τζιν, με ένα allstar βρε αδερφέ. Προς Θεού, δεν αναφέρομαι την ξεπερασμένη γερολαία που θρασύτατα ζητάει την ψήφο μας αλλά στους νέους. Βλέπω τις προάλλες μήνυμα υποψήφιας στο facebook του τύπου «Από το λαό, με το λαό για τον λαό» -εσείς οι γηραιοί το πιάσατε το σλόγκαν- και απορώ και ενίσταμαι. Αυτή η παπανδρεικοκαραμανλική φιέστα θα βγει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο να πει τι; Τα πράγματα είναι απλά κι ο κόσμος βαρέθηκε τον ξύλινο λόγο. Όταν τα social media φάνηκαν να δείχνουν τη δύναμη τους στο εκλογικό σώμα, ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα απευθυνόντουσαν σε νέο κόσμο με τόσο παλαιικό τρόπο σκέψης και έκφρασης. Πάμε λίγο να το πιάσουμε από την αρχή. 

Μια σωστή δημόσια εμφάνιση ενός υποψηφίου ή υποψήφιας πρέπει να έχει λαϊκό έρεισμα χωρίς όμως να γίνεται και πανηγύρι. Μια διακριτική παρουσία στο χώρο, προσφιλής και χαμογελαστή είναι αρκετή ώστε να μην γίνεται ενοχλητική. Με ντύσιμο απλό, καθημερινό, όπως ακριβώς θα πήγαινε για καφέ με την παρέα του. Ο τόνος της φωνής είναι ήπιος, χωρίς «θα», κρατώντας eyecontact με τον 1 ή περισσότερους συνομιλητές του. Χρησιμοποιεί τα χέρια σαν τρόπο ήρεμης έκφρασης και συγκαταβατικότητας και όχι φαμφαρώδως δείχνοντας έπαρση ή ένα δημόσιο κατηγορητήριο. Σέβεται κάθε ιδεολογία και αναλύει επιχειρηματολογώντας κάθε του σκέψη. Το βασικότερο κομμάτι όμως μιας δημόσιας εμφάνισης ενός πολιτικού είναι το χιούμορ. Όχι σεξιστικό χιούμορ ή με μια έξυπνη ατάκα. Εαν δεν έχει εκ φύσεως χιούμορ φροντίζει οι άνθρωποι που κάθονται γύρω του να έχουν. Δεν υπάρχει κάτι πιο προσεγγίσιμο και συμπαθητικό από έναν πολιτικό που χαμογελάει και κάνει χιούμορ με τους γύρω του.

Φυσικά εκτός από την δημόσια εικόνα στην κοινωνία, ένας σωστός υποψήφιος που σέβεται τον εαυτό του φροντίζει να έχει τουλάχιστον facebook, πλέον και twitter. Οι δηλώσεις που έχουν πολιτικό περιεχόμενο δεν πρέπει να περιέχουν μέσα ξύλινες εκφράσεις, πολιτικά θα και καθωσπρεπισμό. Τα social media απευθύνονται σε νέους ανθρώπους και η γλώσσα τους δεν είναι επιτηδευμένη αλλά απλή και στηριζόμενη σε σαρκασμό. Ακόμα κι όταν δέχεται επίθεση από αντιπάλους, δεν υπάρχει κάτι πιο αντιπαθητικό από έναν λογαριασμό που απαντάει ειρωνικά σε haters. Τα account των πολιτικών που αναφέρθησαν είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Άλλωστε η εικόνα ενός πολιτικού και η παρουσία στα social media κρίνεται πλέον απαραίτητη. Κάντε ένα τσεκ στο account του Obama ή της Hillary Clinton και σε ελληνική version την Εύα Καιλή και την Ντόρα Μπακογιάννη. Το τρίτο βήμα και εξίσου σημαντικό είναι ο κοινωνικός περίγυρος του κάθε υποψηφίου. Έχω ακούσει από υποψήφια «Όσο κρατήσουν οι εκλογές δεν θέλω κοντά μου ανθρώπους χαμηλού μορφωτικού επιπέδου». Σιγά μωρή Αινσταιν, ξεκαβάλα! Το σημαντικό είναι ο κάθε υποψήφιος να είναι αληθινός και μόνο όταν δείξει ότι μπορεί να συναναστραφεί με κάθε είδους άνθρωπο μπορεί πραγματικά να είναι ο εκλεκτός του κόσμου.

Το πιο βασικό όμως και με αυτό θα κλείσω αυτό το επικοινωνιακό κείμενο είναι να θεωρείς τον κόσμο σύμμαχο και μόνο κριτή των πάντων. Κανένας δεν θα σου φέρει όσες ψήφους σου υποσχεθεί και κανένας δεν μπορεί να σε βγάλει Βουλευτή. Οι εκλογές που έρχονται είναι άλλωστε οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της Ελλάδας. Κόμμα που στηρίζει υποψήφιο είναι σαν να τον καταδικάζει και υποψήφιος που είναι σίγουρος για τη θέση του είναι καταδικασμένος. Οπότε, φερθείτε νεανικά και ελάτε οι υποψήφιοι στο 2015 αφήνοντας πίσω το 1994!