Τσαλιγοπούλου: «Δεν φοβάμαι το τέλος της καριέρας μου - Kαλά γεράματα θέλω να έχω»

Με αφορμή τις περιορισμένες παραστάσεις της στο χειμερινό Θέατρο Άλσος, η Ελένη Τσαλιγοπούλου υποδέχτηκε στο προσωπικό της καταφύγιο, στην «πατρίδα» της όπως αποκαλεί η ίδια το όμορφο και ζεστό σπίτι της στους Θρακομακεδόνες.

Μιλώντας στο newsbomb.gr είπε:

«Δεν ήμουν ποτέ παιδί της πόλης. Μεγάλωσα στη Νάουσα. Δεν μου αρέσει η φασαρία της πόλης, είναι σαν να χάνω τη σκέψη μου, δεν μπορώ να αυτοσυγκεντρωθώ. Αυτό το σπίτι έγινε μεγάλος έρωτας της ζωής μου, πατρίδα μου. Μπήκα το 1993 και όταν ήρθα εδώ με τον φίλο μου τον Κώστα Καλδάρα -το πατρικό του Απόστολου είναι έναν δρόμος πιο πάνω- ήρθα για να φύγω από το κέντρο της Αθήνας. Αυτό που είχα ονειρευτεί, ξαφνικά το βρήκα εδώ», λέει.

Η δημοφιλής ερμηνεύτρια, δεν μας άνοιξε μόνο την πόρτα του σπιτιού της, αλλά και την καρδιά της και με «όχημα» τα 24 γράμματα της αλφαβήτου «ταξιδέψαμε» έως τη Νάουσα -τον τόπο της- γνωρίσαμε τη γιαγιά και τον παππού της από τον Πόντο, μάθαμε για τον ψάλτη πατέρα της που τη νανούριζε με παραδοσιακά τραγούδια και της έμαθε τα πρώτη γυρίσματα στο τραγούδι, κρυφοκοιτάξαμε από την πόρτα της οικογενειακής ταβέρνας «Η Μηλιά» και είδαμε τη μικρή Ελένη να κάνει λάντζα και να καθαρίζει τσουβάλια χόρτα. Την είδαμε να παίζει πετροπόλεμο και να πέφτει μέσα στα πριονίδια μαζί με τις φίλες της, αλλά και να της κάνουν... εξορκισμό ή να περνάει την πρώτη της οντισιόν από τον... αδερφό της!

«Είμαι το πρώτο κορίτσι στην οικογένεια Τσαλιγοπούλου. Ο μπαμπάς μου ήταν ψάλτης και τραγουδούσε και δημοτικά τραγούδια. Με κοίμιζε με τραγούδι που έλεγε "τρία χρόνια παντρεμένη/χήρα πάει στη μάνα της". Μου μάθαινε τα γυρίσματα στα τραγούδια, τα λόγια των δημοτικών τραγουδιών. Βάζω τα γυρίσματα τα δικά του στα παραδοσιακά τραγούδια που λέω, για αυτό λέω ότι είμαι βιωματική τραγουδίστρια.

Θυμάμαι τη γιαγιά με τη βυζαντινή μουσική, έχω διαπρέψει και σε αυτό! Κάθε Τετάρτη με πήγαινε στην εκκλησία. Είχα ξετρελαθεί με το πώς κάνεις ισοκράτες, πώς κάνεις κάποιες δεύτερες πάνω σε μια μελωδία. Ο παππούς ήταν τσαγκάρης, κατασκεύαζε κεμεντζέ μόνος του, τραγουδούσε και έκλαιγε ήταν πρόσφυγας από τον Πόντο».

Ήμουν ένα κανονικό κορίτσι που έπαιξε και πετροπόλεμο, που έπεφτα στα πριονίδια μαζί με τις φίλες μου. Μεγάλωσα σε μια γενιά που περίμενε πολλά καλά πράγματα να έρθουν, αλλά τα κορίτσια της δικής μου γενιάς έφαγαν στη μάπα και πολλά λάθη.

Οι γονείς μου ήταν ταβερνιάρηδες 30 χρόνια, είχαν τη συνοικιακή ταβέρνα Η Μηλιά. Η μητέρα μου που η καταγωγή της ήταν από τη Σμύρνη εξελίχθηκε σε δεινή μαγείρισσα. Μαγείρευε εξαιρετικά, αυτό το έχω πάρει κι εγώ, μαγειρεύω καλά. Και μου αρέσει να μαγειρεύω για πολύ κόσμο. Μπορώ να το κάνω με ευκολία και μεγάλη χαρά, με ξεκουράζει. Οι άνθρωποι γύρω από το τραπέζι με ωραίο τσουπαράκι και μεζεδάκι βγάζουν τον καλό τους εαυτό.

Έχω δουλέψει εκεί, με έβαζαν οι γονείς μου να κουβαλάω, έκανα λάντζα, καθάριζα τόνους, τσουβάλια χόρτα. Η ταβέρνα ήταν ένας πόλος έλξης τη δεκαετία του '70 και του '80, τα θυμάμαι όλα πάρα πολύ ωραία. Κάποια μέρα εκεί μέσα θυμάμαι και τον Χρόνη Αηδονίδη. Ο πατέρας μου ήταν έξω καρδιά και θα μπορούσε να είχε γίνει τραγουδιστής της δημοτικής μας παράδοσης», θυμάται.

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου έγινε μητέρα σε ηλικία μόλις 19 ετών, ούσα και η ίδια παιδί, όπως παραδέχεται. «Είμαι και μάνα και γυναίκα και κορίτσι όλα αυτά τα χρόνια, με τον γιο μου έχουμε μεγαλώσει σχεδόν μαζί γιατί τον γέννησα όταν ήμουν 19 χρόνων σε μια επαρχιακή πόλη στη Νάουσα. Ευτυχώς που το έκανα, με πλήρη άγνοια "κινδύνου", γιατί μετά χάθηκα τόσο πολύ μέσα στα τραγούδια που δεν υπήρχε χώρος για παιδί, ούτε για κάτι άλλο.

Με το παιδί πέρασα πολλά ζόρια με την έννοια ότι δεν στάθηκα κοντά του σαν μητέρα αλλά του στάθηκα σαν φίλη, σαν αδελφή, σαν έναν άνθρωπο που το καταλάβαινε 100% και αυτό ήταν ένα λάθος. Το πιο μεγάλο ζόρι μου ήταν μέχρι να καταλάβω το πώς να γίνω μάνα και επίσης ο ρόλος της Ελένης σαν άνθρωπος που για πολλά χρόνια είχε εξαφανιστεί. Ήταν η καλή τραγουδίστρια -γιατί σε αυτό διέπρεπε- σε όλα τα άλλα είχε προβλήματα. Χρειάστηκε να μεγαλώσω πολύ για να τα βρω με τον εαυτό μου και με ψυχανάλυση και με τη βοήθεια φίλων, κλπ. Μου έλειψε για πολλά χρόνια η Ελένη.

Τώρα έχω αλλάξει εντελώς, τώρα είμαι η μαγείρισσα, η φίλη, η μάνα, η σύντροφος, τώρα σε όλα είμαι πολύ καλύτερη από ό,τι ήμουν στα 30. Αισθάνομαι ελεύθερη με τον τρόπο που εκφράζομαι. Μέσα σε αυτό το διαρκές τρέξιμο είμαι σίγουρη ότι έκανα πολλά λάθη, το μόνο καλό που έχω είναι ότι κατανοώ τα λάθη μου, ζητάω συγγνώμη και επίσης δεν το ξανακάνω. Αυτό τον τρόπο τον ανακάλυψα από τα 40 και μετά και έτσι αποδέχομαι και τους άλλους. Όλοι οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι και έχουν καλές και κακές πλευρές. Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε πολύ στο να βρω το ρόλο μου σαν γυναίκα στη ζωή. Ζούσα σαν μου έλειπε ένα μέλος. Είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει, ένα δώρο στον εαυτό μου», εξομολογείται.

Το να γίνει τραγουδίστρια και να φύγει από τον τόπο της σε μια δύσκολη εποχή, ήταν μια από τις προσωπικές επαναστάσεις της Ελένης Τσαλιγοπούλου. Μετά τη Θεσσαλονίκη και την Όμορφη Νύχτα, βρέθηκε στην Αθήνα όπου μεταξύ άλλων θυμάται τη γνωριμία της με τον Μάνο Χατζιδάκι: «"Εσύ είσαι Μαντόνα", μου είπε ο Μάνος» και μας αφηγείται μια αστεία ιστορία στον Σείριο.

Φτάνοντας στο σήμερα, η Ελένη Τσαλιγοπούλου μάς αποκαλύπτει τα επόμενα σχέδιά της, δουλεύοντας «Ένα όνειρο του Γιώργου Ανδρέου εδώ και 20 χρόνια, είναι μουσικοθεατρικό, σαν λαϊκή όπερα, αφορά την εξέλιξη της γυναίκας στο τραγούδι και σαν να φωτογραφίζει τη Νίνου και την Παπαγκίκα», μας λέει και συμπληρώνει ακόμα την παράσταση Ο Τεμπέλης Δράκος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αλλά ένα νέο άλμπουμ που ετοιμάζει με τον Φώτη Σιώτα.

«Ό,τι ήταν να ζήσω το έζησα, δεν έχω απωθημένα με αυτά που δεν έκανα. Έχουν μπει όλα σε μια κανονικότητα, είμαι υπερήφανη για αυτό, έχω κάνει όσα ονειρεύτηκα με την μουσική. Είμαι ένα πρόσωπο που έχει πάρει πολλή αγάπη από τον χώρο», μας λέει.

Ποιο θα ήταν το ωραίο φινάλε για εκείνη; «Δεν φοβάμαι το φινάλε της μουσικής μου πορείας. Αυτό θα έρθει κάποια στιγμή και δεν το φοβάμαι. Τώρα έχω φωνή, τραγουδάω, μπορεί σε ένα χρόνο, σε 5, σε 10, να μην μπορώ. Δεν το φοβάμαι αυτό καθόλου. Πιο πολύ θέλω να έχω καλά γεράματα. Αυτό το κρατάω από τη μητέρα μου που πέθανε στα 92 και έλεγε "δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το κάποιος άνθρωπος να έχει ένα καλό φινάλε στη ζωή"».

Πηγή