Ανεβαίνουμε στο Βέρμιο, κορυφή Δίδυμες και Άγιο Πνεύμα με τους Ορειβάτες Βέροιας

Γράφει ο Ν. Τσιαμούρας
Οξιές και πεύκα, καστανιές και έλατα, κουμαριές και άλλα πλατύφυλλα. Ζαρκάδια και αγριογούρουνα αλεπούδες και λύκοι. Ανεμώνες και ίριδες, κρόκοι και άγριες ορχιδέες. Μπήκαμε στο δάσος, φωνές πουλιών μας καλωσορίζουν... Φύγαμε από την Βέροια στις 7.00 πρωινό Κυριακής. Η πόλη αναφέρεται από τον Θουκιδίδη (460 - 397 π.Χ.) και τον Στράβωνα ( 63-23 π.Χ.). Χαράζει… οι σκιές βάφονται με ένα ξεθωριασμένο μολυβί χρώμα που απλώνεται στις γύρω οικοδομές. Οι άνθρωποι στις πόλεις δεν βλέπουν ορίζοντα. Όλα είναι απέναντι τους, είναι δίπλα τους. Χάσαμε την ικανότητα να παρατηρούμε τα πράγματα που είναι γύρω μας. Στην διαδρομή προς την Νάουσα προσπερνάμε εκτάσεις με άριστα καλλιεργημένη γη, με οπωροφόρα δένδρα, ροδακινιές, κερασιές και μηλιές. Εκτεταμένα ερείπια στην περιοχή ενισχύουν την εκδοχή ότι εδώ στο χώρο αναπτύχθηκε μια σημαντική πόλη της αρχαιότητας, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους ήταν η Μίεζα.

Τα τρία παιδιά του μυθικού βασιλιά Βέρη έδωσαν τα ονόματα τους στις δυο σημαντικές πόλεις της Ημαθίας, Βέροια και Μίεζα ενώ ο γιός του Όλγανος μεταμορφώθηκε σε ποτάμιο θεό. Η προτομή του ανακαλύφθηκε τυχαία στην περιοχή του Κοπανού και χρονολογείται στο 2ο αιώνα π. Χ.

Περάσαμε την πόλη της Νάουσας, η πόλη πολύχρωμη, ολόφωτη από τον πρωινό ήλιο τοποθετημένη σοφά στο μέρος που είναι κτισμένη όλο και απομακρύνεται από το οπτικό μας πεδίο. Από το 1955 χαρακτηρίζεται ηρωική πόλη (πλάι στο Μεσολόγγι, το Σούλι και το Αρκάδι) για τους αγώνες και τις θυσίες στην περίοδο των απελευθερωτικών αγώνων από τον τουρκικό ζυγό το 1822.

Το Φεβρουάριο του 1822 η περιοχή βρίσκεται στο επίκεντρο μια μεγάλης εξέγερσης στα πλαίσια της ελληνικής επανάστασης με αρχηγούς τους Ζαφειράκη Θεοδόσιο και Τάσο Καρατάσο. Η πόλη πολιορκείται από τα στρατεύματα του διοικητή της Θεσσαλονίκης Εμπού Λουμπούτ και πέφτει τελικά στις πολυπληθέστερες δυνάμεις του εχθρού, στις 12 Απριλίου την Κυριακή του Θωμά. Λεηλασίες, βανδαλισμοί, σφαγές, διωγμοί, αρκετές γυναίκες προτιμούν να σκοτωθούν πέφτοντας με τα παιδιά τους στα αφρισμένα νερά του καταρράκτη της Αράπιτσας στη θέση, «Στουμπάνοι» παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων.

Ανεβαίνουμε της στροφές του δρόμου, μια μελαγχολία μια ερημιά μας υποδέχεται, τριγύρω δάσος έρημο αλλά καταπράσινο ακόμη. Φθάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο 3- 5 Πηγάδια. Το θέαμα είναι γαλήνιο και η εμπειρία να αντικρίζεις δάση αρχέγονα σε ένα ήρεμο πρωινό είναι πάντα ξεχωριστή. Θαυμάζουμε για μερικά λεπτά της ώρας την ομορφιά του τοπίου.

Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου μια πυκνή ομίχλη κάλυψε το δάσος μπροστά μας αλλά και πέρα από αυτό μια μαυρίλα σκέπασε σχεδόν τις βουνοκορφές του βουνού, προσδίδοντας μια μυστηριακή εμφάνιση. Διασχίσαμε το χιονοδρομικό και πήραμε το μονοπάτι, με πορεία ανατολικά. Στην πλάτη μας κουβαλάμε τα απολύτως απαραίτητα για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητοι, αυτάρκεις και οικολογικά συνεπείς.

Πρωινό ακόμη και είναι η ώρα που τρέφονται τα περισσότερα άγρια ζώα και οι θάμνοι γεμίζουν από θορύβους και ήχους. Ξαφνικά μπρος τα μάτια μας 2 ζαρκάδια μας προσπέρασαν με το περήφανο βιαστικό βάδισμα τους. Καθώς η πανίδα που φιλοξενεί πουλιά, σκαντζόχοιρους, αλεπούδες λαγούς και κουνάβια βρίσκονται σε εγρήγορση και πότε -πότε εμφανίζονται μερικά από αυτά στο μονοπάτι που τώρα πεζοπορούμε.

Αφήσαμε το δασικό δρόμο μπαίνοντας σε πυκνό δάσος οξιάς. Η πορεία μόλις άρχισε…

Με το ξεκίνημα το μονοπάτι ανηφορικό, χαμηλή βλάστηση με υπέροχα αγριολούλουδα και πανύψηλες οξιές. Μια φύση όμορφη, πλανεύτρα, δροσερή. Αυτή η φύση που επιμένει να μας εκπλήσσει με την ήρεμη και σιωπηλή παρουσία της.

Η φύση δαμάζει το σκοτάδι, φωτίζει τον μαρμαρωμένο χρόνο, ανασυνθέτει καταστάσεις. H υγρασία που υπάρχει ακόμη στα χόρτα και τους θάμνους, κάνουν το μονοπάτι γλιστερό. Λίγο ψηλότερα το μονοπάτι καταπράσινο πανέμορφο. Πουλιά φτερουγίζουν δίπλα μας τρομαγμένα από τον δικό μας θόρυβο.

Μετά από μια επίπονη δυνατή ανηφορική ανάβαση ανάμεσα από πυκνό δάσος θεόρατων οξιών φθάσαμε σε ξέφωτο. Τώρα ορειβατούμε σε ανηφορικό - γυμνό - από δένδρα μονοπάτι, στην άκρη του δάσους. Δεξιά μας οι κορυφές Δίδυμες, κάτω χαμηλά η πεδιάδα της Έδεσσας και μπροστά μας το εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος.

Φθάσαμε στην κορυφογραμμή ένας παγωμένος αέρας μας αναγκάζει να φορέσουμε ότι έχουμε στο σάκο μας κάτι ζεστό να μας προστατέψει από τον αέρα που λυσσομανά. Συνεχίζουμε με ένα παγωμένο αέρα να ξεσπά σε δένδρα και πάνω μας. Ο βραχώδης λόφος πάνω στην οποία βρίσκεται κτισμένο το εκκλησάκι, ο συννεφιασμένος ουρανός, ο δυνατός παγωμένος αέρας, δημιουργούν στην ομάδα ανάμικτα αισθήματα.

Μπήκαμε στο ξωκλήσι, η ήρεμη και μοναχική τοποθεσία συμβάλλει στην ατμόσφαιρα κατάνυξης που γίνεται αμέσως αισθητή, σε όλους εμάς. Ξεκουραζόμαστε για αρκετά λεπτά της ώρας, η παραμονή μας κύλησε σε αργούς ρυθμούς. Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής από την ίδια διαδρομή, σε καλή κατάσταση, κατηφορικό. Το παγωμένο αεράκι και η ομίχλη που πλησιάζει απειλητικά μας οδηγεί δίπλα από τη θέση του αεροπόρου.

Τώρα η πορεία μας γίνεται ευχάριστη σε δασικό δρόμο μέσα από πυκνό δάσος οξιάς. Μετά από είκοσι λεπτά μιας εύκολης πορείας συνεχίζουμε προς το συνδετικό της εναέριας καρέκλας των σκιέρ. Συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα από τις εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού. Πήραμε το δασικό δρόμο που είναι και πίστα των σκιέρ. Χορταστική η μέρα σήμερα με την ανέγγιχτη ομορφιά από τα γύρω δάση.

Σήμερα ορειβατήσαμε και πάλι στις πλαγιές του βουνού, ακούσαμε τα μυστικά του ανυπόμονα, ζήσαμε την ομορφιά του, πήραμε κάτι από τη γοητεία του. Όλη μια παρέα μια συντροφιά από ορειβάτες που δείχνουν ότι δεν βιάζονται για την επιστροφή. Η κατάβαση μέχρι τα αυτοκίνητα είναι γεμάτη εικόνες, από μια παραμυθένια φύση τριγύρω. Μεσημέρι και το ξενοδοχείο δίπλα στο χιονοδρομικό «ερμητικά κλειστό», έρημο από επισκέπτες.

Υ.Γ. Εμείς είμαστε πάντα εδώ κάθε Κυριακή και κάθε φορά έχουμε και μια άλλη διαφορετική απόδραση, κοντά στη φύση και τον εαυτό μας.