Εἶναι ἡ «βεβυθισμένη τῇ ἁμαρτίᾳ», τήν ὁποία περιγράφουν τόσο γλαφυρά οἱ ἱεροί ὑμνογράφοι, ἡ συμπεριφορά τῆς ὁποίας, ἄν καί προκαλεῖ τήν ἀντίδραση τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, δέν διαταράσσει καθόλου τήν ἱερότητα τῆς μορφῆς τοῦ Κυρίου καί τῆς στιγμῆς πού περιγράφεται.
Γιατί ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα πού προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας καί πού παρουσιάζουν τόσο ζωντανά οἱ ὕμνοι πού ψάλαμε, δέν εἶναι μία ἁμαρτωλή πού παραμένει στήν ἁμαρτία. Δέν εἶναι μία ἁμαρτωλή πού συντρίβεται ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν της καί παραμένει δέσμια τῶν παθῶν της. Εἶναι μία γυναίκα πού παρότι ἁμάρτησε πολύ, συνειδητοποίησε τήν κατάστασή της, κατάλαβε τί τήν χωρίζει ἀπό τήν ἁγιότητα καί τήν καθαρότητα τοῦ Ἰησοῦ καί γι᾽ αὐτό καταφεύγει σ᾽ αὐτόν καί ζητᾶ τό ἔλεός του.
Προσέρχεται «δυσώδης καί βεβορβορωμένη» στόν Χριστό, καί μαζί μέ τό μύρο χύνει ἄφθονα τά δάκρυα τῆς μετανοίας καί τῆς συντριβῆς της. Πλύνει τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί ταυτόχρονα καθαρίζει καί τήν ψυχή της ἀπό τήν ἁμαρτία. Καί ἡ κάθαρση αὐτή εἶναι ὁλοκληρωτική, εἶναι ἀπόλυτη, εἶναι τέλεια. Γιατί μόνο τά δάκρυα τῆς μετανοίας μποροῦν νά καθαρίσουν τήν ψυχή ἀπό τούς ρύπους καί τόν βόρβορο πού ἔχει δημιουργήσει ἡ ἁμαρτία. Γιατί μόνο τά δάκρυα τῆς κατανύξεως καί τῆς συντριβῆς μποροῦν νά ἐπαναφέρουν στήν ψυχή τήν καθαρότητα πού ἔχασε μέ τήν ἁμαρτία. Γιατί μόνο τά δάκρυα ξεκλειδώνουν τόν θησαυρό τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, πού παρέχει τήν ἄφεση, πού παρέχει τή συγχώρηση καί ἀποκαθιστᾶ τόν ἄνθρωπο στήν προτέρα κατάσταση, καθιστώντας τον καί πάλι τέκνο του ἠγαπημένο.
Νά, γιατί ἡ εἰκόνα τῆς σημερινῆς γυναίκας, τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας τοῦ εὐαγγελίου καί τῶν ὕμνων, δέν ἀποτελεῖ παραφωνία σέ σύγκριση μέ τήν καθαρότητα τῶν ἱερῶν προσώπων, πού κυριαρχοῦν ἰδιαίτερα αὐτές τίς ἡμέρες, μέ τήν καθαρότητα τήν ὁποία ζητᾶ ὁ Θεός καί ἡ Ἐκκλησία ἀπό μᾶς, προκειμένου νά τιμήσουμε καί νά ἑορτάσουμε τά μεγάλα γεγονότα τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας.
Ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα, ἡ «ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα», δέν εἶναι κατακριτέα γιά τήν ἁμαρτία της, ἀλλά ἐπαινετέα γιά τή μετάνοιά της. Καί προβάλλεται ἀπό τήν Ἐκκλησία μας σήμερα γιά νά μᾶς παρακινήσει, ἔστω καί αὐτήν τήν ὥρα, νά βαδίσουμε καί ἐμεῖς τόν δρόμο τῆς μετανοίας καί τῆς ἐξομολογήσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας.
Κι ἄν χθές, στό πρόσωπο τοῦ δούλου πού κατακράτησε τό τάλαντο καί δέν τό ἀξιοποίησε, κατακρίθηκε ἡ ραθυμία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ αἰτία πολλῶν πτώσεων καί πολλῶν ἁμαρτιῶν, διότι ἀποτελεῖ τό κατάλληλο περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο εὐδοκιμοῦν οἱ πειρασμοί τοῦ ἀντιδίκου τῆς ψυχῆς μας, σήμερα μᾶς προτείνεται τό ἀντίδοτο τῆς ραθυμίας. «Δεινόν ἡ ραθυμία! Μεγάλη ἡ μετάνοια», ἔψαλε ὁ ἱερός ὑμνογράφος.
Καί πράγματι δέν ὑπάρχει τίποτε μεγαλύτερο καί τίποτε ἁγιώτερο ἀπό τή μετάνοια, διότι αὐτή μεταποιεῖ τούς μεγαλύτερους ἁμαρτωλούς στούς μεγαλύτερους ἁγίους καί τούς καθιστᾶ οἰκήτορες τοῦ παραδείσου καί ἐκλεκτούς τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ νά εἶναι πραγματική καί εἰλικρινής μετάνοια, νά μήν εἶναι μετάνοια στά λόγια ἀλλά στά ἔργα.
Αὐτήν τήν μετάνοια ἄς οἰκειοποιηθοῦμε καί ἐμεῖς, ζητώντας ἀπό τόν Χριστό πού σέ λίγες ἡμέρες θά τόν δοῦμε νά σταυρώνεται γιά χάρη μας, νά δεχθεῖ τά δάκρυά μας, δάκρυα κατανύξεως καί συντριβῆς γιά τίς ὅποιες ἁμαρτίες μας, γιά τίς ὅποιες ἑκούσιες ἤ ἀκούσιες πτώσεις μας, σάν τό μῦρο τό εὔοσμο, μέ τό ὁποῖο ἔπλυνε ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα τά πανάχραντα πόδια του καί νά χαρίσει καί σέ μᾶς τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τήν ψυχική καθαρότητα, ἔτσι ὥστε «ψυχαῖς καθαραῖς καί ἀρρυπώτοις χείλεσι» νά τόν ὑμνοῦμε καί νά τόν μεγαλύνουμε διά παντός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.