Οι USA αντεπιτίθενται - Η Ελλάδα κερδίζει;

Του Σταύρου Γιανναβαρτζή

Την εκκίνηση έδωσε ο Τζορτζ Στεφανόπουλος στην εκπομπή του στο ABC, κατά την συνέντευξη του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν όπου "εκμαίευσε" τη δήλωση του πως ο Πούτιν είναι "δολοφόνος” και ότι "θα πληρώσει το τίμημα” για τη θρυλούμενη παρέμβαση της Ρωσίας στις εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες των ΗΠΑ. Μετά τις εμπρηστικές δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ για τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντίμιρ Πούτιν, ακολούθησε η απόφαση της Ρωσίας να ανακαλέσει στη Μόσχα για διαβουλεύσεις τον πρεσβευτή της στην Ουάσιγκτον.

Οι δηλώσεις Μπάιντεν σχετικά με τον Πούτιν δεν είχαν το αντίστοιχό τους ούτε στον Ψυχρό Πόλεμο της Σοβιετικής εποχής και φαίνεται να προετοιμάζουν την υφήλιο για "θερμές" ημέρες.

Αναδεικνύεται πλέον έντονα η μεγάλη αμερικανική αγωνία για την "ευρασιατική ολοκλήρωση”, δηλαδή την επικράτηση της πανίσχυρης οικονομικά Κίνας με τη στενότερη συνεργασία μιας ισχυρής Ρωσίας, πολιτικά ακλόνητης και στρατιωτικά συνεχώς ενισχυόμενης, αλλά και με την επικίνδυνη Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.

Η Αμερική αντιπαραθέτει, πέραν της Ευρώπης, μια αλυσίδα κρατών, Ινδία, Ιαπωνία, Αυστραλία με αντικινεζικό προσανατολισμό στην Άπω Ανατολή.

Η στοχοποίηση κατά προτεραιότητα της Ρωσίας δεν είναι τυχαία, αλλά βασίζεται στο ότι είναι η πιο επείγουσα κατάσταση, λόγω επιθετικότητας που της έχει αποδώσει, καθώς και το γεγονός πως είναι ο λιγότερος ισχυρός οικονομικά πόλος της ευρασιατικής ολοκλήρωσης.

Στο παιχνίδι αυτό επιμέρους σχηματισμοί βοηθούν την υλοποίηση της αντίδρασης στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, όπως αυτός με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ, τη Σαουδική Αραβία και πλέον και την Ελλάδα, αναλαμβάνοντας να αναχαιτίσουν την επιρροή του Ιράν, της Ρωσίας αλλά και της Τουρκίας στη περιοχή.

Το μέτωπο απέναντι στην Ρωσία επεκτείνεται από την "θερμή" περιοχή της Ουκρανίας μέχρι την Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο και τις Αραβικές χώρες, με τη χώρα μας να έχει δεσπόζουσα θέση, όπως άλλωστε φαίνεται από την αξιοποίηση των λιμανιών της Αλεξανδρύπολης, της Κρήτης και άλλων περιοχών.

Τα "εύκολα" χρόνια της εποχής Τράμπ, με τα κέρδη στη διεθνή σκακιέρα, πέρασαν για τον Πούτιν και τον Ερτογάν.

Σίγουρα η προσπάθεια προσεταιρισμού της Τουρκίας από τη νέα αμερικανική κυβέρνηση δεν θα σταματήσει, παρά τα ανοικτά ζητήματα μεταξύ των δύο πλευρών, ίσως με παραχώρηση μόνο των κεντρασιατικών φιλοδοξιών της Άγκυρας, ώστε να διαρραγεί η συνεργασία της με Ρωσία και Ιράν, όμως η εποχή που η Τουρκία ήταν ανεξέλεγκτη πέρασε. Θα περάσει χρόνος, αν και όποτε αποφασίσει να επιστρέψει, για να υπάρξει αμοιβαία εμπιστοσύνη.

Σε όλα αυτά ο παλαιότερος και ισχυρός σύμμαχος των ΗΠΑ, η Ευρώπη, εξελίσσεται σε μια ακόμα παράμετρο προβληματισμού και διαφοροποιήσεων. Θα πρέπει πλέον να πάρει θέση πιο ξεκάθαρη και ενεργή.

Η στάση της Γαλλίας ξεκαθαρίζει καθώς φαίνεται να ενεργοποιείται, παραμένοντας το "ζωηρό ανεξάρτητο παιδί" αλλά πάντα στα πλαίσια που έχουν οι ευρύτεροι σχεδιασμοί. Οι Βρετανοί με λυμένα τα χέρια τους εκτός Ε.Ε. κινούνται στην κατεύθυνση να είναι ξανά δίπλα στην Αμερική, με ισχυρή παρουσία, με τους Γερμανούς να είναι στην δυσκολότερη θέση παρά ποτέ.

Τα ανοίγματα της Μέρκελ στην Ρωσία, με την κατασκευή του κοινού ενεργειακού αγωγού Nord Stream 2, η φιλοτουρκική στάση και ανοχή αλλά και μια σειρά ενεργειών βασιζόμενων στην οικονομική της ισχύ φαίνεται να έχουν φτάσει τον σημείο μηδέν, το σημείων αποφάσεων και επιλογών.

Η Ελλάδα σε αυτό το γενικότερο σκηνικό φαίνεται να είναι ευνοημένη. Μπαίνει στο σχεδιασμό με αυξημένη δυναμική λόγω θέσης. Οι επιλογές φαίνεται αρχικά να "φρενάρουν" την Τουρκία και να την δίνουν την ανάσα που χρειάζονταν για να σταθεροποιηθεί και να γίνει ισχυρότερη.

Μην ξεχνάμε τον δύσκολο χρόνο που έχουμε περάσει μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα να αμυνόμαστε στη επιθετικότητα της ισχυρής Τουρκίας με την βοήθεια των συμμάχων μας. Αυτών των συμμάχων που όπως προαναφέραμε έχει ανατεθεί στην περιοχή να αναχαιτίσουν την "ευρασιατική ολοκλήρωση”.

Η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Αυτό είναι σίγουρο. Βρίσκεται σε μια μεταβαλλόμενη εποχή, μετά το τέλος Τράμπ και τη δύση της Μέρκελ και έχει την ευκαιρία να "παίξει" και να "κερδίσει".

Άλλωστε το έχουν καταλάβει και οι πολιτικοί της. Σε πολλά μπορεί να διαφωνούν αλλά όχι σε αυτό. Το έδειξαν οι δύο τελευταίες διακυβερνήσεις και οι όμοιες στρατηγικές επιλογές τους στα συγκεκριμένα θέματα.