«Αγκάθι» και ερωτηματικό το άνοιγμα της εστίασης τα Χριστούγεννα, διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε μαζί με τις αμήχανες δηλώσεις υπουργών και τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων. Δίνουν και παίρνουν τα σενάρια που πέφτουν στο τραπέζι με φόντο τη μεγάλη αγωνία των επιχειρηματιών του κλάδου. Το «αγκάθι» στην καρδιά το έχει όμως και πολύς κόσμος, καθώς υπάρχει κάτι που μας κάνει να επιστρέφουμε στα εστιατόρια που αγαπάμε και τώρα νοσταλγούμε. Διαβάζω στο «1843 magazine» του Economist, «Why do people go to restaurants? It’s not about the food» (Γιατί οι άνθρωποι πηγαίνουν στα ρεστοράν; Δεν πρόκειται για το φαγητό).
Για τι πρόκειται λοιπόν;
Σε ορισμένες περιπτώσεις, πιστεύω, είναι όντως το εξαιρετικά νόστιμο φαγητό. Σε άλλες, όμως, η γοητεία δεν αφορά καθόλου αυτό. Ίσως είναι ένας αγαπημένος, ευγενικός, οικείος και ομιλητικός σερβιτόρος ή η αίσθηση ότι αναγνωρίζεσαι από όλους στο προσωπικό περνώντας την πόρτα. Ίσως είναι απλώς μία ανεξήγητη «σπιτική» αίσθηση που δεν έχετε καταφέρει να βρείτε σε άλλο εστιατόριο. Ιεροτελεστία τελικά είναι και να ντύνεσαι καλά, να ξοδεύεις, μια φορά βρε αδερφέ, χρήματα και να αντιμετωπίζεσαι με ευγένεια σε ένα κορυφαίο εστιατόριο.
Αυτά δεν είναι πράγματα που μπορείτε να βρείτε στο μενού, αλλά είναι εξίσου κρίσιμα για την επιτυχία (ή την αποτυχία) ενός εστιατορίου. Τα ρεστοράν εξυπηρετούν σημαντικές λειτουργίες στην κοινωνία, εκτός από το ότι μας σερβίρουν φαγητό. Γιορτάζουμε εκεί μεγάλες στιγμές της ζωής μας, από γενέθλια και νέες δουλειές έως δεξιώσεις γάμου και επετείους.
Θυμάμαι πάντα το τραπέζι που μου έκανε το Σεπτέμβριο του 1976 ο πατέρας μου στο «Ολύμπος Νάουσα» -έχοντας και οι δύο μία κρυφή χαρά ως Ναουσαίοι- αυτό το κομψό σύμβολο επί 60 χρόνια της γαστρονομίας στη Θεσσαλονίκη. Ήταν για την είσοδό μου στο πανεπιστήμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Ο «Βεροιώτης» δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.