Κεκλεισμένων των θυρών η Αγρυπνία στην Παναγία Δοβρά

Tην Τετάρτη 29 Απριλίου το βράδυ τελέστηκε (κεκλεισμένων των θυρών) στο καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά Βεροίας, Ιερά Αγρυπνία επί τη εορτή της Αγίας Αργυρής προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος.
Παρακολουθήστε την Ιερά Αγρυπνία επί τη εορτή της Αγίας Αργυρής, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος:

Ο Σεβασμιώτατος μεταξύ άλλων ανέφερε στο κήρυγμα του: «Τοῦ ὁρωμένου θανάτου σύ κατεφρόνησας, ὑπέρ τοῦ ἀοράτου, Ἀργυρῆ, σου Σωτῆρος». Στή χορεία τῶν ἁγίων νεομαρ­τύρων τῆς Ἐκκλησίας μας ἰδιαίτε­ρη θέση κατέχει ἡ ἁγία νεομάρτυς Ἀργυρῆ, τήν ὁποία τιμοῦμε σήμε­ρα ἀγρυπνώντας ἐπί τῇ μνήμῃ της. Καί κατέχει ἰδιαίτερη θέση γιατί, παρά τή νεαρή ἡλικία της, δέν δέχθηκε νά ὑποκύψει στίς προ­κλή­σεις ἑνός ἀλλοθρήσκου γείτο­νός της, δέν δέχθηκε νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη της καί νά ἐγκαταλείψει τόν σύζυγό της, οὔτε δειλίασε νά ὁμολογήσει μέ θάρρος ἐνώπιον τοῦ δικαστοῦ ὅτι εἶναι χριστιανή καί δέν ὑποσχέθηκε ποτέ νά ἀσπα­σθεῖ τή μουσουλμανική θρησκεία, ἀλλά προτίμησε νά φυλακισθεῖ, νά βασανισθεῖ καί νά ὑπομεί­νει ὅλα ὅσα ἐπινοοῦσαν οἱ συγκρα­τού­μενές της προκειμένου νά τήν ἐνοχλοῦν καί νά τήν χλευάζουν.

Καί παρότι οἱ Τοῦρκοι ὁδηγοῦσαν τούς νεομάρτυρες ἀμέσως στό μαρ­τύριο, γιά τήν ἁγία νεομάρ­τυρα Ἀργυρῆ ἐπεφύλαξαν μία δια­φορετική μεταχείριση. Τήν κρά­τησαν φυλακισμένη ἐπί 17 χρόνια στίς φυλακές τοῦ Πικριδίου, στήν Κωνσταντινούπολη, ἀμέσως μετά τόν γάμο της, καί κατά δια­στήματα τήν ὁδηγοῦσαν στό δικα­στήριο καί τήν ρωτοῦσαν ἄν ἀπο­φά­σισε νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη της στόν Χριστό καί νά μεταστραφεῖ στή δική τους. Ἐκείνη ὅμως ἔλεγε συνεχῶς ὅτι δέν πρόκειται νά ἀρ­νηθεῖ τόν Χριστό καί ὅτι εἶχε ἕναν μόνο πόθο, νά μαρτυρήσει γιά τήν ἀγάπη του.

«Ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀπο­θανεῖν κέρδος». Αὐτούς τούς λό­γους τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀπο­στό­λου Παύλου ὄχι μόνο ἐπανα­λάμβανε μέ τόν δικό της τρόπο ἡ ἁγία νεομάρτυς Ἀργυρῆ, ἀλλά καί πίστευε βαθύτατα, ὥστε ὅταν κάποτε ἕνας χριστιανός τήν πλη­ρο­φόρησε ὅτι εἶχε βρεῖ τόν τρόπο γιά νά τήν ἀπελευθερώσει, ἐκείνη ἀρνήθηκε καί αὐτήν ἀκόμη τήν ἐλευθερία της, λέγοντας ὅτι θεω­ροῦσε τή φυλακή γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ ἀνώτερη ἀπό παλάτι καί τά βάσανα πού ὑπέμεινε γιά Ἐκεῖ­νον πού ἀγαποῦσε καί πού θυσιά­σθηκε ἐπί τοῦ Σταυροῦ γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τίς ἁμαρτίες, τή μεγα­λύτερη τιμή καί ἀπόλαυση πού μποροῦσε νά ἔχει.

Ἐκεῖ, μέσα στή φυλακή, παρέδω­σε τήν ψυχή της στόν Χριστό καί ἔλαβε ὄχι μόνο τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου ἀλλά πολλούς στεφά­νους καί γιά τήν ὁμολογία της καί γιά τήν ὑπομονή της, καί γιατί ἐπέλεξε τόν θάνατο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀπό αὐτήν τήν ἴδια τήν ἐλευθερία καί τή ζωή της. Γι᾽ αὐτό καί τό μαρτυρικό της λεί­ψανο βρέθηκε κατά τήν ἀνακο­μιδή ἄφθορο καί εὐωδιάζον καί πλῆρες τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε θαυματουργεῖ δι᾽ αὐ­τοῦ σέ ὅσους προστρέχουν στή χάρη της καί ἐπικαλοῦνται τή βοή­θειά της.

Νά, γιατί εἶπα στήν ἀρχή ὅτι ἡ ἁγία νεομάρτυς Ἀργυρῆ κατέχει ἰδιαίτερη θέση μεταξύ τῶν ἁγίων νεομαρτύρων· γιατί, ὄχι μόνο ὑπέ­μει­νε τή μακροχρόνια ταλαιπω­ρία τῆς φυλακῆς καί παρέμεινε δέσμια γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί γιατί κατεφρόνησε, ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, τόν ὁρατό θάνατο προκειμένου νά μήν ὑποστεῖ τόν ψυχικό, ἀλλά νά ζήσει αἰώνια στή χαρά τοῦ Νυμ­φίου τῆς ψυχῆς της Χριστοῦ. «Τοῦ ὁρωμένου θανάτου σύ κατε­φρό­νησας, ὑπέρ τοῦ ἀοράτου, Ἀργυρῆ, σου Σωτῆρος».

Αὐτή ἡ ἀπέραντη ἀγάπη της πρός τόν Χριστό ἄς παρακινήσει καί ἐμᾶς, ὥστε νά μήν ἀγρυπνοῦμε ἁπλῶς ἀπόψε πρός τιμήν της, ἀλλά νά προσπαθήσουμε καί νά τήν μιμηθοῦμε, γιά νά ἔχει ἀξία ἡ τιμή μας ἀλλά καί γιά νά ἀποκο­μίσουμε καί πνευματική ὠφέλεια ἀπό αὐτή.

Βεβαίως ἐμεῖς δέν καλούμεθα, πρός τό παρόν τουλάχιστον, νά μαρτυρήσουμε γιά τόν Χριστό, δέν καλούμεθα νά καταφρονήσουμε τόν «ὁρώμενο» θάνατο, καλούμε­θα ὅμως νά ἀποφύγουμε τόν πνευ­ματικό, αὐτόν τόν ὁποῖο προ­καλεῖ ἡ ἁμαρτία, προκαλεῖ ἡ ρα­θυμία, προκαλεῖ ἡ ἀδράνεια, προ­καλοῦν ἀκόμη καί οἱ μικρές μας ἀδυ­ναμίες καί οἱ κακές μας συνή­θειες, ὅταν δέν ἀγωνιζόμεθα καί δέν προσπαθοῦμε νά ἀπαλλα­γοῦ­με ἀπό αὐτές. Διότι ὅλα αὐτά, τά μικρά καί ἀσήμαντα, πού ἐμεῖς πε­ρι­φρονοῦμε πολλές φορές καί δέν τά ὑπολογίζουμε, καί δέν ἀγωνιζό­μεθα νά τά ἀπομακρύνουμε ἀπό τήν ψυχή μας, ἀπό τή σκέψη μας, ἀπό τή ζωή μας, εἶναι αὐτά τά ὁποῖα προοδευτικά νεκρώνουν τόν ἔσω μας ἄνθρωπο, κάνουν τή διάθεσή μας γιά πνευματική ἐργα­σία καί γιά μελέτη νά ἀτονεῖ, τόν ζῆλο μας γιά προσευχή, γιά ἀγρυ­πνία καί γιά ἀγώνα πνευματικό νά φθίνει καί τήν ἀγάπη μας γιά τόν Χριστό νά ψυχραίνεται.

Γι᾽ αὐτό καί ἄς μιμηθοῦμε τόν ζῆ­λο καί τήν ἀγάπη τῆς ἁγίας νεο­μάρτυρος Ἀργυρῆς καί ἄς προσπα­θήσουμε ὅλα αὐτά τά ὁποῖα ἐπι­διώκουν νά νεκρώσουν τήν ψυχή μας, νά τά νεκρώσουμε μέ τόν ἀγώ­­να μας καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐπικαλούμενοι καί τίς πρε­σβεῖες τῆς ἁγίας Ἀργυρῆς γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τόν ἀόρατο θά­νατο καί νά ἀξιωθοῦμε τῆς αἰω­νίου ζωῆς πού καί ἡ ἁγία χαίρεται κοντά στόν Χριστό.