Εορτάστηκε η μνήμη των Αγίων Ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου

Την Δευτέρα 11 Μαΐου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο (κεκλεισμένων των θυρών) στην Ιερά Μονή Αγίων Πάντων Βεργίνης επί τη εορτή των Αγίων Ισαποστόλων και Φωτιστών των Σλάβων Κυρίλλου και Μεθοδίου των Θεσσαλονικέων. Ο Σεβασμιώτατος στο κήρυγμα του προς την μοναστική αδελφότητα ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἀποστόλων τόν ζῆλον ἐπιδειξά­με­νοι ἐπί τάς χώρας τῶν Σλάβων εὐαγγελίου τό φῶς διηυγάσατε λαμ­­πρῶς θείῳ κηρύγματι», ψάλ­λει σήμερα πανηγυρικά ἡ Ἐκκλη­σία μας ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν ἁγίων ἐνδόξων ἰσαποστόλων καί φωτι­στῶν τῶν Σλάβων, Κυρίλλου καί Μεθο­δίου, τῶν Θεσσαλονικέων.

Καί δέν ὑπάρχει μεγαλύ­τε­ρος ἔπαι­νος καί μεγαλύτερη τιμή ἀπό τή σύγκριση τῶν δύο αὐτα­δέλ­φων μέ τούς ἀποστόλους, τήν ὁποία κάνει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἀλλά καί ἡ διαβεβαίωση ὅτι οἱ δύο Θεσ­σα­λονικεῖς ἀδελφοί μιμήθηκαν τόν ζῆλο τῶν μαθητῶν τοῦ Κυ­ρίου.

Αὐτός ὁ ζῆλος ἦταν ἡ κινη­τήρια δύναμη πού τούς ἔκανε νά ἀφή­σουν τήν ἀγαπημένη τους πα­τρί­δα, τή Θεσσαλονίκη, ἀλλά καί τή δεύ­­τερη πατρίδα τους, τήν Κων­στα­ντινούπολη, νά ἐγκαταλεί­ψουν ὅλα ὅσα μποροῦσαν νά ζή­σουν καί νά ἀπολαύσουν χάρη στήν εὐγενική τους καταγωγή καί τή μόρφωσή τους, καί νά πορευ­θοῦν σέ ἄγνωστες χῶρες, νά πο­ρευ­­θοῦν σέ λαούς πού ζοῦσαν ὄντως ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου, σέ λαούς πού λάτρευαν τά εἴδωλα καί δέν διέθεταν οὔτε παιδεία οὔτε πολιτισμό οὔτε κἄν γραπτή γλῶσσα.

Καί ὅμως οἱ δύο ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος, δέν τά ὑπελόγισαν ὅλα αὐτά, δέν ὑπε­λό­γισαν οὔτε τίς δυσκολίες τοῦ ἐγ­χειρήματος οὔτε τόν κόπο, ἀλλά κάνοντας ὑπακοή στήν Ἐκκλησία, κάνοντας ὑπακοή στόν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τόν Μέγα Φώ­­τιο, ἀνέλαβαν αὐτή τήν ἱερα­πο­­­στολική πορεία γιά νά κηρύ­ξουν τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στούς Σλαβικούς λαούς.

Καί τό κατόρθωσαν, παρά τά ἐμπόδια πού συνάντησαν, παρά τά προβλήματα καί τίς παγίδες πού τούς ἔστησαν διάφοροι, οἱ ὁποῖοι ἐπε­δίω­καν νά ἐκμεταλλευθοῦν τό ἔρ­γο τους καί νά προσελκύσουν στή σφαῖρα τῆς δικῆς τους ἐκ­κλη­σιαστικῆς δικαιοδοσίας τούς νεο­φώτιστους Σλάβους. Τό κατόρ­θω­σαν μέ τόν ἀποστολικό τους ζῆλο.

Τί εἶναι ὅμως ζῆλος καί πῶς τόν ἔδειξαν οἱ ἑορταζόμενοι ἅγιοι;

Ζῆλος εἶναι, λένε οἱ πατέρες, ἡ σφοδρή ἐπιθυμία τοῦ καλοῦ. Εἶναι ὁ πολύ μεγάλος πόθος γιά κάτι, πού κάνει τήν ψυχή νά φλέγεται καί νά τό ζητᾶ.

Καί ὅταν κανείς φλέγεται ἀπό τόν πόθο καί τήν ἐπιθυμία γιά κά­τι, τότε δέν ὑπολογίζει τίποτε. Εἶ­ναι προσηλωμένος μόνο σέ αὐτό πού θέλει νά ἐπιτύχει. Ἔχει συγ­κε­­ντρωμένο τόν νοῦ του, τίς αἰ­σθή­­σεις του, ὅλο τόν ἑαυτό του σέ ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἐπιθυμεῖ καί τό ὁποῖο ἐπιδιώκει.

Γιά τούς δύο ἁγίους αὐταδέλφους ἰσαποστόλους ἅγιο Κύριλλο καί Μεθόδιο ὁ σκοπός ἦταν νά κηρύ­ξουν τόν Χριστό καί νά κερδίσουν στήν πίστη του τούς σλαβικούς λα­ούς. Ἐφλέγοντο ἀπό τήν ἐπι­θυ­μία νά τούς μεταδώσουν τό Εὐ­αγ­γέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἤθελαν νά τούς κάνουν «τέ­­κνα φω­τόμορφα τῆς Ἐκκλη­σί­ας». Ἤ­θε­λαν νά τούς φέρουν στήν πνευματική μάν­δρα τῆς Ἐκκλησίας, ἐκπληρώνοντας ἔτσι τήν ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου.

Γι᾽ αὐτό καί τίποτε δέν μποροῦσε νά καταβά­λει τή θέλησή τους. Τί­πο­τε δέν ἦ­ταν ἱκανό νά ἀνακόψει τήν προ­σπά­θειά τους. Τίποτε δέν ἦταν δυ­νατό νά τούς κάνει νά λυγίσουν καί νά ἐγκαταλείψουν τό ἔργο τους.

Ἔκαναν αὐτό πού ἔκαναν καί οἱ μαθητές του Κυρίου, οἱ δώδεκα ἀ­πό­στολοι, οἱ ὁποῖοι γεμάτοι ζῆλο καί ἀγάπη πρός τόν διδάσκαλό τους ἀλλά καί πρός τούς ἀνθρώπους δι­έ­­­­­τρε­ξαν ὁλόκληρη τήν τότε γνω­­στή οἰκουμένη γιά νά κηρύ­ξουν τό Εὐαγγέλιό του, καί κατόρθωσαν δώ­δε­κα ἄν­θρω­ποι αὐτοί νά ἀλ­λά­ξουν τόν κόσμο.

Ὁ ζῆλος τῶν ἑορταζομένων ἁγί­ων αὐ­ταδέλφων δείχνει, λοιπόν, τήν ἀγά­πη τους πρός τόν Χριστό. Προσ­φέ­ρει ὅμως καί σέ μᾶς ἕνα ἀσφα­λές κριτήριο γιά νά γνωρί­ζουμε πόση εἶναι ἡ δική μας ἀγάπη καί ὁ δικός μας ὁ ζῆλος.

Βεβαίως ὁ Χριστός δέν ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς νά κηρύξουμε τό εὐαγγέλιό του σέ ἄλλους λαούς ἤ νά γίνουμε ἱεραπόστολοι σέ μακρινές χῶρες, ζητᾶ ὅμως, ἐάν θέλουμε νά εἴμεθα καί ἐμεῖς γνήσιοι μαθητές του, νά φλέγει τήν ψυχή μας ὁ ζῆ­λος του. Διότι πολλές φορές νομίζουμε ὅτι ἀγαποῦμε τόν Χριστό καί μέ εὐ­κο­λία διαβεβαιώνουμε καί τόν ἑαυτό μας γι᾽ αὐτό, ἀλλά μᾶς λείπει ὁ ζῆλος, καί ἡ ἀγάπη μας παραμένει στά λόγια.

Ἄν ἀρκούμεθα μόνο στίς τυπικές μας ὑποχρεώσεις ὡς μέλη τῆς Ἐκ­κλησίας ἤ τίς κάνουμε καί αὐτές κάποιες φορές μέ δυσκο­λία καί δυ­σα­νασχε­τώ­ντας ἤ ἀκόμη καί προσπαθώντας νά τίς περιορί­σου­με ἤ καί νά τίς ἀποφύγουμε, ση­μαί­νει ὅτι μᾶς λείπει ὁ ζῆλος.

Ὁ πιστός πού ἔχει στήν ψυχή τόν ζῆλο τῶν ἀποστόλων, τόν ζῆλο τῶν ἁγίων, ἔχει μία ψυχή πού φλέ­γεται καί ἐπιθυμεῖ διακαῶς νά εὑρίσκε­ται μέ τόν Χριστό, νά ἐρ­γάζεται γιά τόν Χριστό, νά ὑπα­κούει στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, νά κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιά νά εὐαρεστήσει ἐνώπιόν του.

Αὐτό ἔκαναν οἱ ἑορταζόμενοι ἅ­γιοι ἰσαπόστολοι Κύριλλος καί Με­­­­­θόδιος καί μέ τή ζωή τους καί μέ τό ἔργο, καί αὐτό προτρέπουν καί ἐμᾶς νά κάνουμε, ἀκολου­θώ­ντας τό παράδειγμά τους, ἐάν θέ­λουμε νά τούς τιμοῦμε ἐπαξίως καί νά ἔχουμε τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ὅπως ἐκεῖνοι ἐτίμησαν καί τόν Χριστό ἀλλά καί τήν Ἑλλάδα καί τήν πατρίδα τους, τή Θεσσαλονίκη, ἔτσι καί ἐμεῖς θά πρέπει, τιμώντας τούς ἁγίους μας, νά μιμηθούμε τόν ζῆλο τους, νά μιμηθοῦμε τήν ἀγάπη τους καί γιά τόν Χριστό καί γιά τόν ἄνθρωπο.