Καραμίχος: «Στην περίοδο της κρίσης έπεσαν οι μάσκες»

«Στην περίοδο της κρίσης έπεσαν οι μάσκες κι αντί να βγει από κάτω ένα πρόσωπο γυμνό αλλά ελπιδοφόρο, βγήκε ένα άγριο ακαλλιέργητο και θυμωμένο καλά κρυμμένο αποτυχημένο αφεντικό/δούλος του συστήματος». Μ' αυτά τα συγκλονιστικά λόγια ξεκίνησε την συνέντευξή του ο Γιώργος Καραμίχος. Ο διάσημος
Βεροιώτης ηθοποιός - σκηνοθέτης μίλησε για όλους και για μια ακόμη φορά απέδειξε πως εκτός από ένας υπέροχος καλλιτέχνης είναι και ένας σπουδαίος άνθρωπος. Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο που δημοσιεύθηκε στο thebest.gr: 

Λίγους μήνες πριν ή χώρα βυθιστεί στο σκοτάδι για πάρα πολλά χρόνια, δύο νέα παιδιά αποφάσισαν να δουν την παράσταση Μέθοδο Γκρόνχολμ, του Καταλανού θεατρικού συγγραφέα Τζόρντι Γκαλθεράν Φερέ στο Θέατρο Τέχνης, στις αρχές του Φθινοπώρου του 2008.

Κατέβηκαν με δέος στο υπόγειο του Κουν, ο ένας τον είχε επισκεφτεί πολλές φορές, η άλλη ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπε τι πρόκειται να συμβεί στην ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια. Το μοναδικό που την κράτησε και δεν έβαλε τα κλάματα, παρ’ όλη τη συγκίνηση, ήταν ότι είχε την ανάσα και το χέρι της μέσα στην αγκαλιά του συντρόφου της.

Αυτό που επακολούθησε κανένας δεν το είχε φανταστεί, δυστυχώς η κοινωνία σαρώθηκε από ένα κύμα ο σώζων εαυτόν σωθήτω, δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ότι στα εύκολα είμαστε όλοι καλοί, αλλά στα δύσκολα πρέπει να δίνουμε το χέρι και την αγκαλιά μας στο συνάνθρωπο.

Με τον έναν εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης Γιώργο Καραμίχο, «συναντιόμαστε» 11 χρόνια μετά, ανακαλύπτοντας τον τόπο καταγωγής του την αυτοκρατορική Βέροια, μιλώντας για την αγάπη και πόσο προφητικό υπήρξε το έργο Μέθοδος Γκρόνχολμ. Για την Αμερική στην οποία ζει από το 2013 καθώς και για την αγγλική τηλεοπτική σειρά «The Durrells», στην οποία ενσαρκώνει τον Θεόδωρο Στεφανίδη. Το ταξίδι κλείνει από εκεί που ξεκίνησε στο υπόγειο του Κουν και το πώς όλοι μαζί, μπορούμε να γίνουμε παντοδύναμοι.

Γεννηθήκατε στη Βέροια, γνωρίζατε ότι την ονομασία Βέροια πήραν από τη μακεδονική μητρόπολη πολλές πόλεις του κόσμου, όπως η Βέροια ή Βερόη της Θράκης (πλέον Στάρα Ζαγόρα της Βουλγαρίας), το μετονομασθέν Χαλέπι της Συρίας, η Berea του Οχάιο των Η.Π.Α. (και άλλοι οικισμοί της Αμερικής), τον τόπο σας τον «αναζητάτε»;

Εντυπωσιασμένος. Δεν ήξερα ότι αυτές οι τοποθεσίες πήραν το όνομά τους από την πόλη μου. Ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία και το ερέθισμα να ψάξω κι άλλο. Αναζητάω τον τόπο μου φυσικά. Περισσότερο τους Γεωργιανούς βέβαια, το χωριό μου όπου περνούσαμε το μισό χρόνο λόγω ζώων και χωραφιών. Τη Βέροια την αγαπώ αλλά με στενοχωρεί πολύ πια. Οι παλιές γειτονιές καταρρέουν, οι ομορφιές της χάνονται γιατί κανείς από τους τελευταίους δημάρχους δεν έχει ασχοληθεί να προάγει τις ομορφιές της. Είναι σα να φθίνει ένα κομμάτι του εαυτού μου κάθε φορά που περνάω τα ρημαγμένα καλντερίμια και τα Κάλλη της που έπεσαν σε κακά χέρια. Σα νύφη που κακοπαντρεύτηκε. Ανυπομονώ να βρεθεί κάποιος να αναδείξει τη γοητεία της αυτοκρατορικής κάποτε Βέροιας.

Είσαστε Πτυχιούχος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου και Απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου, τι είναι αυτό που αγαπήσατε και θυμόσαστε με ιδιαίτερη νοσταλγία από τα χρόνια των σπουδών σας;

Από τις σπουδές μου στην Κέρκυρα θυμάμαι και αγαπώ τοπία μελαγχολικά γεμάτα αχλύ από όλη την παλέτα των χρωμάτων υπό τον ήχο των ψαροχελίδονων. Ευτυχώς χάρη στους Durrells μπόρεσα να ξαναπεράσω μεγάλο διάστημα στην Κέρκυρα τα τελευταία χρόνια και να απολαύσω το νησί μέσα από φίλους παλιούς και καινούργιους και μέσα από την καινούργια δική μου ματιά. Να συγχωρέσω και να συγχωρεθώ. Από τη σπουδή μου στο Εθνικό θυμάμαι και αγαπώ κάποιους από τους δασκάλους μου. Και μου λείπουν πολύ κάποιοι από τους συμμαθητές μου.

Το 2004 πρωταγωνιστούσατε στο σήριαλ του Μέγκα “Κανείς δεν λέει σ’ αγαπώ”. Ένας στίχος από το τραγούδι “Λευκή Καταιγίδα” του Παύλου Παυλίδη λέει, ότι αν το πιστέψεις στ' αλήθεια η αγάπη μπορεί..», είναι το μόνο που έχουμε σε αυτή τη ζωή και αυτό που μας λείπει;

Ναι. Είναι η θάλασσα που μας ταξιδεύει. Μας αρμενίζει και μας βουλιάζει. Μας τραγουδάει και μας παρασύρει. Αλλά πάνω από όλα μας κάνει να ονειρευόμαστε.

Σας είδα πρώτη φορά στο Θέατρο Τέχνης στη “Μέθοδο Γκρόνχολμ” το Σεπτέμβριο του 2008, το έργο αναφερόταν στις σκληρές και απάνθρωπες διαδικασίες πρόσληψης στις οποίες υποβάλλουν τα υποψήφια στελέχη τους οι πολυεθνικές εταιρείες, μήπως ήταν και ένα μήνυμα για τις ζωές όλων μας και το τι θα βιώσουμε στον καιρό της κρίσης;

Δυστυχώς το έργο αυτό ήταν και είναι πολύ προφητικό. Στην περίοδο της κρίσης έπεσαν οι μάσκες κι αντί να βγει από κάτω ένα πρόσωπο γυμνό αλλά ελπιδοφόρο βγήκε ένα άγριο ακαλλιέργητο και θυμωμένο καλά κρυμμένο αποτυχημένο αφεντικό/δούλος του συστήματος.

Πόσο σημαντική είναι για τους ηθοποιούς η συζήτηση που θα ανοίξει από το κοινό μετά το τέλος της παράστασης ; Είναι ένας διαρκής διάλογος αυτή η επαφή της σκηνής με τους θεατές της;

Είναι ένα είδος συνομωσίας. Όλοι - θεατές και ηθοποιοί - βιώσαμε την ίδια εμπειρία και δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Υπάρχει ερωτισμός στη μοναδικότητα.

Από το μυθιστόρημα της Διδώ Σωτηρίου “Οι νεκροί περιμένουν” «Κοιμήθηκαν αποβραδίς νοικοκυραίοι στον τόπο τους και ξύπνησαν φυγάδες», στο σήμερα πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βρεθούμε εμείς στη θέση τους;

Είμαστε στη θέση τους γιατί έχουμε περάσει διωγμούς απλώς δεν έχουμε συνείδηση οι περισσότεροι τι είμαστε. Τι να πεις. Εύχομαι πόλεμος να μη μας βρει. Αυτό από μόνο του θα είναι θα είναι ευλογία.

Το 2008 πρωταγωνιστήσατε στην κινηματογραφική ταινία “Καλά κρυμμένα μυστικά-Αθανασία” του Πάνου Καρκανεβάτου, η “Αθανασία” θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η βαθιά επιθυμία όλων μας για ζωή, να ακούσουμε τον χτύπο της καρδιάς μας να χτυπάει δυνατά, έστω και μια φορά;

Μέγας Θεός ο Έρως. Και μέγας δάσκαλος. Και ο μόνος πολεμιστής που έχουμε να μας σώσει από το θάνατο. Αν αντέξουμε τα τερτίπια του.

Στην ταινία Αμέρικα – Αμέρικα του Ηλία Καζάν, ο πρωταγωνιστής Στάθης Γιαλέλης ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή και γι’ αυτό επιθυμεί να φτάσει στη «Γη της Επαγγελίας.», θα ήθελα να φέρετε στο μυαλό σας τη μουσική του Χατζιδάκι από την ταινία και να μου πείτε κάποιες σκηνές από τη δικιά σας Αμερική;

Με μουσική Χατζιδάκι, ακόμη κι αυτή από τη συγκεκριμένη ταινία, φεύγω από οπουδήποτε κι αν είμαι και καταλήγω στα πανέμορφα σοκάκια των Ελληνικών νησιών ή στου Ψυρρή. Ο Χατζιδάκις θέλει Ελλάδα. Όσον αφορά σε εικόνες της Αμερικής πρώτη μου έρχεται η διαδρομή με το αυτοκίνητο μέσα στην έρημο της Νεβάδα με μουσική υπόκρουση A Horse With no Name των America. Ο ωκεανός να λαμπυρίζει τα απογεύματα στην εσχατιά της γης (σε σχέση με την Ελλάδα). Φίλοι, οικογένεια, τραπεζώματα, βόλτες, παιδικές χαρές, κουβέντες και προβολές, χαρές και λύπες, άγχη και δαίμονες. Όπως παντού.

Από το μυθιστόρημα «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση, η ηρωϊδα Μαρίνα Μπαρέ, λέει σε κάποια φράση «Ελλάδα είναι η χώρα που καθένας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον αληθινό εαυτό του, ο ήλιος τα καίει όλα», νοσταλγείτε τη χώρα και ποιος είναι ο τόπος που θα θέλατε να σας «βλέπει» ο ήλιος κάθε πρωί;

Αχ, πόσο μου λείπει το σπίτι μου στη Νίσυρο. Εκεί με περιμένει ο ήλιος μου να με ξυπνάει ακριβώς όπως λαχταρώ.

Θα ήθελα να μας μιλήσετε για την αγγλική τηλεοπτική σειρά “TheDurrells»”, τα γυρίσματα της οποίας έγιναν στην Κέρκυρα και στο Λονδίνο και είχατε βασικό ρόλο. Υποδύεστε τον Θεόδωρο Στεφανίδη, γνωστό φυσιοδίφη, γιατρό, ποιητή και φιλόσοφο, που καλλιεργεί την αγάπη στο μικρότερο γιο της οικογένειας Ντάρελ, Τζέραλντ για τη φύση και τα ζώα, τι είναι αυτό που ανακαλύψατε μέσα από το ρόλο σας;

Ξαναπήγα στα παιδικά μου χρόνια να συνδεθώ με τα ζώα που μεγάλωσα και τον τρόπο που παρατηρούσα και θαύμαζα τη φύση. Πήγα στην εφηβεία μου ποιον δρόμο να διαλέξω και πήγα και στην μετεφηβεία μου έτοιμος να συγκρουστώ με τα μέσα και τα έξω μου. Κι όλα αυτά με ένα βιβλίο παραμάσχαλα και την αντράλη του ξενιτεμένου. Ο Θεόδωρος Στεφανίδης ήταν ουσιαστικά μια ζωή ξενιτεμένος αφότου έφυγε από την Ινδία. Η μεγαλύτερη όλων των τεχνών είναι η «ζωή» που μπορεί να αντιγράφει και να αντιγράφεται, τι λέτε ; Ανάσα είναι και γι’ αυτό πολύτιμη.

Κλείνοντας θέλω να σας ταξιδέψω στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον, ο Κουν είχε δηλώσει, «Μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μόνος του ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε», μπορούμε να το πούμε τόσο για τη χώρα μας, όσο και για εμάς τους ίδιους;

Μακάρι να τα καταφέρουμε κάποια στιγμή οι άνθρωποι να αγαπηθούμε. Τότε θα γίνουμε παντοδύναμοι. Και ούτε πολέμους θα έχουμε χρόνο να κάνουμε ούτε να ρημάξουμε τον πλανήτη γιατί θα γλεντάμε και θα φροντίζουμε να γλεντάμε.