Πανηγύρισαν οι I.N. Αγίου Νικοδήμου του Βεροιέως και Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βεροίας (φωτο)

Κατά το διήμερο 23 και 24 Νοεμβρίου πανηγύρισε o Ιερός Ναός του Αγίου Νικοδήμου του Βεροιέως και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βεροίας. Το εσπέρας της εορτής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο. Την επομένη ημέρα το πρωί ο Σεβασμιώτατος τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος προχείρισε σε αναγνώστη τον κ. Παύλο Διαμαντή. Δείτε φωτογραφίες και τις ομιλίες του Σεβασμιωτάτου:

 

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό :

«Τελειωθείς ἐν ὀλίγῳ ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς, ἀρεστή γάρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχή αὐτοῦ».

Μέ αὐτά τά λόγια τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος θά μποροῦσε νά περιγράψει κανείς τήν ὁσιακή βιοτή καί τήν κοίμηση τοῦ ἑορταζομένου σήμερα ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Βεροιέως.

«Τελειωθείς ἐν ὀλίγῳ ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς».

Δέν ἔζησε ὁ ὅσιος Νικόδημος πολλά χρόνια στή γῆ αὐτά. Μόλις 40 ἐτῶν ἦταν, ὅταν ὁ Θεός τόν κάλεσε κοντά του, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ βιογράφος του, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος. Κι ὅμως μέσα σ᾽αὐτό τό σύντομο διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του κατόρθωσε νά ἐπιτύχει τόν σκοπό του, κατόρθωσε νά ἐπιτύχει αὐτό γιά τό ὁποῖο μᾶς ἔφερε ὁ Θεός στόν κόσμο. Καί ποιό εἶναι αὐτό; Εἶναι ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τό πέρασμα ἀπό τό κατ᾽ εἰκόνα στό καθ᾽ὁμοίωσιν. Εἶναι ὁ ἁγιασμός τῆς ψυχῆς μας καί τῆς ζωῆς μας.

Αὐτός εἶναι, ἀδελφοί μου, ὁ σκοπός μας καί ὁ προορισμός μας στή γῆ. Καί αὐτόν τόν σκοπό τόν ἐπέτυχε ὁ ὅσιος Νικόδημος ὄχι μόνο σέ τέλειο βαθμό ἀλλά καί σέ σύντομο χρονικό διάστημα. Ἠγάπησε τόν Θεό ἐκ νεότητός του καί ἀφιέρωσε τήν ὕπαρξή του στήν ἄσκηση καί στήν προσευχή, στή νηστεία καί στήν ἀγρυπνία, προκειμένου νά ἐπιτύχει τήν ἁγιότητα.

Γόνος πλουσίας, Βεροιώτικης οἰκογενείας δέν δίστασε νά ἀρνηθεῖ τά πλούτη καί τή δόξα, τήν ἀπόλαυση καί τήν καλοπέραση, καί νά ζήσει τήν ἐπίπονη ζωή τῆς μοναχικῆς ἀσκήσεως. Ἀντί νά ὑπακούσει στίς προκλήσεις τοῦ κόσμου, ἐπέλεξε νά ὑπακούει στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἀντί νά ἀγρυπνεῖ διασκεδάζοντας καί ἁμαρτάνοντας, ἐπέλεξε νά ἀγρυπνεῖ προσευχόμενος καί μελετώντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀντί νά τρέφει στήν ψυχή του τόν ἐγωισμό καί τήν ὑπερηφάνεια, προτίμησε νά καλλιεργεῖ τήν ταπείνωση καί τήν ἁπλότητα. Ἀντί νά διακονεῖται ἀπό ὑπηρέτες καί ὑπαλλήλους, προτίμησε νά διακονεῖ ὁ ἴδιος τούς ἀδελφούς του μέ ἀγάπη. Ἀντί νά ἀναζητᾶ τήν εὐχαρίστηση στίς φιλοφρονήσεις καί στίς γιορτές τοῦ κόσμου, προτίμησε νά ἀναζητᾶ τή γλυκύτητα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Μέ τό σῶμα ζοῦσε στή γῆ, ἡ ψυχή του ὅμως ἦταν προσκεκολλημένη στόν οὐρανό. Ἐκεῖ αἰσθανόταν ὅτι βρισκόταν τό πολίτευμά του. Ἀνάμεσα στούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους αἰσθανόταν ὅτι βρισκόταν οἱ φίλοι του καί οἱ οἰκεῖοι του.

Ζοῦσε μέ τήν ἴδια λαχτάρα πού ζοῦσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας τῆς πατρίδος του, τῆς Βεροίας, ζοῦσε μέ τή λαχτάρα νά συναντήσει τόν Χριστό, νά ἀπολαύσει τή θέα τοῦ προσώπου του, νά ἀπολαύσει ὅσα, κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, «ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν».

Καί ὁ Θεός πού ἔβλεπε τήν ἀνάγκη καί τήν ἐπιθυμία τοῦ δούλου του δέν ἦταν δυνατόν νά μήν ἀνταποκριθεῖ στό αἴτημά του. Ἦταν ἀγαπητή, ὅπως λέει ὁ Σολομών, ἡ ψυχή του στόν Θεό, ὥστε ἤθελε ὁ Θεός νά τήν ἔχει κοντά του. «Ἀρεστή γάρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχή αὐτοῦ».

Τέτοια ἦταν, ἀδελφοί μου, ἡ ψυχή τοῦ συμπολίτου μας ὁσίου Νικοδήμου. Τέτοια ὀφείλει νά εἶναι καί ἡ δική μας ψυχή. Ἀγωνιζόμαστε σέ ὅλη μας τή ζωή νά γίνουμε ἀρεστοί στούς ἀνθρώπους. Προσπαθοῦμε νά μήν διαταράξουμε τίς σχέσεις μας μαζί τους, νά κάνουμε πάντοτε αὐτό πού τούς ἱκανοποιεῖ, ἀλλά ποιό εἶναι τό ὄφελος γιά τόν ἑαυτό μας; Οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται καί παρέρχονται καί ἀλλάζουν ἀπόψεις ἀνάλογα μέ τίς περιστάσεις καί τά συμφέροντά τους. Δέν εἶναι, λοιπόν, δυνατόν νά ρυθμίζουμε τή ζωή μας ἀνάλογα μέ τίς ἐπιθυμίες καί τίς ἐπιταγές τῶν ἀνθρώπων, γιατί τότε κινδυνεύουμε καί τούς συνανθρώπους μας νά μήν ἱκανοποιήσουμε καί τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας νά μήν πραγματοποιήσουμε. Καί εἶναι κρίμα νά ζήσουμε τά χρόνια πού θά μᾶς χαρίσει ὁ Θεός στή γῆ, καί, ἐνῶ θά ἔχουμε ἐπιτύχει πολλούς καί ἐφήμερους στόχους μας, νά μήν κατορθώσουμε νά ἐπιτύχουμε τόν ἕνα καί μοναδικό καί σημαντικό καί σοβαρό σκοπό τῆς ζωῆς μας, δηλαδή τήν ἁγιότητα καί τή θέωση. Καί αὐτός ὁ στόχος ἐπιτυγχάνεται μόνο ὅταν προσπαθοῦμε νά γίνουμε ἀρεστοί στόν Θεό.

Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, νά γίνουμε ἀρεστοί στόν Θεό, ὅπως προσπάθησε καί ὁ τιμώμενος ὅσιος Νικόδημος ὁ Βεροιεύς, ζώντας σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τηρώντας τίς αἰώνιες ἐντολές του, τηρώντας ὅμως κυρίως καί πρωτίστως τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης, γιά νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς διά πρεσβειῶν του νά ἀπολαύσουμε τή μακαριότητα τοῦ οὐρανοῦ, τήν ὁποία καί ἐκεῖνος ἀπολαμβάνει.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία:

«Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος».

Ὁ λόγος αὐτός τοῦ προφητάνα­κτος καί ψαλμωδοῦ Δαβίδ ἐπιβε­βαι­ώνεται, ἀδελφοί μου, περί­τρα­να καί στήν περίπτωση τοῦ ἑορ­τα­ζομένου σήμερα ἁγίου, τοῦ συμ­πο­λίτου μας ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Βεροιέως.

Γόνος εὐγενοῦς καί ἀριστοκρα­τι­κῆς οἰκογενείας τῆς πόλεώς μας ὁ ὅσιος Νικόδημος ἄκουσε τόν λόγο τοῦ πρωτοκο­ρυ­φαίου ἀποστόλου καί ἱδρυτοῦ τῆς τοπικῆς μας Ἐκ­κλη­σίας ἀποστό­λου Παύλου «πά­ντα ἡγοῦμαι σκύ­βαλα εἶναι ἵνα Χριστόν κερ­δήσω» καί ἐγκατέλει­ψε τά πάντα γιά νά ἀφοσιωθεῖ στόν Χριστό. Ἔζησε, ὅπως γράφει ὁ ἐγκωμιαστής του ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, αὐτός ὁ πλούσιος ἄν­θρωπος τήν ἀπόλυτη ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ του, προσφέροντας μέ ἀγά­πη καί τά ἐλάχιστα τρόφιμα πού εἶχε στούς πτω­χούς καί ἐνδεεῖς ἀδελφούς του, μεριμνώντας γιά τούς ἐγκαταλελειμένους καί ἀσθε­νεῖς καί ἀκόμη καί γιά τίς γυ­ναῖ­κες πού ζοῦσαν μέσα στήν ἁ­μαρτία, ἀκολουθώντας τό πα­ρά­δειγμα τοῦ Κυρίου.

Τό ἐνδιαφέρον του ὅμως αὐτό πα­ρεξηγήθηκε καί ἔτσι κά­ποιος ἀπό τόν κύκλο τους ἐπι­χεί­ρησε μία ἡμέρα νά τόν δολο­φο­νήσει. Τραυματισμένος ὁ ἅγιος ἔφθασε μέχρι τήν εἴσοδο τῆς μο­νῆς του, ἀλλά ἐκεῖ δυστυχῶς τόν παρεξή­γη­σαν καί οἱ συμμο­ναστές του καί δέν τόν ἔβαλαν μέσα γιά νά τόν πε­­ριποιηθοῦν. Τόν ἄφη­σαν ἔξω αἱ­μό­φυρτο καί τόν ἔθα­ψαν στό ἴδιο σημεῖο.

Τό περιστατικό αὐτό σύντομα ξεχάσθηκε, ἀλλά λί­γα χρόνια ἀργότερα πολλοί ἦταν ἐκεῖ­νοι πού ἀντιλαμβανόταν μία ἄρ­ρητη εὐω­δία νά ἐξέρχεται ἀπό τόν τόπο ἐκεῖνο, χωρίς νά γνωρίζουν τήν αἰτία. Καί ἡ εὐωδία ἦταν τόσο ἔντονη, ὥστε τελικά ἀναγκάσθη­καν νά σκάψουν γιά νά δοῦν ἀπό ποῦ προ­έρχεται.

Τότε, γράφει ὁ ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, βρῆκαν τό σῶμα του ἄφθορο νά εὐωδιάζει τήν εὐωδία τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καί πῆραν ἔτσι διπλῆ τή διαβε­βαίωση ἀπό τόν Θεό ὅτι ἐκεῖνον τόν ὁποῖο  οἱ συμμοναστές του πα­ρε­­ξήγησαν καί τοῦ φέρθηκαν μέ σκλη­ρότητα, γιατί δέν κατανόη­σαν τό ὕψος τῆς ταπεινώσεώς του καί τό μέγεθος τῶν ἀσκητικῶν του ἀγώνων, ἐκεῖ­νον τόν δόξασε ὁ Θεός.

Γιατί γιά τόν Θεό, ἀδελφοί μου, δέν ἔχει σημασία ἡ ἐξωτερική ἐμ­φάνιση, ἡ ἐπιφανειακή εὐσέβεια, ἡ ἐπίπλα­στη ταπεινοφροσύνη, ἀλλά ὁ ἔσω ἄνθρωπος, τό περιεχόμενο τῆς ψυ­χῆς του, ἡ προαίρεσή του, ἡ καθα­ρότητα τῶν λογισμῶν καί τῶν προ­­θέσεών του.

Αὐτό ἦταν πού ἔκρινε ὁ Θεός καί στήν περίπτωση τοῦ ὁσίου Νικο­δή­μου. Μέτρησε τήν ἀφοσίωσή του στήν ἀγάπη του, μέτρησε τήν οἰ­κειοθελῆ καί ἑκούσια πτωχεία του, μέτρησε την ἑκούσια ταπεί­νωσή του· καί ὅλα αὐτά μέτρησαν ἀκόμη περισσότερο γιά τόν Θεό, γιατί ὁ ὅσιος Νικόδημος ἔζησε μέ τόν τρόπο αὐτό ὄχι γιατί δέν μπο­ροῦσε νά ζήσει μέ ἄλλο τρόπο, ἀλ­λά γιατί ἐπέλεξε νά ἀρνηθεῖ τά πά­ντα καί νά ἀγωνισθεῖ φθάνο­ντας στά ὅρια τοῦ ἑαυτοῦ του καί ἐκθέτοντάς τον ἀκόμη καί στήν πε­ριφρόνηση τῶν ἀνθρώπων προ­κει­μένου νά σβύσει καί τό παρα­μικρό ἴχνος ὑπερηφανείας ἤ αὐτα­ρε­σκείας πού μποροῦσε νά ὑπάρ­χει στήν ψυχή του καί νά εὐα­ρε­στήσει τόν Θεό.

Καί ὁ Θεός τόν τίμησε καί τόν δό­ξασε μέ αὐτό τόν ἐντυ­πωσιακό τρόπο τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου ἀλλά καί μέ τά θαύ­ματα πού ἐπιτελοῦντο διά αὐτοῦ, γιά νά ἀναδείξει τό μεγαλεῖο τῆς ἀρετῆς του σέ ὅσους δέν τό εἶχαν ἀντιληφθεῖ, ἀλλά καί γιά τοῦ ἀντα­ποδώσει τόν μισθό τοῦ κόπου καί τῆς ἀγάπης του, καθώς ὁ ὅσιος Νικόδημος ἀντήλλαξε τίς τιμές καί τή δόξα καί τά πλού­τη τοῦ κόσμου μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καί προτίμησε τήν ἐν Χρι­στῷ ἀπό τή ζωή τοῦ κό­σμου.

Ἀδελφοί μου, ἀσφαλῶς τά μέτρα τῆς ἀσκήσεως στά ὅποια ἔφθασε ὁ ὅσιος Νικόδημος δέν εἶναι ἐφικτά στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Ἡ δική του ὅμως ἐπιλογή ζωῆς δίνει καί σέ μᾶς ἕνα μήνυμα γιά τόν δρόμο πού θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε.

Μᾶς δίνει τό μήνυμα ὅτι πρέπει νά παύσουμε νά ἀγωνιοῦμε γιά τά ὑλικά ἀγαθά, γιά τίς κοινωνικές δια­κρί­σεις, γιά τίς τιμές καί δόξες πού προσφέρουν οἱ ἄνθρωποι. Νά παύσουμε νά ἔχουμε ἄγχος γιά τή γνώμη τοῦ κόσμου καί νά ρυθμί­ζουμε σύμφωνα μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς μόδας, τῆς τη­λεο­ράσεως ἤ τῶν προτιμήσεων τῶν ἀνθρώπων πού βρίσκονται μα­κριά ἀπό τόν Θεό. Ἄς κάνουμε καί ἐμεῖς, ὅπως ἔκανε καί ὁ ὅσιος Νικόδημος, πρώτη ἐπι­λογή στή ζωή μας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅλα τά ἄλλα εἶναι με­ταβαλλόμενα καί προσωρινά, ἐνῶ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἐφαρ­μογή του στή ζωή μας, μπορεῖ φαι­νομενικά νά μήν μᾶς ἐξασφαλίζει τόν θαυμα­σμό καί τήν ἀναγνώ­ρι­ση τῶν ἀν­θρώπων, μᾶς ἐξασφα­λί­ζει ὅμως τήν ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἐξασφαλίζει τή σω­τηρία τῆς ψυχῆς μας, ἡ ὁποία καί ἀποτελεῖ τόν πιό πολύτιμο θησαυ­ρό μας, καί μᾶς χαρίζει τήν ἀληθι­νή εὐτυ­χία καί μακαριότητα κο­ντά στόν Θεό, μέσα στήν ὁποία ζεῖ καί εὐ­φραί­νεται καί ὁ ἑορταζό­με­νος ὅσιος Νικόδημος.