Νίκος Τσιαμούρας
Ο Όλυμπος, είναι μια ατέλειωτη «ιστορία» και μια πρόκληση πάντα ανοιχτή για όλους τους ορειβάτες. Βρισκόμαστε στο μυθικό βουνό που στέκει αγέρωχο και αιώνιο στο διάβα της ιστορίας. Ανεβαίνουμε, τριγύρω μια σπάνια ομορφιά, αειθαλείς θάμνοι, οξιές γυμνές από φυλλώματα, πεύκα και το ατέλειωτο παιχνίδι του ήλιου να μας συντροφεύει. «Να μιλήσω καλύτερα, έχω να σας πω πολλά…! Τι είναι αυτό που με παρακινεί να γράφω. Είναι η ζωή και οι αξίες της, η αγάπη, ο έρωτας, η ομορφιά, η ασχήμια, η εντιμότητα, το ψέμα, η στάση ζωής, η μετανάστευση, η αξιοπρέπεια, ο άνθρωπος, η ανθρωπιά, τα δακρυσμένα μάτια, η γεροντοκρατία, η πατρίδα, η νέα γενιά, η θρησκεία, η υπευθυνότητα, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, η ανευθυνότητα, η διαφορετικότητα, ο φθόνος, τι χρώμα είσαι, το τι είσαι και τι πρεσβεύεις, γράφω, ορειβατώ, διδάσκομαι... το τι έχω να σας πω. Τίποτα!!!
Απλώς είμαι ένας άνθρωπος μες τα εκατομμύρια των ανθρώπων και ως σκεπτόμενος βασανίζομαι για όλα τα παραπάνω. Στα εξήντα μου χρόνια, γράφω για αυτά που ζω, για αυτά που βλέπω, για αυτά που ακούω για αυτά που ονειρεύομαι…
Γράφω πάντα με γνώμονα τον άνθρωπο.
Σας ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια που με διαβάζετε και στους φίλους ορειβάτες που με συντροφεύετε.
Το πιο βασικό είναι να είσαι σοβαρός άνθρωπος, να έχεις άποψη και να σκέφτεσαι. Και ας μην είσαι επώνυμος με την έννοια του διάσημου, γιατί επώνυμοι όλοι είμαστε…!»
Φύγαμε από την Βέροια πρωινό Κυριακής για τον Όλυμπο.
Βρισκόμαστε στην Βροντού μια πανέμορφη κωμόπολη. Πήρε το όνομα της από τη δυνατή βοή του νερού, που έρεε ορμητικά ( κατά την χειμερινή περίοδο) από το ρέμα της Αγίας Τριάδος όπως κατέβαζε το βαρύ υδάτινο φορτίο του προς τη θάλασσα. Το 2007 η πλατεία του χωριού βραβεύτηκε σε Πανελλήνιο διαγωνισμό της έκθεσης Polis ως η ομορφότερη πλατεία ή πεζόδρομος στην Ελλάδα μαζί με άλλες 12. Οι κάτοικοι πήραν μέρος στην επανάσταση του Ολύμπου εναντίον των Τούρκων και στον Μακεδονικό αγώνα. Περάσαμε την Βροντού, το ρέμα που είναι έρημο και ήσυχο χωρίς καθόλου νερό, το εκκλησάκι της αγίας Τριάδος, την Αγία κόρη και συνεχίζουμε.
Η Αγία κόρη είναι νεομάρτυρας, ήταν ένα κορίτσι εκπληκτικής ομορφιάς. Ο Τούρκος Αγάς την ήθελε στο χαρέμι του, η ίδια για να σωθεί πήρε μαζί της μια εικόνα της Παναγίας και έφυγε στον Όλυμπο.
Έφτασε στην παλιά Βροντού και κρύφτηκε σε μια χαράδρα. Έζησε για λίγο καιρό, πέθανε σύντομα από την ασιτία και το κρύο. Κάποιος βοσκός βρήκε το άψυχο κορμί της και ειδοποίησε τους χωρικούς. Στο μέρος που βρέθηκε έκτισαν εκκλησάκι, το ονόμασαν αγία κόρη γιατί ποτέ δεν έμαθαν το όνομα της.
Έζησε στα τέλη του 18ου αιώνα με αρχές του 19ου αιώνα. Η εικόνα που είχε μαζί της σωζόταν μέχρι το 1940.
Ο τόπος όπου βρέθηκε το λείψανο της σήμερα βρίσκεται το εκκλησάκι και το Αγίασμα. Δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα ως Αγία από την επίσημη εκκλησία, ωστόσο είναι αναγνωρισμένη από το λαό, όχι μόνο εδώ στην Πιερία αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα αφού πλήθος κόσμου έρχεται να επισκεφθεί το μέρος και να προσκυνήσει.
Τώρα περνάμε το χείμαρρο με το στενό γεφυράκι και στη συνέχεια ακολουθούμε την ταμπέλα και το χωματόδρομο 8,5 χλμ προς το καταφύγιο «κρεβάτια».
Βρισκόμαστε στην Βροντού μια πανέμορφη κωμόπολη. Πήρε το όνομα της από τη δυνατή βοή του νερού, που έρεε ορμητικά ( κατά την χειμερινή περίοδο) από το ρέμα της Αγίας Τριάδος όπως κατέβαζε το βαρύ υδάτινο φορτίο του προς τη θάλασσα. Το 2007 η πλατεία του χωριού βραβεύτηκε σε Πανελλήνιο διαγωνισμό της έκθεσης Polis ως η ομορφότερη πλατεία ή πεζόδρομος στην Ελλάδα μαζί με άλλες 12. Οι κάτοικοι πήραν μέρος στην επανάσταση του Ολύμπου εναντίον των Τούρκων και στον Μακεδονικό αγώνα. Περάσαμε την Βροντού, το ρέμα που είναι έρημο και ήσυχο χωρίς καθόλου νερό, το εκκλησάκι της αγίας Τριάδος, την Αγία κόρη και συνεχίζουμε.
Η Αγία κόρη είναι νεομάρτυρας, ήταν ένα κορίτσι εκπληκτικής ομορφιάς. Ο Τούρκος Αγάς την ήθελε στο χαρέμι του, η ίδια για να σωθεί πήρε μαζί της μια εικόνα της Παναγίας και έφυγε στον Όλυμπο.
Έφτασε στην παλιά Βροντού και κρύφτηκε σε μια χαράδρα. Έζησε για λίγο καιρό, πέθανε σύντομα από την ασιτία και το κρύο. Κάποιος βοσκός βρήκε το άψυχο κορμί της και ειδοποίησε τους χωρικούς. Στο μέρος που βρέθηκε έκτισαν εκκλησάκι, το ονόμασαν αγία κόρη γιατί ποτέ δεν έμαθαν το όνομα της.
Έζησε στα τέλη του 18ου αιώνα με αρχές του 19ου αιώνα. Η εικόνα που είχε μαζί της σωζόταν μέχρι το 1940.
Ο τόπος όπου βρέθηκε το λείψανο της σήμερα βρίσκεται το εκκλησάκι και το Αγίασμα. Δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα ως Αγία από την επίσημη εκκλησία, ωστόσο είναι αναγνωρισμένη από το λαό, όχι μόνο εδώ στην Πιερία αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα αφού πλήθος κόσμου έρχεται να επισκεφθεί το μέρος και να προσκυνήσει.
Τώρα περνάμε το χείμαρρο με το στενό γεφυράκι και στη συνέχεια ακολουθούμε την ταμπέλα και το χωματόδρομο 8,5 χλμ προς το καταφύγιο «κρεβάτια».
Δρόμος σκληρός , χωματόδρομος αλλά ευτυχώς τον ανεβήκαμε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Τώρα πουρνάρια, κουμαριές, και ρείκια καθώς και μικρά φυλλοβόλα δένδρα- θάμνοι όπως το παλιούρι, η κουτσουπιά και ο φράξος. Στις πλαγιές ζουν λύκοι, αγριόγατοι, αλεπούδες, αγριογούρουνα, κουνάβια, λαγοί, ζαρκάδια, σκίουροι και χιονοπόντικες.
Πλατάνια, βελανιδιές, πεύκα, κέδρα, αριές, έλατα και ίταμοι. Όλα αυτά, μαζί με τα 1600 είδη φυτών συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο και δίνουν στον επισκέπτη και τον ορειβάτη μια άλλη αίσθηση. Φτάσαμε στο καταφύγιο, προετοιμασία για ανάβαση. Από αυτή εδώ την πλευρά του Ολύμπου ανακαλύπτεις ένα άλλο πρόσωπο, μια άγρια ομορφιά. Βαθιές κοιλότητες, οξυκόρυφες ραχοκοκαλιές, πυργοειδής απολήξεις. Αυτά τα φαράγγια και οι χαράδρες με τα νερά και την πλούσια βλάστηση ήταν οι πύλες του Ολύμπου για τους αρχαίους θεούς. Ο Όλυμπος ξεπερνά το στρώμα του αέρα, φτάνοντας έτσι στον ουρανό.
Είναι ένας ουρανός που έλαχε στον Δία, όταν οι θεοί μοιράσθηκαν τον κόσμο. Ένα ατέλειωτο παιχνίδι ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα. Το μονοπάτι ξεκινάει πίσω από το καταφύγιο και μας δείχνει αμέσως τη διάθεση του.
Η πορεία μας αρχίζει με σχετικά μεγάλη ανηφορική κλίση και ορειβατούμε τώρα μέσα σε πυκνό όμορφο πευκοδάσος. Η σήμανση του μονοπατιού μας καθοδηγεί. Κίτρινα και κόκκινα σημάδια, μια εντυπωσιακότερη πεζοπορική ανάβαση ανηφορική μέχρι και την κορυφή του, μόλις άρχισε. Μονοπάτι ανηφορικό γεμάτο εικόνες χρώματα και αρώματα του Φθινοπώρου. Βρισκόμαστε στο μυθικό βουνό που στέκει αγέρωχο και αιώνιο στο διάβα της ιστορίας. Η εκθαμβωτική και μεγαλοπρεπής εικόνα του Πιερικού Ολύμπου, σφράγισε τη μνήμη των προϊστορικού ανθρώπου που κατοικούσε στους Πιερικούς πρόποδες. Κάτω από τις κορυφές ήταν η κατοικία των Μουσών. Λατρευόταν ως προστάτιδες των καλών τεχνών, ολυμπιάδες και κόρες του Δία. Το δάσος έχει κάτι το μυστηριακό που σε τραβάει κοντά του, τα τρομαγμένα πουλιά τα θεόρατα πεύκα και ο ήλιος που μας παρακολουθεί. Η δροσιά και η αύρα του πρωινού, το πανέμορφο τοπίο, μας ανεβάζουν την διάθεση μας ταξιδεύουν.
Συνεχής ανάβαση, παντού ξεπροβάλλουν αλλεπάλληλες πλαγιές και κορφές, πάνω από τα σύννεφα, πέρα από το χρόνο. Εκεί όπου υπάρχει άνοιγμα και πλαγιά χωρίς δένδρα υγρασία και κρύο.
Ανεβαίνουμε ψηλότερα τώρα μονοπάτι επικίνδυνα ανηφορικό γυμνό από δένδρα, αέρας παγωμένος μας χτυπά από παντού σε όλο το κορμί.
Συνεχίζουμε απτόητοι…
Μια άσπρη σκόνη χιονιού σκεπάζει δέντρα και χλόη, τώρα ορειβατούμε σε άσπρο πέπλο χιονιού. Μόνοι εμείς και η απόλυτη ησυχία του δάσους. Βαθιές ανάσες κρυστάλλινου βουνίσιου πεντακάθαρου αέρα. Έπειτα από μια συγκλονιστική ανάβαση μέσα από ένα ανελέητο στριφογύρισμα του μονοπατιού φθάσαμε στην κορυφή. Πλησιάζουμε, χωρίς δυσκολία προσανατολισμού ακολουθούμε την απότομη κόψη (γυμνή από δένδρα) μέχρι το γυμνό τοπίο της κορυφής (1847μ.) υψόμετρο. Από εδώ ψηλά αποκαλύπτεται, μια άλλη οπτική γωνία του Ολύμπου, όπου και να σταθείς όπου και να κοιτάξεις σε αυτό το αιώνιο βουνό νοιώθεις μια απέραντη γαλήνη και ένα δέος. Από την κορυφή έχουμε θέα το παπά- ρέμα και χαζεύουμε την άγρια χιονισμένη πλευρά του Β.Δ. Ολύμπου.
Φθάσαμε στην κορυφή από την θέση Κρεβάτια (1000μ.) έπειτα από μια συνεχή κοπιαστική απότομη ανάβαση.
Εμείς φίλοι ορειβάτες του Συλλόγου.
Κατεβαίνοντας θαυμάζουμε δεξιά μας την μονή της αγίας τριάδος, κτισμένη σε απότομα πλαγιά. Ένα γραφικό ξωκλήσι που μας εντυπωσιάζει με την εξαιρετική θέα προς το ρέμα και τις απότομες βουνοκορφές του Ολύμπου. Χαμηλότερα τοπίο ζωγραφισμένο από μικροσκοπικές και καταπράσινες ακόμη κοιλάδες; που λάμπουν πάνω στον Φθινοπωρινό καμβά, η παραλία Κατερίνης και ο Θερμαϊκός.
Επιστροφή…
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, πάλι θα χαθούμε στους θορύβους της τσιμεντένιας πόλης. Το βουνό ήταν για μας σήμερα ένας ακόμα προορισμός που ανέβασε το σώμα και την ψυχή, ανανέωσε τη σκέψη και καθάρισε το μυαλό από τις σκοτούρες της καθημερινότητας.
Πλατάνια, βελανιδιές, πεύκα, κέδρα, αριές, έλατα και ίταμοι. Όλα αυτά, μαζί με τα 1600 είδη φυτών συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο και δίνουν στον επισκέπτη και τον ορειβάτη μια άλλη αίσθηση. Φτάσαμε στο καταφύγιο, προετοιμασία για ανάβαση. Από αυτή εδώ την πλευρά του Ολύμπου ανακαλύπτεις ένα άλλο πρόσωπο, μια άγρια ομορφιά. Βαθιές κοιλότητες, οξυκόρυφες ραχοκοκαλιές, πυργοειδής απολήξεις. Αυτά τα φαράγγια και οι χαράδρες με τα νερά και την πλούσια βλάστηση ήταν οι πύλες του Ολύμπου για τους αρχαίους θεούς. Ο Όλυμπος ξεπερνά το στρώμα του αέρα, φτάνοντας έτσι στον ουρανό.
Είναι ένας ουρανός που έλαχε στον Δία, όταν οι θεοί μοιράσθηκαν τον κόσμο. Ένα ατέλειωτο παιχνίδι ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα. Το μονοπάτι ξεκινάει πίσω από το καταφύγιο και μας δείχνει αμέσως τη διάθεση του.
Η πορεία μας αρχίζει με σχετικά μεγάλη ανηφορική κλίση και ορειβατούμε τώρα μέσα σε πυκνό όμορφο πευκοδάσος. Η σήμανση του μονοπατιού μας καθοδηγεί. Κίτρινα και κόκκινα σημάδια, μια εντυπωσιακότερη πεζοπορική ανάβαση ανηφορική μέχρι και την κορυφή του, μόλις άρχισε. Μονοπάτι ανηφορικό γεμάτο εικόνες χρώματα και αρώματα του Φθινοπώρου. Βρισκόμαστε στο μυθικό βουνό που στέκει αγέρωχο και αιώνιο στο διάβα της ιστορίας. Η εκθαμβωτική και μεγαλοπρεπής εικόνα του Πιερικού Ολύμπου, σφράγισε τη μνήμη των προϊστορικού ανθρώπου που κατοικούσε στους Πιερικούς πρόποδες. Κάτω από τις κορυφές ήταν η κατοικία των Μουσών. Λατρευόταν ως προστάτιδες των καλών τεχνών, ολυμπιάδες και κόρες του Δία. Το δάσος έχει κάτι το μυστηριακό που σε τραβάει κοντά του, τα τρομαγμένα πουλιά τα θεόρατα πεύκα και ο ήλιος που μας παρακολουθεί. Η δροσιά και η αύρα του πρωινού, το πανέμορφο τοπίο, μας ανεβάζουν την διάθεση μας ταξιδεύουν.
Συνεχής ανάβαση, παντού ξεπροβάλλουν αλλεπάλληλες πλαγιές και κορφές, πάνω από τα σύννεφα, πέρα από το χρόνο. Εκεί όπου υπάρχει άνοιγμα και πλαγιά χωρίς δένδρα υγρασία και κρύο.
Ανεβαίνουμε ψηλότερα τώρα μονοπάτι επικίνδυνα ανηφορικό γυμνό από δένδρα, αέρας παγωμένος μας χτυπά από παντού σε όλο το κορμί.
Συνεχίζουμε απτόητοι…
Μια άσπρη σκόνη χιονιού σκεπάζει δέντρα και χλόη, τώρα ορειβατούμε σε άσπρο πέπλο χιονιού. Μόνοι εμείς και η απόλυτη ησυχία του δάσους. Βαθιές ανάσες κρυστάλλινου βουνίσιου πεντακάθαρου αέρα. Έπειτα από μια συγκλονιστική ανάβαση μέσα από ένα ανελέητο στριφογύρισμα του μονοπατιού φθάσαμε στην κορυφή. Πλησιάζουμε, χωρίς δυσκολία προσανατολισμού ακολουθούμε την απότομη κόψη (γυμνή από δένδρα) μέχρι το γυμνό τοπίο της κορυφής (1847μ.) υψόμετρο. Από εδώ ψηλά αποκαλύπτεται, μια άλλη οπτική γωνία του Ολύμπου, όπου και να σταθείς όπου και να κοιτάξεις σε αυτό το αιώνιο βουνό νοιώθεις μια απέραντη γαλήνη και ένα δέος. Από την κορυφή έχουμε θέα το παπά- ρέμα και χαζεύουμε την άγρια χιονισμένη πλευρά του Β.Δ. Ολύμπου.
Φθάσαμε στην κορυφή από την θέση Κρεβάτια (1000μ.) έπειτα από μια συνεχή κοπιαστική απότομη ανάβαση.
Εμείς φίλοι ορειβάτες του Συλλόγου.
Κατεβαίνοντας θαυμάζουμε δεξιά μας την μονή της αγίας τριάδος, κτισμένη σε απότομα πλαγιά. Ένα γραφικό ξωκλήσι που μας εντυπωσιάζει με την εξαιρετική θέα προς το ρέμα και τις απότομες βουνοκορφές του Ολύμπου. Χαμηλότερα τοπίο ζωγραφισμένο από μικροσκοπικές και καταπράσινες ακόμη κοιλάδες; που λάμπουν πάνω στον Φθινοπωρινό καμβά, η παραλία Κατερίνης και ο Θερμαϊκός.
Επιστροφή…
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, πάλι θα χαθούμε στους θορύβους της τσιμεντένιας πόλης. Το βουνό ήταν για μας σήμερα ένας ακόμα προορισμός που ανέβασε το σώμα και την ψυχή, ανανέωσε τη σκέψη και καθάρισε το μυαλό από τις σκοτούρες της καθημερινότητας.
