ΓΙΩΡΓΗ ΜΕΛΙΚΗ
Παρακολουθώ εδώ και καιρό με ενδιαφέρον ένα «πεδίο βολής» που στήθηκε στη Βέροια μεταξύ του Δήμου και της Εφορείας Αρχαιοτήτων. Άκομψοι χαρακτηρισμοί με προσωπικές επιθέσεις προς την Κοτταρίδη, πηγαδάκια με το… σχετικό τους βάθος! Και η διαπίστωση είναι ότι κάτι μαγειρεύεται. Ίσως κάτι σαν φασουλοταβάς!!!
Τα επιχειρήματα του Υπουργείου πολιτισμού και δι’ αυτού της εφορείας Αρχαιοτήτων για όποιον τα ακούει ακούγονται πιστευτά και δεν αφήνουν σχεδόν κανένα περιθώριο μαγειρέματος, αφού έτσι κι αλλιώς δεν διαθέτουν και την ανάλογη σκευή για κάτι τέτοιο. Το γράμμα του νόμου εξάλλου δεν θέλει κανένα μαγείρεμα, διάβασμα και ερμηνεία θέλει.
Τα επιχειρήματα όμως του δήμου της Βέροιας και κάποιων φορέων αλλά και μεμονωμένων πολιτών αφήνουν κενά και υποψίες.
Ως δημοσιογράφος που επί 40 χρόνια ασχολούμαι με το πολιτιστικό ρεπορτάζ και υπό μια άλλη ιδιότητά μου παράγω και πολιτισμό αρκούμαι στις κατά κοινή ομολογία τεκμηριωμένες διαβεβαιώσεις των αρχαιολόγων, φαίνεται όμως για άλλους πως δεν είναι ούτε αρκετές αλλά και ούτε πιστευτές. Εδώ υπάρχει κενό. Οι διαβεβαιώσεις του υπουργού πολιτισμού φαίνεται πως δεν «εξυπηρετούν» και δεν «διευκολύνουν» την καθημερινή δικαιοπρακτική και την ζωή στην πόλη.
Η Βέροια ως δήμος, πολλές φορές μου δίνει την εντύπωση ότι με το καλλικρατικό ανοσιούργημα «αδικήθηκε» που του κολλήσανε την Βεργίνα. Σε πολλές συζητήσεις η απάντηση που αποκόμισα είναι ότι μάλλον τους «πέφτει μακριά», ίδια άποψη με αυτή ακριβώς και των Αλεξανδρινών ότι και η Μελίκη τους «πέφτει μακριά».
Πρόκειται για ένα συγκεκριμένο καταλαβιτικό που βολεύει; Είναι ο πολιτιστικός όγκος που δε χωράει σε καμία τσέπη και κανένα μυαλό; Είναι μια άλλη παλιά συνήθεια βολέματος; Μα τι είναι τέλος πάντων;
Ποτέ άλλοτε η Βέροια δεν υπήρξε πιο ανοιχτή πόλη στον διαχρονικό της πολιτιστικό παλίμψηστο. Ποτέ όμως! Παντού πόρτες ανοιχτές σε όλα τα μνημεία και μια εφορεία αρχαιοτήτων στελεχωμένη με ότι καλύτερο διαθέτει το υπουργείο πολιτισμού.
Η Κοτταρίδη μπορεί να είναι σήμερα στο μάτι ενός επιχώριου-τοπικού- κυκλώνα με τις πρωτοβουλίες της. Όμως τα έργα της υπηρεσίας της τόσο μέσα, άλλο τόσο έξω από την πόλη, στην Βεργίνα, στη Μίεζα, αποτελούν καταπιστεύματα που θα μείνουν και θα μείνουν.
Εμείς από τον πρώην καποδιστριακό δήμο Μελίκης παρακαλούμε να γίνει μια οριοθέτηση. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε μέρος της χώρας των Αιγών και η Βεργίνα είναι το πνευματικό κέντρο του πρώην δήμου Μελίκης. Βέβαια εμείς δεν έχουμε αντιπαροχή, αλλά έχουμε τα κτήματά μας τα οποία είναι γεμάτα από σημαντικές αρχαιότητες.
Παρακολουθώντας όλη αυτή την άδικη διένεξη η οποία με τόση έντονη και υπερβάλλουσα ένταση γίνεται, μπαίνεις αναγκαστικά σε κάποια υποψία. Τελικά είναι ο «ζήλος» και οι «ευαισθησίες» ορισμένων που τους οδηγούν στην οργάνωση ενός τόσο φτωχού αντίλογου; Τι είναι;
Η ταραχή και ο πανικός ότι η οριοθέτηση θα ανατρέψει κάποια «ευεπίφορα σχέδια και προσδοκίες»;
Η Κοτταρίδη εμπερίστατη πάντα στο χώρο του πολιτισμού και στις αρχαιότητες, διαγράφει μια θητεία στην υπηρεσία της αλλά και γενικότερα στον χώρο του πολιτισμού και για αυτό θα κριθεί από τον κόσμο του πολιτισμού και από την Ιστορία.
Η άλλη πλευρά όμως μου δίνει την εντύπωση ότι σκιαμαχεί με το όλον του τοπικού μας πολιτισμού.
Ο πολιτισμός δεν παλεύεται. Είναι σαν το φως του ήλιου! Όσο και να κατεβάσεις τις γρίλιες και να τραβήξεις κουρτίνες κάποια αχτίνα-για θυμηθείτε την ιστορία με το αστέρι;- θα περάσει μέσα στο σκοτάδι που ο καθένας έστησε επιμελώς. Ακόμη και αν τραπέζι πλούσιο με πεντανόστιμο φασουλοταβά και αν έχει προς βρώση δεν θα μπορέσεις να τον φας γιατί μέσα στο σκοτάδι το κουτάλι αντί για το στόμα θα χτυπάει τη μύτη. Εκτός και αν είμαστε για να μην βλέπουμε πιο μακριά από την μύτη μας!
Γιώργης Μελίκης
Τα επιχειρήματα του Υπουργείου πολιτισμού και δι’ αυτού της εφορείας Αρχαιοτήτων για όποιον τα ακούει ακούγονται πιστευτά και δεν αφήνουν σχεδόν κανένα περιθώριο μαγειρέματος, αφού έτσι κι αλλιώς δεν διαθέτουν και την ανάλογη σκευή για κάτι τέτοιο. Το γράμμα του νόμου εξάλλου δεν θέλει κανένα μαγείρεμα, διάβασμα και ερμηνεία θέλει.
Τα επιχειρήματα όμως του δήμου της Βέροιας και κάποιων φορέων αλλά και μεμονωμένων πολιτών αφήνουν κενά και υποψίες.
Ως δημοσιογράφος που επί 40 χρόνια ασχολούμαι με το πολιτιστικό ρεπορτάζ και υπό μια άλλη ιδιότητά μου παράγω και πολιτισμό αρκούμαι στις κατά κοινή ομολογία τεκμηριωμένες διαβεβαιώσεις των αρχαιολόγων, φαίνεται όμως για άλλους πως δεν είναι ούτε αρκετές αλλά και ούτε πιστευτές. Εδώ υπάρχει κενό. Οι διαβεβαιώσεις του υπουργού πολιτισμού φαίνεται πως δεν «εξυπηρετούν» και δεν «διευκολύνουν» την καθημερινή δικαιοπρακτική και την ζωή στην πόλη.
Η Βέροια ως δήμος, πολλές φορές μου δίνει την εντύπωση ότι με το καλλικρατικό ανοσιούργημα «αδικήθηκε» που του κολλήσανε την Βεργίνα. Σε πολλές συζητήσεις η απάντηση που αποκόμισα είναι ότι μάλλον τους «πέφτει μακριά», ίδια άποψη με αυτή ακριβώς και των Αλεξανδρινών ότι και η Μελίκη τους «πέφτει μακριά».
Πρόκειται για ένα συγκεκριμένο καταλαβιτικό που βολεύει; Είναι ο πολιτιστικός όγκος που δε χωράει σε καμία τσέπη και κανένα μυαλό; Είναι μια άλλη παλιά συνήθεια βολέματος; Μα τι είναι τέλος πάντων;
Ποτέ άλλοτε η Βέροια δεν υπήρξε πιο ανοιχτή πόλη στον διαχρονικό της πολιτιστικό παλίμψηστο. Ποτέ όμως! Παντού πόρτες ανοιχτές σε όλα τα μνημεία και μια εφορεία αρχαιοτήτων στελεχωμένη με ότι καλύτερο διαθέτει το υπουργείο πολιτισμού.
Η Κοτταρίδη μπορεί να είναι σήμερα στο μάτι ενός επιχώριου-τοπικού- κυκλώνα με τις πρωτοβουλίες της. Όμως τα έργα της υπηρεσίας της τόσο μέσα, άλλο τόσο έξω από την πόλη, στην Βεργίνα, στη Μίεζα, αποτελούν καταπιστεύματα που θα μείνουν και θα μείνουν.
Εμείς από τον πρώην καποδιστριακό δήμο Μελίκης παρακαλούμε να γίνει μια οριοθέτηση. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε μέρος της χώρας των Αιγών και η Βεργίνα είναι το πνευματικό κέντρο του πρώην δήμου Μελίκης. Βέβαια εμείς δεν έχουμε αντιπαροχή, αλλά έχουμε τα κτήματά μας τα οποία είναι γεμάτα από σημαντικές αρχαιότητες.
Παρακολουθώντας όλη αυτή την άδικη διένεξη η οποία με τόση έντονη και υπερβάλλουσα ένταση γίνεται, μπαίνεις αναγκαστικά σε κάποια υποψία. Τελικά είναι ο «ζήλος» και οι «ευαισθησίες» ορισμένων που τους οδηγούν στην οργάνωση ενός τόσο φτωχού αντίλογου; Τι είναι;
Η ταραχή και ο πανικός ότι η οριοθέτηση θα ανατρέψει κάποια «ευεπίφορα σχέδια και προσδοκίες»;
Η Κοτταρίδη εμπερίστατη πάντα στο χώρο του πολιτισμού και στις αρχαιότητες, διαγράφει μια θητεία στην υπηρεσία της αλλά και γενικότερα στον χώρο του πολιτισμού και για αυτό θα κριθεί από τον κόσμο του πολιτισμού και από την Ιστορία.
Η άλλη πλευρά όμως μου δίνει την εντύπωση ότι σκιαμαχεί με το όλον του τοπικού μας πολιτισμού.
Ο πολιτισμός δεν παλεύεται. Είναι σαν το φως του ήλιου! Όσο και να κατεβάσεις τις γρίλιες και να τραβήξεις κουρτίνες κάποια αχτίνα-για θυμηθείτε την ιστορία με το αστέρι;- θα περάσει μέσα στο σκοτάδι που ο καθένας έστησε επιμελώς. Ακόμη και αν τραπέζι πλούσιο με πεντανόστιμο φασουλοταβά και αν έχει προς βρώση δεν θα μπορέσεις να τον φας γιατί μέσα στο σκοτάδι το κουτάλι αντί για το στόμα θα χτυπάει τη μύτη. Εκτός και αν είμαστε για να μην βλέπουμε πιο μακριά από την μύτη μας!
Γιώργης Μελίκης
