Έχουν περάσει τέσσερις μήνες από εκείνο το μοιραίο πρωινό της 18 Φεβρουαρίου που θα θέλαμε όλοι να ξεχάσουμε, που θα θέλαμε όλοι να μην είχε συμβεί. Ένα πρωινό που σκόρπισε απέραντη θλίψη και σπαραγμό σε όσους αγάπησαν τον Παντελή Παντελίδη και τον ρίζωσαν ακόμη βαθύτερα στις καρδιές τους. Ο χρόνος κυλά… Ο χρόνος γιατρεύει
τις πληγές, λένε. Όμως η επούλωση επέρχεται ίσως με τη λησμονιά. Λένε, επίσης, ότι όσο δε ξεχνάμε, όλα παραμένουν ζωντανά. Η μουσική έχει την ιδιαιτερότητα αυτή. Μας κρατά σε επαφή με φωνές που κάποια στιγμή μας εγκαταλείπουν.
Τα τραγούδια μένουν πίσω με έναν άχαρο ρόλο: Να αποτρέψουν τη λήθη.
Το τελευταίο τραγούδι που έγραψε, ερμήνευσε και δεν πρόλαβε να μας χαρίσει ο Παντελής Παντελίδης, κυκλοφορεί επίσημα:
