Η τιμία κάρα του οσίου Δαβίδ στο Πολυδένδρι Ημαθίας

Την Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου πανηγύρισε, επί τη επετείων των εγκαινίων του, το ιερό παρεκκλήσιο της αγίας Άννης και οσίου Δαβίδ στα Πιέρια Όρη πλησίον του Πολυδενδρίου. Όπως κάθε χρόνο αφίχθη για την πανήγυρη η τιμία κάρα του οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία και πλήθος πιστών προσήλθε για να προσκυνήσει και να λάβει τη χάρη του οσίου. Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο.

Στην ομιλία του τόνισε: «Πολλοί γάρ εἰσίν οἱ κλητοί, ὀλί­γοι δέ οἱ ἐκλεκτοί». Μέ αὐτή τή φράση καταλήγει, ἀ­δελ­φοί μου, ἡ σημερινή εὐαγγε­λι­κή περικοπή, πού εἶναι γνωστή ὡς ἡ παραβολή τοῦ μεγάλου Δεί­πνου, καθώς ὁ Χριστός παρο­μοι­άζει τήν οὐράνια βασιλεία του μέ ἕνα με­γά­λο δεῖπνο στό ὁποῖο καλεῖ ὅ­λους τούς ἀνθρώπους. Ἄλ­λοι ὅ­μως ἀν­ταποκρίνονται στήν πρόσ­κληση καί προσέρχονται, ἄλ­λοι ἐπι­κα­λοῦ­νται διάφορες δι­και­ο­­λο­γί­ες γιά νά μήν ἐμφανι­σθοῦν καί ἄλλοι πηγαίνουν ἀλλά ἀκα­τάλ­­λη­λα προ­ε­τοιμασμένοι καί ἐν­δεδυ­μέ­νοι, ὥστε τε­λικά ἀποπέμπονται ἀπό τόν οἰκοδεσπότη.

Ἡ στάση αὐτή τῶν προσκε­κλη­μέ­νων τοῦ δείπνου εἶναι αὐτή πού δι­καιώνει τή φράση μέ τήν ὁποία ὁλοκληρώνει ὁ Χριστός τήν πα­ρα­βολή ὅτι, δηλαδή, πολλοί εἶναι αὐ­τοί πού καλοῦνται ἀλλά λίγοι εἶ­ναι αὐτοί πού πράγματι ἀξίζουν τήν πρόσ­κλη­ση καί ἀπολαμ­βά­νουν τή χαρά τοῦ μεγάλου δεί­πνου. Ἡ φράση αὐτή δέν εἶναι μία ἀ­πει­λή ἀλλά εἶναι μία διευκρίνιση καί μία ὑπόμνηση τοῦ Χριστοῦ πρός ὅλους μας, γιά νά μήν ἐπανα­παυόμαστε καί θεωροῦμε τήν πρόσ­­κληση πού μᾶς ἀπευθύνει ὡς αὐτονόητη ἐγγύηση τῆς συμμε­το­χῆς μας στή βασιλεία του.

Διότι ὁ Χριστός ἀπευθύνει ὄντως πρόσκληση σωτηρίας καί υἱοθε­σί­ας πρός κάθε ἄν­θρω­­­πο. Καί τήν ἀπευθύνει ὄχι μό­νο μέ τήν ἐναν­θρώπισή του καί τήν παρουσία του στόν κόσμο, ὄχι μόνο μέ τό Εὐ­αγ­γέλιό του πού ἀπο­τελεῖ μία ἀνοι­κτή καί διαρκῆ πρόσκληση στόν καθένα μας νά τόν πλησιάσει καί νά γίνει τέκνο τοῦ Θεοῦ καί κλη­ρονόμος τῆς βα­σιλείας του, ἀλλά τήν ἀπευ­θύνει καί στόν καθένα μας προσωπικά μέσα ἀπό τίς συν­θῆκες καί τίς κα­τα­στάσεις τῆς ζω­ῆς του, μέσω τῶν ἀνθρώπων πού στέλνει κοντά μας, μέσω τῶν λό­γων πού μέ διά­φο­ρους τρόπους «λα­λεῖ» στήν ψυ­χή μας.

Ἡ ἀποδοχή αὐτῆς τῆς προσκλή­σεως εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά τή συμμετοχή μας. Δέν ἀρκεῖ ὅμως αὐτό. Χρειάζεται καί ἡ κατάλληλη προετοιμασία μας γιά νά ἀπολαύ­σουμε τό δεῖπνο, γιά νά ἀπολαύ­σου­με τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Χρειάζεται ἡ κατάλληλη προετοι­μα­σία ἀφενός γιά νά δείξουμε ὅτι τιμοῦμε τόν οἰκοδεσπότη πού μᾶς προσκάλεσε καί δέν ἀδιαφοροῦμε γιά τήν πρόσ­κλησή του καί ἀφε­τέ­­ρου γιατί χωρίς αὐτήν δέν μπο­ροῦμε νά ζήσουμε τή μεγάλη χαρά πού μᾶς προσφέρει ὁ οὐρά­νιος οἰ­κοδεσπότης μας.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός συνοδεύει τήν πρόσκληση μέ ὁδηγίες γιά τήν προετοιμασία μας, ὁδηγίες πού μᾶς δίνει μέ τό Εὐαγγέλιό του, ὁδη­­γίες πού ἀκοῦμε μέσα στήν Ἐκ­κλησία μας, ὁδηγίες πού δέν εἶ­ναι ἄλλες ἀπό τίς ἐντολές καί τόν νόμο του. Ἄν δέν ζοῦμε σύμφωνα μέ αὐτές, τότε εἶναι σάν νά ἀδιαφοροῦμε γιά τόν Χριστό, εἶναι σάν νά μήν τόν ἀποδεχόμαστε ὡς ἀληθινό οἰ­κο­δεσπότη καί νά θέλουμε νά ἀπο­λαύσουμε τό δεῖπνο του, νά θέλουμε νά μποῦμε στό σπίτι του, ἀγνοῶντας τίς ἐπιθυμίες του καί τίς συνήθειές του.

Ἀλλά ἀκόμη καί ἐάν ὁ Θεός μᾶς δε­χόταν, ἀδελφοί μου, καί χωρίς προετοιμασία στήν οὐράνια βασι­λεία του, δέν θά μπορούσαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά προσαρμοσθοῦμε καί νά ἀντέξουμε μέσα σ᾽ αὐτήν. Γιατί ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ οἰκείω­ση μέ τόν Θεό, εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζεῖ ὁ Θεός. Εἶναι τό πε­ρι­βάλλον τῆς ἀπολύτου ἀγάπης του γιά τό ὁποῖο μᾶς προετοιμάζει ἀπό τή ζωή αὐτή μέ τίς ἐντολές καί τόν νόμο του. Ἐάν, λοιπόν, δέν ἐξοικειωθοῦμε μέ αὐτές, ἐάν δέν συνηθίσουμε νά ζοῦμε σύμφω­να μέ τόν τρόπο πού μᾶς προτείνει ὁ Θεός, τότε δέν θά μποροῦμε νά ζήσουμε στή βασιλεία, τότε δέν θά μποροῦμε νά ζήσουμε ὅπως ζεῖ Ἐ­κεῖ­νος καί κατά συνέπεια δέν θά μποροῦμε νά ἀπολαύσουμε τή μα­κα­­ριότητα πού χαρίζει στόν ἄν­θρω­­πο αὐτή ἡ ζωή. Γιατί δέν εἶναι ὁ Θεός ἐκεῖνος πού μᾶς ἀποκλείει ἀπό τή χαρά τῆς βασιλείας του, ἀλλά εἶναι οἱ δικές μας ἐπιλογές πού μᾶς ἀπομακρύνουν.

Γι᾽αὐτό καί ὁ Χριστός μᾶς προει­δο­ποιεῖ, ὅτι «πολλοί εἰσίν οἱ κλη­τοί, ὀλίγοι δέ οἱ ἐκλεκτοί», ὥστε νά προσέ­ξουμε στή ζωή γιά νά μήν βρε­θοῦμε ἔξω τοῦ νυμφῶνος καί τοῦ δείπνου τῆς βασιλείας του. «Πολλοί εἰσίν οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ οἱ ἐκλεκτοί». Ἀνάμεσα στούς ἐκλεκτούς, τόν τρόπο τῆς ζωῆς τῶν ὁποίων πρέ­πει νά ἀκο­λου­θήσουμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, εἶναι οἱ ἅγιοί μας. Εἶναι οἱ δύο προστάτες τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ ναοῦ ἡ ἁγία Θεοπρο­μήτωρ Ἄν­να καί ὁ ὅσιος Δαβίδ ὁ ἐν Εὐ­βοίᾳ, τοῦ ὁποίου τήν τιμία καί χα­ρι­τόβρυτη κάρα μετέφερε στόν ἱε­ρό αὐτό ναό μέ πολ­λή ἀγάπη ὁ πα­νοσιολογιώ­τα­τος καθηγού­με­νος τῆς Ἱερᾶς Μο­νῆς του καί ἔχουμε τήν εὐλογία νά βρί­σκεται σήμερα ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν πρός ἁγιασμό ὅλων μας.

Καί αὐτοί οἱ δύο ἅγιοι, πού ἔζη­σαν σέ διαφορετικές ἐποχές καί σέ δια­φο­ρετικές συνθῆκες, ἐπέτυχαν ὅμως νά γίνουν ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ καί νά κληρονομήσουν τή βα­σιλεία του, ἔχουν δύο κοινά χα­ρακτη­ρι­στικά, τά ὁποῖα συστήνουν καί σέ ἐμᾶς, ἀδελφοί μου. Τό ἕνα εἶναι ἡ μεγάλη πίστη καί ἀφοσίωση στόν Θεό, διότι χωρίς αὐτήν δέν μπορεῖς νά ἀφιερώσεις οὔτε τό παιδί σου, ὅπως ἔκανε ἡ ἁγία Ἄννα, οὔτε τόν ἑαυτό σου, ὅπως ὁ ὅσιος Δαβίδ, ὁλοκληρω­τι­κά στόν Θεό. Καί τό δεύτερο εἶναι ὅτι ἦταν καί οἱ δύο ἄνθρωποι πολλῆς προσευ­χῆς. Μέ τήν προσευχή ἡ ἁγία Ἄν­να ἀξιώθηκε νά γίνει μητέρα τῆς Μη­τέ­ρας τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν προ­σευ­χή ἀξιώθηκε καί ὁ ὅσιος Δαβίδ νά λά­βει τή χάρη καί τή δωρεά τοῦ Πα­ναγίου Πνεύματος καί νά φθάσει σέ δυσθεώρητα ὕψη ἁγιό­τη­­τος. Τιμῶντας τους, λοιπόν, σήμερα, ἄς παρακινηθοῦμε καί ἐμεῖς ἀπό τή ζωή τους, καί ἄς μιμηθοῦμε τήν πίστη τους καί τήν ἐπιμονή τους στήν προσευχή· καί ἄς τούς παρα­καλοῦμε, ἀδελφοί μου, διά τῶν πρεσβειῶν τους, νά συγκατα­ρι­θμη­­­θοῦ­με καί ἐμεῖς στούς ἐκλε­κτούς τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσουμε τήν ἀτε­λεύτητη χαρά τοῦ οὐρα­νοῦ.