Στις δεκαετίες του 1970, του 1980 και του 1990 στη Βέροια ανθούσαν οι βιοτεχνίες ρούχων. Στην κυριολεξία, δεκάδες βιοτεχνίες ενδυμάτων, ακόμα και στο κέντρο της πόλης, που παρήγαγαν μπλουζάκια, παντελόνια και φούστες. Ο τρίτος σημαντικός κλάδος της φρενήρους οικονομικής ανάπτυξης στο νομό Ημαθίας, μετά την οικοδομή και την γεωργία. Επίσης μεγάλα τμήματα της ελαφριάς βιομηχανίας δημιουργήθηκαν ως βοηθητικοί κλάδοι της παραγωγής ρούχων και υποδημάτων όπως π.χ. βιομηχανίες συσκευασιών, πλαστικών κ.ά.
Εμείς επικοινωνήσαμε με Βεροιώτισσα ιδιοκτήτρια της «χρυσής» εκείνης εποχής και μας μίλησε για όλους και για όλα, περιέγραψε με λεπτομέρειες την άνθηση, την ακμή και την κατάρρευση που ήρθε στο τέλος της δεκαετίας του 1990. «Εκείνη την εποχή οι αγγελίες στις εφημερίδες της Βέροιας κατέκλυζαν τις σελίδες αναζητώντας πλακοραφούδες, κοπτοραπτούδες και ράφτες από τις βιοτεχνίες.
Πολλοί, εδώ στη Βέροια νοίκιαζαν ισόγεια καταστήματα που έβαφαν τα τζάμια τους με άσπρο χρώμα και μέσα τοποθετούσαν μηχανές ραπτικής και έραβαν φασόν». Όπως μας εξηγεί χαρακτηριστικά, «Οι Βεροιώτισσες ήταν πολύ καλά χέρια και οι Ευρωπαίοι πελάτες προτιμούσαν τις τοπικές μας επιχειρήσεις για την ποιότητα, αλλά και τις χαμηλές τιμές που προέκυπταν από τα φθηνά εργατικά που υπήρχαν. Η άνθηση στη Βέροια κράτησε για κάτι παραπάνω από είκοσι χρόνια.
Οι ντόπιοι επενδυτές απέκτησαν χρήμα και οργανωμένες επιχειρήσεις. Είναι πανθομολογούμενη η αμετροέπεια ορισμένων εκπροσώπων του κλάδου της βιοτεχνίας, ενώ ο νεοπλουτισμός που εισχωρούσε στην κουλτούρα του Βεροιώτη, τον έβρισκε ανίκανο να διαχειριστεί τα κέρδη στις καλές εποχές. Σπατάλες, επιδειξίες πλούτου, ακριβά αυτοκίνητα, σκυλάδικα, σπάσιμο πιάτων και έλλειψη οράματος για το μέλλον. Οι βιοτέχνες νόμιζαν ότι πάντοτε οι Ευρωπαίοι θα παραγγέλνουν την παραγωγή προϊόντων από αυτούς και η ζήτηση θα αυξάνεται διαρκώς όπως συνέβαινε επί δεκαετίες.
Έτσι, δεν επιχείρησαν ποτέ να δημιουργήσουν brand name, ώστε να αποκομίσουν τα τεράστια κέρδη που προσφέρει η αναγνωρισμένη μάρκα διεθνώς και να θωρακίσουν τις δουλειές τους. Παρέμειναν εργάτες ή βιοτέχνες - αφεντικά εργατών που παρήγαγαν καλά προϊόντα που στο τέλος κολλούσαν ένα σηματάκι στο τελικό προϊόν το οποίο εκμεταλλεύονταν οι παραγγελιοδόχοι τους. Και κάποτε με την πτώση του ανατολικού μπλοκ, στις αρχές της δεκαετίας του '90, άνοιξαν οι αγορές της Βουλγαρίας και των Σκοπίων. Οι τοπικές βιοτεχνίες δεν μπορούσαν πλέον να ανταγωνιστούν τα φτηνά προϊόντα της γειτονικής χώρας, με τους μισθούς πείνας.
Μοιραία η βιοτεχνία κατέρρευσε. Αντίθετα οι πρώην πελάτες μας Ιταλοί, Γερμανοί, Ολλανδοί, Βρετανοί ωφελήθηκαν από το άνοιγμα των φτηνών αγορών. Ράβουν τα ρούχα τους στα Σκόπια ή την Βουλγαρία, όπου ζητούν συγκεκριμένες προδιαγραφές και βάζουν το σηματάκι του brand name τους στο προϊόν που εξακολουθούν να πωλούν ακριβά και μάλιστα έχουν μεγαλύτερο περιθώριο κερδών. Είναι λυπηρό το γεγονός, ότι δεν υπάρχουν ελληνικά προϊόντα που να διαθέτουν ισχυρή αναγνωσιμότητα διεθνώς. Αυτό είναι μία μεγάλη αποτυχία της ελληνικής οικονομίας, κυριολεκτικά μία βαριά ταφόπλακα στην παραγωγή και το εμπόριο».
