Οι τελευταίες δραματικές και κρίσιμες μέρες που ζούμε- πέρα από τον συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο που εκφράζουν-βοηθούν για την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων. Φυσικά τα συμπεράσματα αυτά δεν θα πρέπει να έχουν ως στόχο απλά την δικαίωση ή μη πολιτικών -θέσεων αλλά κυρίως τη χρήση τους ως απαραίτητα εφόδια για την έξοδο του λαϊκού παράγοντα (επιτέλους!) στο πολιτικό προσκήνιο, στο να βάλει δηλαδή ο λαός με τον οργανωμένο του αγώνα τη σφραγίδα του...στις πολιτικές-κοινωνικές εξελίξεις. Ορισμένα –επιγραμματικά- λοιπόν συμπεράσματα.1.Η Ε.Ε δεν είναι «το κοινό σπίτι των λαών της Ευρώπης», δεν είναι το «απάνεμο λιμάνι της δημοκρατίας» κ.α πολύ χρόνια τώρα ακούγαμε από διάφορες πλευρές. Ήταν και είναι μορφή διακρατικής ένωσης καπιταλιστικών κρατών, και κατά συνέπεια στο DNA της είναι εγγεγραμμένες ως αρχές η ανισοτιμία και το «δίκιο του ισχυροτέρου», η κυριαρχία του κεφαλαίου και των κάθε φορά επίλογών του για τη διατήρηση της κερδοφορίας του, πάντα σε βάρος του λαού. Η Ε.Ε δεν ανταγωνίζεται μόνο (αλλά και «συνεργάζεται» όταν χρειαστεί πάντα σε βάρος των λαών) με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (π. ΗΠΑ, Ρωσία κ.α) αλλά σπαράσσεται και από εσωτερικούς ανταγωνισμούς (π.χ Γερμανία-Γαλλία) για το κεφάλαιο ποιας χώρας θα έχει την πρωτοκαθεδρία. Ο χαρακτήρας αυτός της Ε.Ε δεν αλλάζει εκ «των έσω», δεν έχει σχέση με τις κυβερνήσεις που υπάρχουν στα διάφορα κράτη-μέλη της.
2. Οι εξελίξεις στη χώρα μας και η στάση των «ευρωπαίων συμμάχων» απέναντι της θα πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο αυτό. Δεν υπάρχουν δηλαδή «φιλέλληνες και ανθέλληνες» αλλά μόνο συμφέροντα. Δεν υπάρχουν δηλαδή δυνατότητες για «φιλολαϊκές διαπραγματεύσεις» ανεξάρτητα από επιθυμίες ή διακηρύξεις. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κυβέρνηση και το μεγάλο κομμάτι της αντιπολίτευσης «τα δίνουν όλα» και αυτοί αντιδρούν. Η νέα κυβέρνηση έχει μεγάλες ευθύνες, γιατί άφησε το λαό εκτεθειμένο και απροετοίμαστο στους εκβιασμούς, στα ψεύτικα διλήμματα, στους ανταγωνισμούς της ΕΕ, σπέρνοντας παράλληλα αυταπάτες κάθε είδους.
3. Εδώ χρόνια ο λαός ζει σε συνθήκες ουσιαστικής οικονομικής-κοινωνικής χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση με τις 250 ψήφους στη Βουλή (που μετέτρεψαν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ ουσιαστικά) πασχίζει να γίνει δεκτό ένα νέο μνημόνιο που συνοδεύεται από βάρβαρα μέτρα που θα επιδεινώσουν παραπέρα την κατάσταση. Και φυσικά και τα προβλήματα που υποτίθεται έρχεται να αντιμετωπίσει (π.χ «δημοσιονομικό») θα τα περιπλέξει, ενώ και το χρέος (που δεν είναι του λαού) θα το εκτοξεύσει. Επομένως δεν αποτελεί λύση η υπογραφή ενός νέου μνημονίου.
4. Τα προηγούμενα χρόνια και τώρα απέναντι στα μνημόνια και την «αναγκαιότητα» ψήφιση τους μας έφερναν ως μπαμπούλα το ζήτημα της εξόδου της χώρας από το ευρώ και την Ε.Ε. Στις σημερινές συνθήκες (το άρθρο γράφτηκε το πρωί της Κυριακής 12/7- πριν τη σύνοδο κορυφής) ένα τέτοιο σενάριο έχει μπει εδώ και καιρό στο τραπέζι (είναι επιλογή τμημάτων του κεφαλαίου στη Γερμανία και αλλού). Είναι ένα εξίσου αντιλαϊκό σενάριο στις σημερινές συνθήκες. Οι επιπτώσεις θα είναι και πάλι άμεσες και σκληρές: Το λαϊκό εισόδημα θα εξανεμιστεί μέσω της υποτίμησης του νομίσματος, της αισχροκέρδειας και της ραγδαίας πτώσης της αγοραστικής δύναμης, ιδιαίτερα για τα εισαγόμενα προϊόντα που αποτελούν και τη μεγάλη πλειοψηφία. Επίσης, θα χτυπηθεί και ένα μεγάλο μέρος αυτοαπασχολουμένων, φτωχών αγροτών, δανειοληπτών. Ένα κομμάτι του κεφαλαίου όμως σαφώς θα βγει ενισχυμένο!.
5. Η προοπτική είναι δύσκολη, υπάρχει όμως και είναι αναγκαία. Ο λαός οργανωμένα, μαζικά, αγωνιστικά, χωρίς αυταπάτες ότι μία ψήφος σε βουλευτικές εκλογές ή δημοψήφισμα είναι αρκετή, θα πρέπει να πει ένα ΟΧΙ στη συνεχιζόμενη χρεοκοπία του είτε αυτή γίνει με ευρώ είτε με εθνικό νόμισμα. Να ετοιμαστεί για πραγματική ΡΗΞΗ με την Ε.Ε αλλά και συνολικά με την κυριαρχία του κεφαλαίου στη χώρα, αλλά και εκτός της. Πρόκειται για ένα έργο που σαφώς δεν είναι μονόπρακτο, ούτε υγιεινός περίπατος. Ας σκεφτούμε ως κομμάτια αυτής της διαδρομής τα μέτρα που θα επιτρέψουν να σταθεί πραγματικά στα πόδια του. Ας φανταστούμε μια Ελλάδα χωρίς τις κοινοτικές δεσμεύσεις και «κανονισμούς» που καθηλώνουν την εγχώρια παραγωγή, που μας έχουν μετατρέψει από αυτάρκεις σε μια σειρά προϊόντα σε εισαγωγείς (π.χ ζάχαρη , κρέας) που έχουν καταστρέψει τμήματα της παραγωγικής μας βάσης (π.χ ναυπηγεία κ.α). Ας σκεφτούμε μια Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη με το λαό οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχο που θα αξιοποιεί τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και θα παλεύει για αμοιβαία επωφελείς διεθνείς συμφωνίες με άλλες χώρες. Ας σκεφτούμε τον δρόμο εκείνο που θα συνδέει την αποδέσμευση από Ε.Ε και ΝΑΤΟ με ριζικές αλλαγές στο εσωτερικό της όπως την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, των μέσων παραγωγής, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, πανεθνικά της οικονομίας.
Ας σκεφτούμε (και ας πράξουμε) επιτέλους ΑΛΛΙΩΣ!
2. Οι εξελίξεις στη χώρα μας και η στάση των «ευρωπαίων συμμάχων» απέναντι της θα πρέπει να ιδωθεί στο πλαίσιο αυτό. Δεν υπάρχουν δηλαδή «φιλέλληνες και ανθέλληνες» αλλά μόνο συμφέροντα. Δεν υπάρχουν δηλαδή δυνατότητες για «φιλολαϊκές διαπραγματεύσεις» ανεξάρτητα από επιθυμίες ή διακηρύξεις. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι κυβέρνηση και το μεγάλο κομμάτι της αντιπολίτευσης «τα δίνουν όλα» και αυτοί αντιδρούν. Η νέα κυβέρνηση έχει μεγάλες ευθύνες, γιατί άφησε το λαό εκτεθειμένο και απροετοίμαστο στους εκβιασμούς, στα ψεύτικα διλήμματα, στους ανταγωνισμούς της ΕΕ, σπέρνοντας παράλληλα αυταπάτες κάθε είδους.
3. Εδώ χρόνια ο λαός ζει σε συνθήκες ουσιαστικής οικονομικής-κοινωνικής χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση με τις 250 ψήφους στη Βουλή (που μετέτρεψαν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ ουσιαστικά) πασχίζει να γίνει δεκτό ένα νέο μνημόνιο που συνοδεύεται από βάρβαρα μέτρα που θα επιδεινώσουν παραπέρα την κατάσταση. Και φυσικά και τα προβλήματα που υποτίθεται έρχεται να αντιμετωπίσει (π.χ «δημοσιονομικό») θα τα περιπλέξει, ενώ και το χρέος (που δεν είναι του λαού) θα το εκτοξεύσει. Επομένως δεν αποτελεί λύση η υπογραφή ενός νέου μνημονίου.
4. Τα προηγούμενα χρόνια και τώρα απέναντι στα μνημόνια και την «αναγκαιότητα» ψήφιση τους μας έφερναν ως μπαμπούλα το ζήτημα της εξόδου της χώρας από το ευρώ και την Ε.Ε. Στις σημερινές συνθήκες (το άρθρο γράφτηκε το πρωί της Κυριακής 12/7- πριν τη σύνοδο κορυφής) ένα τέτοιο σενάριο έχει μπει εδώ και καιρό στο τραπέζι (είναι επιλογή τμημάτων του κεφαλαίου στη Γερμανία και αλλού). Είναι ένα εξίσου αντιλαϊκό σενάριο στις σημερινές συνθήκες. Οι επιπτώσεις θα είναι και πάλι άμεσες και σκληρές: Το λαϊκό εισόδημα θα εξανεμιστεί μέσω της υποτίμησης του νομίσματος, της αισχροκέρδειας και της ραγδαίας πτώσης της αγοραστικής δύναμης, ιδιαίτερα για τα εισαγόμενα προϊόντα που αποτελούν και τη μεγάλη πλειοψηφία. Επίσης, θα χτυπηθεί και ένα μεγάλο μέρος αυτοαπασχολουμένων, φτωχών αγροτών, δανειοληπτών. Ένα κομμάτι του κεφαλαίου όμως σαφώς θα βγει ενισχυμένο!.
5. Η προοπτική είναι δύσκολη, υπάρχει όμως και είναι αναγκαία. Ο λαός οργανωμένα, μαζικά, αγωνιστικά, χωρίς αυταπάτες ότι μία ψήφος σε βουλευτικές εκλογές ή δημοψήφισμα είναι αρκετή, θα πρέπει να πει ένα ΟΧΙ στη συνεχιζόμενη χρεοκοπία του είτε αυτή γίνει με ευρώ είτε με εθνικό νόμισμα. Να ετοιμαστεί για πραγματική ΡΗΞΗ με την Ε.Ε αλλά και συνολικά με την κυριαρχία του κεφαλαίου στη χώρα, αλλά και εκτός της. Πρόκειται για ένα έργο που σαφώς δεν είναι μονόπρακτο, ούτε υγιεινός περίπατος. Ας σκεφτούμε ως κομμάτια αυτής της διαδρομής τα μέτρα που θα επιτρέψουν να σταθεί πραγματικά στα πόδια του. Ας φανταστούμε μια Ελλάδα χωρίς τις κοινοτικές δεσμεύσεις και «κανονισμούς» που καθηλώνουν την εγχώρια παραγωγή, που μας έχουν μετατρέψει από αυτάρκεις σε μια σειρά προϊόντα σε εισαγωγείς (π.χ ζάχαρη , κρέας) που έχουν καταστρέψει τμήματα της παραγωγικής μας βάσης (π.χ ναυπηγεία κ.α). Ας σκεφτούμε μια Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη με το λαό οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχο που θα αξιοποιεί τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και θα παλεύει για αμοιβαία επωφελείς διεθνείς συμφωνίες με άλλες χώρες. Ας σκεφτούμε τον δρόμο εκείνο που θα συνδέει την αποδέσμευση από Ε.Ε και ΝΑΤΟ με ριζικές αλλαγές στο εσωτερικό της όπως την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, των μέσων παραγωγής, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, πανεθνικά της οικονομίας.
Ας σκεφτούμε (και ας πράξουμε) επιτέλους ΑΛΛΙΩΣ!
