Χθες το βράδυ, έκανα ένα ταξίδι στο πολιτικό παρελθόν της Βέροιας και παρακολούθησα τα όσα συνέβησαν στην πόλη μας, κατά τις δημοτικές εκλογές του 2006, του 2010 και του 2014. Μεγάλες νίκες του ΠΑΣΟΚ και γενικότερα της κεντροαριστεράς, με την δεξιά παράταξη να βρίσκεται και τις τρεις φορές στο καναβάτσο. Δύο νίκες για την Χαρούλα και μια για τον Κώστα Βοργιαζίδη...
Αποτέλεσμα; 13 χρόνια (μέχρι το 2019) να διοικεί ο ίδιος σχεδόν συνδυασμός. Τα αίτια της ήττας της Νέας Δημοκρατίας σε αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις έχουν χιλιοειπωθεί. Άλλοι μίλησαν για λάθη επικοινωνιακά, άλλοι για παραλείψεις στον βασικό σχεδιασμό και άλλοι ότι η αριστερά πάντα «γλυκοίταζε» τους κεντροαριστερούς υποψηφίους. Σε αυτό το κομμάτι που θα ήθελα να εστιάσω εγώ, είναι το καθαρά ιδεολογικό. Και οι τρεις υποψήφιοι δήμαρχοι της Βέροιας (Σκουμπόπουλος, Τσαβδαρίδης και Καραπαναγιωτίδης) επέλεξαν να κατέβουν με την σημαία του κόμματος. Αποτέλεσμα; Και οι τρεις οδηγήθηκαν σε εκλογική ήττα. Την στιγμή που η τοπική αυτοδιοίκηση αναζητάει ανεξάρτητες φωνές και προσπαθεί να αποφύγει τα πολιτικά κόμματα, εκείνοι εστίασαν στον συντηρητικό χώρο, δίχως να κάνουν κανένα άνοιγμα στον μεσαίο χώρο. Η Βέροια είναι μια πόλη που βασίζεται ως επί το πλείστον στο κέντρο. Οπότε, αν κάποιος ενδιαφέρεται να εκλεγεί δήμαρχος, θα πρέπει να έχει ναι μεν τις βάσεις από το δεξιό χώρο, αλλά να βρει βαθιά ερείσματα και στηρίγματα στον κεντρώο χώρο. Θεωρώ πως αν η Νέα Δημοκρατία καταφέρει να βρει ένα νέο, φέρελπις και δυναμικό πρόσωπο που να μην είναι ντυμένος με τον κομματικό μανδύα της και καταφέρει να κάνει άνοιγμα προς κέντρο και ίσως λίγο στην αριστερά, τότε θα θέσει τις βάσεις για μια μεγάλη εκλογική νίκη. Το ερώτημα όμως που γεννάται, είναι αν υπάρχει αυτός ο υποψήφιος ή υποψήφια; Και αν ναι, θα μπορέσει να ενώσει τα δύο ιδεολογικά κομμάτια του παζλ;
.jpg)
